nou wil niet heel lullig zijn maar in mijn geval werkt dus iedereen dus die sociale contacten haal ik weg bij de supermarkt praatje met de bakker als de postbode langskomt met al mijn paketjes doen we samen ff een bakkie koffie neee de sociale contacten staan ook hier op een laag pitje doordeweeks
Ik vind het verbazingwekkend hoe iedereen zich verdedigend. Het zijn namelijk dezelfde argumenten als die werkende moeders gebruiken. Het zet mij aan het denken en ik hoop anderen ook . Uiteindelijk draait het om keuzes, waar jezelf achter staat. Wij hebben er beiden voor gekozen om een baan te kiezen waarin je wel parttime kan werken. Het eigen bedrijfje van mijn man hebben we even in de vrieskist gedeponeerd. Ik snap niet waarom iemand anders een andere keuze zal maken, maar boeit dat wat? Velen snappen ook niet waarom ik 28 uur werk. Vervolgens voelen we ons allemaal aangevallen, komen we allemaal met dezelfde argumenten en voelt niemand zich begrepen. Allemaal erg vervelend, maar we leren er allemaal geen reet van en gaan lekker verder met vingertjes wijzen.
Wat makkelijk zeg om daar over te oordelen. Mijn man heeft een eigen zaak , dat is zijn droom en voor die droom moet hij keihard werken en met minder dan 60 uur per week gaat dat echt niet. Hij kan natuurlijk ook een baan aannemen die en minder betaald waardoor ik meer zou moeten werken en waar hij niet gelukkig van zou worden. IK denk dat je het vooral aan de mensen zelf moet laten of hun daar gelukkig van worden. Ik zou niet gelukkig worden van en fulltime baan mijn man wel.
ja zo is t nu maar net he! mijn man heeft deze week maandag dinsdag woensdag vrijdag zaterdag en vandaag de hele dag gewerkt tja dat is nu eenmaal zijn baan en hij brengt de hele donderdag met ons door en 1 maal in de maand werkt ie gewoon een heel weekend afgelopen dinsdag en woensdag had ie avonddienst en kan ie weer werken tot uur of 11
Er zijn zeker biologische verschillen tussen man en vrouw, maar wat heeft borstvoeding, ontzwangeren etc. nu met wel/ niet werken te maken? Met ons bedoel je denk ik vrouwen? Ik mag hopen dat in de meeste gezinnen zowel de man als de vrouw een opvoedkundige rol heeft.
Misschien moet je verder lezen voordat jezelf oordeelt . Dit zijn in ieder geval wel de reacties waar ik benieuwd naar was en alleen maar weer aangeeft hoe krom het eigenlijk is.
Nou als je bedenkt dat zwanger zijn en ontzwangeren (borstvoeding geven e.d.) tol heeft op hoe je je lichamelijk voelt en werken ook invloed heeft op je lichamelijke toestand word hier vaak door gecompenseerd. Er zijn dus lichamelijke (borstvoeding kunnen geven) en mentale eigenschappen (vaak hebben vrouwen meer natuurlijk feeling hiervoor) waardoor je sneller de verzorgende rol oppakt als vrouw zijde, dan in combinatie dat je lichamelijk gezien (in elk geval als je verstandig erover wilt zijn) een tijdelijke "pauze" in last hebben vrouwen vaak meer de verzorgende rol. Ik bedoel vrouwen krijgen ook zwangerschapsverlof e.d. er is een reden waarom mannen deze eigenlijk niet hebben (en ook niet nodig hebben naar mijn mening maar dat is persoonlijk, het is niet alsof hun lichamelijk moeten bijkomen van een zwangerschap en bevalling namelijk)
Ik begrijp je punt nu, maar ik ben het er in mijn geval niet eens. Mijn werk brengt mij vooral ontspanning en dit heeft mij mede geholpen om psychisch en fysiek te herstellen van de bevalling. Borstvoeding heb ik bijna 14 maanden gegeven en ontspanning was voor mij het sleutelwoord om te lang kunnen voeden. Daarnaast zie ik vooral uitegputte werkende moeders die qua huishouden, zorg voor de kinderen etc. weinig steun krijgen van hun man. Als je alles alleen moet doen, is herstellen ook erg lastig. Ik ben alleen van mening dat het werken/ ouderschap elkaar niet hoeft te bijten, mits je ook de ondersteuning vanuit je omgeving krijgt. Dat is in ieder geval mijn ervaring. Ik geloof overigens wel dat vrouwen sneller de verzorgende rol op zich nemen. Ik vond het wel leuk om het ongenuanceerd te brengen . Vaders doen het vaak op een andere manier, maar geen slechtere of betere manier. Ik geloof zeker dat dit gedeeltelijk biologisch bepaald is.
