maar gaat het niet juist om de ontwikkeling van een kind ipv die van de moeder. Je kiest bewust voor een kind lijkt me, dus wil je ook dat je kind zich op de best mogelijke manier ontwikkeld. (ik praat over vrouwen die er voor kiezen om te werken terwijl niet financiel gezien niet nodig hoeft te zijn. Waarom hecht je zoveel waarde aan je eigen ontwikkeling, terwijl een kind er zoveel meer baat bij heeft om in de nabijheid van 1 van de ouders op te groeien. Met name de eerste levensjaren waar de basis wordt gelegd. Kijk ik werk zelf ook en dat is voor gevoel ook vanuit een egoistisch oogpunt, maar heb er daarom voor gekozen om maar 1 dag te werken. ben benieuwd hoe moeders daarover denken die bijv meer dan 3 dgn werken.
(Tja, nu ga ik me er toch maar in mengen.) Het lijkt alsof jij ervan uitgaat dat het niet allebei kan. Ik denk dat je best allebei kunt werken EN de kinderen op de eerste plaats kunt hebben. Mijn vriend werkt bijv 28 uur en ik 32 (dat is wel meer dan ik idealiter zou willen, maar dat kan nu financieel niet anders). Doordat mijn vriend in het weekend werkt zouden we het zo in kunnen richten dat de kinderen maar 1 dag naar het Kdv gaan. Ik denk alleen dat het goed voor hen is om 2 dagen te gaan. Bovendien hebben we daardoor ook samen een hele dag vrij. Daarnaast vind ik het ook goed voor de kinderen dat ik werk. Mijn moeder heeft altijd gewerkt (3 dagen, mijn vader werkte ook 3 dagen trouwens - wij zijn erg van het 50/50-model), en ik was daar altijd ontzettend trots op. Het was toen nog bijzonder als je moeder werkte en mijn moeder had ook nog eens een goede baan. Ik heb van huis uit meegekregen dat er geen typische mannen- of vrouwenrollen zijn. Tuurlijk, ze deden het heel anders als ze thuis waren, maar dat is logisch. Wat mij betreft zit er dus ook een opvoedkundig kantje aan, naast noodzaak, persoonlijke ontwikkeling, en maatschappelijke bijdrage.
Ik heb tot dusver ongeveer de helft van mijn leven in Nederland gewoond en de helft van mijn leven in verschillende andere landen. Ik zie mijzelf dan ook meer als een "wereldburger" met een wat objectievere kijk op de Nederlandse maatschappij, cultuur en mentaliteit dan wanneer ik mijn hele leven in NL doorgebracht zou hebben. Heeft niks met negatief zijn te maken hoor en is vaak ook een feitelijke constatering, dus wat jij daar van vindt boeit mij eerlijk gezegd dan weer helemaal niks. Maar weer even on topic.....wie heeft er nog meer miljoenen om rond te strooien vandaag?
persoonlijk vind ik het inderdaad not done om te gaan werken waardoor je kind 3 dgn naar het kdv gaat terwijl het financiel niet hoeft. Zoals jij zelf ook al schreef moet jij werken, dat is heel wat anders. Jij schrijft wel dat het opvoedkundig beter is voor je kind om naar een kdv te gaan, ik ben wel benieuwd naar het waarom daarbij. Pas na 2 jaar maken kinderen namelijk op sociaal gebied een ontwikkeling door en voordat met name op emotioneel gebied. ik mag hier dan wel een duidelijke mening over hebben, maar ben daarintegen ook echt benieuwd om welke reden ouders anders kiezen.
