Ongetwijfeld het zoveelste topic over schoonouders... maar ik ben op zoek naar tips van iemand die ook in zo´n zelfde schuitje zit. t zit zo (kan onmogelijk alle gebeurtenissen opschrijven, t is een geschiedenis van zo'n 10jaar) we zijn hier 4,5 jaar terug komen wonen en hadden sindsdien helemaal geen contact meer met mn schoonouders. de hoofdreden was geld en privacy, mijn man's post (bankafschriften, loonstroken etc.) werden opengemaakt, zijn rabofoon afgeluisterd en er was ook geld verdwenen, hij moest behoorlijk wat kostgeld betalen en dan met zn verjaardag een heel fiks bedrag meer anders zou zn verjaardag niet gevierd worden. ook stonden ze aan de deur te luisteren als hij telefoon had, zn zwager heeft een steen voor de auto langsgegooid, ging net goed, man ging verhaal halen en zn vader en broer hebben hem vastgehouden, en zwager hand boven t hoofd gehouden. moeder heeft geroepen toen hij uit huis ging; je bent mn zoon niet meer. heeft nooit meer iets laten horen. zn vader wel, vanaf t begin smsjes, mailtjes en ook af en toe langskomen. en toen werd onze dochter geboren en kreeg mn man via via te horen dat zn moeder hartproblemen had. hij is een keer onverwachts langsgegaan, huilende moeder om zn nek, en sindsdien gaat hij zo om de 5 weken eens langs koffiedrinken met ons meisje. ik niet. ik heb geen behoefte aan contact, heb de keren dat sv hier kwam 'gedoogd' voor mijn man, maar ben er klaar mee, heb mijn volwassen man net iets te vaak met zn hoofd op tafel zien huilen, en ben bang dat ze hem weer pijn doen. sv heeft namelijk een klein jaar geleden een tip gegeven dat een voertuig (man's hobby) te koop stond, en man is net op tijd voor de koop aan erachter gekomen dat deze gestolen was (sv wist dit.) toch geeft dit wrijving, hij is best een beetje blij zn moeder weer te zien, ik zie dat alles van zijn kant komt, ze heeft niet eens een kaartje gestuurd toen dochter geboren was (man heeft vanuit t ziekenhuis gebeld en we hebben geb. kaartje gestuurd). ik vertrouw ze niet, mn man begrijpt me, maar staat er een beetje tussen in. ik wil graag iets losser hiermee om kunnen gaan, maar t lukt me niet. en daarom hebben we gister de zoveelste ruzie gehad, waar ik erg verdrietig om ben. iemand tips?
Wat een verhaal! Ik zou goede afspraken maken en het niet tussen jullie laten komen... Het zijn toch zijn ouders en als hij later spijt van krijgt geen contact meer te hebben gehouden krijg jij misschien wel de schuld... Sterkte...
kijk, niet erg aardig, maar t liefst zou ik ze uit ons leven willen, al denk ik dan ook niet de rust te krijgen die we zoeken. t blijven zn ouders. en ik kan en mag dit ook niet van mijn man vragen, en zal dit ook niet doen, ben zelf degene geweest die zei; als je je zorgen maakt vanwege de hartproblemen, moet je gaan, zodat je dan rustig bent. maar t staat dus wel een beetje tussen ons in, ik voel me vaak de 'boze schoondochter' die niet bijdraait terwijl ze toch zo'n leuk jasje/jurkje/speeltje gekregen heeft. maar ik kan t niet vergeten, ergens verwijt ik mn man ook dat hij nu heen gaat terwijl hij dus 4jaar lang heeft gezegd (ook tegen sv) ik kom niet terug. pfff moeilijk, en t vermoeiende is dat dit altijd ons blijft achtervolgen.
Komt me ergens bekend voor hier is de situatie net zo geweest manlief ging bij zn ouders op bezoek ik ging niet mee. ( word niet geaccepteerd ) toen onze dochter geboren werd, heeft hij gebeld, de volgende dag een groot pakket. Voor dochter.. manlief is een paar dagen later daarheen geweest om te praten om het misschien goed te krijgen. Helaas Is dit niet goedgekomen en is ht contact nog steeds nihil.. Al heeft mijn man nu zo iets van ik ga zelf ook niet meer. Nadat ze de echo terug gestuurd hebben van onze dochter is de deur dicht gegaan.. Tips.. tja laten begaan. Hij komt er zelf wel achter.. je mag altijd pben
Ik geef je groot gelijk. Alleen het blijven zijn ouders hoe oud een kind ook is hoe beschadigd het ook is van uit huis uit hoe rot ouders ook tegen een kind doen. Ook al ben je volwassen net zo als je man je denkt diep van binnen altijd zouden ze toch van mij houden? Dit stukje moet je voor je man blijven overhouden hoe moeilijk jij het ook vind. Hij zal altijd een stuk bevestiging zoeken en vragen. Maar hou jou grenzen in het oog en steun je man als het weer eens mis gaat. Maak geen verwijten hij voelt en denk nog als een kind van zijn vader moeder hoe dan ook. Als het contact minimaal is en blijft moet je er mee leren leven. Heel veel sterkte er mee. In elk geval.
