Zeker heb ik dit soort dingen! Toevallig van de week: ik zocht een zwembroekje voor onze jongste zoon en was op internet bij zomerkleding aan het kijken (van vorig seizoen) en toen kwam ik ineens die (of soortgelijke) ruitbroekjes tegen die Okke en Kalle op die prachtige foto op het blog aan hebben. Mijn gedachten stonden weer even helemaal stil bij het ongeluk, de ouders, het zusje, alles en mijn emoties waren weer even intens! Ook ik dacht: als ik dit al heb bij zoiets, hoe moet dat dan zijn voor de ouders? Wat een worsteling elke dag weer opnieuw.... Fijn om dit weer even te kunnen delen met jullie!
Toevallig meen ik afgelopen zaterdag de moeder gezien te hebben in een flits. Mijn hart stond even stil. Ik denk ook vaak aan ze! Relativeer zoveel meer. Alles valt in het niets als ik hieraan denk.. Liefs
Hoi iedereen, Ja, heel herkenbaar dat je kindjes ziet, die vergelijkenis vertonen met de mooie blonde mannetjes. Ik vind het fijn dat de vader 1 foto van Okke en Kalle heeft laten staan op hun blog. Zo laat ie toch mensen delen om af en toe even te kijken hoe de twee zo'n lol hadden. Af en toe zoek ik de foto op, kijk en naar, en laat tranen vloeien. Voor de moeder......voor de vader.....en voor Bente. Ik stel me vaak voor hoe het met de ouders moet gaan, maar ik kan me er niets bij voorstellen. Ik kan me alleen maar indenken dat je nooit meer uit je bed wilt komen. Je zult toch nooit meer blij kunnen zijn?! Waarschijnlijk elke dag naar de grafjes om toch maar even bij ze te kunnen zijn.........afschuwelijk!!
Hallo allemaal, Ik ben hier nieuw, heel nieuw. Een profiel aangemaakt vanwege dit topic. Wat een herkenning op dit forum! Met dikke tranen heb ik het topic van begin tot eind gelezen... Net als de meesten ken ik de kindjes niet. Wel woon ik vlakbij de plek waar het ongeluk gebeurd is en werk ik vlakbij hun huis. Het houdt mij nog steeds enorm bezig, meerdere malen per dag, vooral als mijn twee zoontjes (allebei net iets ouder dan Okke en Kalle) achterin de auto zitten. Het verhaal heeft mij enorm aangegrepen, meer dan ik van tevoren had kunnen bedenken. Ik heb me mee laten slepen door de nieuwsberichten steeds weer te lezen en de filmpjes te bekijken, rillingen bij het wegrijden van de ambulances. De prachtige, liefdevolle foto's van hun website gezien, verschrikkelijk en prachtig tegelijk, het hakt erin. Het huis wat te koop staat, lege bedjes... en daardoor een klein stukje van hun leven gezien. De plek van het ongeluk bezocht, waar de kade hoog is en het water koud... Ik heb er geen afstand van genomen en het misschien wel (on)bewust opgezocht. Het is geen leedvermaak of ramptoerist, wat sommige mensen lijken te denken. Maar door het verhaal compleet te krijgen hoop je het een soort te kunnen afsluiten. En mij gevoel was ook; Als ik een stukje met ze mee rouw, misschien neem ik dan een heel klein beetje pijn bij ze weg... Onzin, maar je wilt het ook voor hen voelen, ze het gevoel geven dat ze niet alleen staan. Ik ben erg 'blij' dat zovelen van jullie het ook zo heftig en intens beleven, waardoor je je soms ook afvraagt of het wel gezond is. Ik denk dat je je als moeder heel erg realiseert dat hoe goed je ook je best doet je altijd zo verschrikkelijk kwetsbaar blijft. In een flits kun je alles kwijtraken wat je zo enorm dierbaar is. Verschrikkelijk veel van ze houden is niet genoeg... Vooral 's avonds in bed stel ik me het ongeluk voor. Met alle verhalen, foto's, filmpjes en via via verhalen kun je het verhaal aardig compleet krijgen en je een goede voorstelling maken van wat er gebeurd is. Vooral het onder water gaan vind ik verschrikkelijk naar en vliegt me naar de keel. De auto die in het water rolt, moeder vasthoudend aan de kofferbak, in alle paniek en kracht die ze heeft de auto tegenhouden, maar er zelf achteraan gaan. Het koude water in, de auto die zakt, kindjes in paniek, onder water gaan... Tientallen mensen die in het water springen en de raampjes niet open krijgen en op een gegeven moment niet meer bij de auto kunnen. Je wordt gek, het kan niet anders, wat een verdriet... De auto zo lang onder water, je hoopt en hoopt, maar volgens mij weet je wel dat het te laat is... Ik kan er soms echt niet van slapen. Ook herken ik de stomme dingen van reclames over familie, bepaalde liedjes (Something in the water van Brooke Fraser, een heel blij nummer, maar ik kan er om huilen!) Wat een intens verdriet maken deze mensen door. Bij ieder beeld wat ik van ze heb spookt er steeds door mijn hoofd: Dit komt nooit meer goed... Fijn om even mijn hart te luchten hier!
