Ik hoop echt dat jij je over een tijdje ook veel beter voelt! Het kan je zo belemmeren in de dingen die je doet, dat is zo zonde. Grappig is dat je je niet onzeker voelt als je weet waarover je praat, dat herken ik ook. Als jij denkt dat je je beter voelt als je bent afgevallen, dan zou ik dat doen zodra je denkt dat je er klaar voor bent. Mijn gewicht was echt een groot probleem voor me. Het is een knop die om moet, maar als die om is en je ziet resultaat, dan is het makkelijker om vol te houden. Ik zeg trouwens niet dat iedereen die afvalt zich sowieso zekerder voelt, maar het kan wel helpen met zelfvertrouwen in het algemeen. Als je echt issues hebt met iets van jezelf of iets van vroeger, dat dat meestal niet weggaat als je minder weegt. Maar daar zijn de andere dingen als psychotherapie (of iets dergelijks) voor. Veel succes met alles!!
krijg gewoon kippevel van je berichtje ik kan me ook zo druk maken, en dan zijn alle ramp senario's al voorbij gekomen voor ik iets ga ondernemen en dan durf ik dus niet meer... Ik durf ook vaak de telefoon niet op te nemen als ik het nummer niet ken, ik durf de huurbaas niet te woord te staan omdat ik het een enge vent vind en als ik (super leuk natuurlijk) een vogeltje via MP ga ophalen durf ik niet alleen naar binnen... zucht, ik wordt er ook zo moe van! Vaak valt het achteraf wel mee maar die eerste stap... Ik heb ook altijd in mn hoofd dat toch niemand mij aardig vind of ziet staan en ik net zo goed midden op straat kan doodvallen zonder dat iemand het door heeft... Nee ik wordt soms kotsmisselijk van mezelf! Ik kan het redelijk verbergen maar van binnen huil ik het uit, ik ben het zooooo spuug zat! TS dikke knuffel!
Oooh zo verschrikkelijk herkenbaar! Ik ben nog niet zo onzeker dat ik niet durf auto te rijden (daar voel ik me juist veel zekerder dan in de bus, want dan ben ik naar mijn idee minder afhankelijk van andere mensen) maar verder herken ik het echt helemaal. Bij veel dingen wat ik doe of zeg vraag ik me vaak af hoe het overkomt, of het niet verkeerd geinterpreteerd wordt, of ik dat wel had moeten zeggen etc. Dit heb ik vooral als mensen me nog niet zo goed kennen (dus nog een beeld van me moeten vormen en ik bang ben dat ze een negatief beeld van me krijgen). Bij mensen die dichtbij me staan ben ik altijd weer bang dat ik ze ergens mee kwets. Dat ik bv 'nee' moet zeggen op iets en dan bang ben dat ze boos worden of teleurgesteld. Ik moet er dus ook echt voor waken dat ik niet te vaak mijn grenzen opzij zet om me aan te passen aan een ander. Ik herken ook het negatieve zelfbeeld. Denk echt vaak dat mensen me niet leuk vinden omdat ik behoorlijk ben aangekomen de laatste jaren. Belachelijk natuurlijk, alsof je uberhaupt wil omgaan met mensen die zo oppervlakkig zijn... maar toch, het constant bewust zijn van mezelf op een negatieve manier blijft. Pfff, als ik deze beerput opentrek komen er hele verhalen dus laat ik maar ophouden nu Maar herkenbaar dus. Ik ben hiervoor (en voor andere problemen) ook naar een psycholoog geweest en kan zeggen dat het wel wat heeft geholpen. Al is het alleen maar dat ik me er nu bewust van ben, ik kan er heel rationeel naar kijken en beseffen dat mijn gedachten op zo'n moment nergens op slaan. Het lukt me alleen nog niet altijd om dat onzekere gevoel daadwerkelijk aan de kant te zetten.
heel herkenbaar en vaak straal je zo'n onzekerheid uit waardoor mensen (dus zo'n buschauffeur) juist reageren! het is heel moeilijk om dat zo maar even te veranderen aan jezelf bij mij lukt het de laatste tijd aardig, ik denk dan bijv. zo'n vent is ook niet perfect dus laat hem maar lekker! die mensen die zo hard schreeuwen of meteen reageren zijn vaak zelf ook erg onzeker!
dat wil ik dus ook altijd vermijden, ben als de dood dat iemand Boos op me wordt... nu ik er over na denk denk ik: Jeetje wat ben jij een muts
Zo fijn om te lezen dat je niet de enige bent! En zo lief dat iedereen de moeite neemt om te reageren! Wat ik las over niet de telefoon op durven nemen is heel herkenbaar! Ik hou ook niet van onverwacht bezoek, terwijl ik zou willen dat ik zo wel was. Want ik zou het wel leuk vinden als er een vriendin voor de deur stond om te vragen of ik mee ga winkelen om maar een voorbeeld te noemen. Ik moet altijd alles van tevoren weten, maar eigenlijk is dat helemaal niet goed want dan ga je er teveel over nadenken en is het spontane er af! Want jezelf blijven kost veel minder moeite dan een rol spelen. Nu moet ik zeggen dat ik in bepaalde situaties wel mezelf blijf, maar ik probeer mij soms ook aan te passen aan mensen. En een beetje aanpassen is niet erg, maar ik denk altijd te weten (wat vaak toch niet zo is ) wat voor type iemand is en dan ga ik mij daar op aanpassen. Want stel je voor dat ze mij niet aardig vinden . En op die manier denken kost bergen energie!!
