Ik voelde me trots toen ik mijn kinderen kreeg. (overigens met pijnstilling) Trots op stoppen met roken ben ik minder omdat ik soms psychisch nog steeds rook Vooral ben ik trots op mijn leven, ik heb het naar mijn zin, heb het thuis zoals ik het hebben wil met mijn gezinnetje. Dat heb ik toch maar mooi bereikt/gevonden na een hele vervelende periode.
Daar mag je ook best trots op zijn als je het allemaal voor mekaar hebt in je eentje. Lijkt me nog steeds lastiger dan met een partner samen.
Ik ben trots op het feit dat ik na de MAVO en het MBO nu eindelijk toch op het HBO zit (tweede jaar), en dat ik dat doe terwijl ik al twee prachtige meiden heb. De oudste was 10 maanden toen ik begon met studeren, en de jongste heb ik gekregen aan het einde van jaar 1.
Ik ben er trots op dat ik na 15 jaar in 1 keer ben gestopt met roken. Ik ben ook trots op het feit dat ik sinds een paar jaar niet meer over me heen laat lopen door Jan en alleman maar voor mezelf opkom..
Ja, toen ik bevallen was was ik natuurlijk enorm trots. Ik ben trots als mijn zoon zich als een engel gedraagt als we op visite zijn (waarna hij thuis weer lekker de draak kan spelen...maar dat ziet de visite niet ). Zijn juffen van het kdv zijn stapelgek op hem en geven mij vaak complimenten over hem...dan gloei ik echt van trots. En toen ik mijn rijbewijs in één keer haalde terwijl ik 6 maanden zwanger was, wauw dat was ook een moment. Ik heb gejankt! Ik ben ook vaak trots op mezelf als ik op mijn werk een cliënt met succes heb geholpen. Dat geeft echt een kick (ik ben juridisch hulpverlener). En stiekem ben ik ook best wel trots als ik mijn lijf bekijk in de spiegel...een bevalling gehad en toch nog redelijk strak in mijn vel op mijn bijna 35e...
Trots omdat ik dankzij een paar flinke tegenslagen en demonen, nu een eigen gezin heb, getrouwd ben met de man van mijn dromen ...en op 01-11-11 officieel mijn eigen bedrijfje ben gestart, naast huismoeder zijn. Dat is best iets om trots op te zijn denk ik
Ik ben trots op mezelf dat ik na een heftige zwangerschap met een nog heftigere bevalling en uiteindelijk een rotjaar erna met een pnd en verslechtering van mijn bekkeninstabiliteit met revalidatiecentrum als eindpunt. dit toch maar geflikt heb en inmiddels al vanaf juli pijnvrij ben. en eindelijk kan voetballen met mijn zoon en inmiddels zelfs aan het leren ben voor pedicure.
Daar mag je met recht trots op zijn. Ik heb heel veel respect voor alleenstaande moeders (en vooral als ze werken) gekregen sinds ik zelf moeder ben.
Ik ben er trots op dat ik het best allemaal goed red in mijn leven Ik werd op mijn 18e moeder en moest dit alleen doen. Ik heb toen zwanger mijn diploma gehaald en ben daarna gaan studeren, zwanger. 6 weken na de start van mijn studie is mijn zoon geboren. 4 weken daarna zat ik weer in de collegebanken en ik heb mijn propedeuse cum laude gehaald. Daarnaast moest ik ook werken. Daarna heb ik nog een dochter gekregen, moest toen helaas met die studie stoppen ivm zware bekkeninstabiliteit maar ben toen een andere opleiding gaan doen. Helaas ging ik wel iets te hard van stapel want ik moest nog herstellen van pfeiffer. Dit is overgegaan in ME/CVS. Maar ondanks dat ik deze chronische aandoening heb kan ik nog best gewoon leven. Ik heb 2x een post partumdepressie gehad en er weer bovenop gekomen. en ik moet zeggen dat ik er ook trots op ben dat mijn kinderen het in principe goed doen en dat zij sociale kinderen zijn die ook geliefd zijn bij anderen. oh ja, en ik ben er trots op dat ik NEE heb leren zeggen.
Ik ben er trots op dat ik al een aantal weken 4 à 5x per dag naar het ziekenhuis ga, om naar m'n veel te vroeg geboren zoon te gaan... Dat ik ontzettend moe ben, maar toch doorzet...
