Hoi hoi, Misschien herkennen een aantal van jullie dit wel... M'n schoonmoeder heeft een 'handje' van om m'n dochter steeds, letterlijk, uit m'n handen te trekken als ze op bezoek is, of ik/wij daar. Afgelopen weekend was het weer het geval, terwijl ik net daarvoor al twee keer 'nee' had gezegd tegen een ander familielid die haar over wilde pakken. Die had ook al gelijk z'n handen om d'r middel: "Geef haar maar even." Maar dat zag ik dus niet zo zitten, omdat de kamer vol zat en ze net uit d'r bed was. Tel daarbij op dat ze net in een verlatingsangst periode zit... (dat dachten wij zelf ook al, maar leek ons wat vroeg. De CB-arts bevestigde v/d week dat het het toch echt zo is) Dus ik was al extra voorzichtig met d'r, was speciaal op een losse stoel gaan zitten, aan de kop v/d kamer, zodat ze rustig 'de kat uit de boom' kon kijken. (de rest zat op onze grote hoekbank) Maar het was gebeurd voordat ik er erg in had. Ik dacht dat ze gewoon even met d'r wilde spelen, maar ineens trok ze d'r uit m'n handen. Gevolg; dochter had geen idee wat er gebeurde, en barstte in tranen uit toen door had dat ze dus niet meer, veilig, bij mij zat. Ik kookte van binnen, maar voelde me ook schuldig dat ik d'r niet gewoon gelijk terug gevraagd/gepakt heb. Maar hoe gaan jullie hiermee om? Moet ik m'n schoonmoeder hierop aanspreken? Anders blijft ze het maar doen? Ik vind zelf dat ze het maar gewoon moet vragen, net als ieder ander. Dan kan ik haar zelf bij haar op schoot zetten, als ik denk dat m'n dochter dat wil/aankan. Lijkt mij ook een veiliger en vertrouwd gevoel voor m'n dochter?
Oh ik zou dit zeker niet pikken. Je moet er echt wat van zeggen. Leg ook even uit wat je motivatie hiervoor is dan zal ze het wel begrijpen.
Toen het andere familielid haar, de eerste keer, uit m'n handen wilde pakken, heb ik wel uitgelegd waarom dat mij geen goed idee leek. Maar of ze snappen het niet, of willen het niet snappen. M'n schoonmoeder was ook echt nog een soort van boos/teleurgesteld op m'n dochter (of mij), dat ze dus, duidelijk, niet bij haar op schoot wilde zitten. Maar dat ik niet wil dat ze haar niet uit m'n handen trekt, heb ik nog niet (durven) zeggen. Ik weet ook niet of ik dat moet zeggen, of dat ik dat aan m'n man moet overlaten. Het is immers zijn moeder, haha.
Ik weet niet hoe de band met je schoonmoeder is natuurlijk, maar als het de mijne zou zijn zou ik het wel (niet verwijtend, doch duidelijk) zeggen. Maar ik verwacht dan ook niet dat de mijne er een punt van zou maken.
Ik verwacht, gezien d'r leeftijd, dat ze niet snapt wat het probleem is. En dat ze het 'raar' vind dat ze moet gaan vragen of ze haar eigen kleinkind vast mag houden. Dat is een beetje waar ik mee zit. Verder heb ik er geen problemen mee om het d'r, rustig, uit te leggen. Ik ben niet iemand die ruzie zoekt, maar ben nu wel op het punt dat ik het gewoon zat ben. Ik heb een redelijke band met d'r. Ze wonen vlakbij, dus ik ga zo'n 1 keer in de 1,5 week langs, of ze komt even hier langs.
Omdat je weet dat je schoonmoeder dit gedrag vertoont, zou ik bij voorbaat al naar haar toe lopen en zeggen dat je je dochter bij je houdt. Net uit bed, beetje druk enz. Zo maak je direct duidelijk wat de bedoeling is. Ik herken het niet. Mijn zoon vindt het altijd prima bij zijn opa en oma en vindt daar ook zijn rust, dus ik heb er geen moeite mee dat hij wordt overgepakt. Maar ja wat ik zeg, ik zie dat hij het goed doet, anders zou ik het ook niet doen.