@Vagans: Oh, daar ben ik ook zo bang voor! En als iemand niet zo reageert zoals hij of zij volgens mij zou "moeten" maar bijvoorbeeld een beetje kortaf, dan denk ik dat ik iets verkeerd heb gezegd en diegene boos is op mij of teleurgesteld in mij. Erg vermoeiend
Hier kan ik me wel in vinden hoor. Ik hou er ook niet van als mensen opbellen met de vraag; Kan ik over een half uurtje langskomen? Mijn ouders mogen dat wel, maar de rest moet toch echt even eerder bellen. En over dat aardig vinden, je kan nooit iedereen plezieren. Probeer je de 1 tevreden te houden, staat er iemand naast die weer compleet anders is! Misschien moet je er eens over nadenken dat sommige mensen zich ook aan jou kunnen aanpassen. Of beter nog; Niemand past zich aan en je maakt er met zn allen het beste van. Makkelijk gezegd, ken veel mensen die denken dat zij de "sterkere" zijn en de rest ondergeschikt. Zullen zelf wel het 1 en ander voor de kiezen hebben gehad dat ze zich zo sterk moeten verdedigen voor hun gevoel. Zeg wat jij denkt en voelt, want jij telt net zoveel mee als de rest. Jij hebt tenminste nog het fatsoen om je in een ander te verplaatsten, dat missen een hoop mensen tegenwoordig hoor Jij telt ook mee!
Wat ik hier lees is zeer herkenbaar! Ik heb het ook gehad! Op bepaalde vlakken heb ik het nog wel maar is zeker een stuk minder geworden. Ik heb voor mezelf die knop omgezet. Ik was in het begin zeer onzeker in mijn relatie. Tegenwoordig niet meer, ik geef echt wel tegengas aan mijn man, die moest daar ook erg aan wennen in het begin hahaha. Vroeger durfde ik niks te zeggen, in de angst dat hij het uit zou maken. Mutserig!!!! Of als hij niet snel genoeg terugsmste of zijn tel niet opnam, dan kon je me opvegen! Ook kleine dingen, ik weet nog wel dat ik voor de eerste keer met de trein ging reizen. Ik dacht van te voren dingen als... als ik maar door heb wanneer ik er ben en niet blijf zitten in dat ding. Zouden de bordjes verlicht zijn op de stations??? Dat soort dingen. Maar het is zeker goed gekomen hoor! Owww en toen ik nog op school zat, als we dan een schoolreisje hadden. Dan dacht ik, als er maar iemand naast mij wil zitten in de bus.. gek he dat je je daar druk om maakt?! En om die reden bleef ik ook weleens thuis, Pffff! Dus TS je bent zeker niet de enige, maar dat had je al door!
Oh ik ben ook zo. ik rijd wel auto maar ga echt niet in de bus! Als ik oit met de chipkaart ga moet mijn man eerst eens mee. En ik loop liever 5km met DL onder de arm dan met een buggy in de bus!! Ik heb dat ook van dei opmerkingen: nou ze ziet er goed uit! Dan denk ik ook: Ik geef toch niet teveel ik beperk snoepen enzo.. ergste vind ik dat ik het zelfs bij mijn lieve man heb.Hij heeft al héél wat met me meegemaakt! Als hij zegt dat ik mooi ben gooi ik er van alles tegenin. Als hij een compliment maakt over t eten zeg ik: Oh was niet zo moeilijk hoor. Ik kan echt niet met complimenten omgaan al vind ik ze wel fijn diep van binnen.. Maar t is net of ik me dan schaam ofzo. Moet zeggen het is wel beter als 5 jaar geleden toen ik trouwde, je kent elkaar ook beter nu, maar man wat heb ik wat afgejankt en geschreeuwd, zo gek! Je vind die lieve woorden fijn, je hoort ze zo graag, maar tegelijk verzet je je ertegen. Heb het zo vaak gehad dat ik bewust pijnlijke woorden uitlokte.. Haatte mezelf ook echt zo in de periode.. Nu is de relatie stabieler en rustiger, maar nog snap ik niet dat mijn man mij wil. Wel iets anders misschien maar goed, moest er even uit Ga trouwens ook nooit zomaar naar iemand toe of met mn dochter naar de speeltuin ofzo.. Wel naar de dieren maar dat is veel makkelijker..
Hoi! Ik herken jou verhaal helemaal. Ik durf ook niet te rijden. (Behalve in de wijk). En denk de hele dag na.. wat als... Ik ben momenteel gastouder maar stop hier mee als ik met zwangerscapsverlof ga. Ik wil dan iets nieuws gaan doen en het liefst terug naar school. Maar o als ik er nu al aan denk word ik niet goed. Ik ben volgens mij veel te onzeker om een normale baan aan te kunnen en normaal te functioneren op een school. Daarbij komt ook dat ik snel rood wordt en moeilijk uit mijn worden kom als ik over iets onzeker ben. Hebben jullie dat ook?
Gelukkig heb ik heel veel trucjes zodat het minder opvalt . Het is niet zo dat ik heel erg stotter, dus echt zo van: kkkkkkkkoffie, maar meer dat een woord er niet uitkomt.
Ja dat heb ik ook. Of mijn zinsbouw klopt niet en dan denk ik weer meteen dat mensen mij dom vinden. En door het rood worden en niet uit mijn woorden komen probeer ik ook juist weer situaties te vermijden.
Ik denk dat heel veel mensen dat (onbewust?) maskeren. Ik krijg namelijk best regelmatig te horen dat ik zo afstandelijk kan zijn, en anderen het idee kan geven dat ik geen zin heb contact te maken ofzo (is wel minder geworden gelukkig). Maar dat is helemaal niet zo, het is gewoon mijn onzekerheid die ervoor zorgt dat ik dan afstand houd.