Zo irritant als ineens alles je zo aanvliegt.. Hebben op het moment erg veel te verwerken en dan lijkt het wel of m'n hoofd ontploft van alle emoties. Ik ben richting mensen erg nuchter en wil iedereen helpen etc. Maar ondertussen loop ik zelf op m'n tenen. Ik voel me ook ontzettend aangekeken door mensen ivm familieproblemen, iedereen hier in het dorp weet ervan en niemand zegt wat tegen me of vraagt iets terwijl ze wel langs je huis lopen en met een schuin oog naar binnen kijken of ze misschien wel tranen zien. En het gekke is dat ik aan de andere kant zeg: schijt aan alle mensen, niemand weet precies hoe het zit etc. Het voelt gewoon allemaal tegenstrijdig. Dus aan 1 kant nuchter en rationeel, aan de andere kant zou ik vreselijk hard willen janken/krijsen en alles er uit gooien. En dat laatste kan ik niet en zal me niet lukken ook. Misschien spelen de zwangerschapshormonen ook wel een rol hoor. Nou ik moest even spuien, hoort hier misschien niet maar het is wel eens handig om tegen onbekenden te spuien
je emoties moet je laten gaan en niet onder controle houden, let wel op dat je er niet te lang mee blijft zitten. its ok to feel sorry for yourself, its even ok to cry..give it some time then get yourself together and say screw them!
Emoties moet je er laten zijn, ze beleven en ervaren anders blijf je ze opkroppen en komen ze er uiteindelijk op de verkeerde manier uit... En het is idd heeeeeel vervelend als mensen achter je rug om over je praten maar dat zegt meer over hun dan over jou... Mensen oordelen toch wel dus probeer je er niet teveel van aan te trekken
Wat helpt: Je hoofd stoten. (ik moet dan tenmiste altijd hard huilen dan) en dan kan je alles eruit gooien. Probeer erover te praten met iemand. Laat je emoties los. Zeker aangezien je zwanger bent, wil je emotioneel alles weer rustig krijgen. Is beter voor jou en je baby, maar dat kan pas als je het los kan laten. Dus huil, schreeuw, wat dan ook en dan laat je het los. Wat ook kan helpen is magnesium (wat je ook kan gebuiken tegen kramp, opspringend maagzuur) het brengt ook je zenuwgestel tot rust. Ik heb er ook heel veel baat bij gehad tijden mijn beide zwangerschappen (en nog steeds) Ook evt passi flora van dr. Vogel. Is een homeopatische middel tegen innerlijke onrust. Het kan je net een zetje geven in de goede richting. En wat je buitenwereld van je vinden, ja dat laat je niet zomaar in de koude kleren zitten natuurlijk (hoe hard je ook zou willen roepen: screw em) Al heb je maar 1 vriendin waar je bij terecht kan. Iemand waar je tegen kan praten (en anders bij ons op zp ) dan weet je: je bent niet alleen Heel veel sterkte
ik herken het heel erg, ik trek ook alles naar me toe ben een bonk stress momenteel, zodra ik dan iets meemaak wat met raakt of waar ik weer over stress raak ik helemaal over de emmer.. reageer dan heftig.. vaak als ik dus wel een flink potje kan janken voel ik me stukken beter, dus ik zou ook zeggen laat het juist wel af en toe even gaan.. ikben ook iemand die vaak pas praat als het al te laat is en het kwaad al geschied is maar zou alles stukken beter kunnen handelen als ik gewoon op tijd praat over dingen.. en tegen vreemden kan ik het altijd mooi vertellen maar face to face ben ik daar wat minder goed in... ik zou ook willen dat ik gewoon rustig kan blijven als er dingen gebeuren of tegen zitten, en gewoon kan denken eht is nu eenmaal zo laat ik er maar het beste van maken , helaas zit dat niet in me.. (zo jaloers op mijn vriend daarin ) maar goed ik weet het is makkelijker gezegd dan gedaan
Ik herken dit precies! Hier ook zoiets meegemaakt.Ik zat ontzettend in de knoop met mezelf. Aan de ene kant had/heb ik ook zoiets van: laat ze lekker lullen, ze weten niet eens wat er echt speelt. Maar aan de andere kant doet het toch pijn om te weten dat er mensen zijn die achter je rug om over je praten en in je gezicht doen alsof er niks aan de hand is. En omdat ik alles opkropte (m'n hele leven al gedaan) is het er op een totaal verkeerde manier allemaal uitgekomen. Ik ben veel gaan drinken, had last van woede uitbarstingen tegen alles en iedereen, vooral tegen m'n familie, de mensen die het dichtst bij mij staan. Totaal niet de juiste manier om met m'n gevoelens om te gaan dus. Wat ik hier van heb geleerd? Om toe te geven aan mijn emoties, toe te geven aan m'n gevoelens. Het is oké om verdrietig te zijn, om er even helemaal door heen te zitten, om te huilen. Zolang ik er maar aan toe kan geven dat ik ergens mee zit en er over te praten. Dat is wat mij echt geholpen heeft. Praten!! met m'n familie, vrienden. Ze vertellen waar ik mee zit. Zij zijn uiteindelijk toch degenen die het meest om je geven, die je het beste kennen en dus weten hoe ze je kunnen helpen en/of opbeuren. Praten vond ik moeilijk, dus het was een hele stap voor mij. Maar het het is het beste wat ik ooit heb gedaan; praten P) Als praten niet werkt; opschrijven misschien? Nouja, zoals hierboven ook al is gezegd; toegeven aan je emoties En idd, je kunt hier ook altijd terecht!!
