Ik weet niet goed welke titel ik dit onderwerp wou geven, maar wat me nu al sinds mijn laatste mk bezighoudt, is hoe mensen zónder broers/zussen hun leven ervaren. Waarschijnlijk is deze zin heel fout geformuleerd, maar ik weet niet goed hoe ik het anders moet zeggen. Dit houdt me erg bezig omdat op 28 dec bleek dat het hartje van ons ukkie niet meer klopte. We krijgen nu onderzoeken of het ergens aan kan liggen bij mij of mijn man. Ik ben heel erg bang dat hier iets uit gaat komen. En ik ben ook heel erg bang dat een evt volgende zwangerschap ook weer mis gaat. Daardoor heb ik al weer een stap verder gedacht, en dat is de kans dat ons zoontje alleen blijft. Ik heb altijd een sterke wens gehad naar een gezin met 2 kinderen, en ik ben ook bang dat ons zoontje zonder broers/zussen zijn leven erg eenzaam gaat vinden. Misschien zijn mijn angsten grote onzin, maar het houdt me zo bezig dat ik hier graag antwoord op wil van mensen die dus geen broers of zussen hebben. Ik hoop dat daardoor mijn beeld wat verandert. Sorry voor mijn verwarde verhaal, mijn gedachten tuimelen zo over elkaar heen, dat ik het niet goed geformuleerd krijg. Mijn excuses.
ik kom uit een gezin met 3 kinderen en kan niet uit ervaring spreken. De mensen die ik ken en enigste kind zijn, die hebben zich niet eenzaam gevoeld, en hebben veel kunnen opvangen met vriendjes en hun sociale leven.
Ik kan je niet helpen want hier speelt de angst ook, kom zelf uit een gezin met 2 zussen en ben dus niet gewend alleen te zijn. Het lijkt me dan ook niet leuk voor mn dochtertje als ze geen broer of zus heeft later.Mijn man daarintegen heeft geen broers of zussen maar weet niet beter. Ik denk dus dat kinderen zelf het ook zo zien en er niet echt "last" van hebben. Ligt er natuurlijk ook een beetje aan of ze makkelijk contacten maken. Ik hoop gezien je wens dat er toch nog een 2 kindje mag komen!
Ik ben enigst kind...nooit eenzaam geweest maar wel het gevoel dat ik wat mis. Plus dat ik vrees voor de dag dat mijn ouders komen te overlijden...Dan moet ik alles alleen doen...en het verdriet helemaal alleen opvangen.
Even mijn man gevraagd.. Hij heeft nooit een broertje of zusje gemist hij zegt altijd hoe kun je iets missen wat nooit hebt gehad..
Ik kom uit een gezin van 2 kinderen alleen door scheiding zag ik mijn broertje heel weinig. Hou heel veel van hem maar heb hem geen dag gemist Het ligt er denk ik ook aan hoe jullie met je zoontje om gaan ( klinkt niet zo leuk maar bedoel t goed ) Ik mocht altijd veel vriendjes en vriendinnetjes over de vloer hebben en heb mijn broertje daardoor nooit echt gemist ( zag hem 2 weekenden in de maand ) Dus ondanks dat het mijn broertje is zag ik hem haast niet. Tevens is mijn moeder wel enigskind en die heeft altijd gezegd: " wat je niet hebt kun je ook niet missen "
Ik ben ook enigst kind. Ik ben niet eenzaam, omdat ik juist hierdoor altijd het gevoel heb gehad zelf contacten te moeten zoeken en onderhouden etc, omdat ik anders eenzaam word. Juist een extra stimulans dus, om mij sociaal te gedragen. Ik mis echter wel degelijk iets, en zal, indien enigszins mogelijk natuurlijk, mijn best doen om zeker minimaal 2 kids te krijgen. Want het is wel erg saai zonder meerdere kinderen. We nodigen natuurlijk wel andere familie/vrienden uit met feestdagen enzo, maar een echte 'gezins kerst' zou hier wel erg saai worden. Ik heb ook niet het idee van een echt 'gezin', meer twee ouders en dan een kind . Ik ben echt opgegroeid in een volwassenen wereld, omdat ik echt een nakomertje in de familie was, mijn neven en nichten waren rond de 20 toen ik kwam. Ik ga nog steeds veel meer om met de oudere generatie dan met mijn eigen, dat heeft daar waarschijnlijk al zijn roots gehad XP
Dát lijkt me inderdaad ook erg moeilijk, als je geen broers/zussen hebt. Voor je man is het natuurlijk anders, die kent je ouders niet je hele leven. Ik heb zelf ook een zusje, met wie ik goed omga. Ik heb voor ons zoontje altijd hetzelfde gewenst.. En ja, wat je niet kent kun je ook niet missen. Natuurlijk zit daar een kern van waarheid in, maar ik denk dat kinderloze stellen met een heel grote kinderwens dat ook nooit zullen zeggen. Snappen jullie een beetje wat ik bedoel?
