LET OP... LANG VERHAAL Allereerst wil ik even vermelden dat ik onder een andere naam actief ben op zp maar just in case heb im hiervoor een andere naam aangenomen. Ik was veertien toen ik de ziekte van pheiffer kreeg. Dit heeft een aantal weken geduurd maar voor mijn gevoel heb ik hier een blijvende vermoeidheid aan overgehouden. Ik ben nu 26 en ben het allemaal behoorlijk zat aan het worden en zou graag willen weten wat er nou precies met mij is. Na de pheiffer ben ik dus altijd snel moe en futloos gebleven. ik was dus veertien en als ik uit school kwam moest ik zowat 2uur slapen om de avond door te komen. Dit heb ik volgehouden tot ik ging werken na schooltijd. ik was dan in de avond best wakker omdat ik dan zo bezig was geweest. de volgendr ochtend was dan een ramp... zo moe!!! en in de weekenden sliep ik vaak overdags. Niet alleen ben ik moe maar ik heb ook nooit zin om huishoudelijke taken te verichten. ik doe het wel maar vaak kom ik er met een smoes onderuit en ga ik dan slapen of gewoon ff op de bank liggen. dan word je al snel een lui persoon gevonden en ik ging enorm balen van mezelf. het is niet dat ik niet wil, ik heb er gewoon geen puf voor. De laatste tijd komt daarbij dat ik enorm stemmingswisselingen heb. ik kan op het ene moment geweldig gelukkig zijn met mijn leven en het andere moment (en dit vind ik moeilijk om te zeggen) wensen dat ik er niet meer was zodat ik rust heb. Ik kan enorm boos zijn op mijn dochter en haar 10seconde later helemaal plat knuffelen. ik hou immens veel van mijn vriend en soms haat ik hem en zou ik willen dat ik hem nooit had gekend. Het zijn ook juist de mensen waar ik het meeste van hou, die ik tegelijkertijd wel af kan schieten. Ik heb niet de makkelijkste jeugd gehad. m'n vader was alcoholist en kon enorm agressief zijn. Nu is hij ongeneeslijk ziek en zich niet meer bewust van de wereld. mijn vader ken ik dus voornamelijk dronken of vergeetachtig... geen idee of dit er iets mee te maken heeft maar ik vermeld het toch maar. Ik heb gezocht op internet naar wat er wellicht mis met me is en ik kwam op een site over borderline... ik herken mezelf heel erg hierin. het impulsieve, het zwart/wit denken, het moeilijk alleen kunnen zijn etc. Ik wou ook al vroeg moeder worden wamt ik wou zo graag iets wat echt van mij is. en nu... valt het moederdchap me vaak enorm zwaar en zit ik soms te denken "had ik het maar nooit gedaan" das toch erg? Terwijl ik zo gek ben op haar! Ik vind het zo erg dat mensen niet begrijpen hoe ik me voel en me daarom een lui wijf vinden. terwijl ik in mijn ogen gewoon ziek ben ofzo. ik hoop met dit verhaal wat herkenning van sommige te krijgen. ik weet het gewoon vaak niet meer. Sorry als dit verhaal warrig overkomt maar momenteel zit ik er even doorheen en denk ik dat ik echt gek ben. Meiden, kom me aub geen trap na geven maar wat begrip zou fijn zijn.
ik denk dat je beter naar een huisarts of psycholoog kan gaan. Waar je eens goed je verhaal kan doen, en zij jou hierin verder kunnen helpen.. Ik denk dat wij naast jou steunen, niet veel kunnen helpen hierin.. Sterkte
Ben je al een keer met dit verhaal bij je huisarts geweest? Lijkt me toch wel dat er dan onderzoek gedaan wordt namelijk! Kijk, vermoeidheid en moodswings zouden eventueel met je schildklier te maken kunnen hebben, maar voor de andere dingen zou je toch echt met een arts/psycholoog moeten praten denk ik. Wil je in ieder geval veel succes wensen, want dit lijkt me niet niks om zo door 't leven te gaan!
Ik kan iemand met Bordeline en hoe jij het omschrijft komt het aardig overheen inderdaad. Ik wil je in iedergeval heel veel sterkte wensen en probeer hulp te zoeken. Je bent misschien ziek en daar hoef je je niet voor te schamen.
