Mijn dochter was met 36.6 en had ook problemen passend bij een premature baby. Ik merk dat ik het daardoor ook lastig vind om dit bericht objectief te lezen. Onze kinderarts gaf aan dat ze dit zo nu en dan zagen bij kinderen voor de 38 weken geboren, maar aan de andere kant kwam het ook niet weer heel vaak voor. Vanuit mijn eigen ervaring zou ik er niet voor kiezen, maar ik begrijp wel heel goed waarom deze ouders er wel voor hebben gekozen. In principe is het 'veilig' vanaf 37 weken, maar ik vind het te vroeg.
Ik ben ingeleid met 34.3 en heb geen longrijping gehad hoor. Bevallen met 35 weken en gelukkig mankeerde hij niks aan zn longen. Als het niet dan zou gebeuren had ik met 37 weken ingeleid geworden ( Volgens de artsen een termijn dat je gewoon mag bevallen ) Omdat je dan zelfs thuis mag bevallen. En natuurlijk kan er wat mankeren met een kindje van 37 weken. Maar dat kan met een kindje wat tot 42 weken is blijven zitten ook. ( vriendin van mij beviel met precies 42 weken en haar kindje heeft ook aan de beademing gezeten omdat de longetjes niet volledig gerijpt waren ws hadden de longen een groei achterstand opgelopen ) Dus dat zegt echt helemaal niets.
nou als je nu zou zeggen 6 weken te vroeg zou ik zeggen ja maar 3 weken te vroeg ik zou precies hetzelfde gedaan hebben om mijn kind nog een kans te geven zijn haar zusje te laten zien
Geen probleem hoor . Symptomen waren te geelzien, darmproblemen, lage bloeddruk, moeite met temperatuur, lichte vorm van bloedarmoede en verder vooral heel erg zwak, waardoor ze niet kon drinken en erg apathisch was. De kinderarts gaf aan dit vaker voorkwam bij kinderen voor de 38 weken en dat 37 weken voor sommige babies toch te vroeg is. Hij was het ook niet eens met het termijn van 37 weken en thuisbevallen. Als mijn dochter een dikke week langer had gezeten, was er waarschijnlijk niks aan de hand geweest. Gelukkig was het allemaal niet heel erg ernstig en mocht ze na een week naar huis. Desondanks vond ik het emotioneel zwaar en het heeft lang geduurd voordat onze dochter lekker in haar vel zit.
Ik zie het probleem ook niet.. de artsen zullen heus goed overwogen hebben of hetvoor dit kindje een risico zou kunnen zijn.. de termijn vind ik niet bijzonder..fijn voor het gezin dat dit zo kon...
Hoe triest het verhaal ook is, om deze reden zou ik het niet gedaan hebben. Ik zou de natuur z'n gang hebben laten gaan en geen extra risico's genomen hebben met mijn ongeboren kind. Het is natuurlijk niet voor niks dat een zwangerschap gemiddeld 40 weken duurt. Mijn gyn wilde ons meisje zelfs liever niet vóór de 39 weken halen, ze heeft dan ook echt gewacht tot ik precies 39 weken was. Blijkbaar zijn die laatste weken in de baarmoeder echt nog van groot belang voor de ongeboren baby.
Oh my god, wat een ontzettend heftig bericht. Wat een moeilijke keuze voor dit gezin zeg.. Al valt 3 weken natuurlijk reuze mee , de reden waarom is zwaar heftig
Lijkt me dat het niet zo heel gevaarlijk was, anders hadden de artsen/verloskundigen er niet mee ingestemd. Maar het lijkt me niet het beste voor het jonge kind. Ja, met 37 weken mag je bevallen, maar dat betekent nog niet dat het GOED is. Vanaf ca. 37 weken is het kind weliswaar volgroeid, het wil nog niet zeggen dat het kindje echt helemaal 'klaar' is. Anders zou de draagtijd van mensen toch niet 40, maar 37 weken zijn?
ja ligt er dan ook denk ik aan hoe groot je kindje is die van mij moest met 38 weken gehaald worden omdat ie anders te groot werd, dan had ie met 40 weken al dik 10 pond gewogen en overtijd wil je geeneens weten (net als mijn man bijna 12 pond bij 42 weken!) Hier wel wat opstartprobleempjes maar dat is niets vergeleken andere problemen die je weer kan hebben als je te lang laat gaan, onze zoon had bv echt serieus problemen gekregen als ie langer was blijven zitten. Je mag ervan uitgaan dat de dokter niet zomaar iets doet. En eigenlijk zolang je niet in haar schoenen hebt gestaan kan je hier helemaal niet over oordelen, elke situatie is anders en als de dokters eraan hebben meegewerkt zal het wel in orde zijn geweest, als ik zo naar het kindje kijk denk ik dat zeker ook..
