Hallo! Mijn dochter van bijna 4 maanden is 3 weken geleden voor 9 dagen opgenomen geweest in het ziekenhuis. Nu gaat het thuis gelukkig erg goed, maar ze is opeens zo eenkennig. Zelfs oogcontact met opa of oma is veel te veel voor haar en dat was nooit het geval. Ze is toch nog te jong om eenkennig te zijn? Of kan de eenkennigheid door de ziekenhuisopname komen? Is dit dan het herstellen van de hechting? Wie wil er even met mij meedenken hoe wij die eenkennigheid weer 'te boven kunnen komen'?!
Kan natuurlijk wel komen door die ziekenhuisopname... haar leventjes is toch even op haar kop gezet! Mogelijk dat het ook samenhangt met de eenkennigheidsfase die vrijwel alle baby's doormaken. Heeft denk ik gewoon weer tijd nodig. Niet weghouden bij anderen, maar ook zeker niet tegen haar zin in bij iemand anders laten zitten (zou ik niet doen tenminste). Hier werkte het door samen bij die 'vreemde' te gaan zitten of zo en dan zo laten wennen. Verder nooit extreme vormen van eenkennigheid gehad hier... Succes!
Lisa is ook heel erg eenkennig geweest nadat ze met 10 weken 2 weken in het ziekenhuis heeft gelegen. Ik wist niet zeker of het daardoor kwam, maar bij ons ging het echt prima en bij anderen moest ze echt heel erg wennen, de eerste 2 dagen op het kdv heeft ze er de hele dag gehuild, daarna ging het beter. Ze had wel een sonde, maar ik denk niet dat dat het probleem was, want bij ons zat ze prima in haar vel. Ik denk dus niet dat het toeval is. Had er destijds ook een topic over geopend trouwens
Bedankt voor jullie snelle reacties!! Kristel, is ze niet nog wat jong voor een algemene eenkennigheidsfase?! Die valt toch 'normaal' rond de 8 maanden?! Snoopy, mijn meisje had ook een sonde, maar daar lijkt het bij haar ook niet door te komen. In het ziekenhuis was ze helemaal niet eenkennig, maar sinds thuiskomst is oogcontact met iemand anders dan papa of mama al teveel... Heb je een linkje naar je topic?! Ik kon heb niet vinden...
Heb even gezocht maar het forum is een tijd terug gecrasht en het topic is weg.... Had het in september 2010 geopend maar het is dus weg. Ja dat Efteling gebabbel was zó lief en ook zo leuk dat ik het toevallig gefilmd heb, meestal mis je die leuke momenten, ben erg blij met het filmpje Wat je aan die eenkennigheid kan doen, weet het ook niet zo goed, zou haar niet teveel uit handen geven als het niet hoeft. Hier moest het uiteindelijk wel omdat ze naar het kdv ging en na een paar keer ging dat gewoon goed.
Hier ook al eenkennigheid hoor! En hier is geen ziekenhuisopname geweest. Ze wil alleen maar bij mij zitten, bij een ander is het krijsen. Tenzij ze mij niet ziet of ik er niet ben, dan gaat t wel goed. Gelukkig gaat het vanzelf over. ( Ik had het volgens mijn moeder zelf ook al vanaf 3 maanden en dat ging ook vanzelf over) Ik zou er gewoon aan toegeven. Ze heeft best wel wat meegemaakt en dan is het logisch dat ze zich nu vastklampt aan dat gene wat het meest vertrouwd en veilig is, dat ben jij!
Onze dochter heeft dat rond die leeftijd ook gehad. Als er iemand anders naar haar keek moest ze al huilen. Nu gaat het weer beter. Heb het idee dat dit met de 4 maanden sprong te maken heeft gehad.
Hier begint Jaylen ook soms ineeens heel eenkennig te zijn. Ik denk dat het ook met het sprongetje te maken heeft. Bij A.nna is het denk ik ook een combi van en het ziekenhuis best heftig en de sprong. Ik dwing hem niet als hij niet wil zitten bij iemand dan pak ik hem terug ik ga er maar soepeltjes mee om. Maar weghouden bij mensen dat doe ik niet.
Bedankt voor jullie reacties meiden! Nooit geweten dat eenkennigheid nu al kon ontstaan. Ik denk dat het bij A.nna de optelsom is geworden van ziekenhuisopname en een sprongetje. Het is namelijk wel heel heftig bij haar. Oogcontact kan al teveel zijn. En als iemand tegen haar begint te praten is het gelijk brullen... hierdoor krijg ik wel de neiging om mensen te gaan ontwijken. Iemand nog ideeen hoe hiermee om te gaan?!
W2B, volg vooral A. Het maakt een enorme inpact. Andere omgeving, andere mensen. Ik merk het aan S ook na haar operatie. Dat is nu 1,5 maand geleden en vlak daarna kon zij ook niet veel anderen hebben. Dat hoefde van mij ook niet en nu gaat het weer beter. Ik denk dat ze weer even het "veilige" gevoel van mama nodig heeft. Maar ben wel blij dat het eindelijk beter gaat met haar!
ik stel me zo voor dat ze gewoon vreselijk van slag is en iedereen buiten papa en mama potencieel "eng" zijn omdat ze dan weer "meegenomen" wordt. ( hoop dat je snapt wat ik wil zeggen) denk niet dat het de echte algemene eenkennigheid al is hoor. denk dat met wat aandacht en niet teveel forceren van de mensen (maar ook niet erbij weghouden) waar ze moeite mee heeft het vanzelf wel goed zal komen. hoelang is ze al thuis nu? het kan ook nog in combie met een sprong zijn of de naweeén van waarvoor ze in het ziekenhuis lag.
Hier was dat inderdaad ook, iemand hoefde haar maar aan te kijken en ze begon al te huilen. Zelfs bij mijn ouders, terwijl ze die toch regelmatig zag. Ik zou mensen niet gaan ontwijken, maar haar wel lekker bij je houden. Ik vond dat wel sneu voor mijn ouders, die hebben haar als kleine baby eigenlijk niet vastgehouden.
Wij zijn in het ziekenhuis trouwens altijd bij haar geweeest (1 van ons meestal, na een paar dagen mocht Eva niet meer mee omdat ze waterpokken had, dus we wisselden op de gang), het was bij Lisa dus niet de angst dat wij opeens weg zouden zijn. Wel veel gedoe van vreemden aan haar lichaam natuurlijk, denk dat dat de oorzaak ook was, dat was gewoon echt niet leuk.