Hij zou het toch onderhand moeten weten.... zou ik denken, maar soms krijg ik hier toch opmerkingen of vragen etc. dat ik echt denk onder welke steen mn man heeft gezeten de andere 3 zwangerschappen..... MIjn man begrijpt niet hoe het is om zwanger te zijn.... Van de ene kant logisch... maar soms resulteert dit in "domme situaties/opmerkingen" dat ik denk.... "verplaats je nu eens in mij".... bv De laatste maanden heb ik wellicht 3 nachten doorgeslapen, de rest nauwelijks geslapen....(ben echt kapot!) als ik dan zeg dat ik eigenlijk smiddags zou moeten gaan liggen, omdat ik mn energie in maart toch nodig heb, krijg ik als antwoord: Je vorige bevallingen gingen toch ook vlot.... (na tweede bevalling zei hij: "hoe kun je nu moe zijn na zo'n snelle bevalling") Heb gisteren maar uitgelegd, dat bevallingen vergeleken wordt met een marathon lopen omdat je dezelfde energie verbruikt... Bandenpijn, vergelijk ik maar met "te veel sit-ups gedaan",...... en nu ik hem hoor mopperen over zn eigen "beginnend" buikje hoe hij dat "voelt zitten".... grijp ik mn kans om dit te vergelijken met mijn buik De hechtingen (4)na zn knip... heb ik vergeleken met mijn "vele stikwerk" van onderen na bevalling nummer 1.... en dat ik me toen niet moest aanstellen..... kortom: Wie heeft er nog meer zo'n partner? en hoe proberen jullie uit te leggen hoe het is om zwanger te zijn..?
ik probeer het niet uit te leggen omdat ik denk dat het heel moeilijk uit te leggen is en omdat mannen nou over het algemeen niet zo heel goed zijn in meeleven. Maar ik moet er ook bij zeggen dat mijn man wel van mij aanneemt als ik zeg dat ik moe ben dat hij daar verder niet moeilijk over doet. Dus ik laat het maar gewoon zo.
Oh vreselijk he. Ik denk niet dat ze het willen begrijpen.. Hier ook een man die steeds zegt je bent niet ziek maar zwanger! Slaap al maanden door onze jongste niet meer door snachts en als ik sjaggie ben vind hij het gek. Ik moet nu nog als het aan hem ligt helemaal naar de stad lopen, en maar niet klagen over bandenpijn of moeheid. Wat heb ik nou te klagen? Krijg deze keer mijn 3e ks ook daar denkt hij makkelijk over... Ik zou echt als het kon eens willen ruilen met hem. Hij piept al als er een scheet dwars zit van de buikpijn Mannen!
ik heb laatst mijn vriend gewoon een filmpje laten zien van hoe een baby groeit en hoe een bevalling uitzier het is zijn eerste en probeer hem zo veeel mogelijk uit te leggen wat ik voel ik heb wel het geluk dat die van mij super meee levend is en probeeerd te begrijpen. maaar tijd zal het leren voor jou man is het anders die heeft er al 4 meegemaakt dus die zal wel denken heeft ze al 3 op de wereld gezet dus nog een kan makkelijk maar het neemt niet weg dat iedere zwangerschap anders is en dat vrouwen er anders op reageren maar dat snappen mannen niet denk ik nou in ieder geval succes gr vik
Caruli "niet chago zijn* klinkt idd heel bekend..... maarja wil ook niet elke keer zeggen dat ik pijn heb.... Viktoriya Denk dat dat idd wel "meehelpt" of juist niet dus..... Toen ik bijvoorbeeld enkele weken geleden rust opgelegd kreeg van vk, ivm verliezen slijmprop, was zijn reactie: Ach je gaat nu echt niet bevallen hoor, die andere waren ook niet zo snel... Hij begreep ook niet dat als de kleine WEL zou komen, dat het dan "verloren zaak" zou zijn.... (gewoon de couveuse in)