Ik zou mijn dochter persoonlijk gewoon stevig vasthouden zodat ze mijn dochter niet zou kunnen overnemen. Dan snapt ze na 'enig trekken' wel dat het helaas niet kan, vraagt ze 'waarom niet' en dan is de kans dat ze je antwoord ook echt hoort groter. Soms is het nodig om middels handelen duidelijk te zijn want woorden komen niet altijd aan. Zo schepte mijn sm gisteren superzoute soep in het bordje van mijn dochter terwijl mijn man en ik beide minstens 2x hadden gezegd dat het te zout was. Vervolgens pakte ze de lepel en zou ze het zo geven. Echt in 1 beweging zou zo de loeihete soep naar binnen scheppen. Mijn dochter had haar mond al open Ik heb niet eens iets gezegd maar meteen mijn hand voor mijn dochters mond gehouden... Ze schrok er volgens mij een beetje van maar jee... we hadden het al zo vaak gezegd en dan werken woorden gewoon niet meer
De eerste keer en gelijk de laatste keer dat dit mij overkwam ben ik goed uit mijn slof geschoten. Niemand die dat toen en nu nog durft. Ze is een stuk ouder nu en nog steeds is er niemand die haar zomaar/ snel bij me weg weg pakt!!!
Ik lees vaker topics over dergelijke onderwerpen. Ik geloof dat wij heel erg boffen met onze families. Uiteraard knuffelen opa's en oma's graag met hun kleinkind(eren), maar dat werkt het beste als het kindje dit zelf aangeeft. Mijn zoontje is nu oud genoeg om z'n armpjes uit te steken naar degene bij wie hij wil zitten. Wil hij bij opa, oma of oom zitten: prima. Maar als we ergens binnenkomen en er zitten voor hem onbekende gezichten, dan wil hij graag eventjes bij mij of mijn vriend blijven zitten: dan doen we dat. Maar ook toen onze zoon kleiner was hebben we nooit dat getrek gehad. Gelukkig maar, want het lijkt me erg vervelend als ik je verhaal zo lees. Ik zou inderdaad mijn kindje stevig op schoot houden en als je schoonmoeder haar wil pakken, uitleggen waarom ze even bij jou blijft zitten.
ook mijn schoonmoeder heeft hier een handje naar....best frustrerend soms! ik bijt nu nog op mijn tong en loop meestal maar even weg maar in jou geval had ik er waarschijnlijk wel wat van gezegd...ik snap dat niet, dat mensen denken dat ze je kind zomaar mogen pakken. moet je eens bij een koe met grote horens proberen....het kalf even afpakken:x
Ik heb ook een schoonmoeder die haar eigen plan trekt bij mijn kinderen. Ze woont in het buitenland, dus we zien haar 1 keer per jaar, dat scheelt enorm, anders was het absoluut gaan botsen. Ik bijt veel op mijn tong als ze hier is, maar dan speelt mee dat ik weet dat ze over een paar weken weer weg is. Alleen als ze echt over een grens heen gaat dan spreek ik haar daar op aan. Ze kan dat prima hebben, maar mijn schoonmoeder wil ook wel eens verontwaardig reageren. Haar probleem denk ik dan. Ze had er een handje van chocola aan mijn dochter te geven (die was toen nog geen jaar oud en reageerde op chocola). Na 2 keer rustig uitgelegd te hebben dat ik het niet wilde ging ze toch achter mijn rug om door. Toen heb ik haar er maar duidelijk op aangesproken. Waarschijnlijk was jouw schoonmoeder vroeger makkelijker met dit soort dingen en verwacht ze dat ook bij jou, maar jij bent een ander persoon. Dat moet ze respecteren. En vaak hebben de oma's ook een selectief geheugen is mijn ervaring. Mijn eigen moeder is ook heel veel dingen van mij vergeten. Dus misschien als je haar uitlegd wat verlatingsangst inhoudt en dat het juist in haar voordeel is als je kleintje even bij jou blijft, misschien dat ze het dan snapt??? Is een lang verhaal geworden, maar als ik het zo lees respecteert ze jouw nee niet en dan zou ik er wat van zeggen.