Trots ben ik op het leven wat ik heb. Ik voelde me enorm trots toen mijn dochter geboren is en die trots is nooit meer weggegaan. Daarvoor voelde ik een ander soort trots toen was ik trots op mezelf bijvoorbeeld bij het behalen van mijn diploma's en rijbewijzen. Trots was ik ook toen ik in 1x stopte met roken en tot nu toe 5jaar later nooit meer begonnen ben. Trots ben ik dat ik ondanks alle tegenslagen die je maar kunt bedenken icm borstvoeding nooit een moment aan mijn lijf heb getwijfeld en doorgezet heb met de borstvoeding zodat ik uiteindelijk 1,5 jaar mijn dochter heb kunnen voeden.
Die cognitieve vond ik ook echt lastig, maar als je hem lastig vind doe je het goed zeiden ze. Want bij elke goede vraag wordt de volgende vraag lastiger. Ik was al heeel erg verbaast dat ik een score van 20 heb gehaald. (wel voor nivo 2. ik solliciteerd voor vrijwilliger, voor nivo 4 had ik 16) Tja het was wel balen die dag...zeker omdat ik de rest allemaal best hoog scorde. De week voor de test heb ik zelf de sporttest uitgezet in een gymzaal, toen rende ik hem op 3.44. Dus ik wist zeker dat ik het zou gaan halen. Met een beetje gezonde spanning zou ik er nog een paar secondes afsnoepen, dus ruim binnen de tijd. Alleen op de test zelf heb ik zo hard de billetjes bij elkaar moeten knijpen dat ik blaren kreeg (zeker toen ik de ballen moet optillen) Na de tweede ronde zag ik groen en geel. Wat ik het lastigste vond van de test was in de 2e en 4e ronde op de kopste kant van de kast te komen en eraf zonder je nek te breken. Voor de rest JAHA hij is vies pittig maar wel goed te doen, met een normale conditie. Ach ja, 1maart mag ik weer solliciteren,, 26 maart wordt ik 30 en krijg ik dus extra tijd (ook het enige pluspunt aan 30 worden). Ik hoop dat ik dan van de samonella infectie af ben (ik heb er nu 3 maanden racekak erop zitten, en het zou een half jaar kunnen duren voordat het over was). Toen ik dat hoorde heb ik me dan ook voorgenomen racekak of niet de volgende keer haal ik het, en nu ben ik druk aan het trainen. Ik ben ik 2007 begonnen met de voorbereidingen voor deze sollicitatie(ogen lazeren enz.) en ik weet zeker 2012 gaat het me lukken.
Ik ben trots op het feit dat ik me donderdagavond groot heb weten te houdem voor mijn vriend. Toen hij gister lekker naar huis ging, kwam bij mij de klap en stortte ik in. Ben trots dat ik er voor hem heb kunnen zijn op dat moment, zonder dat ik zelf compleet doordraaide. Ben nogal een paniekzaaier normaliter.
Ik ben sinds kort heel trots op wat ik heb bereikt. Vroeger was het thuis allemaal niet je-van-het (om het maar even zo te zeggen) en bepaalde basisdingen waren er niet of ruk. In m'n eentje en later met m'n man heb ik het maar mooi voor elkaar gekregen en daar ben ik elke dag dankbaar om en trots op! Ook ben ik nog altijd stiekem best trots dat ik van de +/- 30 sollicitanten die op mijn huidige functie solliciteerden ik 'de beste' was, zoals ze zeiden. En ik maar denken dat ik het had vernaggeld
Ben er btw ook trots op dat ik de stap heb genomen om terug te gaan naar de politie. De stap die voor mij heel groot was en ik lang over heb getwijfeld, maar ik gewoon heb moeten nemen, omdat ik zeker weet dat mijn leven dan beter en leuker wordt, omdat dat het enige werk is wat ik wil doen, lang kan doen, en waar ik gewoon goed in ben, ik heb het zolang gemist, en nu opnieuw dat hele traject in was voor mij best weer een stap. Maar ben ZO blij dat ik het gedaan heb.
Devil, dankjewel he... Door jou heb ik nu het liedje van K3 in mijn hoofd. BIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIJ DE POLISIE Jullie nu ook?
Bedankt he... hij was er net uit. Heb me voorgenomen om het ons dochtertje aan te leren, kan ze dat mooi zingen voor haar tante die bij de pliesie werkt.