Wat fijn dat dat stukje dan opgelost is, ik zat er best wel mee, ik vond het zo belachelijk dat het eerste instantie niet mogelijk leek. Ik hoop dat je man dan wat meer tot rust kan komen, het is voor hem denk ik veel te zwaar de hele dag zo'n druktemaker (dat zijn alle peuters toch ) om hem heen. Jammer van het onbegrip om je heen, dat snap je toch niet.... Kan je inderdaad maar beter niet je energie aan verspillen (al ben ik wel zo'n typje die zich daar druk over zou blijven maken), je kan je energie wel beter gebruiken. Ik hoop dat je man gaat inzien dat het voor jou ook heel zwaar is, zeker als hij alles op jou afreageert. En dat jij kan leren hoe je daar het beste mee om kan gaan.
Meid,wat herkenbaar,mijn ex heeft dit jaar 2 TIA's gehad en ik herken veel in wat je schrijft,alleen kan mijn ex zichzelf nog wel redden,ik doe vooral de regeldingen voor hem want hij kan geen overzicht meer houden. Naar onze dochter toe heeft hij een kort lontje en soms geeft hij antwoorden die nergens op slaan. Volgend jaar word hij verder onderzocht om te kijken wat hij precies heeft omdat hij ook erg vergeetachtig is. Veel sterkte met je man en ik zou zeggen,schrijf het lekker van je af hier!
nee dat snap ik, maar helaas draaien veel mensen om de waarheid heen, bang om te kwetsen of dergelijk
mijn vader heeft 7 jaar geleden een herseninfarct gehad en als ik het zo leest heeft mijn vader het er goed vanaf gebracht.... Ik praat veel met mijn moeder over hoe het gaat en vooral in het begin(lees, na een half jaar) had ze het er heel moeilijk mee dat veel mensen zeiden ooohh wat fijn dat **** weer helemaal de oude is, hij lacht gelukkig weer net als voorheen... mijn moeder dacht dan "ze zouden eens moeten weten hoe hij thuis is..."en ik moet bekennen dat wij als kinderen ook niet door hadden hoe het voor mijn moeder was/is.... mijn vader heeft last van afasie, maar vooral als hij heel moe is merken andere mensen dat. Hij is enorm eigenwijs geworden en kan overal (over de meest onzinnige dingen ) over in discussie gaan (alleen met mijn moeder hoor) als hij boodschappen ging doen en hij moest 4 dingen halen kwam hij geregeld met 3 dingen thuis,het huis te klein.... de dame achter de kassa had het dan gedaan, of de klant die na hem was want die had best even kunnen roepen dat hij iets vergat.. als mijn moeder dan zei "maar misschien ben jij het wel vergeten te pakken in de winkel..." nou... dat was toch echt onmogelijk want hij was toch niet achterlijk...... daarbij kwam nog dat mijn moeder hem altijd moest "controleren"als hij bijvoorbeeld gekookt had, heeft hij de pitten wel uitgedraait? haalt hij de steckers wel uit apparaten enz enz. ze doet dit altijd zo dat hij het niet door heeft want tja... dat al hij niet leuk vinden.... gelukkkig zien wij als kinderen een heel groot deel van onze eigen vader weer terug, maar het doet mij veel verdriet als ik van mijn moeder hoor hoe moeilijk die eerste jaren zijn geweest en ben ik blij dat ze me verteld heeft hoe het was..... inmiddels is alles rustiger geworden en heeft denk ik vooral mijn moeder geleerd zich aan te passen.... ik hoop dat jullie daar ook kunnen komen samen.... maar als ik na ga dat mijn vader er in vergelijking met jouw man toch beter door gekomen is vrees isk dat hij nooit meer de oude zal worden... Ik wens je alle kracht toe en heel veel sterkte....
Geen ervaring mee maar wil je wel een dikke knuffel geven. Wat een kracht heb jij om hier mee om te moeten gaan. Voor hem is het lastig maar ook voor jou is het lastig. Denk wel dat jij meer je grenzen aan moet geven en gewoon voor je mening moet uit komen als hij zo lelijk doet. Iemand kan veranderen ziek worden en alles wat er bij komt kijken. Maar er is natuurlijk ook een maar ook jij bent een mens. Na z.n aanval van hem zou ik het er toch eens over hebben,. Hij kan misschien toch wel leren om iets meer zijn emoties te baas te blijven. Wat goed trouwens dat jullie naar een psycholoog gaan. Is denk idd wel eens fijn dat ook jij je hart kunt luchten. Nou in elk geval heel veel sterkte en wat ben je een sterke vrouw.