Ik heb wel een vriendin die hier een handje van heeft, maar mijn ouders en schoonouders doen dit gelukkig niet. Ik zie mijn moeder wel verlangend kijken, maar ze wacht rustig totdat ik mijn zoontje aan haar geef. Ik vind het dan ook erg moeilijk voor te stellen dat er mensen zijn die tegen jouw zin iets met jouw kind doen (stiekem chocolade geven????). Maar ik heb veel geluk zo te lezen. Duidelijk zijn lijkt mij de enige oplossing. Als jij je er niet prettig bij voelt, gebeurd het gewoon niet...klaar (lijkt me). Een conflict is misschien niet te vermijden, maar als je het oogluikend toelaat en de frustratie bouwt op, schiet je op een gegeven moment ook uit je slof en is het conflict er alsnog. Ik hoop dat ze het na een goede uitleg snapt, maar indien niet dan is het heel erg jammer voor haar. Ik zou wel voet bij stuk houden, dan went ze er vanzelf aan dat je het niet zo wilt.
ik herken het wel hoor. niet dat ze hem letterlijk uit mijn handen trok maar meer dat ze hem meteen opeiste en heel druk met hem ging doen zoals bij nichtje. het gevolg was flink huilen bij oma en dat vond oma niet leuk. ik heb toen gezegd moet je hem maar even laten wennen want hij moet gewoon de kat uit de boom kijken. nu hebben we ook wel dat hij ietwat kennig is. meestal vind hij het na een kwartier prima en komt hij los. ik zou het gewoon heel duidelijk zeggen en heel goed laten merken en als ze dan op je af komt om haar te pakken dan gewoon haar al aan kijken en zeggen je mag haar straks vast nu eerst even rustig bij mama. weet niet of je zoiets al geprobeert hebt.
Het was gebeurd voordat ik d'r erg in had, terwijl ik toch al wel op m'n hoede was, doordat het andere familielid dus ook al eerder hetzelfde van plan was. Maar ze deed het heel 'sneaky'. Kwam naast mij zitten, beetje m'n dochter's handen spelen, etc. Maar ineens deed ze d'r handen om d'r middel en trok d'r op schoot. Ik had m'n arm nog om d'r heen, dus ze het ging ook vrij 'hardhandig'. Ik stond echt perplex.
Ik heb het idd uitgelegd, ook nog eens toen het gebeurd was. Maar ze rolde met d'r ogen en deed dus soort van boos/teleurgesteld. Ik denk idd dat het er wel mee te maken heeft hoe zij zelf de dingen vroeger aanpakte met m'n man, en z'n zusje. Het hele rust, regelmaat, etc, waar ik juist wel erg mee bezig ben en mij aan houd, wil er bij haar niet in. Dan begint ze over vroeger, dat zij d'r zoon gewoon mee naar d'r werk (basisschool, ze was lerares) meenam en dat hij dan in zo'n drukke klas lag. En ach, hij was dan 's avonds wel heel onrustig en huilerig, etc, maar dat is 'baby-eigen', zegt ze dan.
Bedankt allen voor jullie reacties, etc! Fijn om te lezen dat ik idd niet de enige ben. Het (stiekem) voeren van hete, zoute soep en chocola, etc, kan idd ook echt niet.
Mijn schoonmoeder leeft niet meer dus ik heb dat niet met haar, had wel gekund want zij en ik klikten al niet zo. Mijn familie doet het niet, zij vragen er ook niet om of ze dr even mogen hebben. Ze kijken wel naar dr dat ik zie dat ze dr ook even willen maar zij willen zich allemaal niet opdringen. Persoonlijk zou ik er zeker wat van zeggen, nog een keer. Anders misschien je man/vriend?
Ik herken het Tot nu toe heb ik er nog niets van gezegd omdat ik eigenlijk vind dat mijn man dat moet doet. (kan ik een keer niet de schuld krijgen ) Mijn schoonmoeder pakt haar gelijk uit mijn handen als we binnen komen, of zij bij ons. Ze praat ook altijd via mijn dochter, van 5 (!!!) maanden. "Kom maar even bij oma, kan mama haar thee op drinken" of "Zeg maar tegen mama dat je zo bang kijkt omdat je oma niet zo vaak ziet" of ze klapt heel hard in haar handen en roept 10x "Kom maar bij oma" enzenzenz. Het komt er hoe dan ook altijd op neer dat mijn dochter keihard gaat huilen als ze er is en dat doet ze (echt!) anders noooooit... Ik irriteer mij er nog het meest aan dat ze niet gewoon aan ons vraagt of ze haar even vast mag houden. Een juiste aanpak heb ik nog niet gevonden de tactische weg met een opmerking terug "ik denk niet dat je antwoord krijgt van een baby van 5 maanden" heeft in ieder geval niet geholpen