Ons prinsesje Isabella*

Het is inmiddels al 5 weken terug dat we ons mooie dochtertje Isabella zijn verloren en het verdriet en gemis is nog steeds immens. In mijn zoektocht naar lotgenoten ruim 2 weken terug had ik mijn verhaal op de forumvoorzwangerevrouwen geplaatst (onderwerp gebroken vliezen met 17 weken); maar ik heb besloten om het ook hier te doen – hier leek het me een beter plaats.

Vorig jaar juni (2010) raakte ik op een wonderbaarlijke manier spontaan zwanger nadat we ongeveer 3 jaar een beetje hadden geprobeerd en in 2007 van de dokters te horen kregen dat we onverklaarbaar onvruchtbaar zouden zijn. Maar ik verloor ons zoontje met 14 weken en 3 dagen nadat mijn vliezen plotseling waren gebroken. Na het toedienen van weeënopwekkers was hij dezelfde dag geboren want hij was na het breken van de vliezen overleden. Ik moet erbij zeggen dat ik gedurende de hele zwangerschap wel ‘ziek’ was geweest – ik was super misselijk en verloor 14 kilo, ketonen test negatief en er werd meervoudige cysten op mijn eierstok geconstateerd. Obductie gaf geen antwoord want ons kindje was gezond en was door de vroeggeboorte overleden; ze hadden wel wat GBS gevonden maar aantal was niet zodanig hoog om de miskraam/vroeggeboorte te kunnen verklaren. Twee wkn daarna lag ik in de ZH met ernstige buikvlies infectie en werd doorverwezen naar een fertiliteit arts want de doktors van die regionale ZH durfde niet meer met me verder te gaan en ze konden de miskraam alias vroeggeboorte te verklaren.


Bij LUMC kregen we begin dit jaar van de fertiliteitarts te horen dat gezien het voorval van 2010 de kans dat ik spontaan zwanger kan raken minder dan 2% is en in geval dat ik toch spontaan zwanger zou raken zou het buitenbaarmoederlijk zijn – dus was IVF onze enige kans. Ik wilde sowieso na een intake gesprek die in augustus was gepland met de specialist bespreken of we toch eerst zouden mogen proberen vóór we aan IVF zouden gaan beginnen want hun conclusie was puur o.b.v. de vorige rapportage gebaseerd en ze hebben zelf geen vervolg controles/onderzoek gedaan.
Maar in juli raakte ik wonder boven wonder en geheel onverwachts zwanger en het bleek goed te zitten, had wel 2x bloedverlies (in de 5 en 7deweek) maar gynaecoloog zei dat het niet ernstig was en dat de zwangerschap goed was. Rond 13 weken had ik pijn in m’n onderbuik aan de rechterzij en dat bleek door de rekkende cyste te komen en wederom was dat geen gevaar voor de zwangerschap. Maar 5 weken terug met 17.5 wkn voelde ik na een wc bezoek iets uitpuilen en was behoorlijk van geschrokken en ging meteen liggen. Het was daarna weg en ik ging aan mezelf twijfelen. De nacht had ik wat pijn en harde buiken maar ik dacht dat het groeipijn was of dat het door de zenuwen was. Donderdag ochtend voordat ik naar mijn werk ging voelde ik het weer en na het bellen naar LUMC kon ik vrijwel meteen terecht maar toen kregen we de super sombere prognose dat ik uitpuilende vliezen had. Vruchtzakje van ~2,5 cm zat buiten met een gesloten baarmoedermond. Ik werd met spoed opgenomen om weeënremmers te krijgen en ik moest schuin liggen met de hoop dat het toch een wonder zou kunnen voltrekken dat het vruchtzakje terug naar binnen zou gaan om een bandje te kunnen krijgen (wel met een gevaar van mogelijke infectie). Maar jammer genoeg bleef ik toch weeën krijgen waardoor de vruchtzakje vrijdagavond toch “geboren” werd en daarna brak en hierdoor ook onze Isabella kwam te overlijden. Dus ik moest voor de 2dekeer een volledige bevalling doorstaan en met lege handen naar huis te gaan .:x
Wel moet ik zeggen dat ik super behandeld werd bij beide ZH en bij de bevalling van Isabella kregen we hand- en voetafdrukken en een super mooie dekentje waar ze in lag met vlinders erop – toevallig de thema wat ik voor haar babykamer in gedachte had.

We hebben alsnog obductie en kweekonderzoeken laten uitvoeren, al vermoeden ze dat het met een te zwakke baarmoederhals wel/niet i.c.m. infectie te maken heeft gehad (waarschijnlijk ook bij de vorige). Ze zeiden dat een cerclage (bandje om baarmoederhals) bij de volgende zwangerschap wel kan zorgen dat het wel goed gaat. Ik heb over een paar weken afspraak @ LUMC voor controle en om de resultaten te bespreken. Ten eerste, ben ik nog steeds kapot van het verlies van onze Isabella want ze was gezond, helemaal compleet en bleef tot het eind vechten . Ten tweede, ik ben eerlijk gezegd super bang en heb echt geen hoop of vertrouwen dat het de volgende keer wel goed komt al is het met een bandje - want het horen dat het volgende keer goed komt heb ik vorige keer al gehoord.

