mmmama's

peppers, wat n goeie, dat ik daar nog niet aan had gedacht; ik ga haar ook minder geven voor de laatste voeding! Nu laat ze nl vaak de fles van 7 uur 40 of 50 staan... kijk, daar heb ik wat aan hihi. Met bijvoeden klopt, maar ze begint het nu pas te snappen... van de week banaan/mango gemaakt (zonder melk toevoegen) en ze vind het toch lekker! Voordeel van zelf maken is dat het niet zo'n glad goedje is als uit een potje. Dat lukt haar nog niet om dat weg te krijgen namelijk....

Vlinder, fijn dat de lucht al een beetje geklaard is waren de wings lekker? yummie!

Liesben, wat balen zeg! Moet je dan met hormoonzalfjes gaan smeren of niet? Dat moet een vriendinnetje van mij en haar zoontje heeft ook zo'n speciaal pakje aan, echt zielig Sterkte...

zeehondje, leuk zo samen uit eten he! Echt belangrijk om dat regelmatig te plannen... Ik wil eigenlijk binnenkort wel een weekendje weg, lijkt me heerlijk! Maar zou ik dan gewoon doorslapen.....? haha

 

zeehondje, de fles van 19.00 uur krijgt Annelynn altijd boven, misschien kan het wel helpen ja.. bij ons altijd een vast ritueel van in bad, pyama en slaapzak aan, fles en naar bed. Soms een klein huiltje maar een aai of een speentje en ze slaapt weer. Het kan wel zijn als je wat nieuws probeert dat je dat n weekje moet volhouden tot ze snapt wat de bedoeling is . En dat idee van gisteren is nog niet zo gek, alleen dan kan je misschien proberen haar maar 3 kwartier of een uurtje te laten slapen en dan wakker maken? Het blijft toch uitproberen he

god ik heb zo ontzettend geen zin vandaag pffff Ik heb zin in kerst en lekker vrij zijn..... ben woensdag en donderdag vrij maar ik zit er aan te denken om ook maar de dinsdag vrij te nemen. Ben ik lekker van vrijdag tot en met maandag, 1,5 week vrij ik ben ook eigenlijk gek dat ik die ene dag nog kom werken he? Annelynn is op de opvang dus dan kan ik n dagje nixen .

 

Hoe ziet het slaap/drink schema er nu zo'n beetje uit Zeehondje?

Ben benieuwd of je verschil merkt met een kleinere fles Josjo. Idee is in ieder geval dat ze wennen aan een minder volle buik en dan uiteindelijk de fles minder gaan missen als die helemaal wegvalt. Ik ben eerst naar 150cc gegaan en nu naar 120cc. Pim vindt het wel best.

Vannacht was het weer bal. Pim werd vaak wakker en moest dan huilen. Begon al om 21:30 toen hij ontroostbaar was en ging zo een paar keer in de nacht door, rond 0:00, 03:00, 5:00 en uiteindelijk 06:15. Tussen 3:00 en 4:30 heeft hij behoorlijk lang gehuild, viel af en toe even stil en dan begon hij weer. Weer de indruk dat er niet echt iets aan de hand was (heb hem verschoond en werd stil toen hij daarvoor uit bed werd gehaald en ging weer brullen toen hij weer in bed moest), dus aai over bol, zeggen dat hij gaat slapen en weer weg. Dit moesten we vaak herhalen en op een gegeven moment ben ik zelf toch ook maar weer in slaap gevallen, toen de deur van zijn kamer en die van onze kamer dicht waren. Jeetje, wat vind ik dit moeilijk! Ik hou er helemaal niet van om mijn kind te laten huilen, vind het vreselijk. Maar zie geen andere optie. Hij is overdag gewoon vrolijk gelukkig.

Vandaag is papa jarig. Misschien even ergens een hapje eten straks, bv pannekoek ofzo zodat Pim niet veel later naar bed hoeft. We stemmen ons programma eigenlijk voortdurend af op Pim; niet teveel prikkels, in de structuur houden enz. Maar soms willen we ook wel iets spontaans doen. En aangezien de nachten toch onrustig zijn, ongeacht hoe we ons best doen, gaan we toch maar dat hapje eten.

