Ik weet ook helaas niet meer hoe het hier moet.. Ik wil helemaal niet uit elkaar gaan, ik wil gewoon het leuke gezellige gezinntje zijn, en leuke dingen ondernemen, sex hebben, goede gesprekken voeren al dat soort dingen.. alleen Hij wil het wel zegt ie, maar doet het nooit! wat moet je hier nou mee? ik vind het zo moeilijk, hij geeft me het gevoel dat ik nu al ongeveer een alleenstaande moeder ben, omdat ik ongeveer alles doe. ons jongste kindje is ook nog eens een huilbaby en dat was de oudste ook, en ik voel hem goed aan en weet hoe ik hem stil kan krijgen en hoe ik kan zorgen dat hij slaapt en dat soort dingen maar mn vriend wil dat meestal allemaal niet van me aan nemen, of schuift alles op mij af, omdat ik het wel kan, zonder dat hij het probeert. nouja, dit was dus bij de eerste ook zo, en pas na een jaar werd het beter, omdat hij toen ook goed met hem om kon gaan, en nu is het dus met de jongste weer precies hetzelfde. en dat vind ik dan nog niet zo erg, als we eens een x een goed gesprek zouden kunnen hebben, als hij eens een x met me zou willen zoenen uit zichzelf of sex uit zichzelf met me zou willen hebben of weet ik veel uit eten zou willen gaan of wat dan ook maar nix hiervan...als ik vraag of hij van me houd zegt ie zeker weten tuurlijk dat weet je toch, hij vind onze relatie gewoon goed zoals hij is, en is hierin ook gewoon gelukkig maar mij stuit het steeds meer tegen de borst, ik wil dit niet mijn leven lang zo, ik wil dat het ook voor mij leuk is. maar hij wil ook absoluut niet in therapie. Soms dreig ik dat ik bij hem weg ga als het zo blijft want dat ik dit zo niet kan, en ik geef in (eenzeidige) geprekken aan dat ik dit niet trek en niet wil zo hij zegt elke keer dat hij zn best zal doen en zal veranderen, maar het gebeurt nooit!? maarja, dus die twijfel.. moet ik hiermee door blijven gaan? want ik hou ontzettend veel van hem, maar verwacht gewoon meer van hem in onze relatie dan dat hij me geeft en dan nog vooral de kids.. ik vind het zo zielig, helaas maar waar zijn er vaak ruzie's en woorden in het bijzijn van de kids, de jongste reageert er nog niet op (gelukkig, maar kan ook nog niet denk ik?) en de oudste helaas dus ook wel, die gaat keihard schreeuwen en gillen al wij aan het ruzien zijn, om ons stil te krijgen... zo zielig is dat als dat weer gebeurt.. en elke x neem ik me ook voor om het niet in het bijzijn vd kids te doen.. maar het lukt op de een of andere manier gewoon niet? en dan Ook nog dat we net een nieuw huis hebben gekocht en nu bij s.ouders in huis zitten!? en dus over een jaar ook samen een zaak van zn oom en tante gaan overnemen.....! maarja wat dus te doen.. want over een jaar is alles qua kids weer een stuk beter, dat weet ik gewoon, maar de situatie voor mezelf zal ws gewoon niet veranderen, verandert al jaren niet dus waarom nu wel..? ik denk dat ik de slap ben om echt weg te gaan, maar ook omdat Ik dus helemaal niet weg wil en dan blijf ik zijn geklets dat het beter word weer geloven, omdat ik het ook graag Wil geloven natuurlijk.. naja sorry voor mn lange verhaal maar kweet t ook gewoon niet!
