een bloedhekel aan mijn sm

Alvast mijn excuses voor het lange verhaal maar ik móet het even kwijt.

Mijn schoonmoeder is nogal een apart geval. Ze lijdt al van kinds af aan aan psychische stoornissen. Borderline, schizofrenie, manisch-depressief en noem maar op. Je kunt het niet bedenken of zij heeft het. Opzich kunnen we aardig door één deur maar ik heb haar wel altijd een beetje op afstand gehouden, simpelweg omdat ik haar niet vertrouw.
Ze heeft 2 kinderen, mijn vriend dus en zijn zusje. Voor hun heeft ze nooit gezorgd (sv ook niet maar dat terzijde), omdat ze dat niet kon i.v.m haar stoornissen. Waarom begin je in de eerste plaats uberhaupt aan kinderen als je weet dat je er niet voor kunt zorgen?! Maargoed, daar gaat het niet om.

Tijdens mijn zwangerschap kregen we onverwachts een flinke rekening van 2400 euro. We moesten binnen 5 dagen betalen en er viel niets te regelen. Geld hadden ze niet, niet zoveel iig en helemaal niet omdat we een kindje op komst hadden. Na goed overleg met sm hebben we dat geld van haar geleend. Wel onder duidelijke afspraken. Zo wist ze o.a dat het wel even kon duren eer ze het geld terug kreeg en we haar in termijnen zouden terug betalen. Dat was allemaal geen probleem, ze had het toch niet nodig. Heeft ze ook niet want ze heeft een vette spaarreking waar ze elk jaar 1500 rente van krijgt en bovendien is haar vriend een 'rijke boer'.

Uit het niets draaide mijn sm helemaal door. Ze ging weg bij haar vriend (16 jr samen) en ging er vandoor met een ander. Die arme man, die al die jaren door dik en dun voor haar gezorgd heeft, heeft ze als een baksteen laten vallen. Die nieuwe vriend was een of andere gek die ze heeft leren kennen bij het psychiatrische ziekenhuis waar ze onder behandeling staat. Ongeveer een week laten werden we 'aangevallen' door de hele fam. van vriend. Vriend zou zn moeder bestolen hebben, geslagen en uitgescholden. Natuurlijk gelijk contact op genomen met sm en die zei letterlijk dat ze dat indd gezegd had omdat dat ook zo was . Ze eiste op steile sprong haar geld terug en wou niets meer met ons te maken hebben. Ik was toen ong 18 weken zwanger. Het geld hadden we niet en we konden ook niets doen, met haar was echt niet meer te praten. Nooit is ze op de verjaardag van vriend geweest omdat dat haar te druk was en opeens is ze elk weekend aan het feesten in het cafe waar mijn moeder werkte. Samen met haar nieuwe vriend is ze toen op mijn moeder afgestapt en die vriend heeft het volgende gezegt tegen moeder: Zorg maar dat ik jou dochter niet tegen kom want dan schiet of sla ik haar dood. Evenals die schoonzoon van jou. En als dat kind eruit is, zou ik maar goed op het passen want ik zorg wel dat jullie die kwijt raken en dan vermoord ik die ook. Mijn moeder helemaal verbouwereerd en natuurlijk heel kwaad, heeft sm en vriend uit het cafe laten zetten en vervolgens ons gebeld. Ik heb vriendlief naar mijn moeder gestuurd om haar op te halen, zodat ze niet alleen naar huis hoefde, wisten immers niet waar die man voor in staat was.

Ongeveer een jaar geleden heeft die nieuwe vriend zelfmoord gepleegd. Sm is terug gegaan naar haar ex, die haar wonder boven wonder kon vergeven. Wij hebben goed contact onderhouden met de toenmalige ex van sm, omdat die man ons nooit wat heeft gedaan en ook altijd goed voor ons is geweest. Bovendien vonden we het ook ontzettend laag wat sm hem geflikt had. Op aandringen van hem kregen we opeens een kaartje in huis van sm. Er stond heel kort in: ik wil graag contact want ik mis jullie en ik mis mijn kleindochter. Bel me.
Om nu een lang verhaal korter te maken; het is uiteindelijk (voor zover dat kon) redelijk uitgepraat en langzaam maar zeker kregen we eer een beetje contact. We hebben haar elke stuiver terug betaald.