weet wat wel helpt om eens goed te ontladen ( bij mij dan) Lekker op de bank een ontzettende jankfilm kijken. Bij mij gaan als ik slecht in mijn vel zit vanzelf de sluizen open. Lucht echt op
Bedankt voor de reacties! Ik heb net onder een hete douche gestaan en lekker staan janken.. maar toch, het blijft wroeten en de tranen blijven komen en probeer ze dus weg te slikken best vaag dit allemaal. Maar heb vanbinnen gewoon angst, woede, onbegrip etc over bepaalde dingen/familieleden en die kan ik gewoonweg niet uiten. Hmm rijp voor een psycholoog zou je bijna denken. Bleh.
Heel goed dat je even de 'sluizen open' hebt gezet!! Het haalt altijd wel wat druk van de ketel, maar blijkbaar zit er nog veel meer. Ik loop momenteel bij een psycholoog voor een depressie. Eéntje die onder meer veroorzaakt is/wordt door mijn idee dat ik niet zwak, kwetsbaar, emotioneel of 'klein' mag zijn. Ik moet van mezelf altijd sterk zijn, de last dragen en iedereen helpen. Tja... dat breekt me nu dus op. Zelfs bij de psycholoog kan ik het (nog) niet uiten, bij mij man inmiddels een heel klein beetje, maar het valt niet mee.. Soms kan van je af praten met iemand die je niet kent (bijv. een psycholoog) heel goed helpen om alles op een rijtje te zetten en juist dingen toe te gaan laten.
Hmm ik heb een aantal jaren bij een psycholoog gelopen en dat heeft me uiteindelijk niets geholpen omdat ik me ook daar niet eerlijk en goed kon uiten. Het is gewoon iets van mezelf en het is helaas een familiekwaal. Maar ik wil net als jij iedereen helpen en altijd maar sterk zijn etc. Mijn man is daarin ontzettend nuchter (te nuchter voor mij dus..) en zegt al snel: och maak je daar niet druk over o.i.d. Snap je? Nou ja, ik wil verder niet klagen natuurlijk maar ik zou zo graag willen weten hoe jullie je opgekropte emoties kwijt raken. Het zijn dingen waar ik me druk over maak die eigenlijk niet zo heel belangrijk zijn maar die me toch gekwetst hebben. Ook zijn er familiezaken (heel dichtbij in fam.) die me aan het hart gaan omdat ze zo verdrietig zijn en je niets voor hen kunt betekenen. Dat werkt ook niet echt mee natuurlijk. Het zal vast allemaal wel op z'n pootjes terecht komen maar op t moment zit het me veel te hoog.
Ik heb een training mindfulness gedaan en dit werkt bij mij heel goed. Niet dat ik er altijd de tijd voor heb / maak hoor maar : Een paar keer op een dag je ogen dicht doen en eerst eens alles door je hoofd laten gaan wat er is. Als je de lijst afgewerkt hebt dan concentreren op je ademhaling, alleen maar in en uit, je hoeft niets te veranderen eraan. Dit bereidt je uit naar je hele lichaam. Je voelt jezelf dan ontspannen. Zeg dan tegen jezelf, laat het er maar zijn. Daarna voel ik me een heel ander mens. De dingen die ik in mn hoofd had zijn er nog wel maar wel op de achtergrond. Ik heb ook vaak het gevoel dat alles me aanvliegt en door af en toe eens even stil te staan, of even springen en weer landen op aarde met je voeten op de grond willen wel wonderen doen. Ook probeer ik vaker te lachen als ik moet lachen, te huilen als ik moet huilen. Het is zoals het is. Sterkte!