Hoi meiden, Jullie hoeven niks met mijn verhaal hoor, wil gewoon graag eens van me afschrijven... Mijn man heeft 3 jaar terug op 29 jarige leeftijd een herseninfarct en een jaar later nog een TIA gehad. Gerevalideerd 1,5 jaar en komt van een rolstoel naar een stok, naar buiten moet vaak met een scootmobiel. Verder allerlei aanpassingen in huis, spastisch been, mag niet werken vanwege overprikkeling in zijn hoofd, soms zijn de kleinste geluidjes al teveel. Hij is ook erg veranderd qua karakter, kort lontje, maakt van een mug een olifant, kan dagen over dingen blijven zeuren en piekeren en word snel boos. Zo ook toen ik vandaag uit mn werk kwam. Ik was nog even boodschappen gaan doen en blijkbaar had hij me een paar keer gebeld en had ik het niet gehoord. Dus ik kwam vrolijk thuis, valt hij meteen ontzettend uit waar ik was en waarom ik niet antwoorde (omdat hij deze buien steeds vaker heeft en ik er eerst tegenin ging) zei ik je kunt me eerst normaal begroeten en dan praten we verder. Nou toen was ik een egoistisch wijf en noem het maar op. Hij begon met dingen te smijten op tafel en riep toen kwaad ik ben naar boven. Even later kwam hij terug, ging even zonder iets te zeggen achter de pc en zegt tegen onze kleine ga je mee met papa naar bed en hup weg is hij nu net weer, smijten met de deuren en boze blikken trekken. Op dit soort momenten haat ik hem echt heel erg, dit is niet meer mijn man Ik begin nu gewoon weer te huilen, waar heb ik dit aan verdiend? Dit is al de zoveelste keer dat hij me zo alleen laat zitten en me negeert, het breekt me echt helemaal op. Ik weet dat mensen kunnen veranderen na een beroerte, maar het is soms zo verdomd moeilijk. Ook gaat hij weleens gewoon weg of roept soms dagen dat hij niet meer wil leven. Ik weet dat hij helse pijnen heeft iedere dag, maar moet ik dan maar altijd eronder lijden? En het is niet elke dag zo, daardoor houd ik het vol, er zijn ook dagen dat ik weer mn oude man herken en voor ons zoontje is hij een super papa!! En ik hou van die man, maar hij geeft mij ook altijd de schuld. Als we ruzie hebben ligt alles aan mij, nooit aan hem en altijd grijpt hij maar weer naar zn infarct als een soort excuus.... Morgen hebben we de eerste afspraak bij een psycholoog samen en daar heb ik zo geen zin in, vooral omdat ik weet dat ik de schuld krijg van alles en niks aan hem ligt. Pffff hij is een tikkende tijdbom en kan op elk moment ontploffen en dat is heel moeilijk om mee te leven, maar ja ik kan niet zonder hem, dus ik offer me vaak maar weer op.... Is er toevallig iemand met een ervaring met iemand uit je persoonlijke situatie? Kan het ooit nog goedkomen, krijg ik ooit mn oude man weer een beetje terug, want ik mis hem zo..... *snik*
Ik heb er geen ervaring mee en kan je dus niet vertellen of je "eigen" man nog terug komt, de man die je getrouwd hebt. Maar ik wil je iig wel zeggen dat ik het heel knap vind dat je het volhoudt, continu op je tenen moeten lopen kan echt slopend zijn en niet weten hoe hij zal reageren ook. Ik hoop dat hij dit door de hulp ook gaat inzien.
Lieverd.. ik wil je ff een knuf geven. Wat ontzettend moeilijk lijkt me dit, je hebt in principe afscheid moeten nemen van je man, er is iemand anders voor in de plaats gekomen. Niet degene waar je voor gevallen bent. Onderschat de psycholoog niet, misschien kun je ook een keertje alleen gaan? Wilde dat ik een tip of zo had..
Hij geeft na zo'n bui tenminste wel al aan dat hij spijt heeft dat hij zo gedaan heeft, hij erkent het wel, maar ja het gebeurt dus steeds opnieuw helaas. Het is soms kei slopen ja op mijn tenen lopen, heb daarom vorg jaar ook 3 maanden thuis gezeten was op.
