Helaas geen thuisbevalling maar wel geweldige ervaring, en in het ziekenhuis was het super om te bevallen.Maakt mij in de toekomst echt niet uit.Ik heb in het ziekenhuis niet aan snoeren of een infuus gelegen.Geen pijnstilling gehad en eigen verloskundige heeft het gedaan. 24december 2011 om 6uur begon me buik flink pijn te doen, om 7uur drong het door dat het weeen waren. Om 8.45 verloskundige gebeld. Vriendlief gelijk wakker gemaakt. Om 10.30 was de verloskundige en ik had 3cm. Om 13.00 deed het vreselijke pijn en ik zei tegen me vriend als de verloskundige om 13.30 terug komt en ik heb niet genoeg cm dan gaan we naar het ziekenhuis voor een ruggenprik.Ik trok het echt even niet meer. Verloskundige kwam om 13.30 en constateerde maar liefst 9cm . We konden kiezen of thuis de vliezen breken en eventueel met spoed naar het ziekenhuis gaan (de kleine had misschien in het vruchtwater gepoept).Of nu rustig aan naar het ziekenhuis en de vliezen daar breken. We gingen dus naar het ziekenhuis en in de auto kwamen de weeen behoorlijk snel.Eenmaal op de ziekenhuiskamer ging het geweldig. Ze brak mijn vliezen, de weeen werden alleen maar erger. En toen had ik 10cm, het was al over 15uur dat ik mocht persen.En nog geen 5minuten later werd Seth op mijn borst gelegd.Daar heeft hij bijna 1uur gelegen.Ondertussen hebben ze alles schoongemaakt.Toen Seth aangekleed, hij woog 4024 GR.Rond 17.00 kregen we een broodmaaltijd aangeboden.Vervolgens familie gebeld en even onder de douche gestaan.En rond 18.15 stonden we weer buiten. Geweldige ervaring, en hoewel 20kinderen teveel is zou ik best nog 20x zo`n bevalling willen hebben. De weeen deden pijn maar toen had ik al 9cm.
Dat hoop ik ook voor je zeg !!! Wel ff schrikken zeg ! Succes morgen , Ik krijg ook al soort van 'zin' in de bevalling , het vertrouwen erin zeg maar doorbdit topic vandaar dat ik ff upje gedaan had ( en nou maar hopen dat er niks een thuisbevalling voor ons in de weg zal staan
Ik ook geen thuisbevalling (34 weken...) maar wel een erg positief bevallingsverhaal! Om 3 uur 's nachts (12 uur was ik in het ziekenhuis na gebroken vliezen, om half 2 ging ik daar slapen) werd ik wakker en moest plassen. Toen wat krampen. Rond 4 uur de verpleegster gebeld en werd ik aangesloten op de monitor, de pijn was nog goed te doen. Om 5 uur mijn man wakker gebeld, kom maar, het gaat beginnen. Nog gedoucht (lekker). Pas om half 7 werd het erger, ik moest overgeven. Toen bleek ik al 4 cm te hebben. Nog geen uur later 8 cm en een kwartier erna kon ik al persen. Om 8:15 is mijn kleine jongen geboren, zonder medicatie, pijnstilling of hulpmiddelen. Ik ben een beetje ingescheurd (totaal geen last van de hechtingen gehad) en kon een uurtje erna ook weer lekker douchen enzo. Als we voor een tweede gaan en die is ook zo makkelijk... Moet er wel bij zeggen dat mij zoontje maar 2320 gram woog, dat heeft vooral het persen makkelijker gemaakt.
1e kindje 8 pond en gewoon lekker thuis, 2e kindje 7,5 pond en ook lekker thuis. Zo fijn, onder de douche en dan lekker je eigen bedje in en knuffelen met je versgeboren baby'tje
Met mijn tweeling moest ik in het zh bevallen. Ik ben ingeleid en 2,5 uur later is mijn dochter in hoofdligging geboren en mijn zoon in stuit. Geen pijnbestreiding en 2 hechtingen. Nu wil ik thuis in bad bevallen, hopelijk kan dat allemaal en beval ik juni/juli heerlijk thuis in bad. Lijkt me lekker rustig, en omdat de bevalling van de tweeling zo snel ging zie ik het gewoonniet zitten om halverwege nog eens 20 min in de auto te gaan...