 

Lieve Berte,
Bedankt voor je bericht en suggestie om de topic van Preventieve cerclage te bekijken. Was ~4 wkn geleden bij de eerste deel begonnen, maar ben niet verder gekomen dan pagina 12 of zo; maar ik zal binnenkort weer verder gaan en eventueel daar mijn vragen stellen. Ik moet morgen naar de ziekenhuis voor gesprek met de Gyn en controle en kan niet slapen van de zenuwen - er gaan teveel vragen door mijn hoofd.

 

Wat erg zeg, dat ik Isabella na ~18 wkn ben verloren vind ik vreselijk maar dat je je dochtertje bij 23 wkn af had moeten geven lijk me nog erger.
Ik weet het niet, soms gaat het oke tot redelijk met me en daarna weer een down. Maar de laatste ~2,5 wkn heb ik vaak super boosheid- en verdrietaanvallen. Ben zelf super bang en onzeker over alles in het leven en toekomst. Ik zou heel graag willen om dit een plekje te geven om verder te kunnen maar het lukt me niet. Iedereen zegt wees sterk (wat ik ook ben) en alles komt goed, maar die vertrouwen dat alees idd goed komt is zo goed als uitgestorven.
Hoe gaat het met je? Hoe kom je door de dagen en emoties heen?

 

Bedankt en ik zal daar zeker gaan kijken en schrijven.
Als ik het weten mag, hoeveel tijd zat er tussen je zwangerschappen en ging je met de angst en onzekerheid om?

 

Aan alle andere dames,

Bedankt voor jullie lieve en steunende woorden en degene die ook in een verwerkingsproces zitten,... nogmaals sterkte en hopelijk kunnen we elkaar hier steunen.

 

Bedankt Isolde,
Maar hoe ging je met o.a. de verdriet, rouwproces en de angsten bij de eerste en tweede cerclage? En klopt het dat je minimaal 1 jaar rust/herstel moet nemen voor de plaatsing van een cerclage?

 

Ben terug van de Gyn en onderweg naar huis moest zo erg huilen dat ik iets langzamer moest rijden. Mijn man was namelijk eerder gaan werken en we ontmoette elkaar daar op de verloskundige afdeling. Na lang wachten voor de receptie bij allemaal zwangere vrouwen en mijn gedachten van “hmm vorige keer toen ik hier stond was ik nog zwanger, maar stond daar met spoed door uitpuilende vliezen” werden we aangeboden om in een aparte kamer te gaan zitten. Eerst dacht ik nee, hoef niet maar ben blij dat ik van gedachte was veranderd want alle herinneringen van dat ik daar zwanger zat en nu niet meer terwijl alle vrouwen zwanger lijken te zijn was toch te veel voor me.

Enfin, lang verhaal kort…. Isabella mankeerde niks, ze was gezond maar ze hebben wel een infectie geconstateerd bij de vliezen. Het klinkt wel vreemd, maar nu dat ik weet dat de infectie in de vliezen tercht was gekomen, heb ik vrede met het verloop van zaken. Ik vroeg me namelijk al weken af als ze toen toch de vliezen naar binnen hadden moeten proberen te stoppen en de boel daar beneden dichtnaaien. Maar nu weet ik dat in zo’n geval was het niet alleen voor mij maar ook voor Isabella slecht zijn geweest.

Alleen heb ik toch de grootste moeite met het feit dat ik gelijk heb, gelijk hebben is fijn maar nu geeft het alleen een beetje vrede maar doet nog steeds pijn en verdriet . Ik had namelijk aangegeven dat ik vind dat ze me niet goed genoeg gevolgd hadden en dat ik van mening ben dat ik niet serieus genomen was. Ik werd gecategoriseerd als een standaard geval terwijl gezien de vorige miskraam/vroeggeboorte, infectie en buikvliesontsteking had ik bij een gyn geplaatst moeten worden ipv bij een verloskundige – overigens had elke keer een andere. En vooral toen ik v.a. het begin (~10 wkn controle) had gevraagd of ze de infectie tijdig gingen volgen werd me verteld dat ze dat standaard bij 16 wkn doen. Sterker nog, toen ik ~13 wkn pijn in mijn onderbuik had en dat ik van de ene afdeling naar de andere werd gestuurd (de verloskundige behandelde vrouwen v.a. 16 wkn en de andere afdeling tot 8 weken) en het bloedprikken uitwees op een lichte verhoogde infectie waarden, moest ik toch bij de verloskundige blijven terwijl ze altijd met een gyn de resultaten moest bespreken. En bij de kweek van 16 wkn hadden ze wel wat bacteriën in mijn urine gevonden maar dat was niet zodanig hoog. Maar mijn punt is dat gezien de vorige keer en het feit dat een gyn een zwakke bmm als mogelijke boosdoener had kunnen aannemen (verloskundige kunnen dit nl niet aannemen) en via echo’s had kunnen volgen, vind ik dat ze me niet goed gevolgd hebben.


