Met mijn duimpje gaat het wel goed, mooi ROZE hahaha Ik heb alleen zoveel moeite met zwangere op dit moment en positief blijven. Dit is mijn laatste poging en ik ben zo bang, zo bang dat het ook moeilijk is om hier mee te schrijven en te lezen
Nee, mijn moeder is niet bij me. Ik heb ook weinig aan haar als moeder door haar ziekte. Ze is zeker wel bezorgd om me, maar haar aandachtsboog naar mijn problemen toe is niet langer dan zo'n 5 minuten. Dan begint ze resoluut over iets anders. Kan ze ook niets aan doen. Ach ik ben ook een binnenvetter bij verdriet. Ik zoek mensen dan niet op, ben liever alleen (met mijn man natuurlijk). Ik heb net wel gebeld met mijn man. Hij kan eerder naar huis komen, maar dat scheelt maar 1 dag. Hij heeft 2 dagen nodig om naar Nederland te reizen. Die ene dag overleef ik dan ook nog wel alleen. Zondag is hij er weer en maandag is hij fijn nog vrij.
Wat fijn dat je man eerder terug kan komen. Wat je schrijft dat als je verdriet hebt dat je dan het liefste niemand om je heen hebt, dat herken ik wel. Ik hoop dat je wel wat steun hebt aan alle lieve meiden hier die zo enorm met je meeleven!
Angel, het is ook verschrikkelijk spannend... En de druk wordt alsmaar hoger. Ik ga ontzettend hard voor je duimen meid!!!
Meleka ik snap het ook wel. mega knuffel meid lobi hoe gaat het wat vinden jullie van dit? Anyone got pregnant with antisperm antibodies? - Immune Issues Forums
Angelica, een pagina of 2 terug staat een update van mij. Wat betreft je link... Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet vinden. Heeft Dr S. het wel eens over zo'n bad gehad? En ik dacht dat het een tijdelijk iets was dat ze tegen jou gezegd hadden? Dus dat dit iets is dat (uiteindelijk) weer verdwijnt? (je krijgt het door sperma in een wondje toch? Of heb ik dat nou verkeerd onthouden?)
Weet je Suus, als we besluiten te stoppen met onze pogingen, dan zal ik het zo snel zwanger raken nog als een vloek gaan zien denk ik. Ik maak me nu al zorgen over hoe het dan moet met de anticonceptie tot aan mijn overgang. Ik weet dat ik daarop niet vooruit moet lopen, maar het dringt zich steeds aan me op. Onmenselijk probleem. Ja, daar kan ik me van alles bij voorstellen. Ik weet ook niet hoe je het doet, die knop omzetten. Het is echt een schrikbeeld. Gevangen zitten in je eigen kinderwens. Dus binnen 24 uur is de werkzame stof in je lichaam gehalveerd, stel ik me dan voor. Nog wel sneller ook, zeker bij zo'n lage dosering. Zal het bloed dan met een paar dagen weer normaal zijn? Ja, nu alweer denk ik. Ik hoop dat het lichamelijke stuk van de miskraam weer zo "makkelijk" mag gaan als de vorige keer. Ja, dat hoop ik ook. Gatverdamme, wat een k-zooi. Juist omdat ik bij deze zwangerschap de prednison pas vanaf een positieve test ben gaan gebruiken, zie ik daar nog een kansje. Terecht of onterecht. Nou ja, je weet het gewoon niet. Het zou zomaar cruciaal kunnen zijn. In die onderzoeken die ik je gestuurd heb gebruikten de vrouwen het ook al vanaf een eerder moment in de cyclus. Hoe eerder je het immuunsysteem tempert, hoe kleiner de kans dat die door het lichaam te grazen wordt genomen. Lijkt mij. Ik ben nog niet toe aan stoppen, waarschijnlijk volgt er nog 1 poging om die reden. En ik ben ook nog niet toe aan nadenken over hoe anders verder (zie boven). Nee, hoeft ook niet. Die beslissing is aan jullie. Sowieso is dit geen moment om knopen door te hakken. Suus
Dat lijkt mij ook. Ik leg zowiezo ds de vraag voor wat er nu mis telkens mis kan gaan. Ze kan er waarschijnlijk ook geen zinnig woord over zeggen, maar je moet toch iets met je vragen.
hey meiden, Mag ik met jullie meekletsen gisteren te horen gekregen dat ons 2e wonder ook overleden is... Ben behoorlijk stuk zeker omdat het 2x achter elkaar is gebeurt en ik volgende week gecurreteerd (of hoe je het ook spelt) moet worden als het deze week niet vanzelf loslaat.. Ben er echt helemaal kapot van
Helaas welkom hier Djonna. Zijn jullie aan het proberen voor jullie eerste kindje? Ik hoop dat dit topic je mag helpen in je zoektocht naar een (eventuele) oorzaak van je miskramen.
raar is dat he, ik denk dat dat een soort overlevingsmechanisme is. En je moet het ook maar weer zien te verstouwen. Dan zit je ook niet te wachten op goedbedoelde uitspraken van mensen (die het overigens dan vast wel met je menen). Eigenlijk wil je er helemaal niet over praten met anderen... Je wilt gewoon het liefst alleen zijn, met je man uiteraard. Wat zal hij het ook moeilijk hebben wetende dat je hem zo nodig hebt..... Ik herken het hoor, trek dan ook het liefst alle telefoons eruit, gordijnen dicht,deur op slot en cocoonen. Lekker makkelijke broek aan, geen makeup, haren op zolder, en ff lekker tranen met tuiten huilen....slechte dingen eten. Gelukkig heb je "ons" nog, Wij met z'n allen hebben één grote schouder waar je op kan uithuilen. En daarna weer kletsen over hoe nu verder.... kzz
inderdaad maar ik moet zegen, ik heb echt heel veel gehad van de deskundigheid van een aantal meiden hier, zonder hun had ik nooit de onderzoeken gehad die ik nu heb gehad .. en ben hun daar zeer dankbaar voor , hopelijk heb jij er net zoveel aan als dat ik er aan heb gehad
Djonna wat verdrietig ook voor jou Sterkte ermee. Ik hoop dat een curretage niet nodig zal zijn. Je was ook al best een eindje op weg zie ik.