Mensen weet vaak sowieso niet wat te zeggen of hoe te reageren als er een handicap oid in het spel is terwijl het bij NAH juist draait om duidelijkheid en recht door zee zijn. @Dani11 bij de organisatie waar ik werkte wordt ook systeemondersteunig gegeven voor de partner, kinderen ed misschien nog iets om over na te denken (als de hulp die jullie bij de psycholoog krijgen niet op hetzelfde neer komt want dat zou ook nog kunnen zijn) Verder heel veel succes vandaag bij de psycholoog en laat van je horen hoor, jij bent net zo belangrijk in jullie relatie als je man!!
Dank jullie wel. Hij is gisteravond niet meer beneden gekomen en vannacht had hij weer erge druk in zijn hoofd en toen viel hij weer enorm tegen me uit. Dat ik niks om hem gaf en dat ik beter beneden op de bank kon slapen en toen zei hij en ik wil echt geen tweede kindje meer met jou, want als Quinten 18 is ben ik weg. Ik kan je vertellen dat doet zeer! Ik heb mn spullen gepakt en ben op de bank gaan slapen en vanmorgen heb ik hem niet meer gezien, hij moet echt in gaan zien dat hij niet alles maar tegen me kan zeggen, ik ga er zo aan onderdoor.
Dani een dikke knuffel voor jou meid, dat klinkt idd erg vermoeiend en pijnlijk als je man waar je zoveel van houdt niet meer zichzelf is. Ik hoop dat het gesprek je kan helpen en dat het tussen jou en je man weer wat makkelijker en vriendelijker wordt.
ik hoop dat de psycholoog meer voor jullie kan betekenen. sterkte (ps als de druk in zijn hoofd zo hoog wordt, niet een kans op een nieuwe tia?,misschien ha even bellen)
Wauw! Heftig verhaal. Respect voor je. Kan me voorstellen dat je op bent en de situatie je sloopt. Hopelijk brengt de psycholoog meer verheldering. Ik heb helaas geen tips, maar wens je/jullie veel sterkte. Lfs, S.
Hé dani! Ik heb begin juni een herseninfarct gehad, op 22 jarige leeftijd. Nog best kort geleden dus! maar in een aantal dingen van je man kan ik me plaatsen. niet het schelden maar wel gelijk zo fel reageren. ik weet natuurlijk niet of dit bij je man zo is, maar ik heb 's ochtends een planning in m'n hoofd. zodra er ook maar iets wijzigd ben ik overstuur. Terwijl het iets heel simpels is. voorbeeldje; F. zou niet mee eten, dus ik loop in de winkel bedacht wat esmée en ik zouden eten. Hij belt op dat hij wel mee eet.. een blokkade en een grote chaos in m'n hoofd. Ik val uit tegen hem, Terwijl het zo makkelijk is om een pizza extra te pakken.. maar op dat moment is dat zo moeilijk! misschein dat je man zoiets had met de telefoon. zijn planning is dat jij opneemt, jij doet dat niet, en hup ook die chaos. Het is natuurlijk geen excuus!! maar het is moeilijk om voor iemand anders, te snappen wat je hebt! ik ben continu vermoeid.. zodra ik dat tegen iemand zeg, krijg ik als antwoord; ga maar een uur eerder na bed! of kom op zeg! je bent 23!! stel je niet aan.. Mensen kunnen niet indenken hoeveel effect een infarct heeft! Dat hij Alleen is met Quinten kost zoveel energie! ik zie dat hij 2 is. Esmée is pas 13 mnd en die kost al zo veel energie! op d'n duur ben je op! ik hou met heel mn hart van Esmée maar ik kan niet wachten tot de momenten dat ze slaapt of dat F. thuis is. even tijd om " bij te tanken ". als ik 10 lepels heb over heel de dag, zijn er na een half uur bezig zijn met esmée nog maar 5 over.. waar ik dus de dag mee doormoet. F. vind zelf dat ik ook veel veranderd ben. Maar ik moet bij alles wat ik doe nadenken.. uurtje na de supermarkt betekend 2 uur bij slapen, Stukje wandelen? 10 min. dan ben ik op, Terwijl ik vroeger uren kon wandelen, winkelen sporten etc. dit zijn maar kleine voorbeelden maar is zo frustrerend en dat komt er op een verkeerde manier uit. Sorry voor het lange verhaal, je zal er waarschijnlijk niet veel aan hebben.. misschien is je man anders, maar zo ervaar ik het.. Hij misschien ook? Liefs X
Hoi Honey, Knuffel voor jou, wat heftig ook zo jong!! Jij beschrijft precies wat mijn man ook heeft. Raakt zn planning in de war, dan wordt hij idd boos en onredelijk. Ook moet hij soms dagen bijkomen van een dagje weg, of zelfs al boodschappen doen ja... En ik waardeer enorm wat hij met Quinten doet, hij zit toch 3 dagen alleen thuis met hem en ik ben soms al op van zo'n peuter. Ik wil leren hoe ik me kan verplaatsen in hem, vind ik soms nog heel moeilijk, omdat voor mij sommige dingen zo vanzelfsprekend zijn he... Ik snap het ook wel, hij heeft weinig sociale contacten, geen andere praat overdag, ik merk ook dat bepaalde mensen ons minder of helemaal niet meer vragen om iets af te spreken. Het valt ook allemaal niet mee dat weet ik ook wel, maar het is af en toe moeilijk om elkaar nog te volgen.
