De laatste week kreeg ik 3 x het nieuws dat er iemand zwanger was en ook dat er weer baby's geboren zijn in mijn omgeving. Zelf zijn we al een jaar bezig maar nog steeds zonder succes. Ik ben superblij voor degenen die het gelukt is hoor, maar merk nu aan mezelf dat ik het toch wel moeilijk vind omdat het bij ons nog niet wil lukken. Hoe relativeren jullie dit en hoe ga je om met die teleurstelling?? Ik dacht nl dat ik me er makkelijk over heen kon zetten, maar voel me toch een beetje down als ik weer te horen krijg dat er iemand zwanger is..... x Buufke
Nou ik ben ook wel benieuwd eigenlijk. Vandaag heb ik ook zo'n dag dat ik gewoon ontzettend down ben En nu blijkt het nichtje van mij man ook nog eens zwanger te zijn.... Leuk voor haar, maar het steekt toch best wel... Dus ik lees mee voor oppeptips!
buufke, natuurlijk heb je het er moeilijk mee! het is iets wat jij ook heel graag wilt! ik weet wat je bedoelt, dat het moeilijk is om te horen en te zien dat mensen om je heen zwanger worden en er kindjes geboren worden. ik heb het ook niet altijd even leuk gevonden! ik heb geprobeerd een lach op mijn gezicht te toveren en het verder een beetje te negeren maar er is geen oplossing voor en je bent zeker niet de enige.. huilen en weer verder gaan wil ook nog wel eens helpen maar ohoh wat kan je er een buikpijn van hebben he? succes met alles en ook voor jou komt ooit de dag...!!!!
Tja,ik tover idd ook een mooie glimlach op mijn gezicht en feliciteer de aanstaande mama's ook van harte. Maar vanbinnen zou ik het wel uit willen gillen: ik wil dat ook!!! Gelukkig heb ik een superlieve vriend die me met beide benen op de grond houdt en die er ook helemaal voor wil gaan. Maar het moet wel leuk blijven en geen verplicht nummertje worden. De eerste maanden dnek je nog.....ach, volgende ronde beter. Maar na een jaartje is het toch wel een teleurstelling als je dan weer ongetseld wordt. Ach ja, ik weet het, geduld is een schone zaak. Hihi En we proberen gewoon positief te blijven. Ga bij mijn volgende menstruatie beginnen met tempen en dan eens een stapje naar de HA wagen.. Thanx igg voor je lieve reactie!! xx
Hoi meiden, Wat herken ik dit! In mijn omgeving lijkt het ook alsof iedereen zwanger word behalve ik...... Mijn cyclus komt ook maar niet op gang, baal daar zo ontzettend van..... Gelukkig binnenkort een echo om te kijken wat er aan de hand is en dan aan de Clomid of iets anders om het op gang te krijgen....... Wil het zelf ook zo graag en dan zou je net zien dat het niet lukt. Maar ja, we proberen gewoon positief te blijven! Je moet maar zo denken, voor je het weet ben ik zelf ook zwanger! xx
ik probeerde me ook altijd voor te houden, dat het altijd nog erger kan! en dat ik niet moet klagen.. maar hoe lang je ook bezig bent, het doet gewoon pijn om zo wonderlijk nieuws van iemand anders te horen! en inderdaad de 1e maanden is het nog niet zo'n ramp maar ik ben ook zo dom geweest om te denken dat het wel binnen een korte tijd raak zou zijn (hoe durfde ik dat in godsnaam in mijn hoofd te halen?!). dus ik wil alle meiden aanraden om alvast op het ergste voor te bereiden want dan valt het misschien mee
In het begin kon ik ook een vriendelijke glimlach opzetten en degene feliciteren. Na 2 jaar kan ik dat niet meer, ik ben zo verdrietig dat een ander wel zwanger wordt en ik niet. Normaal ben ik iemand die heel geinteresseerd is in een ander, maar ik merk dat ik dat nu niet meer ben. Heb genoeg aan mezelf. Vind het geen leuke verandering, maar ik heb er geen energie voor. En eigenlijk vind ik dat ik niet blij hoef te zijn voor een ander, zolang diegene er maar niks van merkt.