Meis weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Misschien toch eens belangrijk om alleen eens met een psycholoog erover te praten zodat jij jezelf ook kan uiten want hij doet dat nu ook omdat hij gefrustreerd is maar jij cijfert jezelf nu weg en dat is ook niet goed.Vind het trouwens heel knap hoe je het volhoudt want het lijkt me echt ontzettend moeilijk.{{{knuffel}}}
om met de deur in huis te vallen, nee je krijgt je oude man niet meer terug. daar moet je afscheid van nemen, die oude man is er niet meer, heel hard heel pijnlijk. mijn man is zijn oude vriendin (ik me oude ik) ook kwijt. nu heb ik geen tia en herseninfard gehad, maar wel andere dingen. ook ik had enorm last van kort lontje, woede aanvallen etc etc, nu nog wel eens. maar dan heb ik gewoon te veel pijn en ben ik te moe, dan moet ik het gewoon op iemand af reageren, gelukkig weet hij dat nu. of ik negeer hem totaal en wil dan gewoon rust hebben. op dat gebied herken ik veel. vergeet niet pijn doet heel veel met een mens, zeker kwa gedrag.(zit daarna ook weer te huilen omdat ik het niet zo wilde en bedoelde, maar het gebeurd helaas) ik zou juist mee gaan naar de psycholoog, die kijkt er wel doorheen, en vergeet niet het is heel moeilijk te accepteren als je zo jong bent dat je invalide/gehandicapt raakt, je wilt van alles, je wilt je zelf weer zijn, maar dat kan niet meer, en dat is heel moeilijk en heel pijnlijk. en helaas een heel lang traject (zit er al 3jr in) ik kan je alleen een dikke knuf geven en sterkte wensen, en praat zelf ook ALLEEN met de psycholoog, ook voor jou is het goed, praat over je gevoelens, vraag tips, hij/zij zal nooit aan je man vertellen wat jij zegt dat is immers beroeps geheim, maar ze kunnen wel aan de han ddaarvan vragen stellen of begeleiden
Oh wat lijkt me dat moeilijk zeg! Heel veel sterkte! Hopelijk hebben jullie toch wat aan het gesprek met de psych en komen jullie eruit.
Hier om me heen zitten veel mensen die ook een herseninfarct hebben gehad en die hier revalideren (ik zit nu in een revalidatiecentrum) vele hebben ook een afasie. Van hun heb ik de afgelopen weken geleerd wat je kan doen om er mee om te gaan. Nu kende ik die mensen niet van voor hun herseninfarct/bloeding, maar ik moet nu wel met ze omgaan en met hun gevecht tegen hun oude ik. Praat met de psycholoog, die hebben er voor geleerd en zullen ook door de bubbel van "zo is hij" heen prikken. Zij zullen snappen dat jij je oude man kwijt bent en dit moeilijk vind. En zij kunnen jou dus ook helpen. Het bespreekbaar maken is moeilijk, maar wel hetgeen wat je moet doen. Je man is de tikkende tijdbom niet, dat ben jij zelf. Heel veel sterkte ermee!
Mijn s.moeder heeft ook een herseninfarct + hersenbloeding gehad. Coma, revalidatie, de kleine stapjes vooruit en de frustratie (vooral bij haar: nu na een paar jaar is er al een hoop acceptatie bij haar, maar met de geboorte van haar eerste kleinkind kwam er weer een hoop los. Er zijn dingen die ze niet met hem kan doen.) Wij hebben in het begin veel op onze tenen gelopen en nu soms nog. Hier is het nooit meer hetzelfde geworden. Nu is natuurlijk iedere hersenpatiënt anders, maar als ik jouw verhaal zo lees denk ik dat ook voor jou een stuk acceptatie belangrijk zal zijn. Er waren al meer dames die je adviseerden om ook alleen naar een psycholoog te gaan. Dat lijkt mij verstandig. Veel sterkte met de situatie. En pb maar als je meer wilt weten over hoe wij met bepaalde dingen omgaan.
Heb je op internet trouwens weleens gezocht naar lotgenoten? Ik kan me voorstellen dat er meer mensen zijn met een partner die een beroerte heeft gehad en dat je daar goed mee zou kunnen praten?
Heel duidelijk, heel hard maar zo waar helaas..... Ik heb jaren met mensen met NAH (term ken je waarschijnlijk wel, alle hersenaandoeningen die na de geboorte zijn ontstaan door bv beroerte, ongeluk, coma ed) gewerkt en ook verschillende cursussen gedaan. Wat heel duidelijk naar voren komt hierin is dat er een soort van breuk in de levenslijn is, die breuk is onomkeerbaar. Mensen worden idd een heel ander mens, hebben veel aan hun hoofd en kunnen vaak niet meer met drukte omgaan. Ook emoties zijn vaak aangetast, het kan versterken maar ook afvlakken en hoe hier mee om te gaan is ook heel lastig.. Maar goed theorie heb je zo weinig aan in het dagelijks leven, je loopt behoorlijk tegen de theorieen aan als het zo lees. ZOals ook al eerder is gezegt, cijfer jezelf niet weg voor je man, denk ook aan jezelf hoor alleen dan kun je het volhouden, je man vergt veel energie van je en het is bijzonder knap dat je ondanks alles schrijft dat je niet zonder hem kan, ik heb veel mensen begeleid die er helaas alleen voor kwamen te staan door wat ze is overkomen. Hebben jullie hulp mbt de handicap van je man zodat het voor je man wat gestructureerd wordt en er dus ook rekening gehouden kan worden met tijd voor jouw? Wat betreft de psycholoog, als je een goede psycholoog hebt die weet wat NAH met iemand doet en dus ook weet wat het voor de partner betekend zul jij niet de schuld krijgen (misschien door je man maar die heeft, heel oneerbiedig, de zaak niet objectief op zijn netvlies) Ga zeker mee en geef ook duidelijk aan waar jij mee zit, voor je man zal dit niet leuk zijn om te horen maar als jullie samen verder willen zal er wel iets moeten gebeuren denk ik want dit trek je niet nog jaren want zoals ik al begon, je 'oude' man krijg je niet meer terug.. Mocht je behoefte hebben aan wat meer info of gewoon wat vragen hebben over de begeleiding waar ik naar vroeg mag je me altijd pb-en want ik heb dan wel niet in mijn persoonlijke situatie te maken met een handicap maar heb wel in gezinnen gewerkt waar ik jouw verhaal zo in herken en dus ook weet vanuit wat ik gezien heb hoe moeilijk dit is en hoe ongelooflijk sterk je in je schoenen moet staan om dit te kunnen! Petje af voor je!!!!