Dag ladies, dit is mijn bevallingsverhaal van juni 2007 ook thuis...van mijn man mag het bij de tweede niet meer hahaha... maar ik wil dat wel ondanks onderstaand verhaal Even een kleine terugblik op de afgelopen dagen, want zelf dacht ik dat het strippen (donderdag) geen effect had gehad, en dat klopte dan ook wel. Want volgens de vk moet dat binnen 24 uur doorzetten en anders als het later komt dan die uren komt het toch uit zichzelf. De hele dag had ik wel een beetje gerommel gehad, maar niet dat ik dacht van hmzzz dat zou wel eens wat kunnen zijn... Vrijdags in de ochtend ben ik toch uiteindelijk samen met Steef naar de c1000 gegaan omdat ik het zelf niet in mijn eentje aandurfde. Ik had al wel hele tijd krampen en rugpijn, en ik zei nog heel flauw aan de kassa nou schat volgens mijn sta ik hier gewoon met weeen Echter zakte dit in de avond af... waardoor ik dacht nou die komt dus echt niet he! Steef was ook gewoon gaan werken, en kwam rond half 12 in de avond thuis en hij vroeg hoe het met me ging.. ik zo ow er is niets aan de hand hoor, voel echt niets! Nou dat was te snel gezegd, want opeens kwamen er toch wel krampen, en rugpijn te voorschijn. Rond 2 uur s nachts zijn we naar bed gegaan, maar toen werd het wel steeds heftiger, waardoor ik zei, lieve steef ga jij het eens bijhouden joh! Wat bleek die ongein kwam al om de 3 min!! hmzz dus dit zijn weeen... YEAHHHHH dat dacht ik dus nog om 3 uur he hahaha... Steef heeft het een uur bijgehouden en toen hebben we de VK maar opgebeld. Ze zijn toen gekomen rond een uurtje of half 5 om te kijken. Wat bleek ik had nu circa 3 a 4 cm ontsluiting. Zij zijn toen weer gegaan en zouden rond een uurtje of 9 in de ochtend weer terugkomen. Rond zeven uur hield ik het echt niet meer, de weeen werden erg pijnlijk, en ik kon op dat moment nog geen woord verdragen van wie dan ook. Het moest zo stil mogelijk zijn, zodat ik voor mijn gevoel de controle kon bewaren over de weeen. Dat lukte me dus ook wel. Rond 8 uur waren de dames van de verloskundige praktijk er weer en gingen kijken of ik meer ontsluiting had gehad... dat was niet echt het geval. Ok, kon er nog wel mee leven niet waar, maar het deed zo gigantisch pijn joh! Pffffff wist niet dat het zo erg kon zijn! (maar believe me er komt nog meer!) Ik ben zelf maar een aantal keren onder de douche gaan staan in de hoop dat ik op deze manier iets beter op kon vangen, nou dat was het geval thank god! Maar goed ook raakte ik af en toe in paniek, niet echt tof van mij natuurlijk... maar goed op zon moment weet je volgens mijn echt niets meer, mijn hele iq was gezakt naar 0 ben ik bang! Rond half 11 heeft Steef opgebeld naar de VK en ze waren er meteen, toen hebben ze weer gecheckt en het bleek dat ik 1 cm verder was... ok nu 5 dus wat het schiet ook geen ene moer op! Ik was er al klaar mee hahaha, maar ik wist dat het nog wel effies kon duren natuurlijk. Steef was ook zeer emotioneel, en ik was bang dat hij ook in paniek zou raken, dus had hem gevraagd om mijn moeder te bellen en te vragen of ze aub al wilde komen! Dat deed ze gelukkig ook samen met mijn zus Sandy. Hun waren er rond 12 uur. Ik was op dat moment dus al zon 28 uur wakker en nog geen oog dicht gedaan, eten ging bijna niet meer omdat de weeen achter elkaar kwamen en kon ze amper opvangen! Om 2 uur waren de verloskundige weer even bij ons en ik had toen pas 6 cm ontsluiting, het ging allemaal niet zo snel vonden we... ze zeiden het zelf wel niet, maar ik zag het aan hun gezichten dat het niet zo snel vorderde allemaal. Ik kon ook niet meer op mijn rug liggen zon pijn had ik daar. Maar ja je moet toch als ze willen kijken hoeveel ontsluiting je hebt niet waar. Ik had zon giga pijn ik kon niets meer verdragen ik was ook heel erg moe en wilde alleen maar slapen! De verloskundige besloot om te blijven en te kijken of ze wellich konden meehelpen. Ze hebben toen ook mijn vliezen gebroken... wow wat is dat een raar gevoel zeg... zo warm! De kleine deed het gelukkig prima in mijn buik die had nergens geen benul van geloof ik! Ik heb geprobeerd om onder de douche de weeen op te vangen, maar het ging echt niet meer, ik was kapot! Ik smeekte ze om er ook maar iets aan te doen, maar dat was nog niet echt mogelijk! Het was circa 3 uur en het werd alleen maar erger, believe me heb de buurt volgens mijn goed laten weten dat ik er was! Steef kon er ook niet meer tegen en wilde dat we naar het ziekenhuis gingen voor pijnbestrijding, want hij kon het niet aan dat zijn meissie zon pijn had!. De verloskundige wilde dat wel, maar wilde toch eerst even checken hoeveel ontsluiting ik nu had, want als dat circa 8 cm was dan kreeg ik geen pijnbestrijding meer in het ziekenhuis. :x Ok ik weer met pijn en moeite mij om draaien op mijn rug zodat ze kon checken, en natuurlijk!! Ik had spontaan 8 cm! Nou geloof me, ik vond ze niet meer zo geloof waardig en heb ze dat ook wel af en toe duidelijk laten merken in ieder geval (SORRY! nog daarvoor) Anyways, ik mocht dus niet naar het ziekenhuis toe.... ok.... maar ik wilde toch wel dat het effe heel gauw op ging schieten want ik kon echt niet meer! Toen moest ik van hun maar even weer onder de douche gaan om proberen om de laatste 2 cm daar weg te gaan puffen... want die waren ook het ergst van allemaal.... Ik dacht nog.. ook dat nog! Toen dat na een half uurtje niet meer ging, werd ik langzaam toch wel gek, en ik draaide ook lichterlijk door denk ik... (zelf herrinner ik het me niet meer zo goed, maar ik was niet lief denk ik) De douche werkte uiteindelijk totaal niet! En ik ben weer op mijn bed gaan liggen zover als dat kon dan natuurlijk. En de weeen werden almaar erger en erger ik wist niet dat je zoveel pijn moest hebben en dat ik ook uberhaupt dat heb kunnen verdragen, dacht echt dat ik af en toe doodging hoor! Beetje overdreven misschien, maar het voelde toch echt zo! Toen ging de vk weer voelen, en ja ik had 9 cm.. ok dacht ik nog.. dat is nog 1 cm en 3 persweeen en klaario! