hey allemaal... Ik zit laatste tijd,ja hoe moet ik het zeggen.. Beetje met een vraag teken... Word misschien een lang verhaal maar heb helaas geen vriendinnen dus kan het ook tegen niemand kwijt. Ik heb geen broers of zussen... We waren op zich een leuk gezin mijn ouders en ik woonde in Den Haag. In een leuk huisje dicht bij Kijkduin.Me ouders verdiende goed maar verwend werd ik nooit.Ik ben vanaf me 12 gaan werken in een dierenwinkel en deed hokjes verschonen ik verdiende er 5 gulden mee en spaarde al de centjes op om mijn kleding te kunnen betalen.Mijn pa werkte bij kpn deed hij koffie automaten vullen en fris en snoep bij vullen 40 uur of meer in de week.Mijn moeder werkte 28 uur in de week bij een supermarkt.Als mijn moeder thuis kwam deed ze de huishouding en als ze mijn kamer had gestofzuigd mocht ik er niet meer spelen.Pas na het eten omdat ze bang was dat ik het vies maakte.ook al zo iets aparts..Toen namen mijn ouders 2 honden. heel leuk natuurlijk maar ik ging naar de hogere school en in de pauze van 3 kwartier moest ik de honden uitlaten.en hun wilde honden ik stond er niet om te springen. Het was 17 min fietsen.Soms was ik wat sneller thuis.Maar goed ik kwam thuis aan snel honden laten plassen en weer terug naar school anders ben ik te laat.kon niet eten en zelf niet plassen.Niet even bij komen. Maar goed toen kwam mijn man in het leven.ik ging samen wonen.En toen kon opeens de honden de hele dag alleen thuis blijven. Maar toen ik thuis woonde moest ik persee naar huis om die honden. Toe raakte ik zwanger hele zware nare bevalling in het ziekenhuis. Me ouders hebben mij niet opgezocht in het ziekenhuis.pas na 4 dagen kwamen ze eens om het hoekje kijken.heel apart als mij kind een bevalling in het ziekenhuis ligt zou ik toch op die zelfde dag naar haar toe gaan en om je klein kind te bewonderen toch?Bij onze dochter het zelfde liedje toen thuis bevalling het ging heel slecht met mij en ik lag op het randje van de dood.Mijn man heeft mijn ouders gebelt dat ik op het randje van de dood zat.Mijn ouders zijn weer 3 dagen na mijn bevalling langs gekomen bij mij thuis.Nu afgelopen kerst vroeg me moeder komen jullie ook avond eten bij ons.Ik zei ja gezellig!Volgende dag belde me moeder ja wij willen toch graag met ze 2e eten ik heb geen zin om te koken op 2e kerstdag.Ik ben toen die dag niet bij me ouders geweest ik was pist op 2e kerstdag wil je toch gezellig met je ouders rond de tafel lekker smikkelen toch?We zouden naar een klein pretpark stond ik bij de kassa moet ik de entree voor mijn ouders en mijn oma en mijn gezin betalen opzich geen probleem.Maar een week der na kopen ze een spinter nieuw openhaard die werd door vaklui in hun huis aangelecht, Mijn kinderen krijgen nooit een snoepje chippie cadeautje of wat dan ook.Ze willen geen speelgoed in huis vinden te veel rommel. Ook al neem ik zelf mee om daar te laten staan. Sinds een maand heb ik niet meer gebeld en hun mij niet laatste telefoontje zei me moeder als we niks van je horen weten we dat je het druk hebt en dat het goed met je gaat.. stel mijn man doet de kinderen en mij wat aan...dan weten lig ik al weken onder grond en dan bellen ze pas?(ik belde hun steeds wel op) Ik hoor van vriendinnen en me nichtje die net bevallen is.dat ze een babykamer heeft gehad.een vriendin een kinderwagen,de ander een vloertje voor de baby kamer. Ik heb dus echt helemaal niks gehad.Mijn man heeft het idee dat ze blij zijn dat ik het huis uit ben.Ik ben trouwens nooit in aanraking geweest met politie heb nog nooit een discotheek bezocht ik moet altijd binnen zitten als het donker werd buiten. Sorry voor mijn lange verhaal maar ik voel me niet meer welkom bij me ouders. en ik durf er niks van te zeggen omdat mijn vader heel erg streng is.en dadelijk zegt hij zoals hij al tegen veel mensen heeft gezegt uit het oog uit het hart
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen... wat erg! Ik zou is een hartig woordje met ze praten want dir is echt niet leuk en ze moeten maar weten hoeveel pijn het je diet! Sterkte!
nou dit klinkt wel heel vreselijk. Ik vind het echt klinken (sorry maar kan het niet anders omschrijven) alsof ze je eigenlijk niet willen.
wat ontzettend verdrietig voor je zeg!!!! Je wilt gewoon horen/merken dat ze om je geven en dat krijg je niet. Klinkt inderdaad of jij erniet zoveel toe doet. Mijn ouders zijn ook niet zo van de complimenten en houden van zeggen en vroeger zat er wel wat scheef maar ten diepste merk ik door wat ze doen dat ze ontzettend veel ons ( mijn broers en ik ) houden. En vooral hoe gek ze met onze meiden zijn. Heb je wel eens gezegd dat je hun waardering mist. Of zouden ze je dan vierkant uitlachen of hun schouders ophalen ( wat ik me zo voor kan stellen in de manier waarop je beschrijft) Hoe is de relatie met de ouders van je vriend. Hopelijk een beetje beter. Veel sterkte ermee. Het ligt iig niet aan jou!!!!!!!!!
Wat vreemd... hun gedrag houdt geen steek. Het lijken geen 'ouders' om het zo te zeggen. Ik wil hen natuurlijk ook de grond niet inboren ofzo. Maar het is allemaal zo 'liefdesloos'. Ik snap het gewoon niet dat ze zo doen?! Ik zou daar zo verdrietig van worden... Goed dat je een brief gaat schrijven. Zou ik wrs ook doen. Sterkte ermee.
okeeej... kan me voorstellen dat je hiermee zit. Vind het ook raar eigenlijk. Raar dat jij je kamer niet vuil mocht maken maar 2 honden mogen wel haren verliezen etc. Eigenlijk vind ik alles wel bizar klinken. Je kan er inderdaad met je ouders over praten en anders zou ik wat meer afstand nemen. Om jezelf meer teleurstellingen te besparen...
dank jullie wel meiden. De relatie met mijn schoon ouders is opzich heel veel beter dan met mijn ouders.Maar ik ben in den haag geboren en woon nu in Friesland.De meeste Friezen zeggen als je niet in hun provincie geboren ben dat je een Hollander bent. En het cultuur van mijn man en mij is heel verschillend dus zijn ouders moeten wel wat wennen hoe ik praat en ik moet wennen hoe hun praten en na denken.Maar in die bijna 4 jaar dat ik in friesland woon heb ik kei hard geknokt om het te praten en om het te schrijven en te lezen.Mijn ouders hadden trouwens voor mijn relatie met mijn man een bungalow gekocht in friesland en hun huis verkocht in den haag.en wonen nou zo'n 3 kwartier rijden van ons af.
Ze hebben ook echte smet frees volgens mij elke haar die er lig werd of met de grote stofzuiger gezogen of met de hand zuiger zeg maar...
echt raar... tis net of ze je ouders niet zijn maar oom en tante ofzo.. geen echte band enzo.. schrijf idd die brief met alles wat je dwarszit.. denk niet dat ze echt veranderen van gedrag als ze het altijd al zo deden.. maar dan ben jij het iig kwijt! en miss door dit alles ben jij juist heel zorgzaam met je kindjes en heb je een goede band.. je weet immers wel hoe het niet moet zeg maar.. veel sterkte!
Wat een verhaal! Als ik jou was zou ik ook een brief schrijven en er dan alles uitgooien.Dat geeft zo'n opluchting! Dat heb ik jaaaren geleden ook gedaan naar mijn "vader". Die heeft er nooit een geheim van gemaakt dat ie mijn vader niet wil zijn omdat ik een,ik noem het maar verrassing was.Daarmee heb ik zijn leven "verpest". Jaja zulke mensen bestaan ook. Toch heb ik de eerste 25 jaar van mn leven als een hondje achter hem aangelopen omdat ik zo graag wou dat ie van me hield. En ook ik,net als jij,ben zijn enige dochter. Niet te bevatten toch? Maar op een gegeven moment was het genoeg,ik was op en heb heeel veeel verdriet gehad maar moest echt voor mezelf kiezen. Ook nu heb ik wel eens verdriet omdat mn kids geen opa hebben omdat ie dat niet wil. Meis,ik hoop dat het voor jou niet zover komt en zou dus om te beginnen een brief schrijven. Maar laat niet te lang met je gevoelens spelen want dan ga je eraan onderdoor. Twijfel niet aan jezelf(heb ik altijd gedaan,nu niet meer) en ga voor je gezinnetje! Heel veel sterkte en geluk!
Ik heb geleerd dat je pas je vak leert nadat je een studie afgerond hebt en gaat werken. Hetzelfde ervaar ik nadat ik uit huis ben gegaan. Er is meer dan dat wat je van thuis uit meekrijgt. Sommige dingen houd je aan en sommige dingen niet. Veel leer je bij en af en toe start je zelf met iets waar jij waarde aan hecht in het leven. Ik vind het ook klinken of dat het meer je oom en tante zijn ... lijkt me erg pijnlijk om zo in dat leven te moeten rondlopen. Ik zou ook een brief schrijven en dan verder gaan met jou leven. Zij missen jou zo als ik het hoor heb jij ze altijd gemist en zal dat niet snel of misschien wel nooit veranderen. Excuses als ik met deze post pijn doe dat was niet mijn bedoeling. Sterkte en super dat je er zo over kan praten daar neem ik mijn petje voor af.
jeetje meid dikke knuffel voor jou.. en ik wil niet stom doen of dergelijke maar eerste wat bij mij opkwam is dat weetje wel zeker dat het je eigen ouders zijn dus met bloedband ? nogmaals ik wil niet rot doen of je op rare ideen brengen maar dit kwam opeens in me op
Wat zul jij je ongewenst voelen bij je ouders. Wat erg zeg. Verder kan ik niet veel meer zeggen dan al is gedaan. Maar vertel je gevoelens wel aan je ouders, dan heb je er zelf in ieder geval alles aan gedaan. Sterkte meid!
Dat vroeg ik me ook af. Als ik je post zo lees kan ik nergens ontdekken dat ze ook maar iets van liefde voor je voelden.. Tsjee, wat moeilijk voor je. Ik vind het zo onbegrijpelijk als ouders hun kinderen geen liefde schenken. En zelfs geen interese tonen in hun kleinkinderen. Misschien als je het gevoel hebt dat je bij niemand terecht kunt, is het wel fijn om er met een psycholoog oid over te praten? Aangezien het goed mogelijk is dat er nog veel verdriet in je zit hierom. En die kan je misschien tips geven hoe hier mee om te gaan. Vind het iig een goed idee om een brief te schrijven en daarin al je gevoelens en gedachtes te zetten. Veel sterkte met deze moeilijke situatie en mocht je ooit nog wat kwijt willen dan mag je me altijd lastig vallen. Ik heb me ook altijd ongewenst gevoeld bij mijn vader maar dat kwam door de drank en is weer goed gekomen. Maar goedkeuring krijgen van je ouders dat gevoel blijf je zoeken, vooral als je het nooit hebt gekregen.
