ik heb 2 of 3 sesies gehad (verplicht in traject revalidatie na trauma bevalling) ik had ook sessies van een uur, laatste keer was korter ik geloof maar 30 min, ik vind een uur gemiddeld normaal en vriend van ons heeft 45 min gesprekken
Ik ben in eerste instantie door mijn huisarts verwezen naar een psycholoog. Toen ik eenmaal onder behandeling was bij de psycholoog had mijn huisarts het idee dat alleen therapie niet afdoende was en wilde ze ook medicatie erbij gaan geven. De insteek van mijn huisarts was, dat zij dat ook wel voor kon schrijven, maar dat een pyschiater daar nou eenmaal meer verstand van heeft dus mijn huisarts wilde als het ware niet op de stoel van de psychiater gaan zitten en heeft mij dus doorverwezen naar een psychiater puur en alleen voor de medicatie en de opvolging daarvan. In het verleden ben ik ook weleens onder behandeling geweest bij een psychiater zonder medicatie te gebruiken. Ook dat is dus mogelijk. Zo is het in ieder geval bij mij gegaan, maar dat kan natuurlijk bij iedereen weer anders zijn.
IK loop nu ook een tijdje bij een psycholoog voor een depressie. In principe 1x per 2 weken ca. 45-60 minuten. Vind dat ook wel minimaal eigenlijk, qua tijd/frequentie. Of het helpt? Tja... vind ik moeilijk eigenlijk. Ik heb het idee dat we niet echt tot de bodem graven waar het probleem zit. Zij weet lang niet wat er allemaal speelt en ik vertel dat niet snel. Ik moet eigenlijk een keer 'veilig instorten', maar voor ik zover ben, moet er een hoop gebeuren blijkbaar... Voor mijn gevoel is er in mijn leventje geen ruimte om in te storten nu Maar of dat aan haar ligt?
@MammaMarije Heb je dan een klik met die persoon?? Uit eigen ervaring weet ik nu ook dat ik bij mn vorige psycholoog niet de juiste klik had. Ben daar best snel weer gestopt, want het ging wel weer. Nu merk ik dat ik toch nog even verder moet en heb nu een andere psychotherapeut uitgezocht waarmee ik hopelijk wel een klik heb, zo niet dan ben ik snel weg. Anders zit je je tijd en geld te verspillen terwijl je niet de juiste hulp krijgt waar je wel om vraagt. Maar vereiste is natuurlijk wel dat je je open durft te stellen bij die persoon. Bij mijn vorige psych heb ik mijzelf niet genoeg open gesteld!
@ mirjamrn: ja, dat weet ik dus niet Ik weet niet zo goed of het nu aan mij ligt of aan 'de klik'... op zich kan ik het prima met haar vinden, ze helpt me met oppervlakkige dingen erg goed, maar we komen niet naar onderliggende problemen, lijkt het wel... Open stellen is voor mij sowieso niet makkelijk, ook niet naar mensen die dichtbij me staan, maar ja, juist een psycholoog zou daar doorheen moeten prikken toch?
@Mammamarije Pfff wat klink je herkenbaar! Ook ik stel me niet zo makkelijk open! Zelfs mn man vind regelmatig dat mn muurtje om me heen met bepaalde onderwerpen te hoog is. Ja lijkt me wel dat een psych daar wel door heen zou moeten kunnen prikken. Ik heb laatst gesprek gehad met bedrijfsmaatschappelijkwerk, met haar heb ik al meerdere gesprekken gehad en de klik is er met haar wel. Zit ook erg snel in tranen bij haar, maar ja...zij mag mij niet behandelen ivm haar restricties binnen bedrijfsmaatschappelijk werk. Ik weet wel dat ik met mijn vorige psych ook op de oppervlakte bleef. Toen hij meer de diepte in wilde gaan via een soort dagdroom therapie haakte ik af. Achteraf gezien weet ik nu dat ik me niet veilig genoeg bij hem voelde om ook echt de diepte in te gaan. Ik hoop dus dat me dat nu bij een andere psych wel gaat lukken, want tis wel even nodig wil ik niet de komende jaren steeds weer tegen dezelfde struikelblokken blijven aanlopen!
