Het grote Reflux topic

Sloppy, ik herken veel van je emoties. Ik dacht ook "wat doe ik fout" en huilde met L mee. Ik kon er in het begin ook moeilijk van genieten. Nu wel, wat een heerlijk kind hebben we.

 

hahaha, mensen zeggen ook zo maar wat volgens mij. Tegen mij zeggen ze om dezelfde reden 'echt een meisje'

Fijn dat je het nu relaxter bent gaan ervaren en dat je genieten kan van je gezin. Zo hoort het gewoon Alleen als vanzelfsprekend zullen veel van ons dat niet meer aannemen...

 

Wat een zorg allemaal.

Gelukkig heb je niet het gevoel dat je kindje van zijn stuk raakt door de onderzoeken. Hopelijk komt er voor jullie snel wat meer duidelijkheid.

Wat ik wel grappig vind, heeft even niets met dit onderwerp te maken. Ik kom zelf uit Gelderland en ik zie gewoon dat jij schrijft zoals er in de achterhoek/Twente wordt gesproken. Je schrijft dialect Ik kan het helemaal voor me 'horen' (ipv zien).

 

Hoi Krekeltje,

Onze zoon is het tweede kind. Onze dochter had geen reflux, sliep normaal op haar rug, sliep normale uren, kon gewoon in haar eigen bedje, heeft niet 5 weken rechtop in onze armen geslapen, heeft zich nooit overstrekt, kon voeding verdragen en heeft nooit zo gekrijst. Wist ik veel dat het zo anders kon zijn.... Ik dacht dat ik wel klaar was voor een tweede. Het is maar goed dat ik toen niet beter wist.
Ik heb wel eens gezegd dat ik blij was dat hij de tweede was, omdat ik het anders niet meer had durven proberen.... Dus ik snap je heel goed! Maar...er zijn geen garanties. Je weet nooit hoe het met de tweede zal gaan. Ik vond het een verschrikkelijke tijd maar ik kan me geen seconde voorstellen dat we geen tweede kindje hadden gehad. (maar op de dieptepunten heb ik echt wel eens gejankt: waar ben ik aan begonnen! Lijkt me heel menselijk)

 

Vermoeidende nacht...en de dag? Ik hoop dat nexium goed gaat, maar het zal niet meteen werken wel?

 

Nou wij wilden eigenlijk 3 kindjes (mocht het ons gegund zijn) maar nu twijdelen we al over een 2de. Misschien gaat het goed, misschien weer reflux. Als het eenmaal over is 'vergeet' je het misschien, maar toch blijft het begin zwaar...

 

Krekelman vond het heel zwaar en had minder geduld dan ik. Hij werd dan een beetje radeloos. Ja ik ook hoor, maar blijf gewoon altijd troosten. Hij ook, maar kon op een gegeven moment niks meer bedenken, blokkeerde een beetje.

De opvang: gelukkig had ze tegen die tijd medicijnen die aansloegen. Anders had ik me geen raad geweten. Bovendien was ze vaak maar 3 uur bij de opvang, en hier waren vooral de middagen en avonden slecht.

 

Hoi Want2be,

Mijn partner heeft zich net zo ingezet als ik. We waren allebei bezorgd, we raakten allebei oververmoeid en we deden allebei alles wat we konden. Samen naar het ziekenhuis, nachten afwisselen toen onze zoon in het ziekenhuis lag, elkaar oppeppen als 1 van de 2 het even niet zag zitten. En ik moet zeggen, mijn man heeft ook heeeel veel nachten opgevangen omdat ik op een gegeven moment slapeloos werd en vaak apart ging slapen. Dan deed ik oordoppen in en lette hij op. (echt heel lief, hij heeft me er eigenlijk doorheen gesleept). Hij moest wel werken dus ik deed meer het 'uitzoek'werk en de telefoontjes etc... En overdag was ik uiteraard meer bij mijn kind dan hij, omdat ik nog verlof had.
In ons geval ging het echt niet samen met mijn baan. Ik heb me ziek gemeld, niet alleen om hem hoor, maar ook omdat ik zelf klachten kreeg (slapeloosheid, somberte, de hele rataplan). Toen ik weer ging werken ging het al 'iets' beter met hem. Op het kdv waren ze superlief voor hem en dienden ze hem ook de medicatie toe. (wel goed gesprek over gehad hoor). Achteraf is dat allemaal heel goed verlopen en iedereen was blij toen hij geen med meer had en hij weer 'normaler' werd (dus geen extra zorg meer nodig had). Misschien niet echt opbeurend, maar ik had er niet aan moeten denken om dat eerste half jaar te werken, dat ging echt niet! Zelfs familie vond het moeilijk om op te passen omdat het echt niet simpel was. Soms kwam er iemand vrolijk binnen 'geef mij hem maar, ik zal 'm wel even lekker laten slapen!' om hem na een korte tijd weer terug te geven met de woorden... 'oei, ik weet het ook niet meer...'.
Ik denk dat dat genoeg zegt...

Twijfel je zelf over je werk?

 

sterkte..

 

Mijn man heeft een beetje de neiging in paniek te raken, maar heeft wel heel erg zijn best gedaan op de momenten dat hij er wél was haar ook te troosten. Hij werkt van 6 tot 20:30, ik had dan het ergste gehad, behalve toen ze er nog meer last van ging krijgen, toen kon hij het overnemen om 20:30.