Dat wilde ik inderdaad zeggen. Ik ben totaal niet voor ingrijpen als t niet echt nodig is. Maar zou ik mijn stervend kind zoiets weigeren? Ik kan het nu makkelijk bedenken want mijn 2 oudere kinderen zijn niet stervende en kan dus met mijn volle verstand zonder emotionele invloeden bedenken wat ik zou doen. Maar op zulke momenten denk ik dat je hart toch meer te vertellen zal hebben dan je verstand. En dan moet je kunnen vertrouwen op de artsen die de laatste beslissing hebben en kunnen inschatten wat de gevolgen zijn. En ik neem maar even aan dat deze artsen dit konden en gedaan hebben. Wat een verschrikkelijke emotionele achtbaan voor die ouders..... Eerste wat ik bedacht was hoe zeer ik mijn 2 jongens hun geboorte en eerste weken/maanden herbeleefd heb met de geboorte en eerste maanden van Wendy.... Hoe moet dat voor hun straks zijn als hun oudere dochter er niet meer is?
Over niet willen ingrijpen.. anderzijds: Hoeveel stress krijgt de moeder nog te verduren in deze laatste weken- en hoeveel kan een moeder aan? Ze zou aan het bevallen kunnen zijn terwijl haar andere dochter sterft, of wordt begraven. De trauma die dit op kan leveren, kan de band tussen pasgeborene en moeder ook danig verstoren, dat het slecht is voor de baby. ik zou 200% zeker hetzelfde gedaan hebben.
Daar heb je absoluut een punt inderdaad. Vanuit die visie had ik het misschien ook wel gedaan, ik hoop maar nooit zo' keus te moeten maken. Verschrikkelijk.
Ja kan me goed voorstellen dat het emotioneel zwaar was, je verwacht het natuurlijk niet! Was bij ons net zo, maar dan met andere klachten (niet rijpe longen en inderdaad ook geel zien). Bij R. heeft het ook 1,5jaar geduurd voor hij lekker in zijn vel zat en toen begon de ellende met longontstekingen en astma. Waarschijnlijk allemaal te maken met het zijn longen niet rijp waren en hij aan de beademing moest.
Hier in purmerend wilden ze pas inleiden met 39 weken..de schoonzus van mijn beste vriendín was hoog zwanger en haar moeder lag op sterven, ze vroeg ook of ze met 37 weken ingeleid mocht worden, maar dit deden ze dus niet..dat meisje is nog geen 3 weken na hetoverlijden van haar moeder bevallen, dat vind ik wel triest hoor..
ik begrijp het ook wel... enne 37 weken is geen vroeggeboorte hoor..... heel mooi dat ze haar zusje nog heeft kunnen zien.... prachtig toch!!!
ik zou ook die keuze hebben gemaakt .. je kind afgeven aan een afschuwelijke ziekte , mag er niet aan denken te horen krijgend dat je kind niet meer kan geholpen worden en dan ook zwanger zijn stel je voor dat je moet bevallen een week nadat je je oudste hebt moeten afgeven, de emoties waar je door moet .. het verdriet en toch een beetje vreugde omdat je een baby krijgt zo'n dubbel gevoel ik zou me persoonlijk schuldig voelen om vreugde te voelen zo kort op de dood van m'n oudste ik denk dat de ouders dit heel erg goed overwogen hebben voor ze het besluit hebben genomen Ze hebben wss de keuze maanden geleden al gemaakt, maar gewacht tot een goeie termijn waarin het gevaar voor de baby minimaal was Ik zou dus precies het zelfde doen, voor mij zou het ook belangrijk zijn dat (ondanks het een baby is) ze kennis had gemaakt met de oudste die (ookal is er ze er dan niet meer) een enorme invloed zal hebben op haar leven