Als je vergoeding van je zorgverzekering wilt wel! Mijn ps vertelde wel dat dat ook telefonisch had gekund, maar ik weet niet of elke huisarts dat accepteert. @ mirjamrn: idd herkenbaar! Ik merk zelf met name ook dat ik een soort muur heb waar ik niet zomaar omheen kan/wil. Ik heb heel veel moeite met mezelf kwetsbaar opstellen en dat is nou juist wat er nodig is in een traject met een psycholoog... Heb er nog geen traan gelaten, stom hè? Hoop dat jij eruit komt met je nieuwe psych!
Meiden, bedankt voor de reacties! Wat ik me nog afvraag is: Heeft het zin om naar een psycholoog te gaan als je een moeilijke prater bent? Ik heb daar best moeite mee. Ik ben geen domme meid maar heb ontzettende problemen met discussies/ruzies. Vind het ontzettend moeilijk om dan goed te reageren en schijn dan domme dingen te zeggen. Als ik dan later rustig ben en er rustig over na kan denken zit er van alles in mijn hoofd wat ik beter had kunnen zeggen maar ik krijg het er daarna gewoon niet uit. Behalve dat vind ik het moeilijk om over gevoelens te praten. Zucht...
@karin1982 Ik denk dat het zeker zinvol kan zijn om naar een psych te gaan, ook al ben je een moeilijke prater! Een psych stelt je vragen waarop jij in alle rust antwoord kan geven en ws zal diegene nog wat doorvragen ect dus dat je wel antwoord gaat geven. De psych zal geen discussie met je aangaan maar wil jou juist helpen om je anders te laten kijken naar dingen, en dat gebeurt door middel van vragen. Verwacht geen kant en klaar antwoord. Ik zou zeker een poging wagen
Mirjamrn: bedankt voor je antwoord. Misschien is het wel een poging waard. Zou er ook een cursus leren praten bestaan?
Daar sluit ik me dan ook bij aan Ik kan prima praten, daar is niks mis mee, mijn mond staat niet vaak stil. Maar op het moment dat het dichtbij komt, over gevoelens gaat of over dingen die ik moeilijk vind, gaat het luikje dicht. Dan klets ik er gewoon omheen. Dat is wel het probleem wat ik in mijn sessies ervaar. Misschien dat ik dat gewoon eens bij haar op tafel gooi, kijken wat zij daarvan zegt...
handig he zo'n luikje bij mij is het een op en neer gaand muurtje haha. maar ja, maak het bespreekbaar! wie weet laat ze je en dan niet meer zo makkelijk vanaf komen en moet je er wel over gaan praten!
Pff, wat klinkt dit herkenbaar zeg. Dacht dat het aan mij lag, maar gelukkig is dat dus niet zo . Hier weet de psycholoog nog lang niet wat er allemaal speelt en door mij heen gaat. Ik kan en durf het gewoon niet open en bloot op tafel te leggen. Word jou ook geadviseerd om dingen op te schrijven? Hier wel in ieder geval, zo hoopt ze ook meer te weten te komen wat er zich allemaal afspeelt in mijn hoofd, maar het opschrijven durf ik zelfs niet eens
Ja, ik moet eigenlijk een dagboek bijhouden aan de hand van een aantal thema's, maar dat heb ik welgeteld 1 dag gedaan . Ik kan het gewoon niet. Ik heb er sowieso de orde niet voor in mijn hoofd, vergeet wat er allemaal gespeeld heeft op die dag en kan de emoties niet onder woorden brengen. Daarnaast vind ik het lastig, omdat het nog iets is wat MOET... ik heb al zoveel dat ik MOET op een dag met twee kleintjes....
Een vriend an mij loopt bij waag in Almere en is super tevreden! Hij loopt daar ivm oplopende frustraties maar ook aan zijn trauma's wordt zorgvuldig gewerkt. Andere vriendin bij psyq, ook heel blij mee zegt ze..