Ik zou hier inderdaad ook mee naar de huisarts gaan en je door laten sturen naar een psycholoog. Denk dat je al een heel eind verder bent voordat ze kunnen zeggen of er daadwerkelijk iets met je aan de hand is.
Allereerst een dikke knuf! Zo Ik ben ook chronisch vermoeid na pfeiffer, dus dat kan heel goed. Als je denkt dat je wellicht idd borderline hebt, zorg dan dat je via je huisarts bij de juiste hulpverlening terecht komt (trimbos bijv), iig moet je dan naar een psychiater voor de diagnose. Het zou zelfs kunnen dat jouw vader ook borderline had en daarom aan de alcohol is geraakt (maar dat is maar een gissing natuurlijk). Als je idd bordeline hebt, dan kunnen ze je daarvoor de juiste therapie geven. Ik weet zeker dat, ook al wil je geen stempeltje, het fijn is als je klachten een naam hebben en ook dat je daarna de voor jou beste therapie kan krijgen om zo goed mogelijk met je klachten en beperkingen om kan gaan.
Vermoeidheid en stemmingswisselen kunnen ook op een b12 tekort duiden. Dat heb ik namelijk. Ik denk dat je beter naar de huisarts kunt gaan. Wij zijn natuurlijk geen dokters en er zijn al verschillende antwoorden gegeven. Hopenlijk heb je snel duidelijkheid. Misschien kun je bloed prikken op o.a. schildklier en b12. Sterkte ermee.
ik zou ook om een verwijzing vragen naar psycholoog. En voor de vermoeidheid gewoon naar de huisarts gaan. Mocht je "alleen" borderline hebben dan heeft dat verder helemaal niks met je vermoeidheid te maken hoor. zou het dan wel goed laten uitzoeken. Terwijl je andere psychische problemen heel goed met vermoeidheid te maken kan hebben, depressie, burn-out, zwaar verleden wat je nog niet verwerkt hebt ect
ik denk dat alleen de dokter kan vaststellen wat je echt hebt. het kan zoveel zijn maar is zou het wel even na laten kijken! sterkte
Mijn advies: ga naar de huisarts met je verhaal en laat je bloed eens prikken. Komt daar niets uit, kun je altijd nog aan iets psychisch denken. Vit B12 tekort kan ook dit soort klachten geven, net als een schildklierstoornis. Je kunt ook eens googlelen op CVS. Weelicht herken je daar ook wat in. Ik zou pas uit gaan van borderline als je lichamelijk echt niets mankeert.
Wat je wel of niet heb daar kan ik geen zinnig antwoord op geven. Daar voor moet je naar je huisarts. Het zou zo kunnen zijn maar dat kan alleen een psychiater voor je uitzoeken. Ga naar je huisarts en vertel over je twijfels en angsten. Hij zal je door moeten sturen. Het kan meerdere kanten op of idd wat je zelf denkt borderline of een postnatale of een gewone depressie. En daar bij herken ik het plaatje wel iets. Het lijkt wel m.n eigen verhaal. Maar wil geen vergelijking maken. Ook die gedachtens heb ik wel eens gehad naar me kinderen van was ik er maar nooit aan begonnen en juist op de momenten als ik zelf niet lekker in me vel zat. Dus zo raar klink je me niet in de oren. Kinderen kunnen best veel van je vragen en als je dan al niet lekker in je vel zit kan je negatief gaan denken en in een negatief spiraal terecht komen. En helaas als je de diagnose van bijvoorbeeld borderline zou krijgen het is een rot stempel die je mee krijgt. En waar ik persoonlijk vaak moeite mee heb omdat ik 90 procent van de tijd gewoon me zelf ben en niet zo zwaar in het leven staat bijvoorbeeld. Het is geen schaamte maar borderliner.s hebben nu een maal een stempel die niet altijd over een komt met de werkelijkheid. Succes er mee en heel veel sterkte.
Bedankt voor jullie lieve reacties. Mijn schildklier is getest nadat ik was bevallen. Dit was allemaal prima in orde. Ik betwijfel het dat het aan een tekort aan vitamine zou liggen aangezien ik het al vanaf mijn veertiende heb... De vermoeidheid dan. De stemmingswisselingen etc. zijn van de laatste jaartjes. Zijn er toevallig vrouwen die zich in mijn verhaal herkennen? Mag ook een pb als je het niet graag hier neer zet.