Ik zou me er gewoon compleet buiten houden, hoe moeiijk ook. Hier accepteren mijn s.ouders mij niet bepaald. Mijn man gaat wel gewoon langs, de kinderen zien ze 2 keer per jaar ofzo een uurtje omdat mijn man ze dan meeneemt (verder vragen ze nooit hoe het met ze gaat ofzo dus ga mn man dan ook niet aansporen de kinderen aub mee te nemen zodat ze hun opa en oma leren kennen). Verder boeit het me niet zo, het zijn zijn ouders.. ik heb daar niks mee te maken.
ik wil me er wel buitenhouden, maar heb t gevoel iets te moeten beschermen en dat is moeilijk. mijn man weet hoe ik me voel, en snapt me ook, maar blijft inderdaad een kind van zn ouders. ze zijn wel heel gek met onze dochter, mijn man vind dat geweldig, ik niet meer als normaal omdat ze het meest fantastische wezentje op deze aarde is. (erg bescheiden moeder ben ik) ik moet proberen me meer op de achtergrond te houden, en zal er ook absoluut zijn als hij weer de deksel op de neus krijgt, maar t valt niet mee. soms begin ik aan mezelf te twijfelen, misschien zie ik t verkeerd en moet ik meer vergeven, maar aan de andere kant zou ik dan tegen mezelf liegen, en dat is ook verkeerd. iig bedankt voor de reacties tot nu toe.
Lijkt me ook moelijk. Maar als hij weer eens teleurgesteld terug komt dan ben jij hem om hem op te vangen. En dat is voor hem voldoende. Je houd van je man zo te zien. Maar je bent niet zijn moeder die hij juist zo mist. Weetje vergeven kan je altijd doen vergeten doe je alleen nooit. Maak het voor je zelf haalbaar. En bewaak jou grenzen.
Ik herken je gevoel. Wij hebben ook geen contact met mijn schoonouders, dit kwam van mijn man af. Hij was er eerder klaar mee dan ik, ik bleef nog pushen om te praten enz maar op een gegeven moment was de koek op. Hij heeft het nog wel eens over zijn ouders, ik heb hem gezegd dat hij van mij gewoon daar langs mag maar dat wil hij niet. Ik heb hier zelf wel last van, zou ondanks alles hun de kleinkinderen níet willen ontnemen, kan me voorstellen dat dat heel moeilijk voor hen moet zijn. Maar zij proberen het contact niet te herstellen en mijn man is er klaar mee en ik......moet me er maar gewoon niet meer druk om maken. Dus in zekere zin staat het ook wel een beetje tussen ons in, op een andere manier dan.
ja, dat herken ik, aan de ene kant wil ik hun hun kleindochter ook niet ontnemen, maar aan de andere kant, mijn man heeft contact gezocht toen onze dochter 5 weken was, en al die tijd hebben we niks van sm gehoord, dus betwijfel ik of ze echt wel zo naar dr kleinkind verlangt... daarbij zou ik zo graag een ´normale´ familie willen, gewoon lekker sint en kerst en pasen vieren, geen scheve gezichten, niet de hele tijd op je hoede moeten zijn of overal iets achter zoeken. t zal altijd wel een kwestie blijven vrees ik, maar t laatste wat ik wil is ruzie daarover met mn man. toch vanavond maar weer eens in alle rust een gesprek voeren.
het is niet helemaal hetzelfde maar ik heb geen contact met mijn ouders. zij hebben iets gedaan waardoor ik rechtelijke stappen tegen hen moest ondernemen en het vertrouwen helemaal weg is. dit is een beknopt verhaal hoor maar we zijn nu een tijd verder en ik zou alleen voor mijn zoon en voor mijn nichtjes weer contact met mijn ouders willen zodat de kinderen niet hoeven te lijden onder een ruzie tussen ons. misschien kan je daar ook voor open staan dat je het puur doet voor je man en je dochter om af en toe ze binnen te laten en jij soms naar hun. ik zelf heb al die tijd ook niks gehoord van mijn ouders en vindt dit toch moeilijk omdat je van je moeder verwacht dat haar moeder/oma hart gaat kloppen maar soms is de stap gewoon te groot of te eng. mijn man staat achter mijn keuze ookal hoeft hem van hem niet maar hij ziet wel in dat er iets moet gebeuren. misschien is het een idee om alleen met je sm te gaan praten en dan ook een keer met je sv of met zijn vieren? hier is d epoging tot praten voorlopig uitgesteld omdat beide partijen nu niet willen en niet kunnen vanwege te veel woede ( snap niet waarom mijn ouders boos zijn hoor ) maarw e hebben wel gezegd dat we het open laten en dat we wanneer 1 van ons denk eraan toe te zijn kan bellen. ik hoop dat je eruit komt en maak geen ruzie met je man dat is zo zonde van jullie liefde en tijd en probeer het ook van zijn kant te zien het blijft een kind van zijn ouders.