Lieve mlbf, wat fijn dat je de moeite hebt genomen om te schrijven hier.. Zo herkenbaar wat je schrijft. Ik hoop ergens zo dat de ouders wel weer kunnen en mogen lachen van zichzelf, ook voor de jongetjes die misschien van bovenaf toekijken en voor de grote zus.. Ik hoop het zo intens. Zouden ze weer aan het werk zijn, wat doen ze verder vraag ik me af, Vreselijk, vreselijk...
Lieve MLBF, wat een vreselijk herkenbaar verhaal weer! Elke keer vind ik het fijn om te merken dat er meer mensen zijn die zo'n betrokkenheid hebben bij dit vreselijke ongeluk. En het is zeker geen ramptoerisme en al helemaal geen leedvermaak. Ik begrijp precies hoe je je voelt en door er meer over te weten, over te denken, hoop ik ook steeds dat ik het dan kan afsluiten, er iets aan kan beredeneren wat het dragelijker maakt, maar dat lukt natuurlijk niet. Het gaat echt ons voorstellingsvermogen te boven hoe het voor de ouders moet zijn. Wens ze zoveel kracht en liefde toe!
Alles wat je schrijft is zo herkenbaar mlbf! Telkens weer vind ik het zo troostend dat er nog steeds mensen zijn die het verhaal van Okke en Kalle ook zo aangrijpend vinden en dit hier met anderen willen delen. Ook ik zit weer veel met mijn gedachten bij de vader en moeder. Hoe gaat het met hun samen, hoe is het met Bente? Is er goede hulp voor moeder om de beelden van het ongeluk te kunnen verwerken dit kan geen mens tenslotte alleen. Tal van dit soort vragen houden me bezig en maakt me soms nog steeds intens verdrietig. Mijn grootste wens voor hun is dat er een dag aanbreekt waarin het leven weer in balans mag zijn. Ook ik zoek regelmatig het familieblog op om dan naar de foto van de twee knulletjes te kijken. Zo veel lol op die trap en zo vanzelfsprekend...Het blijft allemaal zo onbegrijpelijk!
Deze foto's doen echt pijn als ik ze zie. Moet er ook nog regelmatig aan denken. EDIT: Had een link geplaatst , weggehaald. Ben niet zeker of dat wel mag.
Ik heb de link toch weer aangeklikt...en voel meteen weer een pijn die door merg en been gaat. Zolang ik die gezichtjes niet voor me zie kan ik dit 'handelen', maar zodra ik foto's zie van die mooie jochies kan ik uren janken. Maar wel beter dat je de link hebt weggehaald denk ik... ze willen zelf duidelijk niet teveel publiciteit (en begrijpelijk ook), en dat moeten we respecteren.
Zo is het ook. Vorig jaar zijn hier 2 meisjes verongelukt toen ze buiten aan het spelen waren. Had ook heel veel impact op me gemaakt. vreselijk, kan die sirenes nog horen.