Die ICT-dingen liggen vooral op het vlak van applicatie-ontwikkeling, rapportage, forecasting etc. Door daar mee bezig te zijn kan ik de analytische kant van mijn karakter gebruiken. Daarnaast ontwikkel en onderhoud ik er een bepaald gevoel voor logica (wat sowieso al sterk ontwikkeld is door mijn studie). Misschien dat ik in mijn thuissituatie niet superveel aan zou hebben (of ik zou de administratie nodeloos ingewikkeld maken ), maar het laat me wel een bepaald deel van mijn karakter ontplooien. Uiteraard zou ik naar groepen kunnen toegaan en me op schoolactiviteiten kunnen storten, maar daarin zit wel een bepaalde vrijblijvendheid waar ik denk ik te veel gebruik van zou maken. Werk is uiteraard niet de enige interesse die ik heb, en het werk dat ik nu doe is niet mijn 'droombaan'. Ik ben bezig om op de lange termijn een doorstart naar coach/counsellor te kunnen maken, naast mijn werk doe ik nu dus een opleiding. En ik ben ook bezig met het opzetten van een stichting voor vrouwen met zwangerschapsmisselijkheid en hyperemesis gravidarum. Ik vind mijn werk trouwens wel leuk en ik haal er veel uit, maar het is niet het enige wat ik doe natuurlijk. Ben ook zeker overtuigd dat je je zonder werk ook kunt ontwikkelen, werk geeft je alleen weer een ander "podium" Op een ander vlak, wat ik me trouwens wel afvraag: vinden de mannen die zoveel werken (zeg meer dan 40 uur) dat wel leuk? Doordat ik werk kunnen we bij ons allebei minder dan 40 uur werken en hebben we allebei tijd voor Thijmen. Het geeft ook minder druk op mijn partner doordat hij niet de enige is die inkomen binnenbrengt (lijkt mij erg scary als je in deze tijd de enige bent die inkomen heeft en je familie afhankelijk van je is). Ik bemerk soms bij vrouwen die niet werken (en ik heb niemand specifiek op het oog, wil niemand voor het hoofd stoten, wil alleen een bepaalde observatie delen) een soort entitlement/egoisme, zij kunnen lekker thuisblijven en voor de kinderen zorgen en hun partner werkt. Een soort van 'ik kan lekker doen wat ik leuk vind en heb alleen maar de lusten van het leven'. Uiteraard is werken soms gewoon niet zo leuk (vooral niet op maandagochtend als je om kwart over zes je bed uit moet en het is koud buiten!) en zou ik ook wel lekker thuis willen blijven. Maar zo denkt mijn vriend er ook over en het zou (in onze relatie in elk geval) bijzonder egoistisch zijn als ik het zo zou regelen dat hij meer gaat werken en ik thuis zou blijven. Ben wel benieuwd hoe jullie hier over denken en hoe bij degene die niet werken die beslissing tot stand is gekomen.
Groeien weet ik niet, daar doe ik het ook niet echt voor maar deze periode gaat al snel genoeg daar wil ik graag bij zijn, alle eerste dingen meemaken. Werken en een carrière is leuk maar als ik 80 mag worden en op een bankje naar de zonsondergang kijk dan denk ik niet aan mijn werk maar aan wat ECHT belangrijk is in je leven, namelijk mijn gezin, als ik dat goed heb gedaan en alles heb meegemaakt wat ik mee wilde maken dan kan ik tevreden doodgaan, werken is maar een manier om geld te verdienen voor mij, natuurlijk kan je wel plezier in je werk hebben maar ik vind mijn gezin echt vele malen belangrijker dan mijn portemonee inhoud of mijn sociale status wat ik allemaal niet "bereikt" heb (volgens anders mensen dan) Het is wel eens moeilijk hoor (in elk geval een uitdaging om alles goed te willen doen) maar belonend vind ik het wel, deze periode kunnen ze nooit meer van me afpakken (kan hem ook nooit meer opnieuw doen dus is extra belangrijk) Werken kan nog heel mijn leven.....
Ik heb natuurlijk wel de keuze, als ik WIL werken MAG dat gewoon, MAAAAAARRR hij vind het wel heel prettig dat ik thuis ben en voor een stabiele basis zorg, als ik niet thuis was gebleven had onze oudste naar speciaal onderwijs gemoeten dit hebben we nu kunnen voorkomen door heel veel liefde en tijd aan hem te geven (wat hij nodig had en verdiend) Hij had er niet aan moeten denken dat door mijn werkdrang een kind van ons op speciaal onderwijs had gemoeten, gewoon omdat wij de tijd niet wilde maken voor hem. Hier kon het dus dan was het een hele makkelijke keuze, als het niet kan door financiele tekorten dan is het een heel ander verhaal dan heb je niets te "willen" maar nu hebben wij onze zoon kunnen geven wat hij nodig had, de jongste zou het prima doen op een KDV denk ik zo (dat ligt meer in haar karakter) maar ze kan nog heel haar leven sociaal bezig zijn en dingen zonder haar mama doen dus ze doet het er maar even mee Hij werkt zoveel om een goede toekomst op te bouwen, daarnaast vinden wij werken voor een baas niet zo prettig en een eigen zaak gaat toch net even wat meer bloed, zweet en tranen in zitten, ook een keuze die we hebben gemaakt.