Ik kan me voorstellen dat je hiermee zit. Toch een paar vragen/opmerkingen: Heb je het ooit een van deze dingen met je ouders op een rustige manier besproken? En daarbij aangegeven hoeveel pijn het je doet, hoe je het liever zou zien? Dat ze zelf nauwlijks contact opnemen, kan erg kwetsend overkomen. Maar mijn moeder neemt bijvoorbeeld niet zo vaak contact op, omdat ze niet in de weg wilde lopen. Voor mijn bevalling heeft ze gezegd: Als je een zware bevalling krijgt, dan komen we niet gelijk hoor! Neem eerst maar eens wat rust en geniet er met z'n tweetjes van. Zou het kunnen zijn dat je ouders deze houding hebben, in plaats van complete desinteresse? Ik heb toen naar mijn moeder aangegeven dat, hoewel ik het waardeerde dat ze mij en mijn gezin graag de ruimte laat, ik het toch op prijs zou stellen als ze zelf vaker contact op neemt, en ook met een zware bevalling direct komt. Nu hebben we een mooie tussenweg gevonden! Jouw situatie vind ik abnormaal, maar sommige mensen hebben zelf niet door wat voor gevoelens hun acties oproepen. Ik weet niet of het zo is, maar als je bijvoorbeeld nooit naar je ouders hebt aangegeven dat je zelf niet kon lunchen door de honden, maar alleen hebt gezegd 'ik hou geen tijd voor mezelf' ofzo, dan kan die boodschap gewoon compleet niet aankomen. Sommige mensen moet je alles uitspellen, omdat ze er zelf niet opkomen. Zou het kunnen zijn dat dat in dit geval ook zo is? In dat geval is het geen kwade opzet, maar hebben ze het zelf niet door. In elk geval sterkte met deze situatie. Ik kan me voorstellen dat je er erg mee zit!
Ik vind t echt erg voor je! Vooral die voorbeelden die je noemt over die honden en dat je je kamer nie opmocht omdat er gestofzuigd was!? Nou ja zeg.... En je kinderen die nooit niks krijgen.. En nog geen eens meteen naar t zh komen toen de kleinkinderen geboren werden :s !! Mijn vriend heeft ook zon moeder en vader! ( Ouders wel gescjeiden! ) En ik word daar al doodmoe van!! Hij beschouwt mijn ouders ook echt als zijn ouders!! Degene die hem groot gebracht hebben zijn zn opa en oma! En ik snap er niks van mij vriend is zo lief en behulpzaam.. Zn ouders zien m niet staan!! Als ik jou was zou ik een brief opstellen en daar precies in zetten wat je denkt en hoe je je voelt! Misschien dat ze dan bij zinnen komen.. Maar misschien ook niet! Maar jij kunt hier niks aan doen!! Heel veel succes met t schrijven van je brief!!
Wijze woorden van iedereen daar kan ik echt wel wat mee. Ik las bij iemand of ze wel weten dat ze me zoveel pijn doen... Nee dat denk ik niet.En ik kan echt niet uitleggen waarom.. Ik heb aangeven dat ik ze graag wilde zien in het ziekenhuis voor de bevalling(heb ik dat ze door genomen).Omdat ik veder niemand dan mijn man en schoonouders had. Mijn vriendinnen wonen allemaal in den haag dus die zijn er ook niet binnen 1,2,3 veder heb ik hier niemand in het dorpje waar ik woon. mijn kinderen gaan bijna naar de peuter en naar school dus kan mooi mensen leren kennen.Bedankt allemaal.
Ik denk dat je ouders empathisch onderontwikkeld zijn. Simpelweg niet in staat om zich in jou te verplaatsen, levend in hun eigen wereldje. Helaas ben jij daar wel het slachtoffer van geworden, want ik vind dat jij op z'n minst emotioneel verwaarloosd bent. Verwacht niet dat jij je ouders kunt veranderen, dat ligt buiten jouw macht. Ikzelf heb altijd een moeizame relatie met mijn vader gehad. Hij was ook altijd streng en absoluut niet empathisch. Ik heb geen contact meer met hem nu. Ik moet accepteren dat hij is zoals hij is. Zoiets blijft altijd moeilijk, want je ouders blijven altijd je ouders... Heel veel succes en sterkte meid!
Wat een verschrikkelijk verhaal zeg Wat ik alleen niet goed begrijp is dit: Bedoel je dat ze toen jij een relatie kreeg met je man daar een bungalow kochten of hadden ze die gekocht voordat je een relatie kreeg? Neem aan dat je hiermee bedoelt dat je niet geaccepteert wordt als je 'hollander' bent. Weet niet in welk deel van de provincie je woont, maar dat merken we bij ons in de omgeving totaal niet en woon sinds een paar jaar ook in een dorp. Overigens klopt het natuurlijk wel, dat je hollander bent