Ik kijk ook veel naar de foto's. Sommige foto's zijn via het blog nog bereikbaar. Onder een set foto's (prachtige foto's!!) Is dit nummer gezet, prachtig!! .Comptine D'un Autre Ete - StevieRyan - YouTube Vooral nu je weet wat er gebeurd is past het er zo mooi bij. Met de feestdagen had ik het meerdere momenten slecht. Waar ik dit jaar nog meer genoot van mijn complete, gezonde en liefdevolle gezin, realiseerde ik me ook dat zij het zo verschrikkelijk zwaar hebben. In november 2 kindjes verliezen (en hoe! Valt niet te relativeren...), half november Sinterklaas, eind november hun dochter jarig (hoe moet dat geweest zijn voor ze?) Dan de feestdagen door en begin januari zou het oudste jongetje 4 geworden zijn. Dit kun je toch niet aan? Het is gewoon niet menselijk. Ik vind het verschrikkelijk, knoop in mijn maag, steeds weer... Met oud&nieuw stond bij ons Ik hou van Holland op, je denkt nog; misschien staat het bij hen ook op... Tot er een paaldansact komt waar bovenstaand nummer onder gezet is. Stel dat ze aan het kijken waren, even iets luchtigs... dan komt het verdriet zo hard binnen. Ik realiseer me dat zij dit soort momenten vaak zullen hebben. Momenten dat je het verdriet even probeert of kunt loslaten en je overvallen wordt door het verdriet, je kunt het niet sturen. Inderdaad, kleding in de winkels die zij ook hadden, een rekening van het KDV, lievelingsmuziek van de jongens, ik noem maar wat! Gelukkig hebben ze bijzondere namen die je niet regelmatig hoort, wat zou dat pijnlijk zijn. Het is zo heftig...
Ik kijk ook veel naar de foto's. Sommige foto's zijn via het blog nog bereikbaar. Onder een set foto's (prachtige foto's!!) Is dit nummer gezet, prachtig!! http://www.youtube.com/watch?v=qK_JfNlNSTk&feature=player_embedded Vooral nu je weet wat er gebeurd is past het er zo mooi bij. Met de feestdagen had ik het meerdere momenten slecht. Waar ik dit jaar nog meer genoot van mijn complete, gezonde en liefdevolle gezin, realiseerde ik me ook dat zij het zo verschrikkelijk zwaar hebben. In november 2 kindjes verliezen (en hoe! Valt niet te relativeren...), half november Sinterklaas, eind november hun dochter jarig (hoe moet dat geweest zijn voor ze?) Dan de feestdagen door en begin januari zou het oudste jongetje 4 geworden zijn. Dit kun je toch niet aan? Het is gewoon niet menselijk. Ik vind het verschrikkelijk, knoop in mijn maag, steeds weer... Met oud&nieuw stond bij ons Ik hou van Holland op, je denkt nog; misschien staat het bij hen ook op... Tot er een paaldansact komt waar bovenstaand nummer onder gezet is. Stel dat ze aan het kijken waren, even iets luchtigs... dan komt het verdriet zo hard binnen. Ik realiseer me dat zij dit soort momenten vaak zullen hebben. Momenten dat je het verdriet even probeert of kunt loslaten en je overvallen wordt door het verdriet, je kunt het niet sturen. Inderdaad, kleding in de winkels die zij ook hadden, een rekening van het KDV, lievelingsmuziek van de jongens, ik noem maar wat! Gelukkig hebben ze bijzondere namen die je niet regelmatig hoort, wat zou dat pijnlijk zijn. Het is zo heftig...