Ik heb ook geen contact met mijn ouders, hiervoor deden ze soortgelijke dingen als jou Souders. Je moet er niet tussenkomen, uiteindelijk moet jou man, net als ik, erachter komen dat het niet werkt en dat je het op moet geven. Hoe graag je ook contact wilt met je ouders (want mensen kijken je erop aan als je dat niet hebt) Soms is het gewoon niet goed te doen. Jou man moet uit zichzelf het contact verbreken en hier moet jij geen grijntje deel uit zijn want anders gaat hij het jou kwalijk nemen als hij het mist en het een fout blijkt te zijn volgens hem. Geloof me als hij merkt dat jullie relatie verslechterd zal hij voor jullie kiezen, automatisch. Hoef je niets voor te doen.
ja, ik probeer t ook van zijn kant te zien, en geloof ook echt dat wat ze ook doen, hij hun zoon blijft. dat gesprek met sm heb ik 5jaar geleden gehad, en ik ga absoluut niet meer terug. ze is hier in dit huis ook niet welkom. in het begin wel, toen wilde ze niet komen omdat ik er zou zijn, heb ik mn man aangeboden om die avond naar een vriendin te gaan, zodat hij zn stulpje kon laten zien, maar hij wilde dit niet. als ze in de eerste 2jaar een poging had gedaan, had ik dr ook binnengelaten, maar nu na zoveel tijd niet meer, het is te laat. ik heb 4 jaar verjaardagen en kerstdagen lang moeten aanzien dat mijn man de postbus 2x per dag checkte ( er kon eens een kaart van zn moeder bij zitten) en dat hij zelfs al die verjaardagen zn mobiel meenam als hij ging douchen,want misschien belde zn moeder.... nee sorry, een ezel stoot zich doorgaans....
ik weet dat ik hem voor de keuze kan stellen; zij of ons, maar dat zou ik nooit doen, nooit kunnen, daarvoor houd ik teveel van hem. misschien moet ik geduld hebben, maar dat is een beetje afwachten totdat ze hem weer pijn gaan doen, en dat is heel moeilijk. hij (en wij) worden er inderdaad op aangekeken dat er geen contact is, maar er zijn ook heel veel mensen die t volledig begrijpen (incl. de vader, moeder, zussen en broer van zijn moeder)
@Ts tis moeilijk hoor, hier is het een sm die probeert via pakketjes voor onze dochter mn man weer naar haar toe te lokken, terwijl mijn man de keue heeft gemaakt of het gehele gezin of geen van alle. En dat wil ze niet, Nu ook hebben ze een zak met sinterklaas cadeautjes gestuurd, er zat iets bij wat ze al had, manlief stuurt een sms dat ze het al heeft, ja kom maar langsbrengen.. JA DAAAAAG dus nu komt ze het ophalen maar dan wel beneden aan de flat en zonder mij.. nou ja prima dat vind ik dan best. T blijft lastigm, en je man zal in moeten zien dat het soms gewoon niet gaat hoe lastig ook.. En dat het altijd pijn zal doen
Dat zou ik juist niet doen, je hoeft hem niet voor de keuze te zetten. Sta hem bij in de pijn die ze hem toebrengen en uiteindelijk kiest hij zonder enige moeite voor zijn gezin. Het kost tijd en die tijd is voor hem dubbel zo moeilijk als voor jou. Je kunt hem alleen maar steunen en troosten, sterkte!
Ik zou het laten zo als het nu gaat. En ook tegen je sm zeggen dat jij geen behoefte hebt om haar te zien. En dat ze je kind gewoon mag zien als je man er bij is. En NOOIT alleen met je kind want ik zelf vertrouw ze niet. Als ze dit al doen met je man wat doen ze dan als je kind alleen daar is. MAar het bewijst wel dat je sm je man in haar macht heeft. Sm ziek hup er heen snap je me. Er moet eerst iets ergs gebeuren voor je man in de gaten heeft wat vor ma hij heeft.
Loesje, ik zou het gewoon dan even laten gaan wie weet stoot hij zijn hoofd wel weer en wie weet gaat het goed. Ik zou hem niet te op zijn nek zitten want anders durft hij straks niet meer bij je te komen als er wel iets is. Ik ben ook het type eerst mijn hoofd een paar keer stoten en dan pas door hebben hoe het zit, dit heb ik nu met sint weer gedaan en ik ben even klaar met mijn kant van de familie. Misschien nu wel voorgoed en misschien ook niet.
tja, dat alleen met mn man erbij is ook nog een issue, hij zegt, wat als ze 6 of 7 is en zaterdags pannenkoeken wil eten bij oma? dan moet dat toch kunnen? je kunt mijn mening al raden, maar goed, hij vind dat t moet kunnen. ach, misschien is t tegen die tijd al niet meer aan de orde.
loesje, ik zou wel een grens trekken idd want anders wordt het van kwaad tot erger. ik zou dat ook nooit toelaten als een van ons dat niet zou willen.