Het is te combineren en hoe moeilijk ik het ook vond, uiteindelijk was het best wel een verademing als ik haar los kon laten en een ander het eens even van mij overnam. Ik heb er best veel alleen voor gestaan. Maar ik wilde haar ook niet afgeven, ik had gewoon het gevoel dat alleen ik kon zien wat ze nodig had. Dat is ergens ook wel een beetje zo, maar onze gastouder is heel toegewijd, dus dat is helemaal goed gekomen. We hebben wel bewust voor een flexibele gastouder gekozen.

 

Op die grond moet jij je ziek melden, dik het maar flink aan! Want het is ook heel zwaar.

Het heeft twee kanten om thuis te blijven, aan de ene kant is het fijner om je kindje pas uit handen te geven als het stabiel is. Dan ben je zelf geruster. Aan de andere kant. Als het zo gaat bij je thuis, dan rust je thuis niet uit. Werk kan je ook lucht geven/iets van je schouders af halen.

 

Dit doet de mijne dus ook. Hij doet zijn best, maar hij weet zich dan op een gegeven moment gewoon geen raad meer. Dan komt hij mij vragen wat hij moet doen.

 

@ Want2be: Je kunt je gewoon ziek melden ivm totale vermoeidheid. Je kunt het psychisch en lichamelijk nog niet aan. Mijn advies is om eerst te zorgen dat je zelf weer op orde bent voordat je uberhaupt aan werk moet denken.
Ik ben zelf uiteindelijk een maand langer thuis gebleven. Met Jesse ging het op een gegeven moment beter, maar toen kwamen de emoties bij mij er flink uit. Totaal op en alleen maar huilen.
Mijn werkgever (één van de categorie goud waard) heeft tegen mij gezegd dat ik alle tijd kreeg en dat als ik al op het werk kwam ik gewoon een bakkie kwam halen. Dus niks meteen weer alle verantwoordelijkheden.
Inmiddels ben ik weer begonnen (nog niet volledig) en het is toch wel weer fijn hoor. Even helemaal mezelf zijn. Jesse durfde ik op een gegeven moment wel uit handen te geven maar ik vind het vooral zwaar voor mijn moeder die hier oppast. Hij zou eigenlijk naar de opvang gaan, maar de cardioloog heeft geadviseerd om daar mee te wachten tot na zijn operatie. Ik heb nu ouderschapsverlof opgenomen en mijn man ook. De combinatie vind ik erg fijn, al hoewel het wel even aanpoten is op werkdagen.

Als je opvang voor je kleine hebt en het gaat iets beter, dan is volgens mij de eerste stap dat je je dochter eerst even uit handen geeft om zelf bij te tanken. Gewoon een lui hangdagje. Die moet je jezelf wel gunnen hoor.
Maar eerst moet je kleine meid wat opknappen, dan gaat het loslaten ook beter.

@ Man: Tja, hier niet een voorbeeldige man. Hij trok het de eerste maanden gewoon niet. Vluchtte veel met mijn dochter het huis uit en alles kwam eigenlijk op mijn bordje. Hij klaagde veel, over hoe zwaar hij het wel niet had (en dan was hij hele dagen uit huis hè). Heeft hier wel even de nodige wrijvingen opgeleverd, want ik ben vers uit de bevalling in de overleefstand gegaan en voelde mij wel erg in de steek gelaten.
Inmiddels neemt hij veel zorg over en doen we het samen. TIjdens de tweede opname van Jesse is hij er door verpleegkundigen op gewezen dat zij vonden dat mama er helemaal doorheen zat en of hij daar wel oog voor had. Toen is bij hem wel even het kwartje gevallen.
Wij zorgen hier nu dat we om beurten er even uit kunnen. Dat geeft dan veel rust. En omdat het nu goed gaat met Jesse kunnen we eindelijk als gezin een beetje genieten.

Zo, dat was weer een verhaal zeg! Sorry, ben altijd een beetje van het uitgebreid vertellen.

Hopelijk slaan de medicijnen snel aan en heb je wat meer rust. Het kan zijn dat haar slokdarmpje al wat geirriteerd is en dat het een paar dagen de tijd moet krijgen.
Sterkte meid!

 

Geef je wel eens pcm om het een beetje te laten herstellen?
Wat door het huilen wordt het keeltje niet beter...

Mijn man wilde wel trootsen, maar wist het gewoon niet meer. Daarom had ik L vaak bij me, vond het ook moeilijk om dr af te geven.

Tokkel ik snap wel dat jij je in de steek gelaten voelde.

Want2be, een nieuwe dag, hopelijk vandaag wat rustiger.
Ziekmelden idd op vermoeidheid.
Maar waarom sta je er vooral alleen voor. Waarom doet ie wel het huishouden, maar neemt ie niet even de zorg van je kindje op zich?
Als je daarmee wel wat kan uitrusten en je niet ziek hoeft te melden? jullie hebben samen de zorg.

 

O meiden, even een berichtje van de oprichtster van deze topic. Ik ben er nog wel, maar jullie zien mij niet als Smartie. Ik had last van meelezers. Maar klets toch nog met jullie mee.