O wil best wat dingen vertellen hoor die schaamte ben ik al een hele tijd voor bij. Ik heb ook pfeiffer gehad maar ook voor de pfeiffer voelde ik me al anders. Ik heb pfeiffer gehad toen ik 22 was. En liep toen al bij een psycholoog.( de diagnose is toen nog niet gesteld borderline) En ik heb me altijd al eens soort van buiten beentje gevoeld. Was altijd al een meisje dat zich terug trok. En vaak de eenzaamheid opzocht al van af jongs af aan. Mijn jeugd laat ik het zo stellen is ook bepaald niet over rozen gegaan. Ben niet lichamelijk mishandeld wel denk geestelijk en emotioneel verwaarloost omdat, ik twee ouders had die te veel met hun eigen conflicten bezig waren. Mijn vader had een kwade dronk over zich en heb best veel ellende met die man mee gemaakt( en toch is het een lieve man soms) Mijn moeder is een schat van een vrouw maar diep beschadigd uit haar eigen jeugd, in een huwelijk gestapt met een dominante man. En ze lied de kaas niet van haar brood eten maar was/is toch ook weer een vrouw van goed vertrouwen. Ik ga niet hier vertellen wat er allemaal in mijn jeugd is voorgevallen. Dat heb ik voor het grootste deel verwerkt. Ook niet altijd hoor. Ik heb altijd voor andere gezorgd binnen het gezin waar in ik opgroeide. En zat vaak letterlijk en figuurlijk tussen het wal en het schip. Daarna een zusje die vroeg kinderen kreeg waar voor ik zorgde een groot gedeelte. Maar toen kreeg ik me eigen kindje en toen kwam alles wat ik mee gemaakt had in een klap boven drijven. En daarbij was er veel stress van af het begin van mijn relatie met de vader. ( ook weer een ander hoofdstuk) tel er bij op een rotbevalling( zoon niet geboren zien worden). En toen kwam het verhaal borderliner boven drijven. In mijn kraamweek. En toen dacht ik inderdaad was ik er maar nooit aan begonnen ik die sterke vrouw die voor alles en iedereen door het vuur ging die altijd voor de andere zorgde kon niet eens. Goed voor haar eigen kindje zorgen en dat heeft mij de das toen om gedaan. Daarbij ik heb wel borderline maar ook nu suiker en een b12 te kort. Wil wel meer op schrijven maar dan heb je tien pagina.s nodig. O ja voor de andere die het lezen( ben nog nooit slecht geweest voor me kinderen) deed nog liever me zelf wat aan dan dat ik hen wat aan deed.
Zoals iedereen al zegt; naar de huisarts gaan en verwijzing vragen voor psycholoog. Ik wil je wel geruststellen; het hoeft echt niet direct borderline te zijn. Er zijn zoveel andere dingen die het ook kunnen zijn (bipolaire stoornis, depressie, vitamine B tekort, slecht functionerende schildklier en ga zo maar door). Kortom, niet aan ons om te beoordelen en ik zou zelf ook niet voor dr. Google gaan spelen dan maak je je waarschijnlijk alleen maar ongerust. Maar ik zou zeker even naar de huisarts gaan met je verhaal. Sterkte ermee!
hier herken ik veel van mezelf in moet zeggen je bent sterk om het zo openbaar te zetten en er zo over te kunnen schrijven daar gaan vele jaren overheen. en nee je zou je kinderen niks aan doen want (ik heb dat iniedergeval) je wilt je kinderen beter bieden dan dat je zelf hebt gehad. maar daarbij vergeet je gauw jezelf een beetje. vanuit mijn dan.
