In overleg met moderator heb ik even een andere account aangemaakt. Ik hoop het verhaal zo kort mogelijk te houden maar ik weet niet of dat gaat lukken. Iniedergeval sorry daarvoor! Ik weet het allemaal iniedergeval niet meer. Ik heb een man, kinderen, huisdieren enz. Iedereen denkt dat wij een happy familie zijn maar dat zijn we dus echt niet. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met schrijven. Er zijn zoveel dingen die me dwars zitten. Ik ben geestelijk helemaal op, heb nergens meer zin in, voel me alleen, stop me alleen maar vol met eten, heb geen puf meer ben gewoon echt op. Elke keer word me beterschap beloofd door me man en elke keer trap ik er weer in. Maar dit kan zo niet langer meer. Ik ga er kapot aan en ik weet zeker hij van binnen ook. Hij doet wel stoer dat het hem allemaal niks doet, en dat het allemaal maar aan mij ligt. Maar ondertussen weet ik door dat ik bepaalde dingen aan hem zie dat het wel aan hem vreet. Hij wil alleen niet opgeven. En ik doe het liever ook niet maar zo gaat het ook niet meer. Hij is water ik ben vuur. Hij is links, ik ben rechts. Ik ben heel makkelijk en hij ontzettend moeilijk. Je kan iemand niet veranderen dat weet ik, en dat wil ik ook niet. Maar dit werkt niet meer. We zijn het nooit samen eens over eens. We liggen totaal niet op 1 lijn kwa opvoeding, huishouden, financieen enz.....We lopen alleen maar elkaar dingen te verwijten. Als ik iets wil kan het niet of met heel veel moeite, als hij iets wil dan is het zo gedaan, hij doet het gewoon. Als ik zeg dat we beter uitelkaar kunnen gaan gooit hij alles in de strijd. Dan is het hek van de dam. Hij geeft niet op, en aan de ene kant snap ik het wel. Hij houd van me (zegt ie) en wil me niet kwijt bla bla. Maar hij doet er ook niks voor, ik doe altijd alles verkeerd, ik moet maar veranderen. Het ligt altijd aan mij niet aan hem. Ik wil hem ook niet afschilderen als een verkeerde man want dat is ie nou ook weer niet. Maar wij zijn gewoon uitelkaar gegroeid, we zijn totaal 2 hele verschillende mensen geworden. We staan totaal anders in het leven, alles botst nu. Ik weet niet meer wat ik moet. Ik ga er zelf kapot aan, en dat zien mensen in me omgeving ook wel. vragen wat er met me is, zie er slecht uit enz. Ik doe maar net of k niet fit ben ofzo maar ze moesten eens weten. Ik sta op het punt om het op te geven en voor mezelf en de kinderen te kiezen, maar ik weet dat hij toch niet mee instemt en weer vanalles zal verzinnen dat ik niet wegga. Maar ik kan niet meer, ik wil niet meer. Hoe krijg ik mijn man aan het verstand dat de koek op is, en dat we er allebei echt beter van worden als we gewoon ieder ons eigen leven gaan. Want ik weet zeker dat we er beide beter van worden als we uitelkaar gaan. We zijn al jaren aan het modderen, hebben vele pogingen gedaan, het word alleen maar erger. We reageren ons op elkaar af, en anderen. Dat is toch niet normaal meer? Plus er zijn kinderen in het spel. Hij denkt dat die het toch niet snappen, maar ik weet wel zeker dat ze er wat van mee krijgen ondanks dat we ze er altijd buiten houden........Het ligt dus niet alleen aan me man, ook aan mij hoor echt. Dus niet denken dat ik me man afschilder ik heb me kanten ook wel. We zijn gewoon zoals we zijn en dat is niet te veranderen. Het werkt alleen wel in ons nadeel nu..... sorry voor me lange verhaal, hopelijk snappen jullie het een beetje. Anders hoor ik het wel! Iniedergeval bedankt voor het lezen van me klaagzang!
is relatietherapie iets voor jullie, of voor jouzelf een psycholoog ofzo. Het klinkt iig alsof je niet goed in je vel zit.
