Hoi, Ik heb een dochter van 17 weken. Het is een schatje hoor, maar wanneer ze wakker is, huilt ze veel. Het is zo ontzettend vermoeiend. Aan de andere kant, slaapt ze ook gewoon heel veel, overdag en snachts, maar als ze wakker is, is ze gewoon echt niet gezellig..... Ik word er niet heel gelukkig van, het frustreert me enorm. Ik zou zo graag willen dat ik een vrolijke baby zou hebben..... Ze heeft tot 2 weken terug aan de zantac gezeten vanwege vermoedelijke verborgen reflux. Dit hadden we via de huisarts voor geschreven gekregen. 2 weken terug is ze opgenomen geweest vanwege het rs virus en de kinderarts zei dat we moesten stoppen met zantac. Ik heb het idee dat ze daarna wel wat meer is gaan huilen. Maar of het nou echt van pijn is?!?! dan zou ze toch ook slecht moeten slapen? Ik weet gewoon even niet wat we moeten doen. Het gewoon maar accepteren? Zijn er meiden die dit ook mee hebben gemaakt, of misschien in hetzelfde schuitje zitten?
Ik zou als ik jou was opnieuw contact opnemen met de huisarts of kinderarts. Want als jullie dochter meer is gaan huilen sinds ze geen zantac meer krijgt zou het toch kunnen dat ze last heeft van de reflux? Ik vind het niet 'normaal' dat een kindje van 17 weken zo ontevreden is. (tenzij ze last heeft van een sprongetje).
Alleen heb ik niet het idee dat het een pijn-huiltje is..... Ze krijst het niet uit zeg maar. Ja op den duur wel, als het te lang duurt. En het gekke is toch ook dat ze wel extreem veel slaapt....
Maar wanneer huilt ze dan? Als ze nog in bedje ligt, als ze wakker wordt, als ze in slaap moet komen, of bijv. ook tijdens het drinken, in de box, als ze bij je op de arm is, etc.?
Als ze wakker wordt. Als ik haar in de box leg is het even goed, daarna huilen. Of ook vaak meteen huilen. Als ze bij mij zit is het even goed.
Mss toch es naar dokter gaan? Al is het maar om zaken uit te sluiten? Kan een sprongetje zijn ook maar met dat je kindje net ziek geweest is, is er mss meer aan de hand.
Hier zou ik misschien ook voor kiezen. Kan daarnaast ook zo zijn dat ze nog wat last heeft van de ervaringen in het ziekenhuis en dat ze daarom wat extra contact nodig heeft?
Ik herken het (helaas!) wel. Mijn jongste dochter was geen vrolijke baby. Ze lachte niet snel, was alleen rustig bij mij en niemand anders. Ze was geen huilbaby, wel een jengelbaby. Dat gaf mij een onzeker en gespannen gevoel. Ook kreeg ik veel schuldgevoelens richting haar. Het is voor mij een moeilijke periode geweest. Mijn dochter wordt nu bijna 2 jaar. Achteraf kan ik het beter verklaren: * Mijn oudste dochter was een vrolijke baby. Ik was veel aan het vergelijken. (Nu weet ik: ieder kind is wie hij/zij is) * Karakter, mijn jongste dochter vindt het heerlijk om bij mij te zijn. Ze is niet zo sterk op de buitenwereld gericht als mijn oudste dochter. Dit is veel eerder geprikkeld. Mijn jongste dochter weet wat ze wil en gaat haar eigen weg (laat zich niet afleiden). Als zij naar mama wilde, dan wilde ze dat. Dan hoef je niet met speelgoed aan te komen. * Ik was zelf erg moe en gespannen en hierdoor reageerde ik negatief op haar vraag om aandacht. Dit versterkte haar jengelen alleen maar meer en ik werd meer gespannen. * Hierdoor kreeg ik negatieve gedachtes over het moeder zijn; ik ben geen goede moeder, wat heeft ze nu aan mij, ik geef haar niet genoeg liefde, ik kan het niet etc. * Veel schuldgevoelens waardoor ik geforceerd met haar om ging. Gelukkig kan ik nu zeggen dat het een ondernemende, knuffelige, vrolijke dreumes is! En dat ik zelf beter in mijn vel zit (met hulp van therapie). En dit is natuurlijk ook een wisselwerking. Misschien herken je iets in mijn verhaal waarmee je zelf verder kan komen. Je kan er zelf onzeker van worden als je kindje ontevreden is. Alsof het aan jou ligt en dat je niet voldoet als moeder. Dat is niet zo. Beter kan je accepteren zoals het is en jezelf de rust gunnen om met haar te spelen, op de bank te zitten, knuffelen etc. Dat is, echt waar, de beste investering die je kan geven.
ik herken ontzettend veel in je verhaal. Ook ik heb al een oudere dame rondlopen en zij was achteraf gezien heel erg makkelijk. Ze kon met gemakt 2,5 uur op haar speelkleed liggen en dan hoorde je haar niet. Nu is het totaal andersom. Aan de andere kant, sliep mijn oudste veel minder en moest eerst huilen voor ze in slaap viel. Mn jongste slaapt ontzettend veel en huilt nauwelijks voor ze in slaap valt... Ik heb idd wel gemerkt dat het 2 totaal verschilllende kids zijn. Ik denk dat mn jongste veel kwetsbaarder is als haar zus. Hoe lang heeft het bij jou geduurd voordat het beter ging? IK geloof idd in wisselwerking. Ik reageer heel sterk op haar huilbuien (van binnen), wordt gespannen, prikkelbaar, emotioneel. De schuldgevoelens die jij had, heb ik idd ook. Maar ook tegenover mezelf: waarom kan ik nou niet 100% genieten? Wat doe ik fout? Maar ook heb ik soms lelijke gedachtes in mn hoofd. NIet dat ik haar iets aan wil doen hoor, absoluut niet, die gedachte is nognooit in me opgekomen! Maar meer: hou nou eens je mond! Of: waarom wilde ik zo nodig een 2e kindje.... met ons drietjes was het perfect. Maar meteen daarna denk ik: met onze jongste erbij zal het nog perfecter worden. Nu niet, maar onze tijd komt wel weer!!!
Ik doe zomaar even een gooi Als ze bij jou wel (een tijdje) tevreden is, zou haar dragen in een doek of goede draagzak dan een idee zijn. Ik heb een kindje wat graag bij mij zit en de wereld observeerd ipv er aan mee te willen doen. Door hem te dragen betrek ik hem bij vanalles en is hij toch bij mij. Even er van uit gaan dat het geen medische oorzaak heeft natuurlijk
Het heeft bij mij lang geduurd voordat het overging, na anderhalf jaar. De scherpe kantjes van de eerste maanden waren eraf, maar ik was nog steeds gespannen. Uiteindelijk heb ik de stap naar professionele hulpverlening gemaakt, omdat ik merkt dat ik zelf niet uit die negatieve gedachtes en gevoelens kwam. Dat wil niet zeggen dat dit bij jou nodig is . Als je meer bewust bent waar het gevoel vandaan komt kan je het veranderen. In ieder geval doe je dit door je gedachtes en gevoelens met anderen te delen; man/vriend, vriendin, (schoon)zus. In ieder geval iemand die je vertrouwd. En zoek naar manieren om te ontspannen. Je kan je baby niet veranderen, wel de manier waarop je er zelf mee omgaat. Dat klinkt gemakkelijk, maar is de pijnlijke waarheid.