Sm heeft in de afgelopen jaren al wel ik weet niet hoeveel zelfmoord pogingen gedaan. Zo heeft ze bijv. al heel vaak al haar tabletten opgegeten vlak voor dat haar vriend thuis kwam zodat hij haar optijd naar het ziekenhuis kon brengen. Of sprong ze voor een auto die stapvoets rijdt. Ze nam maandelijks (!!) afscheid van ons met de mededeling dat ze niet meer leven wou en er een eind aan ging maken. Op 30 nov. J.L is de man die ik als mijn vader beschouw overleden. Heel overwachts en heel erg snel. S'middags kreeg ik een telefoontje dat hij in het ziekenhuis lag in Winterswijk en of we wouden komen. Toen we daar een uurtje later aankwamen, lag hij al in een diepe coma en werd hij eigenlijk door de medicatie in leven gehouden. Hij kampte al een tijdje met gezondheidsproblemen maar dat hij zo plotseling zou overlijden, had echt niemand verwacht. We hadden dochter bewust meegenomen omdat we dachten dat hij nog bij was en dit misschien de laatste keer zou zijn dat ze haar opa zag, zo konden we ook nog wat foto's maken.. Hij is diezelfde avond dus nog overleden, een ontzettend harde klap en we zitten nog midden in het rouw-proces. Op het ziekenhuis kregen we ook een telefoontje van schoonzusje, sm had weer zelfmoord gepleegd maar deze keer was het gelukt; ze had een hartstilstand gehad. Nog geen 10 min. later ging de telefoon weer dat ze toch gereanimeerd was en een uur later belde sm zelf met het verhaal of wij aub langs wouden komen. Ik ben toen zoooooo ontzettend kwaad geworden, dat kun je je niet voorstellen. Mijn vader die nog zó graag wou leven, nog zo graag bij ons wou blijven, was er niet meer omdat zijn lichaam niet meer kon. En zij? Zij die al wel ontelbare pogingen had gedaan, liep er nog steeds spring levend! En dan verwachtte ze ook nog dat we die avond nog bij haar in het ziekenhuis zouden komen om iets wat ze zelf veroorzaakt? Tief toch 'n eind op zeg :x.

Anyway, vanmiddag belde sm bij op met de medeling dat ze bij haar vriend weg was. Volgens haar wou haar vriend haar kapot maken ze trok het allemaal niet meer, ze wilde niet meer. Ze vroeg waar vriend was en toen ik haar vertelde dat die aan het werk was, wou ze het nummer van werk hebben. Ik heb haar verteld dat vriend alleen op zn werk gebeld mag worden als er écht nood aan de man is en dus niet om even haar verhaal te doen. Dat was allemaal prima, ze snapte dat en verzekerde me dat het echt heel belangrijk was maar ze wou het mij niet vertellen. Toen vriendlief vanmiddag in huis kwam, vertelde hij dat sm naar zn werk had gebeld en maar bleef bellen en zeuren. Gewoon om haar verhaal te doen . In het halfuurtje dat hij thuis is geweest (had 'n afpsraak die middag) had ze ook al wel 10x op zijn en mijn mobiel gebeld. Toen ik uiteindelijk maar weer op nam, stuurde ze erop aan dat ze nu nergens heen kon en graag een paar weken bij ons in wou trekken. Voorzichtig heb ik haar duidelijk gemaakt dat dat niet kan. Vond ze niet leuk natuurlijk dus toen belde ze vriendlief maar weer (die inmiddels al weer weg was). Toen probeerde ze dus bij vriend voor elkaar te kijken dat ze bij ons in kan maar gelukkig heeft hij dat afgekapt en duidelijk gemaakt dat dat echt geen oplossing is en dus echt niet kan. Echt no-way dat ik met haar in één huis ga leven, ook niet voor een paar dagen en ik wil haar ook niet zolang in de buurt van dochter hebben. Stiekem heb ik eigenlijk een bloedhekel aan haar maar ik probeer leuk te doen voor vriend en ik heb ook al regelmatig gedacht dat ik wou dat zo'n poging eens lukte . Zijn we ook van die stress af want het knaagt behoorlijk aan vriend.

