hier ook maar dat is ook om andere redenen dan alleen seksueel misbruik of iets, ook tegen pesten, een stukje weerbaarheid in het algemeen. EN natuurlijk goed voor je lichaam, hoe zekerder en lekkerder in je vel zit des te minder kans je hebt om slachtoffer te worden (in het algemeen, uitzonderingen daar gelaten) misbruikers spelen vaak in op onzekerheid en gevoelige mensen, want ja ze hebben zelf geen ruggengraat vaak (waarom zou je anders een onschuldig kind ten prooi aanvallen??), vaak gaat om macht en ego. Je kan het niet voorkomen (helaas) maar er zijn wel wat kleine dingen die je kan doen om de kansen te verkleinen.
ben op mijn 11de onvoert geweest.. uiteindelijk werdt het hem te heet onder de voeten.. hij heeft poging gedaan
Zelf geen ervaring met misbruik gelukkig. Mijn moeder wel, en de angst (en walging) mbt intimiteit heeft ze helaas (onbedoeld) op mij overgedragen. Ondervind daar nog steeds hinder van. Voor de meiden die iets ergs hebben meegemaakt, en nu overbeschermend zijn naar hun kinderen.... ik begrijp dat heel goed, herken de bezorgdheid zeker, laat staan als je zelf zo'n vreselijke ervaring hebt gehad. Maar probeer de angst toch zoveel mogelijk bij je zelf te houden. Verkrachting/misbruik kan een kind schaden, maar overbescherming ook....
Ik heb nee ingevuld, maar wel wat meegemaakt. Toen ik een jaar of 6 was hebben toenmalige buurkinderen mij mee de bosjes ingenomen, ik ging vrijwillig mee omdat het al jaren mijn vriendjes waren. Daar heeft buurjongen die een paar jaar ouder was dan mij aan me gezeten. Later bleek dat zij dus misbruikt werden en dus deden wat ze zelf geleerd hadden... Heb er geen last van, heb wel moeite gehad met intimiteit maar had het heel lang verdrongen tot ik in een psychisch traject kwam en het weer naar boven kwam drijven.
Dat geldt voor mij ook. Ik heb het altijd zo goed bij haar aangevoeld (terwijl ik het toen nog niet eens wist), dat ik haar verdriet zo ongeveer mijn verdriet geworden is. Heb er zelf dan ook nog regelmatig hinder van.
Jeetje ik schrik van de uitkomst van de poll. Gelukkig zelf nooit mee gemaakt. Wil iedereen een dikke knuffel geven. *knuf*
Helaas wel. Ik kan er nu gewoon over praten en ben alleen nog maar boos af en toe. Van mijn 14e tot 15e jaar was ik gewoon een wrak, Tot ik alles verteld had. Toen besloot ik dat ik het hem niet gunde dat ik mijn leven vergooide. Dus vanaf dat moment ben ik niet meer verdrietig. Nu doet het me niet zoveel meer. Maar moet wel zeggen dat de angst dat het mijn meisjes overkomt wel heel groot is. Ik zou kapot gaan als het hen zou overkomen, net zoals mijn vader er kapot van was. Maar goed, we gaan van het positieve uit en hopen dat zij gewoon een fijn gelukkig puberleventje krijgen straks!
Helaas. Ik was gelukkig (?) wel al volwassen (23). Date rape, zoals het heet. Ik kan er niet over praten, maar heb het wel een plek kunnen geven en het achter me kunnen laten.
ik heb maanden niet kunnen slapen... ik zag hem overal.. durfde niet meer alleen over straat... (nu alleen savonds niet) in de zomer gaat het nog maar in de winter als het zo vroeg donker is ben ik doodsbang in het donker ook ben ik bang om alleen te zijn savonds en snachts durf snachts ook niet alleen naar beneden..
Ik vind het echt erg om te zien dat NEE op maar 55% zit..... Dat betekend dat 45% iets in meer of mindere mate heeft meegemaakt. Niet normaal.......
daar heb je absoluut gelijk en ik doe ook mijn best om dat niet te zijn. Is soms moeilijk maar dit is iets waar ik mij persoonlijk wel bewust van ben. Wij zullen het haar ook niet vertellen, misschien als ze ouder (volwassen is) maar zij hoeft niet te weten wat ik heb meegemaakt. Wie weet dat ik er over 10-15 jaar anders over denk, maar voorlopig hebben we dat zo besloten, zij moet desondanks onbevangen in het leven staan en daar zal ik mijn best voor doen.
Dit hebben wij ook besloten voor onze meiden. We hebben het er niet over met ze (voorlopig in ieder geval) en willen ze niet overdreven angstig beschermen...
k heb anders ingevuld, ben aangerand en op jong leeftijd in een relatie door die jongen meerdere keren verkracht. Het beheerst niet mijn leven maar heeft wel invloed op mijn sexsuele relatie tussen mij en mijn man.
Hier heb ik het inmiddels wel aan mijn kids verteld. Ze zijn 22,18,17,17 en Dean van 5 maandjes zal ik het ooit wel vertellen.Het overheerst mijn leven niet meer gelukkig.Ben nu 44 en wil niet meer mijn energie eraan besteden.Maar voor ik zo ver was heeft het wel de nodige tijd gekost.
Kinderen voelen het aan. Ik heb altijd gevoeld dat er wat was met mijn moeder. Met 18 jaar vertelde ze het me pas. maar daar voor wist ik het al. Mijn vader de( rotzak ) voor mijn moeder dan misbruikte het telkens tijdens ruzie.s van je vader dit je vader dat. Ik had nee in gevuld maar had eigenlijk anders moeten invullen. Door wat mijn moeder weer mee gemaakt heeft.
Snoet, ik bedoel het goed... waarom heb je anders ingevult, omdat jeverkracht bent binnen een relatie.... verkracht is verkracht en nee is nee ok in een relatie.... voor mij is dat het zelfde meis! ik zelf heb gelukkig nee in kunnen vullen....voor deiegenen die dat niet hebben kunnen invullen een dikke knuf! vreselijk, en wat komt het toch veel voor.....