Ik was moe na 4 jaar studeren ( voltijd), werken ( parttime ernaast) en een kindje krijgen dat ik sowieso 1 jaar rust had ingelast. Toen beviel dat erg goed en is het zo gebleven zo het nu is.
mijn man en ik hebben elkaar daarin helemaal gevonden. Wij vinden het samen belangrijk dat ik voor een stabiele thuisbasis zorg en hij is helemaal in zijn elememt met zijn eigen bedrijf. Ik ben er niet er voor gemaakt om te werken en hij niet om te dag in dag uit te moederen. Doordat hij niet belachelijk veel werkt maakt hij wel veel dingen van ze mee en is hij ook betrokken. Bijv. vandaag onze middelste voor het eerst naar de pzs brengen, samen eten, samen de meiden naar bed brengen, etc.
Dit soort opmerkingen snap ik nooit zo (samen met opmerkingen als: als ik zou werken zou mijn hele salaris naar de kinderopvang gaan), waarom zou het door JOUW werkdrang komen? Hij wil toch ook werken? Wellicht had het ook zo kunnen zijn dat jij een baan had kunnen vinden waarmee je jullie gezin had kunnen onderhouden en had je man voor jullie kind kunnen zorgen.
Maar is het dan niet zo dat wij (onder andere) door de emancipatie ook de kèus hebben om part-time te werken? Ik lees en hoor nogal eens dat dat in andere landen eigenlijk geen keus is. België bijvoorbeeld heeft dat stukken minder. Parttime is daar 4/5 werken, banen voor minder uren zijn er bijna niet. Logischerwijs lijkt het mij dat veel vrouwen die eigenlijk wel graag een paar uur zouden willen werken, dat niet doen omdat ze dan meteen minstens 4 dagen moeten werken. En dat is dan weer niet zo geëmancipeerd... (waarmee ik niet wil zeggen dat die landen geen emancipatie kennen, alleen ligt dat dan waarschijnlijk op andere vlakken)
Nee er moest 1 iemand fulltime thuis zijn, 2 keer per week logopedie, 2 keer per week fysio, elke dag minimaal een uur oefenen (verdeeld over de dag) afspraken KNO, huisarts e.d. en dan nog 4 keer per week PSZ valt echt niet te combineren hahahaa En een eigen zaak levert meer voordelen op, mijn loon staat daar bij in het niets, die 1500 euro voor een parttime baan telt niet echt aan.
nikkie, whahaha rosao, ik werkte tot oktober op een kdv. Ik mistte daar de reden waarom ik het werk in eerste instantie ben gaan doen. De werkdruk ligt enorm hoog in de kinderopvang en even lekker met de kinderen zitten is er bijna niet bij. Daarbij komt dat ik maar 2 dagen werkte en dat salaris bijna volledig op ging aan de kinderopvang. Ik vond het dat niet waard en ben dan veel liever bij mn moppie thuis. Nu 3 maanden later, is het de beste beslissing die ik ooit genomen heb. Zeker als ze straks naar school gaat, ik ben er altijd voor haar.