hallo mupet ik ken natuurlijk niet de hele situatie en WIJ kunnen ook niet zeggen wat je moet doen alleen ervaringen delen enz. maar er zijn een paar dingen die me opvallen 1) je zegt nog veel van hem te houden en eigenlijk niet weg te willen gaan maar je wilt dat er wel dingen veranderen 2) je jongste is 3 maanden en een "huilbaby' zoals je het zelf noemt waar je man moeite mee heeft 3) bij de oudste was dit ook en werd het beter uiteindelijk 4) je man ervaart geen / weinig problemen en jij zegt dat hij het goed vind zoals het is. 5) je vind het vervelend de ruzies te hebben in bijzijn van de kinderen. Als ik kijk naar het feit dat de jongste er nog maar net is, jij nog in de hormonen zit en hij veel huilt / prikkelbaar is denk ik dat er een cirkeltje ontstaat (moe, twijfel, omgaan met je kind) waarbij een man die "alles wel best vind" niet heel motiverend werkt. Je verwacht dingen van je man die hij niet begrijpt vermoed ik. Hun zien dingen vaak gewoonweg ook anders. Heb je al geprobeerd met een planning / takenlijst te werken. Wie wat doet bijvoorbeeld. Dingen concreet maken dus; overzichtelijk voor ook je man. complimenteer waar het goed gaat, benoem rustig wat je graag zou zien. als de baby huilt kun je aangeven; de kleine is even van slag maar ik moet nog koken (vb) wat wil jij dit moment even overnemen? Dat soort dingen kunnen al helpen. En tja.... mensen verander je helaas niet zomaar je zult dus moeten bedenken voor jezelf of je zelf wilt investeren in de kleine dingen die je kunt veranderen en of je kunt accepteren dat sommige dingen niet zo eenvoudig te veranderen zijn. Probeer toch te praten op een rustig moment en laat hem gewoon eens aan het woord. vraag hoe hij dingen ziet en wat hij graag veranderd zou zien. komt daar niets uit vraag dan hoe hij het huilen ervaart, hoe jij hierin kunt helpen zodat hij jou beter kan steunen enz. meid succes en uiteindelijk is de keuze aan jou. ik zou niet direct weg gaan omdat de kleine er nog maar pril is en je zelf al zegt het eigenlijk niet te willen
@klein visje thnx voor je reactie, ik snao dat jullie niets voor mij kunnen beslisen, maar wou ff wat meningen/ideeën horen. Ik wil ook echt niet weg, dat klopt en van die hormonen ook haha, tis alleen ik. probeer elke keer heel duidelijk te zijn en op een rustig moment te praten ober hoe of wat, en hij belooft dan elke keer dat.hij vanalles gaat doen om te helpen, maar uit eindelijk doet hij dus niets! Het gaat dan 1dag goed en dan ist weer terug bij af. En dan over de liefde tussen ons, nou als ik geen aanstalten maak om te deden, kroelen,lief doen,zoenen gebeurt er niets, 8k krijg niet erns een kus bij binnenkomst of als hij weg gaat, en echt ik overdrijf niet, hij doet moooooit zo iets uit zichzelf, en als ik dan bv wil zoenen, wilt hij dr zo snel mogelijk mee klaar zijn..dat vind ik ook geoon erg en dat is al jaren en ook dat verandert niet ookal praten we er rustig over pf wat dan ook, tsja beloften die niet na komen
Lieve Mupet, Ik schrik van je berichtje Wat zit je in een rotsituatie Ik heb nu even geen tijd om uitgebreider te reageren, maar ik wil je een hele dikke knuffel geven! Voor zover ik je ken, ben je echt een schat van een meid en je verdient ook een schat van een man, en ik hoop echt dat er op wat voor manier dan ook verandering komt!!!
Is hij altijd al (vanaf het begin zeg maar) zo "afstandelijk" geweest als het gaat om helpen/zoenen etc etc? Want het klinkt misschien erg lullig, maar als dat zo is, kan je niet verwachten dat hij opeens gaat veranderen, omdat jij de huidige situatie niet meer leuk vind. Je moet echt blijven communiceren en het proberen tot het echt niet meer lukt. Verder ben ik het eens met het advies van Visje
@mosa thnx voor je lieve berichtje @foxymama nou nee eerst was hij wel altijd van het kroelen en lief doen, maar toen ineens niet meer. Maar ik probeer ook te blijven communiceren, maar is soms erg vermoeiend omdat hij overal op zegt, oke je hebt gelijk ik zal het veranderen, maar het dus nooit echt doet. en zeker blijf ik het ook proberen want ik wil ook helemaal niet weg, en zeker ook niet voor de kids maar als ik puur aan mezelf zou denken (maar zo is de situatie natuurlijk niet) dan weet ik gewoon dat ik zo'n liefdeloos leven gewoon niet vol hou voor mezelf, en ook niet zou willen.