Oei, sommige reacties van mannen zijn wel heel onbegrijpend.. Mijn man snapt af en toe niet waarom ik toch zo slecht slaap (slaap namelijk al weken slecht..) maar maakt wel met liefde een bekertje warme melk voor me Mijn man kan mijn bandenpijn niet voelen maar heeft gelukkig nog nooit een opmerking gemaakt en helpt even mijn laarzen uittrekken als mij dat niet lukt haha! Alleen als ik zeg dat er ook een partner avond is van de zwangerschapsgym dan begrijpt hij niet waarom hij mee moet.. Bevallen is een vrouwending zegt ie Hij is ook bang dat ik straks in een of ander monster verander dat op hem loopt te schelden tijdens de bevalling LOL. Hij is er straks wel bij de bevalling hoor en weet ook dat hij het me zo comfortabel mogelijk zal maken en alles zal doen wat ik vraag
ik ben nu bevallen maar die van mij snapt het ook niet. Moet je ook niet willen hij kan immers jouw lijf niet voele
DAT is zo... vandaar dat ik van de ene kant schrijf dat het logisch is.... maar even ander voorbeeld: onze jongste weegt ruim 13 kilo... van de week was man vrij en vroeg ik of hij hem wilde halen uit bed... (ik heb BI en mn rechtse been wil soms al niet..) iig krijg ik als antwoord: Ja, normaal gesproken zou ik er nu ook niet zijn... heb dus zelf onze kleine beer naar benee gesjouwd....
Nee, maar nu ben je er wel en maak ik er dankbaar gebruik van..... was een antwoord geweest wat hij van mij had kunnen krijgen
Tja mannen De 1 is heel meegaand met zijn zwangere vrouw de ander vindt indd dat je niet moet zeuren. Maar dames zo zijn ze toch altijd geweest als de mannen ergens last van hebben nou nou nou dan moeten we alles uit de kast trekken om het ze zo aangenaam mogelijk te maken maar als wij wat hebben moeten we niet zeuren. Gelukkig heb ik een man (die ook vreselijk kan zeuren hoor want dat doet iedere man ) maar die heel erg begaan is met mij. Hij is juist degene die zegt dat ik even moet rusten of laat maar schat dat doe ik wel . Maar goed voor het geval dat heb ik een mooi kerstcadeau gegeven. Misschien is het ook wat voor jullie om te geven. Het is een boek en heet "Vader worden voor Dummie's" hahahahahahaha. Hij moets er heel erg om lachen, en er staan serieus hele interessante dingen in.
Over het algemeen is mijn man heel erg meelevend maar SOMS! Gisteren was onze zoon jarig en IK stond in de keuken de hapjes, drankjes, taart en sausjes klaar te maken en bij te schenken. Tegen half 4 zegt hij 'ik heb last van een middagdip' en valt bijna tussen de visite in in slaap op de bank en ik maar de gastvrouw spelen. 's avonds om 20.00 uur was iedereen weg en lag de kleine in bed en zuchte ik dat ik moe en was en een harde buik had. Zegt hij 'dan weet je nu hoe ik mij vanmiddag gevoeld heb' . Ik geloofde mijn oren niet! Waar ik nu heel slecht tegen kan is dat mijn man alles vergelijkt met de vorige zwangerschap. De vorige keer ben ik er fluitend door heen gegaan en nu heb ik veel meer klachten en ben ik veel moeier. Ik hoor regelmatig 'dat had je de vorige keer ook niet' als ik in weekend graag 's middags een uurtje op de bank wil rusten. Daarentegen neemt hij me wel heel veel uit handen in het huishouden en met de verzorging van onze zoon. Hij probeert het wel maar kan zich soms echt niet in mij verplaatsen.
Die van mij probeert zich echt in te leven maar ik kan me van de vorige zwangerschap nog goed herinneren dat ik hem vertelde dat ik een schimmelinfectie had. Hij zei toen tegen mij dat ik meer moest douchen...