Wat ik wel heel lastig vind is dat we donderdag naar Zwitserland gaan. Ik kan Pim daar moeilijk lang in de nacht laten huilen, dan staat het hele huis van mijn broer en zijn gezin op zijn kop. Maar als we Pim te snel uit bed halen en bv bij ons in bed doen zijn we weer helemaal terug bij af. Lastig! iemand ideeen hoe dit te doen?

 

Kom net tot een inzicht: Ik ben zo bezig met Zwisterland en hoe dat allemaal moet 's nachts; ik word er niet goed van en heb al bijna geen zin meer. Volgens mij moeten we Pim gewoon in zijn bed leggen en als hij gaat huilen (en niet goed stil te krijgen is) bij ons in bed nemen. Het is maar 4 nachten en dan gaan we als we thuis zijn de strijd wel weer aan. We hebben ook gewoon even een leuke tijd als gezin nodig en een beetje nachtrust!
Als ik op internet de fans van familiebedden lees (soms wel tot ze 6 jaar zijn!) dan relativeert dat alles weer behoorlijk. Niet dat ik Pim de komende jaren in mijn bed wil overigens hoor. Ik wil wel echt dat hij gaat leren om de hele nacht te slapen in zijn bedje.

Goh, ik merk wel dat ik het heel moeilijk vind allemaal. Het is zo makkelijk gezegd: er is niets, hij speelt theater. Maar er is naar mijn idee ook dan wel iets aan de hand, namelijk dat hij het moeilijk vindt om alleen te zijn. En natuurlijk moet hij dat leren maar hij is nog wel heel erg klein. En mijn moedergevoel zegt ook dat hij me nodig heeft. Hoe denken jullie over dit soort dingen?

 

Leuk!!!

 

peppers: proficiat met je man!! Pim lijkt echt heel erg op annelynn (ook als ik zijn foto's zie trouwens ). Maar hier dus ook n meisje, die vaak wakker wordt. Enerzijds wil ik haar ook leren zelf in slaap te vallen, anderzijds klinkt het huiltje soms zo zielig dat ik er wel meteen heen ga en snachts is het soms gewoon moeilijk want je wil ook graag zelf weer slapen he...

Wat je zou kunnen doen in Zwitserland: campingbedje op jullie kamer, dan ben je er snel bij met n speentje of n aai over zijn bol? En anders op een verschoonkussen tussen jullie in? Ik vind in bed altijd wel een beetje eng, ben bang dat ze dan onder het dekbed komt of dat ik haar laat vallen, maar op n kussen tussen jullie in gaat dat volgens mij gewoon wel? En verder, iedereen weet dat jullie zo'n ukkie hebben, dus dan hebben ze gewoon pech toch . Komt vast goed meis.

miir, dat spelletje was hier ook n succes

 

hoi wennes

 

Haajjj

 

Meiden, ik moet het even kwijt. Ik heb het momenteel even heel moeilijk.
Ik realiseer me steeds meer dat Eelco veel zorg nodig heeft, nu en in de toekomst. En soms...soms grijpt dat idee me naar de keel. En heb ik dus, hoe hard ik het ook ontken...schuldgevoel. Dat het mijn schuld is dat hij Down heeft. Zorg nodig heeft, en voor alle doodnormale ontwikkelingen veel harder zijn best zal moeten doen. Moeilijkheden gaat krijgen in zijn leven op medisch en sociaal gebied. Dat hij geestelijk gehandicapt zal zijn. Dat hij later ws geen vriendinnetjes zal hebben, niet zal trouwen, geen kinderen zal krijgen. Dat hij misschien wel gepest gaat worden.
En dat allemaal omdat ik nog zo nodig kinderen wilde..
Hij heeft daar niet om gevraagd.
En ik vind die gedachtes zo verdrietig, dat ook nu de tranen over mijn wangen lopen. De liefde voor mijn zoon is enorm groot en overweldigend, maar oh oh wat heb ik hem aangedaan..?
Ik weet ook dat deze gevoelens horen bij het verwerkingsproces, dat ik er "doorheen moet" , maar fijn is het niet. Ik ben dus even wat minder actief, meeschrijvend of wat dan ook.

