Ik zal nooit zeggen "doe maar ..." want dat vind ik verschrikkelijk. Wel zeg ik soms "happen, Sil!" omdat hij dan zit te klooien met zijn eten en ik de zin "doe dat stukje brood maar in je mond" gewoon te lang vind Verder praat ik (en iedereen om me heen) eigenlijk al vanaf het begin gewoon in normale zinnen tegen Sil. Daar was bij mijn moeder wat overtuigingskracht voor nodig maar ze snapt wel waarom we dat graag willen. En het wordt ook steeds makkelijker, nu Sil ook steeds beter terug praat. Ik merk alleen dat ik soms heel automatisch vraag 'Moet mama je helpen?' Rete-irritant, dus probeer ik niet te doen, maar ontglipt me nog wel soms. Overigens komen sommige irritante woorden gewoon van het kind zelf, want ik heb het nooit gehad over 'vleesie', maar toch zegt Sil dat wel altijd. Zelfde als een deken voor zijn beer, dat noemt hij een 'dekie' - heeft 'ie ook niet van mij...
Ik had me voor de bevalling voorgenomen om NOOIT over mezelf (of mijn man) in de derde persoon te gaan praten. Maar het stomme is dat ik het wel fijn vind om mezelf 'mama' te noemen. 'Mama gaat je even een schone luier geven...' Dat is een veel gehoorde zin hier in huis Ik moet denk ik nog wennen aan dat heerlijke feit dat ik mama ben.
Het is ook heerlijk om het woord mama te horen. Daarom vind ik het wel fijn als mijn man mama over mij zegt richting onze dochter en ik hem papa. En wellicht is het in de babyleeftijd ook gewoon nog niet zo erg, maar wil er echt voor waken dat ik over 20 jaar de telefoon opneem "hallo met mama" als mijn -dan inmiddels volwassen- dochter belt. Zo heet ik namelijk niet. Daarom houd ik mezelf nu strak
Vond ik ook altijd zooooo stom als ouders dat deden. Maar ik merkte dat ik het zelf ook begon te doen. Vervolgens zat ik mezelf de hele dag te corrigeren, tot ik las dat in de derde persoon over jezelf en je kind praten bij baby's juist heel goed is, en de meeste ouders dat gevoelsmatig dus ook gaan doen. Het is heel ingewikkeld voor een baby dat "ik" en "jij" een ander persoon aanduiden, wanneer ze door verschillende mensen worden geuit. Als eenmaal de basis er ligt van 3e-persoon+werkwoord, stappen ze makkelijker over op het gebruik van verschillende voornaamwoorden, omdat ouders dan ook weer als vanzelf met "ik" en "jij" beginnen. Dus nu mag ik van mezelf weer zeggen dat "mama Lieselotte een schone luier gaat geven" Maar goed, iedereen moet doen waar ie zichzelf zelf goed bij voelt, en Sil is dat stadium van taalontwikkeling natuurlijk al voorbij . Maar het is - zeker in het begin - echt niet slecht om over jezelf in de derde persoon te praten
nou ik zeg ook dat mama even dit of dat gaat doen...dat is ook meer dan normaal dacht ik hahahaha.. Zou het nu vreemd vinden om mamacindy te zeggen
haha nou ik noemde het in het alelrbegin ook stappen..omdat hij eerst maar 5 stapjes per x kon..na een week 10...en pas later toen hij gewoon ehct door kon lopen, noemde ik het lopen... daarvoro zag ik het idd ehtc als stappen.. haha maar tis idd grappig hoe mensen soms verkleinen..al heb ik er zel fook wel es een handJE van @In 3e persoon praten, is juist heel handig voor het kind, aangezine mij, jij, ik totaal nog niet te volgen zijn.. ja met een epaalde leeftijd gaat dat er wel uit...
Ik moet ook wel zeggen dat ik het pas echt irritant vind sinds Sil (de laatste 2 maanden ofzo) echt begonnen is met ik en jij zeggen. Het is dus ook niet meer nodig dat ik mezelf als 'mama' aanduid: hij snapt me nu prima als ik 'ik' zeg. Maar ja, het is wel een lastig automatisme om eruit te krijgen
Ik zeg regelmatig iets van: doe maar zwaaien, doe maar verder lopen, maar dat is hier in Roosendaal hier normaal, is een beetje de taal hier en heeft niets met kinderen te maken. Wat het stappen betreft, dat is toch gewoon om te zeggen, je kan het raar vinden klinken maar het wordt wel algemeen gebruikt volgens mij en ik denk dat er bij voorzichtig lopen sneller stappen wordt gezegd, omdat het dan ook eigenlijk maar losse stappen zijn. Ik praat meestal wel normaal tegen de kinderen geloof ik, een paar jaar terug waren we bij de Ikea en daar was een kindje aan het spelen en Eva vond het erg interessant en wilde het meisje een kusje geven en die moeder zei tegen haar kind: gaat (naam kind) ook kus geven aan meisje? Dan heb ik wel zoiets van zeg maar gewoon: Eva ga je dat kindje ook een kusje geven? Ik zeg wel vaak mama ipv ik, ik weet eigenlijk niet waarom, maar vind het prima vinden
Ik ben ook voorstander van het 'praat maar gewoon-principe', haha. Ik heb dit ook een keer bij mijn schoonmoeder laten vallen dat ik dingen liever bij hun naam noem. En aangezien ik zo'n beetje de enige schoonmoeder ter wereld heb die wel luistert naar wat ik zeg, was onze dochter een maand of 14-15 toen ze een keer niet een 'vogel' in een boekje zag staan, maar een 'papegaai'. Van oma geleerd (en ja, het was inderdaad een paegaai..). En zo zijn er de laatste jaren wel meer woorden voorbij gekomen. Hier geen 'bammetje', 'tiktak' enz.. Verder heb ik toch wel tot onze dochter ruim anderhalf was over mezelf als 'mama' gesproken. Toen ging ze zelf goede zinnen maken en vond ik het tijd voor 'ik, jij, jouw, mijn..'. Als ik 'mama' zeg is het duidelijk wie ik bedoel, 'ik' kan iedereen zijn!
dat is het denk ik. Eerst zetten ze stapjes maar dat gaat over in lopen en als mensen dan blijven hangen...
Maar ga je dan over 20 jaar over de telefoon zeggen "hallo, met E1989"? Ik spreek mijn ouders ook nu nog aan het hun 'officiele' mama- en papa-titels hoor
Ik zeg ook 'mama doet dit en dat', ik ga dat ook pas veranderen als ze zelf een 'ik' heeft ontdekt en snapt wat 'ik' en 'jij' dan is. En ik zeg ook 'stappestappestap' als Simone aan de hand loopt, dat klinkt gewoon lekkerder. Maar ik gebruik ook 'lopen' (en zelfs rennen, simone is best snel achter haar hulpmiddelen haha), dus gewoon door elkaar.