Ik herken me ook in jouw verhaal. Ik had niet eens zo zeer last van stemmings 'wisselingen', ik ben *nog voordat ik zwanger raakte/kinderen had* in een diep dal geraakt, omdat ik erg in de knoop zat met mezelf. Ik had gedachtes 'dat het maar beter was als ik er niet meer zou zijn, want dan was deze ellende er niet meer'. Ik had dus zelfmoord nijgingen. Ik was erg druk in mijn hoofd, dacht dat ik van alles moest doen en dat ik het niet meer aan kon. Ik had geen motivatie meer, nergens meer zin in...kon amper m'n bed uit komen, als ik te laat was voor werk, verzon ik wel een of andere smoes zodat het leek dat het niet mijn schuld was/ik er niks aan kon doen. Ik 'vluchtte' de alcohol in, en als ik teveel op had, ging het mis; Ik reageerde mijn verdriet af op anderen, en dat uitte zich dan in woede-uitbarsingen. Daardoor was ik erg boos op mezelf omdat ik het op mensen af reageerde die er niks aan konden doen, die dichtbij mij stonden. Ik zat absoluut niet lekker in mijn vel, ook o.a. door mijn jeugd, dingen die ik toen heb 'meegemaakt'. Ik zat dus totaal niet lekker in mijn vel en zat in een neerwaartse spiraal. Uiteindelijk naar de huisarts gestapt, die heeft mij doorverwezen naar een psychiater. Daar kwam uit dat ik depressief was. Ik had wel symptomen van borderline, maar het was vooral de depressie waarom ik zo 'down' was, en geen borderline. Waar het bij mij zat was het praten. Ik praatte nooit over mijn gevoelens, was bang wat anderen wel niet van mij zouden vinden. Uiteindelijk toch gaan praten en dat is DE oplossing voor mij geweest. Ik kropte niks meer op, dus had nergens meer last van. En dat ben ik blijven doen, doe ik nog steeds. Als ik ergens mee zit praat ik er gelijk over, (als ik daar behoefte aan heb, soms kan ik dingen ook zelf 'oplossen') zodat het mij niet dwars blijft zitten. Ik kan natuurlijk niet zeggen wat jij hebt, maar mijn tip is; praat erover met mensen, zeg wat je voelt, krop het niet op, daar kan het alleen maar 'erger' van worden. idd misschien naar de ha gaan, die kan je wellicht verder helpen. Je kunt me trouwens altijd pb'en als je nog vragen hebt. Succes!
ik heb geen tips meer voor je die al niet gegeven zijn.. Maar wat knap dat je zo eerlijk over jezelf nakunt denken en dus ook stappen wilt nemen.Tussen de regels door hoor ik een hoop schuldgevoel.. Maar een goede moeder geeft haar fouten toe en wil er aan werken.. en dat doe je meis.. Doe jezelf dus niet te kort! Veel sterkte in de komende tijd
Ik durf geen uitspraak te doen, de enige die dit 'mag' doen is een psycholoog of een spv'er, na onderzoek. Ik heb ook een k*tjeugd gehad. Daar kwam nog bij dat ik op mijn 16e mijn eerste migraine-aanval kreeg. Dat was eerst eens per jaar, vanaf mijn 20e werd dat eens per maand en na een half jaar 3 keer in de week. Ben dr na flink medicijngebruik en -afbouw gelukkig weer vanaf, hoewel ik af en toe nog een licht aanvalletje heb, waar ik gelukkig nog normaal bij kan functioneren. En bij mij is 8 jaar geleden persoonlijkheidsstoornis met bps (borderline persoonlijkheidsstoornis, hele mond vol)-symptomen geconstateerd. Ik ben erg wispelturig, verstrooid (is hopelijk hier nog niet opgevallen ), heb vaak ups en downs (die in de loop der jaren gelukkig heel erg verminderd zijn), pieker heel vaak, waardoor ik soms slecht slaap (daar komt de vermoeidheid om de hoek, die kan nl. indirect wel gerelateerd zijn aan bps). Ik heb het gelukkig (mede dankzij mijn man) leren accepteren en schaam me er ook niet voor. Ik ben wie ik ben (jaja, daar twijfel ik af en toe aan, maar heeft niet direct met bps te maken). Ik herken heel goed waar je last van hebt, maar ik zal zeker niet zeggen dat je ook bps hebt, daar mag en wil ik geen uitspraak over doen. Als je er echt over twijfelt, moet je gewoon hulp bij het ggz zoeken (probeer wel een goeie hulpverlener te zoeken, heeft bij mij ook ruim 5 jaar gekost!). Enne...een goede moeder kan je ook met psychische klachten zijn, zolang je ze maar toegeeft en eraan werkt (mijn lieftallige moeder is er dus NIET zo een).
die vermoeidheid en moodswings hoe jij ze omschrijft passen ook weer bij manisch depressief... dat heeft mijn moeder helaas.. en herken daar ook dingen in van jouw verhaal.. maar denk echt dat je het beste naar de huisarts kunt gaan want idd ook vitamine b12 tekort kan die klachten geven of schildklier.. en zulke dingen zijn vaak met medicijnen weer op te krikken zodat je je een totaal ander mens voelt.. (vaker gelezen dat ze dan helemaal opleven na zon b12 prik bijv) succes !