@ Jonneke83: volgens mij lag ik ~4:30 in bed, ik had mezelf min of meer gedwongen om te gaan liggen want mijn hoofd bleef overuren draaien weer. Ik was in de week na de bevalling bij collega’s geweest van m’n training over o.a. (emotionele) heling en alternatieve therapieën. Ben ~1,5 wkn na de bevalling met mijn man (zijn idee, vond het erg lief van hem) ff langs op mijn werk geweest, want ik dacht dat ik zelf weg kon gaan als ik het niet meer zou trekken; andersom ging naar mijn gevoel niet. Daarna in de 3e week was ik 3 dgn achter elkaar voor ~4 uurtjes op mijn werk geweest want ik had de week ervoor met mijn leidinggevende besproken dat naar het werk gaan als een soort van afleiding zou kunnen dienen, want ik weet zelf dat alleen thuis blijven niet echt bevorderlijk voor me is. In diezelfde week op dringend verzoek van mijn HA naar de maatschappelijk werkster en op verzoek van mijn bazin naar de bedrijfsarts (beide op dezelfde dag). Nou dat was emotioneel, mentaal en fysiek echt zwaar, de ik denk dat ik m’n toestand had onderschat want de week daarop kon ik alleen de woensdag naar mijn werk. In week 5 had ik het extra moeilijk toen ik besefte dat naast het feit dat het 4 wkn ook nog precies een maand na dato was, terwijl ik het gevoel had dat ’t langer terug was, liet me schrikken. Vooral omdat ik toen besefte dat ik misschien niet stil bij had gestaan en misschien te veel afleiding had gezocht en niet goed genoeg/gepast had gerouwd. En wat het nog erger maakte is dat iedereen denk dat ik ok en weer normaal ben omdat ik op het werk verschijn terwijl ik officieel 100% AO ben. :x Ben vorige week thuis gebleven en mijn man de eerste paar dagen ook gelukkig, de eerste keer sinds de bevalling. Vorige week begon het ff weer te kriebelen om te gaan werken maar na het gesprek met de gyn en alles wat erbij komt kijken, weet ik het ff niet meer.

@ Berte: ik heb gelukkig alle vragen aan de gyn, die trouwens de hoofd van de afdeling bleek te zijn, kunnen stellen en zoals ik hierboven heb gezegd gaf hij me gelijk dat een zwakke bmm een gemiste aandachtspunt was – nou ja, alleen dat gedeelte heeft nu vrede want mijn man bleef me verwijten dat ik puur uit nijd was aan het klagen/zeuren. Ik weet door dat af te vragen en te horen dat ik gelijk heb Isabella niet terug komt, maar mijn gevoel van niet genoeg gevolgd te zijn is nu bevestigd en die kan ik nu hopelijk een plaatsje geven.

De gyn had de mogelijke plan van aanpak voor mij besproken en ik had alle vragen gesteld die ik had opgeschreven a.d.h.v. wat ik op het internet en de Preventieve cerclage forum tot nu had gelezen. Gezien het feit dat ik deze keer niet ziek ben geworden, na ~29 dgn gewoon mijn ongi heb gehad en er medisch gezien alles met mij en Isabella in orde is/was, zou ik gewoon zwanger kunnen raken. Hij zei dat snel zwanger raken geen negatieve invloed zou hebben op de afloop van de volgende zwangerschap. Alleen is het streng geadviseerd om ~13 wkn een preventieve cerclage te plaatsen – heb gevraagd en het zou de Mc Donald worden. Ze doen daar ook aan de progesteron injecties of pillen. Maar nadat ik aangegeven had ik nu doodsbang ben om zwanger te raken omdat ik 0,000 vertrouwen heb dat het wel goed gaat, heeft hij me geadviseerd om inderdaad ervoor te zorgen dat ik emotioneel hersteld ben want een volgende zwanger zw na wat me nu overkomen zal zeker niet onbeladen verlopen. Hij had me ook geadviseerd om de hoop niet op te geven want met de maatregelen, controlles wat ze me kunnen aanbieden en het feit dat ik normaal menstrueer en zwanger kan raken, is de kans dat het de volgende keer wel goed gaat 50% en dat is hoopvol. Maar ja, eerst wil ik mijn emotionele en geestelijke gesteldheid normaal hebben, want zo wil ik en kan ik niet verder of aan de toekomst denken.