Hallo lieve lezers, Ik zal me even voorstellen want ik ben nieuw hier. Heb lang getwijfeld of ik me hier zou aanmelden maar nu toch maar gedaan want ik wil graag mijn verhaal kwijt. In mei 2011 heb ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad waarbij mijn linker eileider is verwijderd. Ik was pas een aantal maanden samen met mijn vriend en het was dan ook niet gepland maar we waren beiden super blij toen bleek dat ik zwanger was. Na de operatie kwamen we allebei in een diep rouwproces waar we alleen maar sterker uit zijn gekomen. Na twee maanden zijn we alweer begonnen met zwanger worden. Omdat ik al een tijdje ongelukkig was met mijn toenmalige baan en het zwanger worden niet meteen lukte, ben ik van baan geswitcht. Ik ben nu helemaal happy met deze baan maar het probleem is alleen dat ik pas over 3 jaar een vast contract kan krijgen en dat het werk zelf eigenlijk niet te combineren is met kinderen. Ook mijn vriend is in oktober van baan veranderd en heeft nog geen vast contract maar verwacht dit hopelijk in maart. Dit voorop gesteld zou je zeggen dat het beter is om even te wachten met kinderen, dit is dus ook wat mijn vriend heeft gezegd. Het krijgen van een kind is ondertussen echter een obsessie voor me geworden. Als ik even de tijd heb struin ik het internet af naar babyartikelen of zit ik in kledingwinkels te neuzen tussen de positie- en babykleding. Wat zeker niet helpt is dat mijn oorspronkelijke uitrekendag steeds dichterbij komt en mijn vriendin (met wie ik ongeveer tegelijk zwanger raakte) vorige week is bevallen. Kortom, mijn verstand zegt dat ik nog even moet wachten met kinderen maar mijn gevoel is zo sterk... Is er toevallig iemand die in dezelfde situatie heeft gezeten en mij kan helpen?
wow best wel een heftig verhaal... ik heb niet het zelfde meegemaakt maar kan je gevoel wel goed begrijpen om een kindje te krijgen. wij zijn sinds kort ook bezig met het proberen een kindje te krijgen, maar ben al helemaal geobserdeerd naar het zoeken van spullen enzo... hoop gewoon zo dat het lukt. ik denk gewoon dat je je gevoel moet volgen, je gevoel hou je toch niet tegen... het is wel allemaal heel moeilijk voor jullie. hoop dat jullie een goeie beslissing kunnen nemen !
Bedankt voor je reactie! Ja ik denk dat ik uiteindelijk toch me gevoel volg, nu nog 3 jaar wachten omdat ik mijn droombaan heb gevonden gaat anders heeeel moeilijk worden Nu nog een goed gesprek aangaan met mijn vriend, eens kijken hoe hij erover denkt! Jij in ieder geval heel veel succes met zwanger worden, hoop ook voor je dat het snel lukt!
haha ja dat is inderdaad wel heel lang... misschien denkt je vriend er wel net zo over alleen heeft hij dat ook niet tegen jou gezegd (zal wel leuk & toevallig zijn). nouja hou me op de hoogte, ik ben wel benieuwd wat eruit gaat komen. dank je wel !
Welkom hier! Wat een rottig verhaal voor jullie Als ik jou was zou ik er ook gewoon nog even over beginnen tegen je vriend, want 3 jaar wachten is nog heel lang als je er nu al zo erg mee bezig bent! Heb dat niet mee gemaakt maar verder wel een soort gelijk verhaal.. Ik en mijn vriend zouden augustus zijn gestopt met mijn ring, maar door omstandigheden niet zo gegaan, veel gebeurd raakte ook 1 van mijn banen kwijt en het ging even niet zo heel lekker met me, dus een baby was even uitgesteld, ik moest ook dingen uit het verleden een plekje geven, dus loop ik nu al een tijdje bij een natuur geneeskundige, en het gaat al stukken beter met me, heb het weer op tafel gegooid maar nu wilt mijn vriend nog niet, en zegt dat hij bang is en nog even met ze 2 een paar jaar wilt genieten. Heel frustrerend.... Maar ja ik vind het wel leuker om er samen voor te gaan, dat je je geluk kan delen, nu ben ik er voor mijn gevoel alleen mee bezig, zo zal jij je misschien nu ook wel voelen?