 

Hihi betrapt met het meelezen. Sinds een weekje dit topic gevonden dus heb hem even doorgelezen.
Hier ook helaas een MMM meisje, mar zoals julie kunnen zien sinds een maandje ook eindelijk mama
Wat is het toch genieten he

 

Liesben:
Wat goed dat je dit zo kan beschrijven. Ik ga je niet zeggen dat ik denk dat al die gevoelens niet 'terecht' zouden zijn, dat het niet jouw schuld is enz, daar schiet je volgens mij niet zoveel mee op. Ik denk dat je dat rationeel ook wel weet. Ik heb zoveel respect voor je, voor hoe je alles oppakt en van wat ik van je lees heb ik echt het gevoel dat Eelco, met zijn speciale behoeftes, het niet beter had kunnen treffen dan geboren worden bij jullie. En misschien zal Eelco veel zorg nodig blijven hebben, geen vriendinnetje krijgen later en dat soort dingen, hij kan wel een gelukkig mens worden. En hij heeft wellicht wel een andere opdracht in zijn leven. Door zijn anders zijn heeft hij met zijn bestaan ook effect op andere mensen. Dat heb ik zelf wel ervaren met een zwager (van een ex-vriend met wie ik samenwoonde) die het down syndroom had.

Ik kan niet echt met je meevoelen hoe het is om dit mee te maken en deze zorgen te hebben omdat ik niet hetzelfde mee maak, maar als ik me een beetje probeer in te leven:
Ik heb soms wel het idee dat je heel snel geschakeld hebt toen Eelco werd geboren: je krijgt het bericht dat hij down heeft en hebt hem meteen al je liefde geschonken en bent door gegaan met wat er moest gebeuren. Hoe kon je ook anders? Dat je nu dit soort gedachten en gevoelens krijgt lijkt me heel gezond. Ik kan me zelfs voorstellen dat je niet alleen dit soort schuldgevoelens tegenover Eelco hebt maar dat je zelf ook wel eens verdriet hebt omdat dit jullie is overkomen. Zoals je zelf al aangeeft is het misschien onderdeel van het verwerken dat het anders is gelopen dan verwacht'.

 

Wat zijn dingen toch relatief. Lees het verhaal van Liesben en zit zelf maar te tobben over hoe het allemaal in Zwitserland moet. Loslaten is mijn uitdaging voor 2012!!!

Zoiets als jij beschrijft zal het ongeveer gaan worden denk ik Josjo. En dan zien we daarna wel weer verder.

 

Hier sla je de spijker op zijn kop denk ik..
Zo reageer ik vaak. Er overkomt mij iets, dat pak ik op en ga vervolgens verder alsof er niets gebeurd is. Om vervolgens keihard tegen een muur op te lopen. Op zich prima, want ik word zo wel gedwongen om na te denken, en zo dus het verwerkingsproces in werking te zetten. Maar het kost me nu veel energie, veel tranen.

 

Lieve liesben,

Ik moest wel even slikken toen op je berichtje las, voelde je verdriet.. Ik denk dat peppers het heel goed beschrijft.. Hier moet je doorheen en alles wat jullie en Eelco is overkomen moet een plekje krijgen. Ik hoop voor je dat je dat gauw lukt zodat je weer vooral kan genieten van je lieve kleie ukkie.. Ik denk dat Eelco heel erg blij is met zo'n lieve papa en mama trouwens, zoals je al schreef op het begin; Eelco treft het dat hij in zo'n warm gezin is geboren... Dat zie je over een tijdje vast ook wel weer, maar dat je dit nu allemaal voelt is niet vreemd... Heel veel sterkte meis!

Wennes, welkom hier, klets gezellig mee! Ik lees en reageer op
M'n iPhone nu dus kan t nu ff niet checken, maar vertel, jongetje, meisje, naam, hoe gaat t etc, barst los!

 

Thnxs josjo voor het welkom.

Hier bij zwangerschap van 37 wkn en 3 dgn bevallen van een prachtige dochter N.iene
Ben ingeleid ivm zwangerschapssuiker en de bevalling ging heel vlot. Binnen 4 uur was ze er. Helaas wilde daarna placenta niet komen en verloor ik veel bloed. Placenta op ok verwijderd en ik had in totaal 3,8ltr bloed verloren en dus bloedtransfusie gehad.
Dus moet echt rustig aan doen en dat valt niet altijd mee. Gelukkig gaat het met de kleine meid super goed.

Liesben: dikke knufff. Is ook allemaal niet niks. Sluit me volledig aan bij de woorden hieronder.

 

Doe rustig aan Liesben. Moet je trouwens binnenkort weer aan het werk ofzo?

Hier ook een welkom van mij Wennes. Het is een leuk, overzichtelijk clubje hier.

