Kwetsbaar begin, vijf jaar later (NRCV Dokument) Iemand toevallig gisteravond gezien? Was deel 1 van een documentaire over prematuren en de wereld daaromheen. Ontzettend indrukwekkend. Ik wilde eigenlijk net naar bed gaan maar ben even blijven kijken en blij dat ik het gezien heb. Volgende week is deel 2. Deel 1 kun je hier terugzien: NCRV Dokument: ma 16 jan 2012, 22:55 - Uitzending Gemist Een gemiddelde zwangerschap duurt 38 weken. Recent onderzoek heeft aangetoond dat een kind al na 24 weken levensvatbaar kan zijn. Maar dat brengt wel veel risicos mee voor de baby. Elk jaar worden er in Nederland 200.000 kinderen geboren. Vierduizend hiervan worden rond de 24-wekengrens geboren en komen terecht in een van de Neonatologische Intensive Care Units. Hier worden de te vroeg geboren kinderen verzorgd en nemen doktoren en ouders dagelijks zware en ingrijpende beslissingen. In de serie Kwetsbaar Begin: 5 jaar later vertellen ouders hoe het vijf jaar na de vroege geboorte met de kinderen gaat. Zwaargehandicapte baby In de eerste aflevering zie je het verhaal van baby Nigel. Hij wordt in 2006 geboren na een zwangerschap van 25 weken en twee dagen. Vanwege de vroege geboorte komt hij direct in een couveuse terecht en wordt daar beademd. De baby heeft stuipen en krijgt een hersenbloeding en een herseninfarct. De neonatologen voorspellen dat baby Nigel hierdoor zwaar gehandicapt zal zijn. Zowel geestelijk als motorisch. De ouders houden zielsveel van hun pasgeboren kind, maar willen geen zwaargehandicapt kind. In overleg met artsen nemen de ouders een ingrijpende beslissing. Ze besluiten het leven van de baby te beëindigen. Staan de ouders na vijf jaar nog steeds achter dit moeilijke besluit? Dilemmas Mark van der Hoeven is neonatoloog in het Academisch Ziekenhuis Maastricht en houdt zich bezig met de gevolgen op lange termijn van vroege geboortes. Het is een jonge vorm van geneeskunde, met veel dilemmas. Want wanneer behandel je een veel te vroeg geboren kind, en wanneer besluit je dat je niets kunt doen? Van der Hoeven is blij als ouders na vijf jaar vertellen dat het kind over zijn problemen is gekomen, maar vraagt zich soms ook af wat artsen de ouders en het kind hebben aangedaan.
ik heb hem gezien....enne mijn zoontje is daar ruim 6 jaar geleden ook geboren, en heeft daar ook gelegen, hij was prematuur en dysmatuur....ik heb ook nog contact met lotgenootjes die ik daar heb leren kennen, 1 van hun heeft hun dochtertje verloren na een strijd van 5 maanden!! ik ben blij dat onze zoon er "goed vanaf is gekomen", hij heeft er ADHD aan overgehouden(verhoogde kans bij vroeggeboorte), en bij de geboorte bleek hij hypospadie te hebben (een niet gesloten plasbuis), waaraan hij inmiddels 3x is geopereerd, maar voor nu ziet het er goed uit! heb me wat zitten brullen bij die beelden!!
Nou dat kan ik me heel goed voorstellen, bij mij liepen de tranen al over mijn wangen, laat staan als je eigen kindje daar heeft gelegen en je alles hebt meegemaakt. Wat fijn dat je zoontje het nu zo super goed doet!
ja, als je dat zo terug ziet....het is voor ons ook de reden geweest waarom wij 5 jaar tussen onze mannekes hebben zitten...gelukkig door de MMM snel zwanger geraakt, anders zat er nog meer tussen. wij hebben ook een gesprek gehad met de neonatoloog, om met name mijn man te overtuigen, dat het niet weer zo hoeft te gaan....ze waren wel al blij als we de 30 weken zouden halen, maar uiteindelijk hebben ze me 2x ingeleid en is de kleine man met bijna 40 wkn geboren!!
Ik vond het ook erg heftig om te zien. Mijn zoontje heeft ook op die afdeling gelegen in Maastricht, ruim 4 jaar geleden. Ik vond het moeilijk om de piepjes te horen, de ruimtes te zien en de verpleging en artsen. Het deed me veel en ik heb er ook behoorlijk wat tissues doorheen gejaagd.