Sommige dingen zijn herkenbaar andere dingen gelukkig niet... Het gaat dan niet om mijn partner maar om mijn vader die op 38jarige leeftijd 2 herseninfarcten gehad heeft. Waardoor hij rechtszijdig verlamd is geraakt wat 1 heel groot voordeel is dat mijn vader een levensgenieter en een vechter is en wij daardoor toch een fijne jeugd hebben gehad met een vader die met ons stoeide (hij in de rolstoel of stoel) enz enz. Maar wat voor jou zo zwaar is (en voor je man ook) karakterverandering... Als je vragen hebt pb gerust wij hebben er nu al 18 jaar ervaring mee. *dikke knuffel*
Ik moest laatst nog aan je denken, was benieuwd hoe het met je ging. Wat heb je het zwaar zeg, ik vind het knap dat je er zo voor gaat, snap het ook wel want het is niet voor niets je man, maar toch, het is niet niks. Hoop dat jullie iets aan de gesprekken met de psycholoog hebben en ik denk dat het inderdaad fijn is om ook even alleen te gaan. Is het nog gelukt trouwens met de opvang enzo? Aangezien jullie geen toeslag zouden krijgen omdat je man thuis zit?
Wat een lieve en vooral ook eerlijke reacties....Ja ik ben een doorzettertje, wij horen bij elkaar zo voel ik het, ook al ziet hij dat niet altijd meer... Zoveel dingen breken me op, ook het feit dat je zoveel onbegrip hebt van zogenaamde vrienden of zelfs van familie. Zijn broer heeft hem als een baksteen laten vallen, zijn vrouw zei letterlijk dat mij man alles had verzonnen :s Ook onze ouders hebben niet altijd begrip voor bepaalde dingen en na 3 jaar van uitleggen denk ik ja dan snap het maar niet als je niet wil, heb geen zin meer om alles steeds uit te moeten leggen. We hebben een ambulant woonbegeleider die iedere week thuiskomt. De psycholoog die we krijgen is een neuro psycholoog, dus ik hoop dat ze ons een beetje kan helpen en vooral ook tips geven hoe ik ermee om kan gaan, en niet steeds mezelf wegcijferen als een zielig hoopje, want zo zit ik er nu bij pfff kan wel weer beetje lachen hoor, maar idd ik moet ook een stuk accepteren, ik vind dat heel moeilijk, en ik hoop dat mijn man de zin om te leven weer een beetje terug kan vinden!
@snoopy1979 wat lief om te horen dat er iemand aan me gedacht heeft, dat doet goed! Inmiddels is daar een stukje in veranderd, het potje is langzaam open aan het gaan en sinds een week of 2 weten we dat quinten per januari 2 dagen naar de kinderopvang mag, dus dat is een positief iets! Hopelijk komt mijn man dan ook weer wat meer tot rust.... (hij heeft trouwens ook in roosendaal gewoond
Goed te lezen dat je hulp hebt van een woonbegeleider (was mijn werk ook jaren lang) Een neuropsycholoog zou idd wel wat praktische tips moeten kunnen geven idd. Zie nu dat je in brabant woont, misschien is de begeleider die bij jullie komt wel een oud collega van me haha
ja ik kan wel gaan zeggen, komt wel goed schatje, maar helaas soms is het gewoon beter om direct te zeggen waarop het staat, hoe pijnlijk het ook is. dat heb ik zelf liever ook, dat een arts of iemand anders gewoon eerlijk en oprecht is tegen mij hoe pijnlijk en k*t het ook is. geestelijk verander je gewoon helemaal, las het gebeurd als iemand oud is , de vader van mijn vader was 60+ dan is het nog steeds vreselijk, maar meer te accepteren dan iemand die net 30 is, jonge kinderen heeft en nog een heel leven voor zich heeft.(maar dat is mijn mening) ik weet uit ervaring dat het voor de partner soms heel moeilijk is, vooral omdat er voor hun weinig is om op terug te vallen. nu moet ik wel zeggen dat onze liefde voor elkaar nog sterker is geworden door alles, onze band is nog hechter (maar we blijven vallen en opstaan)
@Denemarkw bedoelde het alleen maar in de zin van dat ik het met je eens ben hoor..... heb veel gezinnen gezien waarin het allemaal heel duidelijk naar voren kwam dus zal de laatste zijn die zegt dat het wel goed komt..