Ja, als we op een houtje zouden bijten, dan zou het misschien kunnen. We doen verder niet raar, we hebben een auto omdat het in deze omgeving bijna niet te doen is zonder auto. We gaan eigenlijk niet op vakantie, soms gaan we een weekend weg. We zijn niet iedere week in de winkelstraten te vinden. Wat we wel doen, we kopen gewoon het eten waar we zin in hebben. Ik kijk er niet naar of iets ergens een dubbeltje goedkoper is en ik haal gewoon een A-product als ik dat lekkerder vind. We halen altijd brood bij de bakker. Zonder mijn werk moeten we uit de maatschap leven en die heeft nu nog de draagkracht voor 1,5 gezin. We moeten er dan met 2 gezinnen van leven.
Had een heel verhaal getypt en nu is ie weg Oke opnieuw: Ik ben nu thuisblijf mama omdat ik volledig in de ziektewet zit. Sandro gaat wel al 2 dagen per week naar de opvang. En die 2 dagen wil ik straks gaan werken. Dit omdat ik thuis zitten verschrikkelijk vind! Maar ondanks dat geniet ik er nu wel van dat ik thuis ben met mijn zoontje. En ga ook wel eens lekker weg ( kinderboerderij oid ook al snapt ie t nog niet ) Mijn man werkt 38-55 uur en in de avond is hij er 100% voor mijn zoontje en in het weekend ook! We doen dan juist dingen met het gezin zoals zwemmen dierentuin of lekker winkelen en een terrasje pakken.
Ja, we zouden het dan financieel redden. Zou ik me er fijn bij voelen? Nee. Ik ben iemand die constant iets om handen moet hebben, en ik zou er denk ik echt op achteruit gaan als ik de hele dag thuis zou zitten. Ik geniet nog elke dag van de dingen die ik leer op het werk (al denk ik daar misschien anders over over 30/40 jaar ).
Nee wij redden het financieel niet als ik zou stoppen. Wel als mijn vriend klaar is met zijn opleiding. Maar dan zijn mijn kinderen alweer naar de basisschool en zou ik niet meer stoppen met werken. Lijkt me heerlijk om nu thuis bij ze te zijn maar helaas..
Hier zouden we het niet redden. Mijn man is uitzendkracht en verdiend net boven het minimum. Maandlasten liggen hoger dan zijn loon. Ik neem 20u ouderschapsverlof op per 4 weken en kunnen het nu net redden.
Niet met ons huidige huis van >1000 euro ex. huur per maand Maar als we bv. voor een kleiner huis in een andere buurt zouden kiezen, zou het wel kunnen op mijn man's salaris. Maar het is nog nooit in mij opgekomen. Al zou mijn man miljonair zijn, dan zou ik nogsteeds werken waar ik nu werk.
Uhm nee, nu niet, door de schulden, ondanks dat manlief nu weer goed verdiend, en eindelijkw eer een contract krijgt naar anderhalf jaar via detacheringburo te hebben gewerkt. mochten we nou geen schulden gehad hebben, ja dan zou het wel kunnen,
we zouden het misschien kunnen redden om alle luxe de deur uit te doen, geen kleding meer te kopen, niet meer uit eten of bioscoopje, heel erg uitkijken met de boodschappen en als de honden op goedkope brokken zouden overgaan maar als het niet hoeft willen wij niet zo leven.
Als ik het mij kon veroorloven zo ik pertinent stoppen met werken of mijn partner fulltime thuis. Daar hoef ik geen seconde over na te denken. Zo heb je toch een veel mooiere tijd met je kleintje?