Ah nee kat....heb er geen woorden voor. Wat verschrikkelijk oneerlijk...tranen staan in mn ogen. Wat zou ik je nu graag even een dikke knuffel willen geven.
Het is als een nachtmerrie waar ik maar niet uit wakker lijk te worden. En het rare is; ik had een voorgevoel. Maar geen paniek, maar een soort rustig screnario in mijn hoofd van hoe het zou kunnen gaan. En precies zo ging het. De ene arts bediende het apparaat. Ik zag het meteen. Het was te klein. Geen knipperlichtje. De andere arts nam het apparaat over. Ik zag zijn blik, en hoorde zijn vloek. En toen was het alsof de grond onder mij vandaan schoof. Onze droom is waarschijnlijk rond week 6 gestopt met groeien. De schok was meer dat ik het dus eigenlijk zelf al wist. Hoewel ik absoluut geen aanwijzingen had dat dit daadwerkelijk zou gebeuren. Nu is het afwachten. Volgende week moet ik terugkomen. Als het dan niet op de natuurlijke weg afgedreven is, word ik voorgelicht over de voor- en nadelen van curretage / medicijnen. Ik voel me ZO verraden door mijn lichaam...
Oh lieverd toch...tranen lopen nu echt over mn wangen. Ik vind het zo ongelofelijk oneerlijk. Dat moeder natuur zo'n lieve meid zo kan bedonderen. Wat kan ik nou zeggen alles is en klinkt dom.
Weet ik opzich wel maar zou zo graag iets voor je betekenen, en kan nu niks. Vind het zo erg. Klote zooi... Zo blij na al die jaren.
katje ook hier wil ik je laten weten dat ik erg geschrokken ben van je bericht. Woorden schieten te kort. Veel sterkte met dit ongelooflijk grote verlies. Zou niet mogen gebeuren. Liefs Lente
Uithuilen en opnieuw beginnen: Wij moeten dus volgende week dinsdag terugkomen bij de gynaecoloog. Als het dan nog niet 'vanzelf' is gegaan, horen we wat de voor- en nadelen zijn van curretage versus medicatie. Maar we hebben besloten niet onder de kerstboom te gaan zitten wachten op de miskraam. Dan worden we gillend gek. Dus we hebben een last-minute geboekt naar... IJsland! Vier nachten in een luxe hotel tussen geisers, vulkanen en noorderlicht! Huurautotje erbij. Dit is onze manier om toch íets van controle te behouden. Als ik mijn lijf niet kan controleren, dan tenminste wel de omstandigheden waarin het zich bevindt. En we praten het nu even voor ons goed door te zeggen dat de kerstbonussen niet voor een kinderkamer gebruikt hoeven te worden. Het klinkt raar, maar dankzij het vooruitzicht op de kerstdagen in IJsland zijn we weer opgewekt. Uiteraard afgewisseld met een plaatselijke huilbui. Maar de afgelopen weken pakt niemand me meer af. Ik heb ervaren hoe het is om zwanger te zijn, hoe het is om goed nieuws te kunnen vertellen, voor mezelf in de Prénatal te lopen... Al die dingen had ik tot een maand geleden nooit durven dromen. En als doekje voor het bloeden de bevestiging dat mijn lichaam het kan. Een ander hoeft me niet te vertellen dat ik 'blij mag zijn' met die gedachte, maar gelukkig werkt het voor ons nu wel zo. En met nog vier mooie cryo's in de vriezer kunnen we straks - als ik weer een normale cyclus heb - meteen door. Dat is ook een rare vorm van een 'zachte landing'. Dat we niet helemaal terug bij af zijn.
Loesssie is ook weer back! Wat goed van je kat dat je even iets anders hebt om je gedachten op te zetten... IJsland lijkt me gaaf. Verzand alleen daar niet in je verdriet, je bent ver weg van huis... Ik hoop dat je meer kracht in je hebt dan ik destijds, ik was met mijn mk echt 3 maanden niet te genieten. Arme vent. Praat. PRAAT. Al is het 100x hetzelfde verhaal tegen dezelfde persoon... Ik hoop dat je er wat aan hebt dat het in elk geval 1x gelukt is, en dat je daar wat hoop uit kan putten. Het kan echt, écht waar! OOK VOOR JOU! ik denk aan je, dikke knufffel Loesssie
Dank jullie wel. Het regelen van de dingen voor de vakantie is een welkome afleiding. Tuurlijk staan we stil bij ons verdriet, maar van nature zijn we niet bang dat we er in blijven hangen. Het kan voor de buitenwereld lijken alsof het ons niets doet, alsof we het niet eens erg vinden. Niets is minder waar. Maar optimisme heeft ons altijd geholpen, en doet dat nu weer.
