Mijn opa..

@Maartje: Ik snap je helemaal, en ik geef je ook helemaal gelijk. Het is denk ik angst van haar opa's kant. Als hij zelf de groeten wilt overbrengen, heeft hij kans op een snauw (of erger) en ik denk dat hij daar gewoon bang voor is. Ik heb ook vaak tussen mijn moeder en zus in moeten staan. Neemt niet weg dat zij dit op moeten lossen en niet Lovely83.

 

Of alleen de boodschap doorgeven en je moeder laten bepalen wat ze er verder mee doet, of, wanneer je de boodschap niet doorgeeft, aan je opa melden dat je geen doorgeefluik wilt zijn en hij zelf contact op zal moeten nemen wanneer hij je moeder iets wil vertellen.

In beide gevallen heb je er dan wel iets mee gedaan en zit je later niet met een schuldgevoel dat je iets beloofd hebt en niet nagekomen bent..

 

Ik heb niet alles gelezen hoor.
Zou je moeder kunnen respecteren dat haar vader op jouw bruiloft is desnoods dat ze hem verder mijd? zou je opa dat ook kunnen doen tov je moeder. en dan zo jou het toch gunnen je beide bij je te hebben zonder dat ze hun vete daar uitvechten?

verder zou ik de boodschap WEL doorgeven maar heel kort en krachtig. Ik wil me er verder niet mee bemoeien.
DIT heeft opa gezegd: dat hij gefaalt heeft als vader dat hij spijt heeft en dat de deur open staat. je hoeft nu niet te reageren laat het bezinken. en zie wat je er mee doet.

(Zoiets)en dan verder niet meer in mengen.

sterkte lijkt me erg zwaar

 

Ik zou het zeggen. Doordat het zolang geleden is durven ze beide misschien niet de eerste stap te nemen.
Verder is hun ruzie niet jou probleem en als jij beide op jou bruiloft wil hebben dan nodig je ze gewoon allebei uit.

 

Ik houd er verder over op, maar nog ff dit:

TS hoeft zich absoluut niet schuldig te voelen als ze er niets mee doet.
Juist als ze wel de groeten overbrengt mag ze zich schuldig voelen naar haar moeder toe, dan heeft ze nl een soort van een kant gekozen: opa zijn kant door zich door opa voor het karretje te laten spannen.

Moeder zal wel een goede reden hebben waarom ze opa niet wil zien. Sommige mensen kunnen dat soort dingen zich niet voorstellen, maar dat komt naw omdat ze nimmer zoiets (wat dat in dit verhaal ook mag zijn) hebben meegemaakt.

En dat TS de reden niet weet: dat laat klasse van de moeder zien! Dat ze haar dochter er niet mee lastig heeft gevallen. Zou opa een voorbeeld aan mogen nemen.


Tot slot:
@ ts:
Ik ben in jouw verhaal 'de moeder', ik heb tig keren meegemaakt dat mensen 'de dochter' wilden uithangen voor 'de opa'. Ik wéét dus waar ik het over heb. De anderen speculeren over wat zij zouden doen terwijl ik de indruk heb dat zij iets dergelijks zelf niet hebben meegemaakt. Doe wat je vind wat je moet doen en neem de adviezen van de mensen welke jij wilt geloven aan, maar ik hoop dat mijn stukje je ook tot nadenken heeft gezet.

Maar ik hou er over op

Veel succces!! Het moet niet makkelijk zijn om ergens ongewild tussen te staan.

 

Hmm, ik zou er over op houden, maar toen las ik nog dit:

Ik wil uit ervaring nog ff zeggen dat tijd niet alle wonden heelt.
Ik heb ruim 10 jaar terug gekozen voor geen contact meer en bij mij is er niet sprake van 'niet de eerste stap te durven zetten' maar is er juist sprake van dat ik mijn huidige leven prettig en veilig vind zonder de niet nader te noemen perso(o)n(en) (qua herkenbaarheid voor meelezers) in mijn buurt te hebben. Mensen die zich er mee bemoeien in de zin van 'je moet de groetjes hebben van die en die' of 'zou je niet weer eens met die en die willen praten' maken zich schuldig aan het mij niet serieus nemen in mijn beslissingen en verstoren mijn rust.

 

Maartje, niet vervelend bedoelt maar betrek je het nu niet veel op juiw ervaring? Jouw ervaring is niet die van een andere en dat jij geen bemiddeling wilt hoeft niet te zeggen dat dat bij een ander ook geldt. En ik denk dat heel veel mensen weten waar ze over praten want in veel familie's zijn contacten verbroken.