Jeetje wat vervelend! Mijn man is heel liefdevol daarin juist. Hij zal ook nooit begrijpen wat je precies voelt, maar gelooft mij op m'n woord als ik heel moe ben of pijn heb. De verse jusjes staan hier elke ochtend klaar. Hij vindt het ook interessant en wil dan uitleg wat ik voel. Is uiteraard lastig maar dan leg ik het uit adhv vergelijkingen ja
Ceberus, die vent van jou had van mij allang een schop onder z'n kont gehad helemaal nu ik zwanger ben ben veel sneller aangebrand. Hij kan toch zelf ook wel snappen dat je kind van 13kg zwaar is voor je en dan is hij thuis en dan helpt hij je niet. Nou, voor hem had ik ook niets meer gedaan als hij zo reageert als jij hem wat vraagt. Maar nu ben ik volgens mij ook wel aardig pittig (ook door de hormonen hoor )
Misschien heb ik dan 'geluk' dat ik zo ziek ben (ernstige zwangerschapsmisselijkheid) Hij heeft zijn spring in het veld, nooit rust in haar kont hebbende, altijd maar bezig zijn vriendin zien veranderen in een vaatdoek. Of iets wat daar voor door moet gaan.... En hij zegt dan ook wel: ik weet niet hoe je je voelt, ik weet niet wat je allemaal voelt, maar als ik zie hoe je eruit ziet (bedankt voor het compliment he schat!) en zie hoe je je 'gedraagt' moet je je wel heel rot voelen. En dat vond ik zooo lief! En ja, ik snauw wel eens naar hem, en dan denk ik achteraf: oei... Dat had ie eigenlijk ook niet verdiend. En dan zeg ik sorry tegen hem, en dan zegt hij doodleuk: ach meis, ik nam je toch al niet serieus. Ik weet wanneer jij iets zegt, en wanneer die horrormonen iets zeggen.... Maar goed, nog net geen 13 weken onderweg, wie weet wat er de komende tijd nog allemaal gaat gebeuren!
Hier was het gelukkig andersom, alhoewel dat ook ontzettend irritant kan zijn Hij nam me alles uit handen wat natuurlijk hartstikke lief was maar op een gegeven moment was ik degene die zei 'ik ben niet ziek hoor, ben zwanger' Wel merk ik van bepaalde mannelijke collega's dat ze altijd alles maar bagatelliseren. Zo is er eentje die steevast roept 'Ach, als een bevalling echt zo zwaar was hadden ze het wel aan een man overgelaten'. Hij vindt zichzelf zo ontzettend grappig met dat soort opmerkingen... ik vind het vooral ergerlijk en houdt m'n mond maar...
Geef hem het boekje van Kluun, "Help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt". Gaat ie mee naar de controles bij de vk? Dan vertellen wat je klachten zijn. Misschien moeten ze het eerst van "hogere hand'' horen. Mijn vriend is gelukkig wel meegaand wat inlevingsvermogen betreft; zijn moeder daarentegen Ik weet niet waar je ze krijgen kunt, maar er zijn ook van die zwangere buiken die ze om kunnen doen, dan kunnen ze voelen hoe zwaar het is/kan zijn. Of laat ze een week continu met een zak aardappelen sjouwen.
het boekje heb ik uhhhh tweede zwangerschap geleend gehad, maar heeft hij niet gelezen.... het is geen lezert... probleem dus ook dat hij geen moeite doet of wil doen, om het te begrijpen..... of DENKT dat hij het begrijpt en vervolgens met een vraag/opmerking komt dat het tegendeel bewijst.... nouja zoals iemand hier al schreef... als ze "zelf" wat hebben.... na zijn *knip* mocht hij niet tillen... nou heeft hij ook echt niet gedaan hoor...
Oh ja en de pijn van weeën: Laat ze maar hun mond hoeken uit trekken, een minuut vol laten houden en dan na een minuut weer laten doen. En dit zo lang laten doen als jouw bevalling(en) hebben geduurt en dan x pijnfactor 100 ofzo.