Ruzie hebben wij eigenlijk nooit... Weleens een meningsverschil maar dat is niet erg... Ik krijg wel kippenvel als ik dat gedichtjeversje lees... Een vriendin van mij (jaar of 8 geleden) had 's avonds flinke ruzie met haar ma gehad omdat ze iets aten wat zij niet luste... Ze zijn met ruzie gaan slapen en haar moeder is nooit meer wakker geworden (hartstilstand) wat heeft zij een spijt dat ze het nooit goed heeft kunnen maken en dit ging over zo iets kleins.... Nog altijd heeft ze een schuldgevoel. Wij gaan nooit uit elkaar zonder elkaar te groeten enz.....
Vaak loop ik kwaad naar boven, en als het mijn schuld is dan kom ik later weer naar beneden en dan praten we het uit. Als het zijn schuld is dan blijf ik boven tot hij naar boven komt om te praten. Afgelopen zaterdag in de auto weer ruzie, allebij zwijgen.Daarna na 5minuten begon ik rustig te praten met hem en gewoon uitgepraat.
Dit heb je toch zelf in de hand? Je kiest er zelf ook voor om hier in mee te gaan. Wat boeit het wie er als eerste zwicht, geef gewoon aan dat je je hier depri van voelt en dat je het normaal uit wil praten. Ik snap die uitgerekte ruzies niet zo eigenlijk, voelt als een manier om je gelijk te krijgen. Wij hebben sowieso bijna nooit ruzie en als er iets is dan is dat dezelfde dag/avond nog uitgepraat.
respect zo was ik ooit dus ook en echt altijd, tot ik tot inkeer kwam en net als jij besefte wat ben ik een trut hahahaha misschien dat ik JUISt daarom nu zon hekel eraan heb als hij zo gemeen tegen mij doet in zon discussie (zoals hij het dan noemt ik vnid het inmiddels geen discussie meer dan )
pff daar krijg ik dus ook kippenvel van .. zoiets drukt je wel met je neus op de feiten zeg.. bah.. wat naar
wij hebben gemiddeld 1x per 1.5 jaar ruzie... En daar ben ik wel trots op. ik vind ruzie echt heel naar. Gelukkig kunnen we er allebei niet tegen. 1 keer, vlak voordat de bom zou ontploffen dacht ik: wat is erger, hem om zoiets kleins zijn zin geven, of ruzie krijgen? (iets kleins, wie de auto die dag zou hebben). Ik bedacht dat ik nog liever ging fietsen dan ruzie maken. Het mooie was, er kwam een compromis. Hij bracht mij met de auto (incl. fiets) weg en ik ging de terugweg fietsen. Sinds die tijd hebben we geen ruzie meer gehad! de zus van een collega heeft het gehad. Haar man had 's ochtends vroeg ruzie met haar, hij met een boze kop het huis uitgegaan. Hij heeft toen een ongeluk gehad en heeft 7 maanden in coma gelegen. Het is heel bizar hoe je dan bij zijn ziekbed zit. Ze hebben het nooit kunnen uitpraten, hij weet er niets meer van en heeft er best een hersenbeschadiging van gekregen. Sommigen zeggen: we gaan niet slapen voordat het is uitgepraat. Wij hebben de regel, we gaan niet weg voordat het is uitgepraat. Het kwam dan inderdaad wel eens voor dat ik om half 10 pas op mijn werk was... Dan weten ook alle collega's wat er aan de hand is, schaam schaam. Overigens, wat ook helpt: we hebben jaren in een te klein huis gewoond, 24 m2 en wel 2 kamers. Je kunt elkaar dan niet ontlopen. Succes!
Haha, ik herken het wel, alleen duurt het negeren hier dan een uurtje ofzo...omdat ik het gewoon uitgepraat wil hebben. En op ontploffen sta. Ben heel slecht in negeren.. Vriend niet....maar die vergeet ook gewoon waarover we woorden hadden. (meestal geen ruzie...maar een verhitte discussie...) En we zijn allebei vaak ook zo dat we allebei het laatste woord willen hebben, dus gaan we gerust een half uur zitten "dussen" en "je krijgt het laatste woord toch niet hoor" gevolgd door "jij ook niet". Meestal eindigen we, met dat ik zeg: Hoe ouder je wordt, des te eigenwijzer, precies je vader (en die is stront eigenwijs) waarop hij zegt: en jij bent precies je moeder, waarop we allebei in de lach schieten, omdat we allebei gelijk hebben. Dan schenken we wat drinken in en hebben het er even rustig over. Hier geldt overigens ook de regel: We gaan niet boos of verdrietig slapen of de deur uit. Heb het ook van huis uit mee gekregen. Je weet immers maar nooit.....
wij hebben vaak ruzie vriendlief denkt altijd gelijk te hebben ookal is dit niet zo. Vaak eindigd het in geschreeuw naar mijn kop en daarna kijk ik hem niet meer aan. Uitpraten doen we zelden en dan ben ik blij dat hij weer weg gaat om te werken, volgend weekend weer een poging.
Vagans, zo zou ik nooit kunnen leven, hoe hou je dat vol? hier, wij hebben niet vaak ruzie maar als dit wel zo is dan gaat het meestal ook over dingen die zwaar tellen in een relatie. nooit over kleine dingetjes. we blijven eigenlijk net zolang ruziën tot we elkaar snappen, bij ons komt het namelijk vaak omdat we elkaar gewoonweg niet begrijpen soms.
