Moeilijk he om moed te blijven houden Ik vind het zelf ook heel moeilijk we zijn nu al ruim 16 maanden bezig voor een tweede wondertje met een miskraam tussendoor. En op dit moment ook een hoop zwangeren om me heen. Waar ik natuurlijk ontzettend blij voor ben maar zelf wil je ook...Maar ik probeer te relativeren en denk mijn tijd komt (hopelijk) nog wel. Daarnaast weet je vaak niet hoe het bij andere gegaan is misschien hebben die ook lang moeten wachten. Ik zeg dit misschien nu heel makkelijk maar ik heb ook echt mn baalmomenten dat ik denk mag het ooit nog zo zijn? Maar ik zie heel veel ellende om heen waardoor ik probeer heel gelukkig te zijn met wat ik ik wel heb. En ik ben dankbaar dat ik al een prachtige dochter heb waardoor de wens voor een tweede zeker niet minder wordt want ik weet wat het is maar het maakt het wel wat draaglijker. Ik hoop dat iedereen waarbij het niet wil lukken gauw zwanger mag zijn!
wat je zegt: de wens voor een tweede kindje kan net zo groot en vurig zijn als voor een eerste kindje!!! ik dacht altijd (voor m'n zwangerschap) dat het zo'n gezuer was van moeders over een tweede (derde, vierde)!!! je hebt er toch een? dacht ik dan...wij hebben er ruim 5 jaar over gedaan om zwanger te raken en ben dus echt wel blij dat het gelukt is een te krijgen (ook gezien mn leeftijd...) maar m'n wens naar een tweede kindje is nu zooooo ontzettend aangewakkerd! en ja hoor: om me heen de een na de ander een tweede...alsof het ze aan komt waaien!!! ik ben zoooo bang dat het weer lang gaat duren en die tijd heb ik gewoon niet...maar laat ik van het posiieve uitgaan: ik heb drie cyclussen gehad en nu pas hebben we min of meer besloten om ervoor te gaan (als het lukt met een dreumes in huis want dan moet je ook maar net 'het moment' kunnen pakken hahaha!)... maar ik weet wel hoe frustrerend het is als het maar niet lukt na een lange tijd...
Hoe ik er mee om ga.. euh niet.. Kan het momenteel niet aan.. ik breek gewoon.. Vrienden van ons hebben een baby van 1 maand en ik ging echt dood bij de kraamvisite. Ik stop mezelf voorlopig nog ff onder een steen.. De wens voor een brusje kan idd even groot zijn, ik verlang er zo ontzettend naar en mis het ontzettend!! Tips heb ik niet.. helaas. Ik zit momenteel alleen maar thuis, beetje geïsoleerd van de wereld.. geen buiken of baby's te zien hier!
In het begin kon ik hier nog wel redelijk mee omgaan, had er soms wel moeite mee maar ik kon mezelf goed met beide benen op de grond houden en de aanstaande mama's oprecht feliciteren... maar nu,, we beginnen binnenkort met icsi en iedereen in onze omgeving word zwanger binnen 1x te wippen (sorry haha) dit is gewoon erg frustrerend, als je zelf iedere dag hormonen moet spuiten en iedere week in de stomme stoel zit van de gyn. om een echo te laten maken... Ik probeer nu ook zoveel mogelijk echt dingen voor mezelf te doen en dingen samen met mijn vriend. De mmm is behoorlijk zwaar zowel lichamelijk als psychisch en je moet er echt voor zorgen dat je niet gek word, al huil ik alle dagen van mijn menstruatie, maar toch Het is gewoon lastig als iemand zwanger is en jij niet, maar mijn moeder zei laatst, wees blij voor diegene, want als jij zwanger bent zijn mensen ook hartstikke blij voor jou.. en daar heeft ze natuurlijk gelijk in! maar dat maakt niet dat het niet moeilijk is!
Ik vind het ook erg moeilijk, maar probeert altijd nog positief te zijn. Wij zijn 2 jaar getrouwd, nog geen zicht. Een vriendin van mij is 3 jaar getrouwd, maar die hebben nu 2 kinderen! De eerste was ze al zwanger toen ze ging trouwen en de tweede was toen de oudste 1 jaar werd. Daar wordt je toch niet goed van! Waarom kan het bij hun zo makkelijk! Ik wil het ook........maar dat komt onder andere door de stress die je erbij krijgt, als mensen alsmaar vragen of wij al hebben nagedacht aan een kind! Dan wil ik echt zeggen, ja tuurlijk we zijn al jaren bezig! -_-" Ik weet dat ze het lief bedoelen en blij zullen zijn als ik zwanger werd, maar tis nu nog niet het moment. Moeilijk. Ik zal zeggen..."keep trying and dont give up!"