@triskele: nou, als jullie allebei parttime zouden werken zou dat toch hetzelfde zijn als 1 iemand die fulltime thuis is? (niet dat ik geen respect heb voor je keuze, maar het kan altijd anders natuurlijk). Ik werk wel, 22 uur. Ik heb er wel over nagedacht om te stoppen met werken, maar ik vind het een te groot risico om te stoppen met werken in deze tijd. Zowel man als ik hebben 2 jaar geleden ondanks een vast contract door een reorganisatie op straat gestaan. Dat vind ik een te groot risico. Ik wil, als het niet hoeft, echter niet meer werken. Kansen heb ik genoeg gehad, maar ik wil ze niet grijpen. Ik heb die behoefte niet, ben liever thuis dan op het werk. Ik heb altijd voor ogen gehouden dat ik meer dan de helft van de week bij mijn kinderen wil zijn. Mijn man werkt nu nog 40 uur, maar hij gaat straks naar 36 of 32 uur toe. Hij zou niet minder willen, heeft het erg naar zijn op het werk, ik minder.
Dat gaat zoiezo niet met een eigen zaak natuurlijk, dus dan moesten we allebei fulltime werken om het financieel te halen. Eigen zaak verdiend gewoon veel beter. Daarnaast moest het 1 persoon zijn mijn zoon kon slecht tegen veranderingen / wisselingen in die periode moest heel stabiel zijn. Ik werkte eerst wel thuis maar dat heb ik toen ook stopgezet want hij komt gewoon op nummer 1 en als hij dat nodig heeft dan schuif ik mijn ding even opzij (komt straks wel weer) Maar daarnaast ben ik wel de geduldige thuis, mijn man kan niet tegen die instanties, ik blijf rustig en gebruik wat ik kan maar durf ook wel te zeggen als ik iets niet zie zitten. ALs het aan de instanties had gelegen had ie van alles "gemoeten" namelijk dat heb ik geweigerd en ik had gelijk, ik heb daar gewoon meer feeling voor. Maar daarnaast vind ik een man die parttime werk (of ik er nu bij werk ja of nee) gewoon niet zo aantrekkelijk, ik kan niet tegen dat "soort" moderne mannen, gewoon niet echt mijn ding, prima voor iemand anders maar ik ben anders opgevoed en mijn man is gelukkig ook ouderwets wat dat betreft. Ik ga straks als de kids allebei op school zitten gewoon weer een eigen zaak opzetten (of de huidige zaak helpen / uitbreiden) wij zijn echte ondernemers en voor een baas werken zou ik echt van binnen doodgaan , moet echt mijn eigen inbreng hebben in een zaak en hiervan ook zelf de vruchten van plukken. Met de kinderen is dat dan blijkbaar ook wij wilden kinderen dus dan willen we dat ook in eigen handen houden Wel als voordeel hebben wij dat in de winter hij wel vaker thuis is. Veel mensen denken altijd dat ik dan de favoriet thuis ben ofzo maar het is meer andersom maar dat komt denk ik ook omdat ik de strengste thuis ben, mijn man is niet zo met de regels maar goed dat hoeft van mij ook niet, ik ben juist op die manier heel geemancipeerd haha ik ben gewend dat de vrouwen thuis alles regelen enzo, heel erg zelfstandig, moet er iets in huis gebeuren dan kan ik heel veel zelf doen (ook klussen) mijn man vertrouwt mij volledig dat ik het huishouden onder controle heb, en wanneer hij thuis is is hij ook volledig thuis, dus geen sporten, hobbies e.d. waardoor hij de kids alsnog niet ziet. Hoe vaak ik hier niet zie dat de papa's om 16-17 uur thuis zijn maar dan alsnog er niet zijn voor hun kinderen, als die van mij thuis is staan de kids op 1.
En ja, ik zie mijn keuze om parttime te werken (of niet te werken) juist al emancipatie, zolang je die keuze zelf maar kunt maken.
Ik ken zoveel vrouwen die werken maar totaal niet geëmancipeerd zijn, dat zegt voor mij vrij weinig, het gaat denk ik om keuze maar ook om een bepaalde zelfstandigheid qua gevoel. Ik voel me enorm vrij ondanks dat het wel nodig was voor onze zoon heb ik niet het gevoel of het gedwongen is want ik wilde graag kinderen dus als ze me nodig hebben dan vind ik dat geen opoffering ofzo , ik weet dat het zoiezo tijdelijk is (ze worden groter, hebben mij minder nodig, wat ook goed is, ik houd dat niet tegen) Zolang je een keuze hebt lijkt mij het prima, maar werken op zich houd voor mij persoonlijk niet in dat je geëmancipeerd bent.