Ik snap niet dat je elkaar kunt negeren als er een kind in huis is. Wat voor voorbeeld zijn jullie?! Sorry hoor, ik snap best dat je wel eens ruzie hebt maar je bent volwassen, praat het normaal uit maar hou je kinderen er buiten!
Hm, wij hebben serieus nog nooit ruzie gehad. Zijn 6 jaar samen, waarvan 4 getrouwd. Lijkt me vreselijk, ruzie hebben. :/
Toch vind ik het niet ongezond om af en toe ruzie te hebben hoor... Als ik hier ruzie had met mijn ex dan werd ik echt onredelijk... Hij werd altijd de rustigheid zelve (althans, dat hing hij uit) en hoe rustiger hij werd in de zin van niets zeggen of hooguit 'hm-hm', hoe kwader ik werd. Ga dan ook oude koeien uit de sloot halen en zo. Maar we praatten het wel altijd weer uit, ook al duurde het de hele nacht. We konden allebei niet slapen als er nog steeds ruzie was.
Hier wisselt het heel erg, de ene keer hebben we maaaanden geen ruzie, en dan weer 2x per week. Volgens manlief is het dan trouwens geen ruzie maar een discussie maar ik beleef het blijkbaar vrij snel als heftig. Kan ook echt niet tegen stemverhef enzo... Meestal krijgen we ruzie omdat we elkaar verkeerd begrijpen. En achteraf blijkt dan dat het veel minder erg is dan dat het in het begin leek Het begint met een gesprek, en op een gegeven moment wordt de toon wat gefrustreerd en gaan we harder praten en elkaar afkappen. Dan lijkt het even beter te gaan maar toch niet, en worden we boos. Uiteindelijk staan we recht tegenover elkaar, elk overtuigd van onze eigen mening. Als het gewoon om een meningsverschil gaat begin ik dan vaak gefrustreerd te huilen en dan bindt hij wat in. Daardoor kunnen we weer normaal met elkaar praten en vinden we de oplossing. Als het conflict is veroorzaakt doordat hij me op een of andere manier pijn heeft gedaan (mentaal, niet fysiek) eindigt het onbegrip tussen beiden meestal met dat ik verdrietig weg loop. Ik roep dan dat ik op deze manier geen behoefte heb aan hem en boven wel een boek ga lezen. Hij laat me een kwartiertje afkoelen en komt dan z'n excuses aanbieden. Als het andersom is en ik hem heb gekwetst ben ik meestal ook te koppig om dat toe te geven. Die discussies eindigen vaak in bed, waarbij we zogenaamd gaan slapen maar hij heel hard naast me ligt te zuchten Net zo lang tot ik vraag wat er is, en dan praten we het uit. Stom eigenlijk hè, dat ruzies zo vaak op dezelfde manier verlopen
Ach ruzie hebben we niet. Maar wel eens woorden over iets. Meestal kunnen we het direct uitpraten. Anders een paar uur later.
Heel herkenbaar Misschien toch een soort parendans, hahahaha! Is, denk ik, de houvast in de discussie/ruzie. Wetend dat je "mag" en "kan" ruzie maken, dat het wel goed komt uiteindelijk.
Wij hebben bijna nooit ruzie. Mijn man is een ontzettende binnenvetter. Die wordt heel stil als hem wat dwarszit. We hebben dus af en toe een zwijgoorlogje. Nooit lang. Ik heb ermee leren omgaan. In het verleden ging ik zitten pushen tot hij dan zei wat er was. Dat werkte natuurlijk averechts Nu zeg ik, ik weet dat je je ergens aan stoort, en ik wil graag weten wat het is. Dan laat ik het rusten tot hij er zelf mee komt. Dat doet hij uiteraard bij uitstek als ik Grey's Anatomy wil kijken of net wil gaan slapen We zijn bijna 6 jaar samen en wonen daar 4 van samen en zijn er 3 getrouwd. We hadden meer van dat soort boos gezwijg toen ik nog 50 uur per week werkte en in het eindstadium van mijn promotieonderzoek zat. Nu ben ik zwanger ook niet zo gezellig maar daar stoort mijn man zich niet aan
Dat heb ik ook,probeer het altijd zo lang mogelijk vol te houden maar meestal komt hij dan met iets onbenulligs aan mn hoofd zeuren net zolang tot ik moet lachen. ik kan zelf heeeel moeilijk sorrie zeggen. Komt omdat toen ik jong was en thuis woonde mn moeder altijd nog even een uur door zeurde als ik al sorrie had gezegd. Dat moet ik dus leren. En mijn man moet leren om me gewoon een half uurtje met rust te laten als ik boos ben dan waait het vanzelf weer over.
Hee Evenstar bij ons is het ook meestal 'zwijgoorlogje' hihi zo raar. Wij zijn allebei binnenvetters (behalve dat ik weleens met deuren gooi als ik boos ben) dus komt het er na twee beroerde dagen meestal pas uit, soms bmv een smsje. Maar daarna is het nog beter dan tevoren En gelukkig is het maar sporadisch.
Wij hebben eigenlijk ook niet zo vaak ruzie. Maar áls we ruzie hebben, gaat het hier vaak over geld. Mijn man vindt dan weer eens dat ik teveel geld uitgeef aan de boodschappen, maar hij vergeet vaak dat ie dan zelf die maand heel veel (nutteloze) uitgaves heeft gedaan. En ik wil het ook dezelfde dag uitgepraat hebben. Mijn man wilde nog weleens gaan slapen in het verleden, maar nu hij weet dat ik dat echt niet fijn vind, doet ie dat niet meer.