Ik vind het heftig en mooi tegelijk dat er nog zo velen zo intens meeleven met de familie, na ruim 2 maanden. Ook mij laat het nog steeds niet los. Nog steeds dagelijks schieten mijn gedachten ineens naar die twee jongetjes, maar vooral ook naar de moeder, vader en zusje. Ik moest net echt weer huilen toen ik de laatste berichten hier las, zeker van MLBF... zo herkenbaar! En Bunchy, woon jij ook in Utrecht? Ik heb ook al een paar keer gedacht dat ik haar zag lopen, maar dat was telkens niet zo. Dan vraag ik me wel meteen af: zou ze alweer 'gewoon' door de stad kunnen lopen, zich buiten vertonen, of is dat allemaal gewoon echt niet te doen (overal zie je toch kleine kindjes lopen)... Maarja, aan de andere kant, elke dag als ze haar kleine meid naar school toe brengt wordt ze natuurlijk ook geconfronteerd met kleine jongetjes. En haar kleine mannetje was natuurlijk ook vorige week voor het eerst naar de kleuterschool gegaan. En zou(den) ze alweer werken, langzaamaan het weer probere op te pakken, of is dat gewoon een onmogelijke taak? Ik zag laatst een programma, waarbij een moeder vertelde hoe ontzettend slecht het met haar ging nadat haar jongste dochtertje van 10 mnd plotseling overleed, ze was ook een tijdje opgenomen. En zij had nog 3 andere kinderen om voor te leven... Dan moet ik ook meteen weer denken, kun je wel nog normaal functioneren, of is dat gewoon een onmogelijke taak (zeker ook omdat het zo'n heftig verschrikkelijk ongeluk is geweest).... alles wat je ziet/doet binnen en buiten moet haar aan haar kindjes herinneren. al zijn het alleen maar alle auto's buiten. kan ze weer in een auto zitten? Goed, zoals jullie kunnen lezen ben ik er ook nog erg mee bezig, en ook ergens op zoek naar 'antwoorden', welke dat weet ik ook niet want die zijn er niet. Ik kan alleen maar intens hopen dat er op een of andere manier ergens lichtpuntjes zijn zodat ze verder kunnen op een of andere manier, en ergens weer een gevoel van gelukkig zijn ooit gaan vinden.....
MLBF, dat is inderdaad een prachtig nummer. Dat was toch van een reclame. Ik heb het toendertijd ook opgezocht. Wat een mooi nummer ook voor dit, hebben de ouders dit bij foto's gezet?
Ik hoop het ook zo! Dat ze ooit weer kunnen genieten van het leven, al is het maar een moment. Maar waar je bij een ziek kindje nog zou kunnen denken; het is beter zo... en bij een auto ongeluk waar iemand anders schuldig is; ik kon er niks aan doen om dit te voorkomen... is het hier toch anders. Natuurlijk was het NOOIT NOOIT haar bedoeling, iedereen weet en snapt dat, maar het is wel gebeurd. Afgezien van het verschrikkelijke verdriet zal er bij haar ook schuldgevoel zijn en hoe ga je daar mee om? hoe gaat de vader hier mee om? Hopelijk ervaren ze het als een ongeluk en zijn er geen verwijten... Want het was ook een ongeluk! Natuurlijk hebben ze nog een dochter om voor te gaan, die het nu ook juist zo verdiend dat haar ouders voor haar gaan, maar kunnen ze het opbrengen zo graag ze ook zouden willen? 6 jaar en het leven is al zo zwaar voor je. Kunnen ze de draad weer oppakken... En hoe hard je ook je best doet, het zal nooit meer hetzelfde zijn. Dat woordje nooit vind ik zo verdrietig... Bij hun eigen website stond dit nummer onder foto's uit de periode waar Kalle net geboren is. Intens geluk met een prachtig nummer, maar het heeft nu zo'n andere lading als ik het hoor. Ook de 'top 40' muziek uit november, de teksten ppfff... Alsof ze ervoor geschreven zijn! "It's to cold outside for angels to fly..., the worst things in life come free to us" (the A-team van Ed Sheeran) "Who will love you? who will fight? And who will fall, far behind?" (Skinny love van Birdy) Maar dat is misschien meer een tic van mij Maar wat fijn om het hier met elkaar te delen!
MLBF, ik heb het ook met een aantal nummers die toen in november veel voorbij komen, dus begrijp je volkomen. Ik heb het helemaal met het nummer, paradise van Coldplay. Elke keer als ik dat nummer hoor moet ik slikken, dat nummer verbind ik voor altijd met dit drama.... Ik vind de tekst ook heel erg slaan op hun zusje...