Het is ontzettend moeilijk. Wij zijn dik 3jaar bezig voor een wonder. De meeste om ons heen weten het en dit is in zo'n geval best prettig. Wat ik doe als iemand in mijn omgeving zwanger is; Dingen doen die je nu nog kan! Zoals bijvoorbeeld lekker een wijntje drinken, gaan en staan met mijn mannetje waar ik wil en wanneer ik wil. Genieten van de kinderen en baby's om me heen. Dingen zoeken die je blij maken. Ben ook veel gaan sporten en dit was een goede afleiding. Lukt me overal het algemeen best goed en heb natuurlijk ook wel eens een baaldag. Het blijft moeilijk.
ik weet ook precies hoe je je voelt want voel heel vaak hetzelfde! in januari 2011 een miskraam gehad en door omstandigheden mag ik sinds kort pas weer stoppen met de pil. ken zoveel mensen die net na mij een miskraam hebben gehad en die zijn allemaal al weer zwanger en verder heel veel anderen in mijn omgeving zijn zwanger. vorige maand ook te horen gekregen dat schoonzusje zwanger is en toen had ik het echt even niet meer. elke keer als ik weer hoor dat er iemand zwanger is voel ik me super down ook al gun ik het ze van harte, het doet gewoon pijn. en echt zoveel mensen zeggen dan: bij jullie komt het ook allemaal wel goed maar hoe kunnen hun dat nou zeggen?! dan zeggen ze: ja maar je weet dat je zwanger kan worden. ja dat weet ik maar wie zegt dat het de volgende keer ook weer lukt? en het kan de volgende keer weer mis gaan. allemaal heel goed bedoeld maar heb het idee dat sommige mensen niet snappen hoe moeilijk het is voor de mensen die bezig zijn. lekker even janken als het moet meis, lucht meestal wel een beetje op. tenminste bij mij. en als je je hart even wil luchten gewoon even posten!!! hoop dat je snel zwanger bent meis!!!
Ik heb een miskraam gehad jan 2011, toen kreeg ik twee geboorte kaartjes binnen en ook nog het nieuws dat iemand zwanger was, je zegt tegen die ander natuurlijk gefeliciteerd, maar tegelijkertijd was ik gefrustreerd en verdrietig. en begon ik mij af te vragen waarom zei wel en ik niet ?? dat maakt me heel boos de 2e keer toen ik mk kreeg had ik er ook moeite mee nu ben ik intussen voor de 4e keer zwanger en heb er van geleerd en kan het nu makkelijker iemand gunnen en blij zijn ook al doet het je nog zo een pijn. ik heb het naast me neer gelegd en voel mij daar door zelf ook beter
Ik kan me ontzettend invoelen in dezen. Het is ontzettend verdrietig en teleurstellend dat je iedere maand weer ongesteld wordt. Het maakt het nog moeilijker als een ander wel snel zwanger raakt, of als je op FB alle blije vriendinnen en kennissen de leuke post over hun kroost plaatsen, terwijl jij jezelf ook al lang dat had kunnen doen. Gelukkig lukt het mij om op dit forum te lezen, dat ik niet de enige ben en dan troost mij. Het maakt me er niet minder verdrietig om, maar het helpt wel. Wel vraag je jezelf af, wat is er mis met mij, wat heb ik gedaan waarom ik nog geen kindje in mijn armen heb. Ik wil graag 2/3 kinderen, ben nu al blij als ik er eentje mag omarmen. Tot die tijd genieten zoals Liz zegt, genieten van de leuke dingen in het leven. De activiteiten die ik nog kan doen zonder kinderen, en inderdaad genieten van me neefje, nichtjes en kinderen van mijn vriendinnen. Alhoewel ik nu bijna 28 word, ik mezelf liever bol en als mdr zie.
het is vaak hard zeker wanneer je om je heen zoveel zwangeren ziet en baby's die maar z'omaar' en makkelijk zijn gekomen...en jij net ongesteld of een miskraam... in de ruim 5 jaar dat wij gewacht hebben op een zwangerschap, heb ik veel moeten slikken: van ongelukjes na one night stands tot de 4e abortus van een vriendin...toen ik voor de zoveelste keer ongesteld was na de hoop op zwangerschap, kreeg ik aan de telefoon het hartje te horen van een neef z'n aanstaande baby, ongevraagd! ik heb toen eerlijk gezegd: sorry maar ik ben heel blij voor jullie maar m'n hoofd staat er niet zo naar...hij zei dat zijn vrouw zoooo lang had moeten wachten op een zwangerschap (twee maanden) en dat ze al bang waren dat het niet zou lukken...ik heb toen botweg gezegd: weet je wat lang is? 3 jaar! (toen nog...) en na een gynaecologische ingreep was ik half onder narcose in het z'huis en kon meteen op kraamvisite bij diezelfde neef...zeer confronterend helemaal omdat ik toen 6 maanden niet zwanger mocht raken...neef zijn vrouw zei: en snel voor de tweede want we willen er veel!!! (ze hebben er idd drie nu...) en nog veel meer natuurlijk! het is zo frustrerend, pijnlijk, ondoordacht van mensen vaak om te vragen wanneer wij eens ervoor gingen...ik antwoordde later gewoon eerlijk dat het maar niet lukt... natuurlijk was ik blij voor anderen maar het gemis, de leegte was erg groot...
Wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die het ook zo voelt!! En als ik dan lees hoelang anderen bezig zijn, dan mag ik niet eens klagen. Wij zijn nu een jaartje bezig.....maar ik ben al wel 35...dus ik weet ook dat ik er niet te lang mee kan en wil wachten. En net wat je zegt Mukkie;......mensen die "per ongeluk" zwanger worden na one-night stand ed. Dan voelt het nog oneerlijker. Juist degene die het graag willen die lukt het niet en degene die het niet willen noemen het een ongelukje. Pffff, ik blijf het een mooi wonder vinden dat je een nieuw leven kunt schenken. En ik hoop ook van harte dat wij allemaal snel een mooi wondertje in onze buiken mogen dragen. Nu ff wachten op de volgende menstruatie en dan ga ik tempen. Misschien dat ik dan beter inzicht krijg wanneer mijn eisprong is. Denk hem vaak heel goed te voelen maar heeft tot nu toe tot niets geleid. Meiden...succes en samen gaan we ervoor!!!! xxx liefs
Ik reageer hier ook nog even Zelf vind ik het heel moeilijk om hiermee om te gaan.. Heel veel mensen gun ik het en die mensen kan ik oprecht feliciteren met hun zwangerschap en ja, ik ben ontzettend jaloers. Zeker de verhalen van mensen die meteen de eerste maand zwanger zijn kunnen heel erg pijn doen! Maar er zijn ook mensen waarvan ik zelf het gevoel heb dat het niet goed is als ze kinderen krijgen.. en als die zwanger worden, dan kan ik wel janken dan kan ik het heel moeilijk los laten.. Ik wil jullie allemaal heel veel succes en sterkte wensen en ik hoop dat we snel ook een positieve test in handen kunnen hebben!
lieve meiden, wat herkenbaar! ik wil al 2 jaar graag een kindje maar mijn vriend wilde nog niet. Toen werd een vriendin zwanger, wat ik echt heel leuk voor haar vond maar ik voelde het toch ook elke keer knagen in mezelf (ik wil ooooook!!!) Toen werd haar kindje geboren en hoewel mijn behoefte naar een kindje steeg, daalde het bij mijn vriend alleen maar zo leek het. Anderhalf jaar later was mijn beste vriendin ineens zwanger (terweil ze net besloten had nog even te willen wachten) Toen ze het vertelde reageerde ik heel lauw omdat het me eigenlijk meer pijn deed dan dat ik gelijk blij voor haar kon zijn. Toen bleek die eerste vriendin ook nog eens zwanger van haar 2e en was ik helemaal omringd met zwangeren terwijl ik zelf nog niet eens kon beginnen.... Metname mijn beste vriendin had het logisch nergens anders meer over en hoewel ik het ook wel leuk vond al die zwangerschaps en baby praat, het herinnerde met er ook constant aan dat ik ook wilde. Ik wilde ook met trots mijn echo laten zien, en praten over zwangerschapskwaaltjes! Ik heb het weer aangekaart bij mijn vriend en die vertelde nu ook wel te willen maar eerst een financiele zekerheid ivm ons huis te willen afwachten. Gelukkig kregen we binnen 2 weken zekerheid en zijn we nu dus vanaf september aan het klussen! Ik ben inmiddels wel iets meer gewend aan al die baby en zwangerschapspraat en kan er ook wel van genieten, ik krijg de magazines die mijn vriendinnen hebben uitgelezen en mag mee naar de beurzen enz... wel heel leuk! Ik mag ook mee naar de 20 weken echo van mijn beste vriendin, kon ik gelijk wat tips vragen aan de verloskundige zei ze er nog heel lief bij! Elke keer als ik weer ongesteld word is het even zwaar vooral ook omdat ik veel verschijnselen heb de hele tijd.... Maar het elke keer leven naar de eisprong, en naar het testen toe kan ik heerlijk delen met mijn 2 vriendinnen omdat zij het wel of deels herkennen! Ik probeer gewoon te genieten van wat zij meemaken en sterk me met het iedee dat ze me strax beter kunnen ondersteunen omdat ze het al hebben meegemaakt! Het forum hier helpt me ook! want hier zegt nooit iemand dat ik het er te veel over heb (iets wat mijn vriend nog wel eens vind haha) Dus mega bedankt meiden! Liefs Susanne
hier al 3.5 jaar bezig voor een kindje, dus als er iemand anders zwanger is/ baby geboren.. zet ik mijn vrolijk masker op, en feliciteer blij.. en dan thuis stort ik vaak even in.. t is niet zo dat ik niet blij ben voor die ander, maar je wilt gewoon zelf ook zo graag. Ik heb er ongelofelijk veel moeite mee als er weer eens iemand komt melden dat die zwanger is... ben ook een keer boos geworden op iemand, ze was AL 3 maanden bezig voor een kindje en t duurde allemaal te lang heb toen verteld dat dat wel mee viel, en gezegd hoe lang wij al bezig waren. zulk soort dingen doen gewoon zeer, en t enige wat je kan doen, is blij zijn voor een ander.. en wachten tot t jou ook ooit een keer gebeurd...