Super wijf ben je ook....mocht je nu een gaatje in de koffer over hebben bied ik me graag aan als jullie persoonlijke butler voor op ijsland. Denk er maar even over na...
*knikt* En zo lief bedoeld, maar mensen die me proberen te troosten met 'je bent nog jong, mijn buurvrouw was 43 toen ze zwanger raakte'.... Als ik dan vertel dat ik geen werkende eileiders heb, en dat dit na 3 jaar knutselen IVF-poging 2 van 3 is, weten ook zij niets meer te zeggen. Logisch. Maar juist dan dringt de oneerlijkheid van deze situatie (sorry voor het zelfmedelijden) nog eens extra hard tot ons door.
Kat, zelfmedelijden moet. het mag niet alleen, het MOET. Er rust nog steeds een taboe op dit onderwerp, niemand praat er over (althans, weinig) en toch eindigt 20% (!!!!) van alle zwangerschappen in een mk. De wereld moet eens ophouden met de verwachting dat je er na een weekje wel 'overheen bent'... en dat het weer super gaat met je. Het was nog maar zo klein, maar wél van jou. Als je wil praten, schelden, op je kop staan, boos wilt zijn, gewoon niks wil zeggen of wil lachen, ik ben er voor je. kus!
De impact is inderdaad groter dan ik had kunnen inschatten. Ook hier in IJsland overvallen de huilbuien ons op onverwachte momenten, terwijl we geen van beide erg emotioneel aangelegd zijn. Maar ik ben zeer blij dat we ervoor gekozen hebben om de kerstdagen thuis te ontvluchten. Kerst zou voor altijd en eeuwig 'besmet' zijn. Alhoewel... dat is toch al zo. Vorig jaar moesten we mijn lieve knuffelkater laten inslapen, het jaar daarvoor kreeg ik op kerstavond de kijkoperatie waaruit bleek dat mijn eileiders aan gort waren, het jaar daarvoor... Behekst.
Of te wel kerst is gewoon KUT! Enne geen sorry zeggen voor zelf medelijden, als er iemand recht hebt op zelf medelijden zijn jullie het wel. Zo lang gehoopt eindelijk gekregen en zo wreed weer af gepakt. Het is gewoon allemaal mega oneerlijk. Zo veel jaren gevochten voor jullie kleine wondertje. En ja natuurlijk bedoelen die mensen het vast hartstikke aardig met de opmerkingen van je bent nog jong enz...Maar wat koop jij voor die bull shit helemaal niks. Wil alleen zeggen neem er de tijd voor....dit moet allemaal rustig landen en nog rustiger een plaatsje krijgen. Mocht er iets zijn wat ik kan doen voor je laat het me dan als-je-blieft weten. Je mag me dag en nacht bellen (al kan ik s'nachts wat kattig uit de hoek komen), aan waaien voor een bakkie troost. Voor nu weer veel sterkte daar....dikke kus Marjan
In het kader van 'de afhandeling' ben ik aan het inlezen in de verschillen tussen een miskraam zelf opwekken door middel van de Cytotec pillen, of een curettage. Ik kom er niet uit. Ik word alleen maar doodsbang van wat ik lees. Mijn gedachten op een rijtje: Cytotec: - Het 'zelf' de handeling moeten uitvoeren om de miskraam op gang te brengen lijkt me gruwelijk - Niet van te voren te zeggen of het werkt, en hoe lang het duurt. Ik lees ervaringen van mensen die er met een dag van af zijn, maar ook mensen die een week bezig zijn - Het bewust mee moeten maken van het eerst bloedverlies, de krampen, de weeen en dan het verliezen van de vrucht... - Enorme stolsels op moeten vangen? Alles - inclusief onze ongeboren droom - door de plee spoelen? Van beide horrorscrenario's wordt ik doodsbang. - Het risico op dat niet alles loskomt, en alsnog een curettage volgt. Curettage - Onder narcose lijkt me in dit geval een voordeel - Risico op Syndroom van Asherman (verklevingen in de baarmoeder) weegt voor mij HEEL zwaar mee. Gezien het feit dat we nog maar weinig kansen over hebben, lijkt het mij verschrikkelijk om de kostbare IVF-pogingen die we nog hebben op het spel te zetten. Nu is bewezen dat mijn baarmoeder tiptop is, wat maak ik kapot door cvoor curettage te kiezen? Als nou zou blijken dat na Cytotec alsnog een curettage nodig is, heb ik nog een keer zoiets van 'het was niet mijn eigen keuze, het is me overkomen'. Maarja, dat geldt voor het hele verhaal. Wat ook zal meewegen is op welke termijn de curettage zou kunnen plaatsvinden. Als ik daar nog een week op zou moeten wachten, dan overweeg ik misschien om het eerst met Cytotec te proberen. Ik weet het niet. Ik wordt zo enorm heen-en-weer geslingerd...