Nog even een reactie 'wat je hebt kun je ook niet missen', hier ben ik het niet helemaal mee eens. Ik zie toch in mijn omgeving wat voor band vrienden met hun broers/zussen hebben, lees erover, etc, en dan is er wel degelijk een gemis hoor.. Zeker als ik zie hoe goed mijn moeder met haar zus en 7 (!!) broers omgaat
Ik kom zelf uit een gezin met 5 kids maar heb vriend(innen) die enig kind waren. Sommigen vonden het heerlijk maar ken er ook een aantal die zich in veel situaties alleen voelen of voelden. Denk dan vooral aan tegenslagen bij ouders.
Hallo, Wat een vreselijk nieuws hebben jullie gekregen. Sterkte met het verwerken daarvan! Mijn eigen ervaringen als enig kind; Ik ben niet verwend of eenzaam, dat heb ik ook nooit zo gevoeld. Mijn ouders zorgden ervoor dat ik geregeld in contact kwam met andere kinderen. Ook hebben ze er altijd voor gewaakt mij niet te verwennen, ik heb goed geleerd te delen en kreeg niet altijd zomaar alles. Ik kreeg wel altijd de volle aandacht, dit heeft mij een zelfverzekerd en gelukkig mens gemaakt. Er zijn wel nadelen, als ik er vanuit mag gaan dat mijn relatie met een broer of zus goed zou zijn. Want het moet gezegd, dat is lang altijd niet zo, ik ken veel mensen met problemen/ zorgen over broer/zus. Maar ik mis wel wat onvoorwaardelijks, dit zoek ik in vriendschappen, maar dat is niet altijd hetzelfde. Trouwen, kinderen krijgen, tante worden, rouwen en zorgen voor ouder wordende ouders, waren mogelijk fijn geweest om samen met een broer of zus te doen. Als mijn ouders er straks niet meer zijn gaat ook een stukje gedeelde geschiedenis verloren. Dat kan ik heel jammer vinden. Toch heb ik een gelukkig leven, een fijne band met mijn ouders en nu ik getrouwd ben ook schoonzussen/broers en ben ik dus ook tante. Ik kan mij voorstellen dat je nu verdrietig en verwart bent, maar de optie dat jullie zoontje zonder broertje of zusje opgroeit hoeft niet te betekenen dat hij geen gelukkige jeugd krijgt. Regel geregeld contact met andere kinderen/ gezinnen en geniet van elkaar. Liefs
Ik ben enigstkind maar heb totaaaal niks gemist. Vond en vind het prima zo. Heb ook een hele hele sterke band met mijn ouders en een topjeugd en kindertijd gehad Enige reden die ik kan bedenken is dat als mijn ouders er niet meer zijn ik geen broers of zussen heb bij wie ik terecht kan, maar daarvoor heb ik weer een hele lieve man, en daarbij is het maar afwachten of je door een deur kan met je broers of zussen
Ik weet ook wel dat ik het moet relativeren, maar dat is op dit moment juist zo moeilijk. Het blijkt maar weer dat iedereen het anders ervaart..
Ik hoop niet dat ik je het gevoel heb gegeven dat je moet relativeren. Jouw gevoelens zijn er en mogen er zijn, je wilt het beste voor je zoontje en je gezin en daar ben je nu erg mee bezig. Dat vind ik helemaal niet gek hoor! Heel goed juist. Alles moet voor jullie een plekje krijgen! Edit; p.s. misschien kunnen jullie ooit nadenken over adoptie/ pleegzorg, er zijn veel lieve kindjes die een warm thuis nodig hebben.