Nu belde ze rond 17.00 wéér op met de smeekbede of vriend aub langs wou komen want het was echt heel erg belangrijk maar ze kon het niet telefonisch zeggen. Dochterlief en ik zijn beiden doodziek, ik was dus echt blij dat vriend eindelijk in huis was en de zorg van onze dochter even kon overnemen. Heb hem dus ook duidelijk gemaakt dat ik liever heb dat hij thuis bleef en mij even de zorg uit handen nam. Bovendien was dochter ontzettend blij dat haar papa weer thuis was. Nu kun je wel raden wat er gebeurd is; hij is naar zn moeder! Hij is wéér op komen draven. En dat terwijl vriend dit eigenlijk helemaal niet meer wou, toen ze ruzie hadden kwam er zo'n ongeloofelijke rust over hem heen. De stress omtrent haar was helemaal weg, want vriend was altijd degene die maar moest komen opdraven en uit medelijden deed hij dat ook.

Ik ben nu dus echt heel chagerijnig:x. Kan dat mens ons dan ook nooit even met rust laten? Is het nou zo moeilijk om voor één keer niet je zoon op te zadelen met je problemen? Ik snap dat vriendlief ook zelf kan zeggen dat hij het niet doet maar hij voelt zich dan zo enorm schuldig dat hij het toch maar wel doet. Ze is tenslotte wel zijn moeder..
Ik ben eigenlijk gewoon helemaal klaar met haar en met haar gezeur. Maar ik kan vriendlief natuurlijk niet verbieden contact te hebben met zijn moeder en zal er dus toch mee moeten dealen op de een of andere manier. Weet wel dat ik haar absoluut niet vertrouw en ze mag dan ook echt niet alleen zijn met onze dochter. Laatst gaf ze bijv. haar insuline spuiten aan dochter, omdat dochter lief bij mijn moeder opschoot zat te knuffelen en ze niet kon hebben dat dochter dat wel bij mijn moeder doet maar niet bij haar, ging ze haar roepen "kom eens, oma heeft wat voor jou". Wij dus inafwachting van wat ze zou krijgen, gaf ze haar die spuiten! Dan spoor je toch niet?! Wie doet zoiets nou?! Heb duidelijk gemaakt dat dat geen speelgoed is en toen ben ik maar even in de keuken gaan staan omdat ik echt ontzettend kwaad was :x

Zo, ik weet niet wat ik hiermee wilde bereiken maar het lucht iig ontzettend op om even van me af te schrijven. Sorry voor mijn lange verhaal en voor iedereen die halverwege niet heeft afgehaakt; bedankt voor het lezen!

 

Dat was dus tijdens mijn zwangerschap en toen ging het opzich nog aardig. Toen respecteerde ik nog dat ze anders was door haar ziektebeeld.. Zou nu geen stuiver meer van dr lenen.

 

Kijk dat vind ik dus best moeilijk. Want ik zie wel aan haar dat ze wel probeert om contact te maken met onze dochter. Maar ik houd dat natuurlijk wel op afstand en vriend en zijn het er wel over eens dat ze dus geen seconde alleen met dochter mag zijn. En dat weet ze ook wel, ze weet wel dat ze nooit mag oppassen enzo.

 

Ik snap wat je bedoeld hoor. Daarom houd ik haar ook op zekere afstand. Maar ik zie dat vriend ondanks alles wel om haar geeft en dat snap ik ook wel. Hij weet zelf niet wat hij met haar aan moet, aan de ene kant heeft hij zoiets van; ze is wel mijn moeder. Maar hij is ook duidelijk dat het contact nooit meer zo word als wat het eerst is geweest. En hij geeft ook duidelijk aan dat ze niet wil dat ze tussen ons in komt te staan. Dat doet ze op dit moment ook nog niet, maar mocht het wel zo zijn dat we ruzie om haar gaan krijgen, dan ga ik hem indd wel vertellen dat ik niet wil dat we nog contact hebben met haar. Vind het zelf best moeilijk, maar toch vind ik niet dat ik de persoon ben om te zeggen dat hij zijn moeder niet meer mag zien. Als hij straks thuis komt ga ik het er nog eens goed met hem over hebben, zal hem eens vragen hoe hij de toekomst zo ziet met haar.

 

Ah, ik ben dus niet de enige met zo'n aparte sm?

 

Ze krijgt al jaren hulp! Volgens mij heb ik ook ergens wel genoemd dat ze onder behandeling staat bij een psychiatrisch ziekenhuis.. Ze staat stijf van de medicatie, die ze dus ook gebruikt voor haar zelfmoord pogingen. Regelmatig word ze opgenomen en dan vaak ook nog op de gesloten afdeling. Welke hulp moeten wij dan nog voor haar gaan zoeken?