@Denemarkw Deze druk heeft hij vaker in de nacht en is eigenlijk altijd na overprikkeling of druk maken/piekeren. De ambulance is er weleens bij geweest en die zeiden dat het echt van het druk maken was en stressen en dat weet hij ook dat hij dat krijgt en toch blijft hij het doen
Dani echt respect voor jou! Mijn moeder heeft bijna 4 jaar geleden een CVA gehad en ik herken wel een aantal dingen. Als ik jou verhaal lees lijkt het mij zo moeilijk om daar een weg in te vinden. Je blijft een mens met gevoel en dingen die hij roept zijn gewoon kwetsend al realiseert hij zich dat niet op het moment dat hij ze uitspreekt. Jij zit nu ook als het ware in een rouwverwerking en dat heeft tijd nodig. Ik hoop dat jullie een balans kunnen vinden en samen op een goede manier verder kunnen. Misschien heb je ook hier iets aan? Mijn moeder iig wel. Cerebraal (powered by E-captain.nl) Dikke knuf
Lieve meis, Ik herken veel in je verhaal. Al gaat het gelukkig niet om mijn eigen gezin. Mijn schoonvader heeft nl 2,5 jaar geleden een ernstig ongeluk en kampt nu met de gevolgend daarvan in de vorm van NAH. Ik zie hoe moeilijk mijn schoonmoeder het ermee heeft ze maakt idd dezelfde dingen als jou mee, het schelden gemeen doen om vaak niets. Ik heb verder niet veel tips voor je maar wil je wel een hele dikke knuffel geven en je zeggen, denk alsjeblieft ook aan jezelf en kies soms ook voor jezelf!! Ga een weekendje/weekje/dagje weg zonder je man, gewoon om even lekker op te laden en er weer tegen aan te kunnen. Niet alleen voor jezelf maar ook voor je zoontje! Die heeft er niets aan als ie ook nog een overspannen moeder heeft!
tjee meis..... wat heftig zeg..... kan me voorstellen dat je hier aan onderdoor zou kunnen gaan.... sterkte en een dikke knuffel....
Lieve Dani, ik 'kende' al een deel van jullie situatie van het topic ivm de opvang maar toch schrok ik nog van je eerste post. Wat een heftige situatie. Hoe erg voor je man maar ook voor jou. Dit moet ongelooflijk zwaar zijn. Ik hoop dat de psycholoog ergens wat hulp kan bieden voor jullie allebei! Dikke knuffel
Dankje Dani! jij ook een dikke knuffel! Hoe ging het gesprek gister? Dat is moeilijk je eigen erin verplaatsen , hoor ik teminste van mijn vriend. maar net wat je zegt, de meeste dingen zijn voor de gezonden mensen zo vanzelf sprekend. het is moeilijk om die dingen te snappen.. Naderhand snap ik zelf niet waarom eens ik zo moeilijk deed over iets.. Herkenbaar dat mensen niet eens meer vragen of je iets mee gaat doen. Hier word al vlug gezegd; oh nee daar word jij toch moe van? zucht.. moe = niet moe zoals je bent na een avondje stappen.. het is geen energie hebben.. Hopelijk hielp het gesprek iets. Zou een weekendje / nachtje weg samen jullie helpen? even met zijn 2e? dat haalt de dingen van je man niet weg, maar voor hem is het ook niet leuk en net zo zwaar.. Bij mij word het vaak afgescheept met; aanstellen.. dus ga ook maar door. Zou je man dat gevoel niet hebben als hij teoegeeft? liefs x