Pfff meiden, ik heb het ook gezien. Ook hier veel tranen gelaten, heb zoveel respect voor de meiden die dit mee hebben gemaakt. Dan vallen onze problemen met onze dochter echt in het niets. Onze dochter heeft toen ze een week oud was stuipjes gekregen en achteraf bleek (na 3 maand ziekenhuisopname) dat ze epilepsie heeft. Maar de angsten die ik in deze docu heb gevoeld hebben wij gelukkig niet meegemaakt. Het ergste wat wij hebben gehoord in die tijd is dat ze misschien een stofwisselingsziekte zou hebben, maar gelukkig is het alleen maar epilepsie. Zelfs nu onze dochter autisme heeft doet niets af aan de heftige dingen die ik in "een kwetsbaar begin" heb gezien. Wat ben ik dankbaar dat onze dochter hier rondloopt (alweer 4,5 jaar!) Deze docu's heb ik af en toe nodig om de boel te relativeren, diep respect voor de ouders om aan zoiets heftigs mee te kunnen werken! Achteraf ben ik wel blij dat ik niet gisterenavond heb gezien maar via programma gemist.
Heb het niet gezien, vanavond wanneer ik thuis ben eens proberen of het lukt (woon in Duitsland.... dus weet niet of ik uitzending gemist kan krijgen) Maar voor ons komt dit nu ook heel dicht bij, niet zozeer persoonlijk meegemaakt maar in de familie dus wel. Mn nicht en haar man staan nu voor het afscheid van hun zoontje. Hij is eind december geboren met ongeveer 26 weken zwangerschap. In eerste instantie leek het goed te gaan, kon al ademen zonder ademondersteuning. Maar vorige week hield hij ineens veel vocht vast en gisteravond zijn de grootouders opgebeld om afscheid te komen nemen. Het manneke heeft een reeks zware hersenbloedingen gehad en de gevolgen zijn niet te stoppen. Zodra de grootouders vanochtend afscheid hebben genomen, zal kleine J in de armen van zn ouders worden gelegd om voor eeuwig afscheid te nemen. He bah, zit hier zowat te huilen achter de pc op mn werk. Blegh!
Ik heb het halverwege afgezet. Ik heb zo zitten huilen ik kon niet meer verder kijken. Ik werd er zo verdrietig van! die ouders hoe vreselijk voor hun wat een verdriet.
Ik had deze documentaire ook al gezien toen de oudste net was geboren, ik vond het toen zo emotioneel Nu weer gezien gister en ja hoor weer tranen met tuiten wat ben ik blij dat ik nooit voor die beslissing heb hoeven staan het lijkt me lood en loodzwaar, vreselijk om je kindje zo moeten te verliezen.
heb het opgenomen en ga het kijken als mijn gezonde kleuters (die met 26 weken zijn geboren) in hun eigen prinsessen bed slapen.
Pfffff......ongelooflijk heftig! Ik had deze docu jaren geleden al eens gezien en toen al tranen met tuiten gehuild. Moet verschrikkelijk zijn om zoeits mee te maken. Dat gun ik niemand. Ik ben wel heel blij dat de ouders uiteindelijk na die hele moeilijk tijd nog een gezond kindje hebben gekregen.
Ook gekeken en wist eerst niet wat de afdeling inhield maar na het zien van deze documentaire dus wel .. Echt verschrikkelijk om zoiets mee te moeten maken tranen liepen hier ook..
Ik had hem aleens gezien, maar wij waren dus idd ook naar bed, lagen nog wat te zappen en kwamen het tegen, weer blijven kijken. Ook hier tranen met tuiten, gewoon vreselijk zoiets en dan de gedachte dat dit elke dag misschien wel gebeurd. Wil volgende week de andere aflevering ook zien eigenlijk, maar weet niet of ik eraan denken zal. Het stukje met dat ze nu een dochtertje hebben dat had ik overigens nog niet gezien eerder.
Ach jeetje, wat *** Arm mannetje, arme ouders.. Sterkte.. heb het niet gezien, helemaal vergeten.. Vanavond even terugkijken..
zat te twijfelen om te kijken maar niet gedaan, vind het ook altijd erg moeilijk om dit soort docu's terug te zien. onze oudste dochter is met 30 weken geboren en heeft ook moeten vechten voor dr leven. erg moeilijke tijd, daarom ook erg confronterend..
Ik ga de uitzending nu even kijken. Deze docu's kijk ik altijd. Hoe zwaar en donfroterend ook, ik heb zo onwijs veel te danken aan de medewerkers van de NICU-afdeling, en uit respect voor hun en voor de kleine kanjers probeer ik het altijd uit te kijken. Het is de grootste strijd waar een ouder doorheen moet...