het was een rottijd maar heb ook veel geleerd over mezelf. mn zwangerschap was juist omdat we zo lang hebben moeten wachten, zo bijzonder en besefte echt dat het een wonder is!!! daarom ben ik ergens ook weer blij (achteraf) dat het zo gelopen is...bovendien zijn mijn man en ik lang genoeg bijelkaar nu we een kindje hebben en dat is wel een voordeel omdat je relatie toch de ins en outs kent...heb overigens nooit geklaagd over zwangerschapskwaaltjes! haha! was blij dat ik ze eindelijk had! ik was net 37 toen ik zwanger raakte en beviel dus toen ik nog 37 was. wij zouden graag voor een tweede gaan en hoop dat ik snel (ben nu 39) zwanger raak!nu wel!maar het is anders want we hebben al wat we zo graag wilden... het voelde vaak heer erg oneerlijk ja...maar blijf ,oed houden...ik zou eerder aan de ovu testen gaan. temperaturen vond ik een ramp en heb het maar twee maanden gedaan. werd er zo gestresst van! terwijl de ovu testen mij de bevestiging gaven dat wat ik voelde ook klopte...heb het drie maanden gedaan en zag dat ik een eisprong had, en daarna niet meer (want is best prijzig). wij zijn later wel naar de arts gegaan. we hadden geen probleem. ik heb alles gedaan, ook m'n eileiders laten controleren maar die waren zo vrij als maar kan, geen enkel dingetje dat in de weg stond! toen ik van arts veranderde heb ik ook nog eens (weer) hormonen laten controleren maar wat de arts al voorspelde klopte: ik had geen enkel probleem...een maand later raakte ik zwanger...net toen we hadden besloten om in het nieuwe jaar te beginnen met inseminatie met mn eigen cyclus... echt ik geloofde nooit in die succesverhalen, tenminste niet voor mezelf, maar toch...je ziet 't! t komt echt goed!in de meeste gevallen komt er een zwangerschap...
Ook ik hoor de laatste tijd alleen maar meiden die vertellen dat ze zwanger zijn. Zo juist weer 2 op fb, oud collega en vriendin van vroeger. Ze zijn samen ook nog eens goed bevriend dus stonden helemaal trots samen op de foto. Ik wil heel graag een kindje maar er zijn zoveel vragen en angsten die door mijn hoofd spoken. Hoe gaan we dat doen financieel en qua werk, wara ga ik de kleine overdag laten, moet ik wel of niet minder gaan werken. En stel dat ik stop met de pil hoe lang gaat het dan duren. Het lijkt me super eng als het "direct" lukt.
een kindje krijgen brengt ook erg veel angsten met zich mee...bij mij wel tenminste!! het is juist heel goed dat je erover nadenkt maar laat het ook gewoon gebeuren (zeg ik uit ervaring...). vaak zie je dat al dat gepieker niet nodig was en dat alles vanzelf wel gaat. een kidnje heeft zeker in het begin niet heel veel nodig...in NL zijn goede voorzieningen qua werk (wij wonen in Greece en hier is het: als je niet werkt, krijg je niet betaald en kinderopvang is standaard alles voor eigen rekening...). het komt allemaal goed! laat dat je niet in de weg staan voor een kindje...je handelt meestal naar je gevoel dat zal je zien...en nu 'plannen' maken kan niet echt want het loopt toch heel anders straks hahaha!
ja dit is ook wel zo.... Mijn vader is deze kerst 6 jaar geleden onverwachts overleden en sindsdien heb ik wel zoiets van alles kan anders gaan. Mijn vorige relatie heb ik zelf verbroken ondanks koop huis e.d en dat had ik nooit verwacht, maar wat ik wel geleerd heb van die periode is inderdaad naar je gevoel te luisteren. Mijn gevoel zei me gewoon dat ik geen kinderen met hem wilde, ik wilde ze wel maar zag hem niet als een leuke vader. En heb toen voor mezelf gekozen en besloten de relatie te verlaten. Met mijn huidige vriend voelt het wel goed en dat is eigenlijk het belangrijkste. Dus ik denk dat ik een aantal van die angsten gewoon los moet laten en me er aan over moet geven.