Niet voor mij natuurlijk he, maar voor jezelf en je man en je kindjes! Kom op, je bent sterk genoeg! Je durft een scheiding aan, dan is dit maar een klein stapje! xx
Ik denk dat je eerst eens bij jezelf te rade moet gaan wat je voor hem voelt. Ik lees hier eerst dat je wel gevoelens voor hem hebt, maar niet van hem houdt, maar laten schrijf je weer dat je zeker van hem houdt, maar dat dat gevoel niet overheerst. Het kan best zijn dat je de ene dag anders voelt dan de andere dag en dat maakt het ook niet makkelijker. Maar zorg eerst eens zelf dat je weet hoe je je voelt. Als je bij hem weg wil en je weet niet hoe je moet beginnen, google dan gewoon eens. Er zijn tegenwoordig (helaas) veel van die bemiddelaars die ook precies weten wat je allemaal moet doen. Ze kunnen je sowieso vertellen wat je te wachten staat als je weggaat, dus ook als je dat nog niet doet, is het handig om zo'n persoon eens op te zoeken.
Hoi Ik wil dat je ook de andere kant even weet. Van je kinderen. Ik kom uit een gezin waarin me ouders met elkaar samen bleven maar dit gewoon weg niet ging. Mijn vader kraakte me moeder af en was agressief naar haar toe. (nooiT!!!! lichamelijk) geestelijk deed het mij heel veel. Ik heb een moeder die niet geheel spoort en dus een grote klap heeft gehad. Ook ik! Ik wist niet beter dan dat me moeder niets is en eigenlijk vind ik dat nog steeds. Ik heb gewoonweg geen band. (ze gingen pas uit elkaar toen mijn zusje 12 werd en dus voor de rechter zelf kon bepalen bij wie ze wilde wonen) Mijn moeder heeft dus nooit de kracht gehad weg te gaan en heeft alles overleefd tot gescheiden slapen toe. Ik wil je zeggen dat je niet moet vergeten wat je kinderen mee krijgen. Kinderen onder de 4 jaar hebben nog een soort van verborgen navelstreng en zitten geestelijk erg aan je vast. Daarna gaan ze onthouden. Ik heb met therapie zulke dingen moet herbeleven om het een plekje te moeten geven. Ik weet zeker dat ik zo iets me eigen kind niet zou aandoen en dan het recht van de sterkste zou zijn. Of samen eraan werken of weg gaan.
Bedankt voor je verhaal Kransje. Wat erg dat je dit hebt mee moeten maken! Ik weet dat kinderen wel wat mee krijgen, de jongste 2 merk ik niet zoveel aan, maar de oudste helaas wel ondanks dat we ze er buiten houden. Het gaat hier op dit moment redelijk. We gaan er voor vechten samen en hopelijk komen we er samen uit. Zo niet dan trekken we samen de stekker eruit. En kunnen we tenminste zeggen dat we alles geprobeerd hebben! @ladyoxchi ik snap je reactie. Het is misschien ook allemaal raar beschreven van mij allemaal. ik weet ook niet hoe ik het moet uitleggen. Ik denk dat ik diep van binnen wel van me man hou, maar dat het er niet uitkomt door alle problemen samen. Er zit een muur tussen ons, Hij laat me zeker zien dat ie van me houd, maar mij lukt het niet om hem te laten zien dat ik van hem hou. Snap je? Ik denk dat ik van hem hou, maar zeker weten doe ik het niet. Tis net of ik mezelf bescherm ofzo, afstand hou met de gedachten wat als het wel mis gaat? Misschien bang om dan verdrietig te zijn, weg te gaan? k weet het niet. Ik weet ook echt niet hoe ik het moet uitleggen sorry.....
Het was niet als kritiek bedoeld, maar als advies, om eerst echt zelf alles op een rijtje te zetten. Desnoods met hulp van een maatschappelijk werker of zo?