Hallo MLFB, ik vind dat je alles weer bijzonder treffend hebt verwoord. Steken van pijn gaan als ik het hele verhaal weer zo lees. Ik heb hetzelfde met de muziek van de laatste tijd. Zeker met Skinny Love van Birdy, maar op 1 of andere manier ook met Somebody that I used to know. Hoewel dat niet waar is, denk ik als ik dat nummer hoor toch altijd weer even aan hen. Welkom bij een groep mensen die dit ongeluk toch bijzonder aangrijpt. Ik zie mezelf ook niet als ramptoerist en heb dit ook niet met andere ongevallen gehad. Het is zoiets wat jij schrijft. Dat je met hen mee wil rouwen om ook hen te laten weten dat ze niet alleen zijn.
Wat een ontzettend mooi nummer, ben tot tranen geroerd. Ik herken mezelf weer in al jullie gedachten en belevingen. Jongetjes van dezelfde leeftijd met blonde krulletjes, een geruit broekje, een lievelingsliedje, de 2e, de 9e.. En wat herkenbaar hoe jullie muziek ervaren. Dit heeft op mij ook een sterke invloed. Here without you van 3doorsdown, Het water van Marco Borsato, My Immortal van Evanescence. Of een zinnetje als "in the morning I'll be with you, but it will be a different kind" van Birdy's Skinny Love. Vaak is dit aanleiding me te verliezen in mijn gedachten en dwalen ze af naar Okke, Kalle, hun ouders en zusje. Maar soms komt het ook vanuit het niets. Vandaag op mijn werk bijvoorbeeld. Dan overvalt het gevoel me dat het niet meer terug te draaien is en er voor altijd zo een leegte zal zijn bij dit mooie gezin. Inderdaad, het woordje nooit, zo onomkeerbaar verdrietig. En het woordje altijd, zo wreed en hard. Dan slaat mijn hart een slag over. Wat ik in die fractie van een seconde voel vliegt me naar de keel, maar valt volkomen in het niet bij wat de ouders moeten voelen. Ik kan me geen voorstelling maken van hoe hun dagen er nu uitzien. En ergens ook weer wel. Ik kan me bedenken dat je op een zeker punt voorzichtig weer kleine wankele stapjes maakt om je leven weer op te pakken. Ik kan me voorstellen dat dat zo onwerkelijk, benauwend en onzeker is. Ik kan me voorstellen dat je zo intens verdrietig bent op zo veel momenten. Momenten waarop je "voorbereid" bent als je je dochtertje van school haalt. Maar wat doe je op momenten dat de blinde paniek je om het hart slaat? Misschien op een dag dat het net wat beter gaat en je besluit de deur uit te gaan en probeert te genieten van een wandeling? Maar wat ik zeg, dit is slechts een voorstelling.. Een beeld dat ik daarbij heb. Ik kan me voorstellen dát, maar niet hóe!! Het gaat mijn belevingswereld te boven. Zoveel verdriet is gewoonweg onmenselijk. Hoe verwerk je dat? Net als jullie hoop ik zo dat ze de kracht vinden verder te kunnen..
Vandaag kwam ik thuis en was mijn vader samen met mijn zoontje aan het puzzelen. Op zo'n moment realiseer ik me ook hoe hard dit voor de opa's en oma's moet zijn. Wat zullen ze trots zijn geweest op die twee lieve schatten. Wat zullen ze genoten hebben van al die momenten samen. Als opa en oma geniet je op een andere manier van je kleinkinderen, hoor ik mijn moeder wel eens zeggen. Waar vroeger in alle hectiek en drukte de mooie momenten razendsnel aan je voorbij vlogen, kun je er nu meer de tijd voor nemen. En zo in één klap is dat zomaar voorbij. Buiten dat lijkt het me heel verdrietig en moeilijk je zoon of dochter zo te moeten zien lijden. Buiten je eigen verdriet wil je toch ook troost bieden aan je kind..