GROOT NIEUWS:
Pim is gisteren om 19:15 naar bed gegaan, na de papfles. Hij werd vervolgens wakker om..........................rapaparapapa: 06:00!!!!!!!
Hoe kan dat nu Hij heeft in 1 ruk geslapen en is ook niet meer gekomen voor de 5e fles. Dat was voor het eerst. Ben zeer benieuwd naar de komende nacht.Was in ieder geval een mooi verjaardagscadeau voor papa.

We zijn trouwens nog pannekoeken gaan eten gisteren en dat ging ook supergoed. Hij zat er lekker bij in de maxi cosi en had het prima naar zijn zin! Gisterenavond hebben we met vrienden zitten Catannen, wat ook heel gezellig was. En Pim lag al die tijd heerlijk te slapen. We vonden hem trouwens helemaal boven in zijn ledikantje vanochtend. Hij was behoorlijk aan de wandel gegaan

 

Liesben: Ook ik ben niet heel erg verbaasd dat je het nu even moeilijk hebt. Je hebt de ontdekking dat Eelco Down heeft zó positief en sterk opgepakt (waarvoor alle respect) dat je op een terugval kon wachten.
Natuurlijk weet je bést dat het niet allemaal jouw schuld is... Toch? Maar ik voel je verdriet en onzekerheid en leef met je mee.

Hoe je kind zich zal ontwikkelen, wel of niet gepest zal worden, trouwen, kinderen krijgen enzovoorts, dat hebben wij allemaal niet in de hand. Dat heeft niet zoveel met Down te maken natuurlijk. Hoewel ik niet zal ontkennen dat nu al vast staat Eelco veel uitdagingen in zijn leven zal tegenkomen en veel extra zorg nodig heeft, voor andere kinderen is dat wellicht nu nog minder vanzelfsprekend...
Het geldt natuurlijk voor álle mensen (en kinderen en baby's) dat we heel gelukkig of ongelukkig kunnen worden in het leven, dat onze ouders dat niet in de hand gehad hebben en dat wij dat net zo min in de hand hebben voor onze kinderen...

Gelukkig heeft hij jou en je man en - zoals ik je heb leren kennen - boft hij daar maar mee. De eerste minister-president met Down, dat zegt veel over je humor en ook je vertrouwen in hem, dat vind ik heel ontroerend en speciaal. Daar kan hij ontzettend van profiteren. Wat dat betreft boft hij maar met een oudere mama, wij oudjes kunnen vanwege onze levenservaring wellicht wat beter relativeren en komen iets meer beslagen ten ijs bij de grote uitdagingen in het leven... Ook al voelt dat niet altijd zo misschien...

Ik denk dat je er veel aan kunt hebben om eens te praten met andere ouders die een kindje met Down hebben? Zij kunnen je wellicht je schuldgevoel beter uit je hoofd praten dan dat wij dat kunnen.
Ik snap dat je minder actief zult zijn op dit forum, maar ik zal je wel missen en ik hoop dat je lekker zult blijven meeschrijven... Ook over je zorgen en verdriet, zoals andere mama's dat ook doen (Peppers over het moeilijke slapen en Vlinder over haar relatie... gewoon doen!!!).

Wennes: welkom! Leuke naam heeft je dochter!!! Wow heftige nasleep van je bevalling, ik kan me voorstellen dat je nog even rustig aan moet doen!! We hadden al wat andere aanmeldingen om mee te schrijven van mama's die toch niets meer van zich hebben laten horen, het zou leuk zijn als jij wel een blijvertje bent...?!

Peppers: fijn dat Pim doorgeslapen heeft, ik hoop dat het vaker gaat gebeuren!!

Vlinder: beetje late reactie misschien, maar ik wil je even laten weten dat ik het heel goed van je vindt dat je, bij zo'n relatiedip, hebt bedacht dat het een goed idee zou zijn om eens samen uit eten te gaan... Je kunt wel blijven mopperen en je niet begrepen voelen, wat best terecht is wat mij betreft wat betreft je onderkantje, maar daar wordt je relatie niet beter op natuurlijk. En verder hou ik, single mama, hierover ook maar even mijn mond... Behalve dat je wil zeggen dat ik als geen ander begrijp hoe moeilijk het kan zijn om echt kwaliteit in je relatie te houden!!! Tot mijn verdriet is mij dat (nog) niet gelukt...