Wat een klote situatie. Als het echt helemaal op is, dan gewoon misschien ook echt dingen regelen. Zodat hij wel in moet zien hoe jij erover denkt. Tot nu toe is hij gewend, dat je je weer om laat praten misschien. Ik heb verder geen tips, sta gelukkig niet in jou schoenen, maar wil je wel sterkte wensen met de situatie
Wat vervelend dat je in deze situatie zit.. Heb je ook al relatietherapie geprobeerd? Het is natuurlijk lekker makkelijk van hem om alle 'schuld' bij jou neer te leggen, waar 2 vechten hebben 2 schuld. Ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen
Relatie therapie wil ie niet omdat ie vind dat het allemaal aan mij ligt. Dat ik niet lekker in me vel zit klopt ook wel, maar dat komt door dit allemaal. Psycholoog zal onze problemen helaas niet oplossen.
Hoever wil hij dan werkelijk gaan voor jullie relatie? Als het zo slecht gaat tussen jullie als wat je schrijft zou ik 'm voor het blok zetten, voor je er echt aan onderdoor gaat. Snap dat het makkelijker klinkt dat het is, maar dit is toch ook niks zo.
Het ligt allemaal aan mij volgens hem. Ik doe niet wat ik MOET doen volgens hem. Ik pak de kinderen niet genoeg aan, ik doe me huishouden niet goed. Ik zeur teveel en zo kan ik nog heel lang doorgaan. En hij doet niks, hij is perfect. Dingen die hij fout doet mag ik niks over zeggen.....Er zijn zoveel dingen die spelen maar ik durf niet zo goed hier alles neer te zetten vanwege meelezers.....
hmm lastig als hij niet mee wil werken. Ik denk ook niet dat een psycholoog de problemen oplost, maar die kan jou wel bewust maken van al je gevoelens. Misschien heb je onbewust nog andere gevoelens en durf je na een gesprek met die psycholoog ook wil knopen door te hakken of beslissingen te nemen waardoor je je uiteindelijk beter gaat voelen. Hij kan jou natuurlijk wel helpen om dingen te veranderen of te accepteren en daarmee om te gaan.
Hij belooft bergen, maar binnen 1 dag is het alweer over en is ie weer terug bij af. Ik denk echt dat we beter af zijn als we beide ons eigen leven gaan, want dit gaat gewoon niet. het is niet dat ik weg wil, maar we hebben al zoveel geprobeerd, zoveel gedaan het werkt gewoon niet. We lopen nu alleen maar elkaars leven te verzieken heb ik het gevoel.....
Als voor jou de koek op is dan zou ik stappen gaan zetten om info te verzamelen ivm woonruimte en de kids. Zet hem aan tafel en zeg dat jij een eind maakt aan deze hel en dat ondanks zijn verwijten en manieren om jou niet kwijt te willen, jij er klaar mee bent. Deze situatie is duidelijk niet gezond voor je en trekt je in een neerwaards spiraal. De enige manier om hier uit te komen is vechten voor je eigen geluk. Je man zou je moeten respecteren, hulp moeten bieden en achter je moeten staan maar hij doet geen van dit alles. Dit is geen houden van meer..... Meid sterkte en maak voor jezelf en je kids de juiste keus
Tuurlijk zijn er gevoelens voor me man, hij is de vader van mijn kinderen. We hebben samen veel meegemaakt. Maar echt het houden van enz nee dat kan ik niet zeggen. Ik denk dat als ik na een psycholoog ga dat ik de knoop eerder durf door te hakken dan nu, want nu durf ik niet zo goed omdat ik niks heb. geen geld geen werk geen huis en ik voel me schuldig tegenover hem als ik de kinderen mee neem en hij alleen achter blijft. Hoe dom het ook klinkt want hij red zich wel, maar zo voelt het gewoon. En tegenover de kinderen voelt het ook rot. Net of ik faal als moeder weet je.
miss is het een optie om voor te stellen om eerst tijdelijk uit elkaar te gaan, even tot je zelf komen. even rust in de tent. miss dat hij dat dan wel wil, dan ben je al weg en kan je na een tijdje zonder kids met elkaar in gesprek gaan. op die manier komt er rust en miss dat hij dan ook tot in zicht komt dat het zo niet langer kan. hoe oud ze ook zijn, natuurlijk krijgen ze het mee. en mijn mening is dat je voor de kinderen echt niet bij elkaar moet blijven. zij merken dit ook en dat is ook niet goed voor ze. daar worden jullie en de kinderen alleen helemaal niet gelukkiger van. ik lees net in het berichtje boven de mijne dat je denkt dat je faalt! denk dat alsjeblieft niet! jij faalt niet, jij probeert te kiezen voor jouw en je kinderen hun geluk en welzijn.