Ik heb geen broers of zussen, maar had ze wel graag gehad. Gelukkig hadden we vroeger een hondje, was echt mijn hondje (thuis heftige dingen meegemaakt als kleuter) en later veel aan mijn nichtje gehad, we zijn als zussen, ze weet ook alles wat ik heb meegemaakt. Het is fijn om iemand te hebben die weet hoe het gezin in elkaar steekt en hetzelfde heeft meegemaakt. Helaas heb ik dat dus niet, maar ik kan m'n ei ook aardig kwijt bij m'n nichtje, voelt bijna hetzelfde. Had graag een broertje of zusje gehad, leek me altijd zo leuk, maar om nou te zeggen dat ik het écht mis, nee dat niet. Ben niet ongelukkig doordat ik dat niet heb. Voordeel van geen broers en zussen hebben is dat je ouders alle aandacht voor je hebben. Liep bij mij door alle problemen helaas wat anders (het voelde in ieder geval anders), maar normaal gesproken kan het voor een kindje juist ook wel leuk zijn. Lijkt nu net of ik jullie wens voor een tweede kindje bagatelliseer, maar bedoel gewoon te zeggen dat een kindje zonder broers en zussen ook heel gelukkig kan zijn Ik hoop dat jullie (en iedereen die het ook wil) een tweede kindje krijgen. Ik was destijds al zó blij met 1 kindje en een 2e leek me leuk als het zou lukken. Maar als je dan eenmaal bezig bent, wordt die wens steeds sterker, zeker als je ook een miskraam krijgt (heb ik ook gehad tussen Eva en Lisa in). Ik hoop dat er uit de onderzoeken niets komt en jullie 'gewoon' pech hebben gehad en dat het de volgende keer helemaal goed gaat.
Oh nee hoor, jij gaf me dat gevoel niet, maar dat vind ik zelf. En adoptie/pleegzorg is voor ons geen optie. Adoptie is onbetaalbaar voor ons, en voor pleegzorg ben ik zelf niet stabiel genoeg...
hmm ik heb zelf een broer (eigenlijk mee als 1 maar ik ken de andere niet)dus ik kan er niet goed over mee praten. maar een vriendin van mij kan heel moeilijk zwanger worden en heeft voor hun eerste kindje een lijdensweg moeten ondergaan van 4 jaar. nu zijn ze alweer een poosje bezig voor een tweede en ze hebben nu nog 3 cryo's en dus 3 keer 10 % maar ze moeten iedere behandeling zelf betalen omdat ze in het buitenland wonen en in nederland de behandelingen doen. hun gaan echt door omdat zij zegd ik wil mijn kind het niet aan doen alleen te blijven.ik heb het zelf afschuwelijk gevonden enigst kind te zijn en op niemand kunnen terug valllen na overlijden. ik vond dit echt een hele heftige uitspraak ze gaat liever nog een keer die lijdensweg in als dat ze hun kindje egins kind laat vond ik echt heftig
Hier ook enigs kind. Nooit problemen mee gehad. Wel verwend maar niet verwaand. Vroeg me wel soms af hoe t zou zijn om een broer of zus te hebben, maar meer niet. Ik heb een neefje dat ik als soort broertje zie. Maar...nu mn moeder een CVA heeft gehad en we heel veel mee hebben gemaakt. Mis ik wel degelijk een broer of zus. Vooral toen ik samen met mn vader int zh verbleef dag en nacht. En nu wanneer ons verwerkingsproces begint. Alles draag je met 2 (en rest vd familie maar is toch anders)
Dat is nogal een uitspraak ja... Mijn man en ik hebben ook een soort van afspraak. En die is dat als ik na een eventuele volgende mk nog heftiger ga reageren, het dan misschien wel beter is om te stoppen. Júist voor ons zoontje, want hij krijgt van deze ellende ook zeker wel wat mee. Nu snapt ie het nog niet, maar wat moet ik over 2 jr tegen hem zeggen? Nu al komt ie me knuffels en kusjes brengen als ie me ziet huilen, dat is voor hem ook niet fijn...
http://www.zwangerschapspagina.nl/de-lounge/296886-enig-st-kind-ervaringen-op-latere-leeftijd.html Er is al eens eerder eem topic geweest, die bovenstaand. Miss kun je hier ook wat uithalen.