Ik ken contacten die zijn verbroken om redenen waarbij beide partijen gewoon hardstikke koppig zijn of waarin beide partijen hun conclusie's hebben getrokken zonder even te bellen hoe iets zit. En dan zou een bemiddeling/tussenpersoon juist misschien wel helpen.

Ts, je moet doen waar jij je het prettigst bij voelt. Jij bent degene die weet hoe je moeder waarschijnlijk zal reageren als je de boodschap doorgeeft, en als je denkt dat je haar er verdriet mee doet vertel dan je opa dat hij haar een brief kan schrijven of een kaartje kan sturen, dan sta jij er niet tussen.

Sterkte ermee!

 

Maartje zou je daar ook nog zo over denken als je dochter het zou vragen?

daarbij komt dat we hier niet eens weten WAAROM?! het contact verbroken is.

Daarom zou ik verder geen keus maken. maar zou mijn moeder best mogen weten dat opa spijt heeft. en daarmee vergeef ik niks want ik weet niks.... en dat ook vermelden. ik zeg dit. ik weet verder niks ik wil het ook niet weten. ik respecteer als je er niks mee wil doen. dus denk er maar over na en anders niet.

Zeker als mijn moeder al weet dat ik gewoon goed contact heb met opa.

 

Ik denk dat mijn reactie wel zo is door mn eigen ervaring. Maar beseffen jullie wel dat mensen niet zo maar het contact met ouders verbreken?

Oeps! Reageer ik toch weer?

 

ik heb eigenlijk hetzelfde verhaal. alleen gaat het bij mij tussen mijn zus en mijn vader. Ik respecteer dat mijn zus geen contact meer met hem wil, maar hij blijft nog altijd ook mjn vader. Ik heb hem als getuige gevraagd voor het tekenen van ons geregistreerd partnerschap. Mijn zus wilde graag na afloop even een bakkie doen en dat kon gewoon! Mijn schoonouders en mijn vader waren er ook. Mijn vader en mijn zus hebben niks tegen elkaar gezegd maar ik heb totaal geen "spannende" sfeer gevoeld, het was zelfs gezellig. Maar bemiddelen hoef ik echt niet te doen, dat wil mijn zus echt niet. dat respecteer ik ook. Ik zal haar tegen de tijd dat onze vader op sterven ligt het wel vertellen. (ik ben de enige in haar omgeving die contact met hem heeft.) Ik wil haar die kans om op wat voor manier dan ook afscheid van hem te nemen niet afnemen. Mocht ze onverhoopt toch nog iets willen doen of zeggen of toch niet, is dat haar keuze. En ik heb het niet op mijn geweten dat ik die keuze op voorhand voor haar al gemaakt heb.

 

ik dacht precies het zelfde. vaak hoor ik mensen dat ze spijt hebben na de dood van een persoon dat ze het niet uitgesproken hebben. maar ik snap natuurlijk ook dat jij daar niet tussen wil staan. ik zou wel je opa uitnodigen op je bruiloft

 

uitnodigen

 

Ik zou het zeker doorgeven, hier ook zo'n geval, mijn moeder en oma hadden ook al jaren geen contact meer, afgelopen jaar heeft mijn moeder een poging gedaan om toch met haar te praten, mijn oma hadf de ziekte van krohn en we wiste niet hoe lang ze nog had, nja ze heeft dus wel met haar gesproken ma voor de rest niet, mijn oma werd steed s zieker en op het laatst werden de kleinkinderen gebeld dat ze moesten komen omdat t niet lang meer zou duren, mijn oma wilde naar t schijnt mijn moeder niet zien ( terwijl toen mijn moeder bij haar aan het ziektebed heeft gezeten in het zh ze haar heeft verteld dat ze spijt had en tegen mijn zusje heeft verteld dat ze goed voor onze moeder moest zorgen... de dag na de oproeping is mijn oma overleden en hier heeft mijn moeder dus niet de kans gehad om het uit te praten. Verder weet ik er niet veel vanaf want ze wilde mij niet leren kennen, wat ik heel erg vind want ik heb haar niks aangedaan.... Magoed ik wil dus zeggen dat je het beter wel kunt vertellen en zeker contact blijven houden met je opa, want het gaat tenslotte om een ruzie va je ma en je opa, ik denk niet dat je aan je moeder hoeft uit te leggen dat je opa op je bruiloft komt, dan zal ze toch moeten accepteren en begrijpen. succes in ieder geval lijkt me idd niet gemakkelijk om tussen hun in te staan

 

als jij hem wilt uitnodigen doen, als jij hem niet uitnodigt dan kies je op de een of andere manier ook weer... als hij geen zin heeft, dan komt ie niet.