Kunnen jullie niet een adempauze nemen? even elkaar de tijd en ruimte nemen om apart van elkaar na te denken. Helemaal omdat er kinderen in het spel zijn en deze altijd de dupe zullen zijn. Tja en als het niet gaat en de koek is op, dan is de koek op! Volgens mij weet jij heel goed wat je moet doen Sterkte meid!
Hoi, Ik vind het altijd moeilijk om over iemand anders zijn problemen te oordelen,maar ik zal mijn mening geven over je verhaal. Als je niet meer kan kan het gewoon niet meer.Hoever wil je het laten gaan.Straks haten papa en mama elkaar echt,dat is ook niks.Ik zou voor mezelf en de kinderen kiezen.Uit je verhaal begrijp ik dat je alles hebt geprobeerd en al een hele tijd zo bezig bent.Zo word iedereen alleen maar ongelukkiger. Zeker als je er zo onder lijd merken de kinderen dat wel heel erg goed.Als mama niet gelukkig is voelen ze dat haarfijn aan.Denk ik dan he. Je zegt dat je man het niet toe zou laten dat je van hem af wilt.Ja daar zou ik eerlijk gezegd niks om geven.Je bent je eigen baas en dat heeft ie niet te willen. Als je diep in je hart eigenlijk niet weg bij hem wilt,zou je in plaats van je eigen om te laten praten eens echt weg moeten gaan.Al is het maar voor een paar dagen.Dan weet en voelt ie dat het je menens is en dat kan soms ook nog wel eens werken.Zolang hij je niet serieus neemt zal er zeker niks veranderen.Waarom zou ie?Je blijft toch wel. Meid kies voor je eigen geluk en dat van je kinderen.
Je bent niet de eerste die het zegt! Ik was altijd een hele sterke vrouw vol zelfvertrouwen enz, maar daar is nu niks meer van over. En dat zien vele aan mij. Ik geloof het alleen nooit maar nu je het zegt.... Ik weet dat ik beter voor mezelf kan kiezen, het is alleen zo moeilijk omdat er zoveel moet gebeuren en hij denk ik niet echt mee gaat werken! Dank je wel meid!
Kun je niet zeggen dat je samen naar therapie wil omdat je er zo niet uitkomt en dan misschien het probleem bij jezelf houden, dus een beetje een houding dat je graag hulp wilt bij het begrijpen van wat je dan verkeerd doet en dat hij daarbij moet zijn om uit te leggen aan zo'n persoon waar het aan schort? Misschien niet helemaal fair, maar soms moet je wat toch?
Tijdelijk uitelkaar dat wil ie niet. Hij vind dat als ik weg ga dat ik dan ook voorgoed de deur achter me dicht moet laten. Omdat ik er voor kies en niet hij. Tuurlijk merken ze het, de oudste is onhandelbaar de laatste tijd, grote mond en alles. Me man wijt het maar aan sinterklaas enz, maar ik weet wel beter helaas...... Het voelt gewoon als falen omdat je je kinderen graag het totaalplaatje wil geven. Een gelukkig gezin met vader en moeder, en niet vader en moeder die beide een eigen leven gaan.....
Dat is dus het laatste wat ik wil, elkaar haten. Dit omdat er dus kinderen in het spel zijn. Als we uitelkaar gaan dan wil ik gewoon normaal uitelkaar kunnen gaan zonder elkaar verwijten na het hoofd te gooien, te strijden om vanalles. Ik vind me kinderen het belangrijkst van alles, ik wil niet dat hun hier de dupe van gaan worden. Ik wil dat ze gewoon bij papa en mama over de vloer kunnen komen. Dat wij elkaar gewoon recht in de ogen kunnen kijken als er beslissingen moeten genomen worden over de kinderen enz.
Jeetje oepsiedoepsie, Dat is een hele moeilijke situatie. Ik kan je alleen heel veel sterkte en wijsheid toewensen. Als het niet meer gaat moet je voor jezelf en de kinderen kiezen. Jullie hebben er als gezin niks aan als je mekaar op den duur kapot maakt met alle gevolgen van dien. Ik hoop van harte dat jullie er toch op een of andere manier samen uitkomen. En als blijkt dat uit elkaar gaan de beste optie is dan betekent dat niet dat je gefaalt hebt maar juist het beste van je voor je gezin hebt kunnen doen. Beter apart leven en allemaal gelukkig dan samen leven en er allemaal veel verdriet van hebben dat het niet werkt. Heel veel sterkte!! en vooral lekker hier op het forum blijven praten om je hart te luchten.