De laatste tijd gaat onze relatie niet zo goed, heb een rot periode achter de rug met ziekte en nu gaat het wel weer beter, maar mijn man zegt dat ik daardoor anders ben gaan worden harder ofzoiets?? we hebben vaak ruzie , en ik irriteer me aan hem wat hij doet, iddgeval ik heb het gevoel dat ik hem in de gaten hou en niet echt vertrouw , alleen ik zelf denk dat ik het goed doe, vindt het ook moeilijk om het heft over te dragen aan een hem , wil het liever zelf doen. daarnaast kan slecht tegen kritiek, laatst voelde ik dat mijn man wat wilde zeggen en ik dacht bemoei er nou niet mee ik doe het zo en ik voelde me weer klote toen hij zei ik zou het zo doen , en ik doe dat dan niet en dan barst de bom al weer ik voel me aangevallen gek wordt ik ervan , hij zegt dan weer ik mag mijn mening toch wel zeggen bijv mwel of geen drinken geven van die kleine , ik zeg nee hij zegt ja , ikdacht doe het niet want ze is niet zo lekker en heeft nog van alles gegeten rustig aan anders gaat ze weer overgeven , maar hij zegt dan weer heb van mijn moeder dat veel drinken goed is, ja dat weet ik ook wel , maar ik wilde even wachten en later weer drinken geven en dat soort onzin elke keer het stapelt zich zzzzzo op! Voorbeelden: vb mijn man parkeert zijn auto , we gaan eerst 3 keer of.4 voor en dan weer achteruit dan zeg ik , ik zeg dan op mijn beurt zo staat ie ! of we reden aar huis toe hij reed best wel hard ik zeg moeten we de trein halen ofzo? en hij zegt dan op zijn tijd laat me nou als ik zo hard wil rijden , maar ikvindt het weer zonde van de benzine en we hebben geen haast ! Maar hij zegt dan weer ik hou van doorrijden ja ja en zo gaat het maar door ! of soms zeg ik dingen wat kort hij vat dat meestal negatief op terwijl ik dat meestal niet bedoel , ik ben gewoon niet zo'n langdradig iemand , ik zeg meestal waar het op staat ! dat vindt ie dan ook niet leuk zeg het gewoon op een wat vriendelijke manier , maar zo ben ik gewoon ! heb niet zoveel geduld we komen er niet meer uit , zit echt met mijn handen in het haar! hebben jullie dat ook dat het gewoon niet botert met je man ??? gr jmm
Maar als het al een tijdje zo is... is dat al van voor je zwangerschap dan? Want als dat zo is, dan kan ik niet zo goed bevatten waarom je dan voor een kindje gegaan bent?
hmmz...lijkt wel alsof ik over mezelf lees. Ben ook aan het twijfelen, wil geen overhaaste beslissingen nemen nog niet...totdat ik ontzwangerd ben weer. Maar het zit me ook dwars...zelfde dingen als jij eigenlijk....misscien toch hormonaal.
Ik denk dat het door de hormonen komt hoor gaat vanzelf weer over Of het moet al van voor je zwangerschap zijn?
naja je bent dan ook al 35 weken zwanger, dat is ook al een tijdje. En je kan natuurlijk altijd zelfreflectie doen bij dingen die je zegt. *hoe zou ik het vinden als hij zo op mij reageert?*
Je zou inderdaad zeggen dat het hormonaal is. Ik was ook harder tegen mn man maar dat gaat goedkomen hoor.
Je bent ook al een tijdje zwanger he Meen het echt serieus.....ik was namelijk ook een DRAAK toen ik zwanger was. En hoewel ik echt meende dat ik er niet zo;n last van had.... Mijn vriend hield gewoon wijselijk zijn mond, meestal dan. Als ie het helemaal gehad had, dan werd ik even op mijn plaats gezet en dan vond ik alsnog dat het aan hem lag Als ik nu zeg: He...had ik last van mijn hormonen, dan rolt ie met zijn ogen en zegt ie...neuh joh, hoe kom je erbij! Heb ook weleens op mijn lazer gehad van mijn beste vriendin, die zei letterlijk: wat ben jij een vreselijke hormonenbol, die eens normaal tegen je vent! Dus gooi het open naar je man: Zouden het m'n hormonen zijn? OF vraag een goede vriendin die eerlijk durft te zijn werkt verhelderend (tot je hormonen weer de overhand krijgen )
Het kan best zijn dat het door hormonen komt en er zit een spannende tijd aan te komen natuurlijk,dat zal best invloed hebben. Misschien ben je ergens boos op hem omdat jij ziek bent geweest en nu ook zwanger bent en hij "vrolijk" verder gaat (voor jou gevoel). Misschien moet je er even uit,een dagje even tutten,naar de kapper. Even voor jezelf. Even wat leuks samen doen? uit eten,hotelletje? Blijf praten en probeer vaker lieve dingen tegen hem te zeggen dan komt het vast allemaal wel goed
Had ik precies zo,heb 2 keer bij een vriendin gezeten omdat ik na een woordenwisseling meteen wilde scheiden haha! Gelukkig heeft ze me weer naar huis gestuurd!
Bied je excuses aan en geef je hormonen de schuld "zeg schat....ik geloof dat ik wat last heb van mijn hormonen en daarom zo fel ben....sorry, maar ik kan er echt niks aan doen"
Probeer een beetje te relaxen. Je komt een ietwat neurotisch over. Dat zal voor je man ook niet makkelijk zijn... Nog een paar weken dan komt de kleine, en daarna gaat het langzaam aan weer beter...
Mijn vriendin vroeg ook nooit meer aan mij hoe het ging, maar vroeg mijn vriend: En...is;t nog wat vol te houden met haar Heerlijk die hormonen!!!
Ik denk idd ook dat het door de hormoontjes komt Tijdens mijn zwangerschap ergerde ik me groen en geel aan alles wat iedereen *in mijn ogen* fout deed/niet goed deed. En ik was zo snel geïrriteerd! En juist omdat ik zo snel aangebrand was en me aan alles en iedereen ergerde, ergerde ik me ook weer mateloos aan mezelf, omdat ik gewoon wist dat ik degene was die zich aanstelde, terwijl niemand iets verkeerds deed! Dat waren dus overduidelijk de hormoontjes bij mij En zoals jezelf ook als zegt ben JIJ degene die zich ergert aan hem. Zo te lezen kun je vrijwel niks van hem hebben, dus ik denk echt dat het de hormonen zijn Misschien inderdaad eens bij jezelf nagaan hoe je op dit moment op bepaalde situaties reageert en vergelijken met hoe je er voorheen op zou reageren. Het kan ook helpen om het er eens met je man over te hebben; vertel hem hoe jij je voelt en dat jij vrijwel niks van hem kunt hebben. Misschien dat je er zo samen uit kunt komen?
sommige dingen zijn wel herkenbaar maar ik denk inderdaad dat je wat minder op zijn lip moet gaan zitten. Hij heeft geen zin in een zeurende vriendin