Vervelend zeg, dat jullie wilde stoppen en dat je vriend het nu toch uitstelt! Gelukkig gaat het alweer beter met je. Heb je aan je vriend gevraagd waarom hij nu ineens terug krabbelt? En is het voor jou wel uit te houden om nog even te wachten of zou je graag vandaag nog met kinderen willen beginnen? Je zit een beetje in hetzelfde schuitje als ik inderdaad.. Echt jammer om dat als enige van het stel zo te voelen hé! Zit er over te denken om een soort van compromis te sluiten met me vriend, bijvoorbeeld over een half jaar beginnen zonder condoom? Moet het er nog maar even met hem over hebben
Hoi elvie Ja het is idd heel lastig om ineens voor je gevoel alleen met deze kinderwens rond te lopen, ik deel je gevoelens. Ik heb meerdere gesprekken met hem gehad, en hij is gewoon bang geworden door dat ik me zo ongelukkig heb gevoelt de laatste tijd, ik denk dat ie nog even aan wilt kijken hoe het met mij gaat, ik snap hem aan de ene kant ook wel hoor, straks krijg je een kindje samen en dan kom ik in een depressie, denk dat hij daar een beetje bang voor is eerlijk gezegd. ook zegt hij gewoon nog even een paar jaar met ze twee te willen genieten, en een zondag op de bank te kunnen hangen zonder dat er mama dit papa dat word geroepen, dat zijn zijn woorden. Ik moet me er maar bij neer leggen, want dit is wel de liefde van mijn leven. Je zou er nog een keer over kunnen beginnen ja 'waarom niet' succes in ieder geval als je het gesprek aan gaat! Latig pakket zitten we zeg haha Soms sta ik op en denk ik, waarom wil ik het ook eigenlijk zo snel, een paar jaartjes wachten is ook niet zo erg en idd kunnen we dan nog samen genieten. Maar 10 min later zit ik weer op zwangerschapspagina hahaha Wat ik nu doe is alle dingen waarvoor hij bang kan zijn op tafel gooien, gister hadden we een gesprek van nou, als we een kleine krijgen hebben wij in iedergeval genoeg mensen achter ons staan, genoeg oppas zodat ik mijn zaakje nog 3 dagen kan blijven runnen en geen geld zorgen want we hebben een goeie buffer, dat soort dingen. Hoe jong/oud ben jij elvje?
Ja lastig is dat hé? Dat je zo schommelt in je gevoelens... Ik denk dat je uiteindelijk gewoon het gevoel wat het sterkste is moet volgen! En sowieso, je vriend heeft misschien wel gelijk wat betreft die depressie, maar aan de andere kant, als je het ZO graag wilt denk ik niet dat je daarna zo snel in een depressie zal komen.. Maar je weet het natuurlijk nooit, pas als je het probeert Ik denk dat we het gewoon wat meer op ons beloop moeten laten gaan, er niet teveel mee bezig zijn! Maarja, dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.. Ik had laatst ergens gelezen dat mijn 'gevoel om moeder te worden' zo sterk is omdat ik al een keer zwanger geweest ben en die hormonen heb gehad. Dat mijn lichaam me nu een soort van voor de gek houdt met: waar blijft die baby dan? Pfff lastig hoor...!! Ik ben trouwens 25 en mijn vriend is 24. Hij zou het ook wel heel graag willen maar hij is net zoals bij jullie ook wat meer reëler dan ik
Mannen zullen idd wat reëler zijn dan ons, hun zitten niet met die gevoelens. Grappig dat verhaal over je lichaam als je al een keer zwanger bent geweest, ik ben ook al een keer zwanger geweest, had toen een andere vriend en we waren nog veelte jong om heette houden, heb abortus moeten doen, lichamelijk en geestelijk heb ik het hier dan ook heel zwaar ,mee gehad, maar gelukkig nooit spijt. Soms denk ik ook wel laat gaan joh en probeer er niet meer zo aan te denken, en geniet idd nog even een paar jaar van het samen zijn. Het zal niet alleen leuk worden , zorgen genoeg met zon kleintje! Wel niet soms geweldig en soms beangstigt mij het ook wel hoor idee om moeder te worden, hebben jullie dat ook?
heftig verhaal! maar het enige wat telt als je kinderen wilt is een goede relatie en heel veel liefde! dat is mijn visie! toen ik zwanger raakte (gepland) woonde wij in een anti-kraak woning, ik had geen vast werk en mijn vriend was nog met zijn opleiding bezig...niet zo ideaal zou je zeggen maar onze liefde voor elkaar is zo sterk en we wilden zo graag een lief klein mensje in ons midden om het allemaal compleet te maken...al die materialistische dingen maakte ons niks uit. ik wist zeker dat we het gingen redden! en wat denk je...vriend en ik allebei een vast contract en we bijna direct een woning gevonden en zijn nu zelfs aan het kopen! wat ik wil zeggen is dat de liefde goed moet zitten...de rest komt goed! sterkte met de beslissing!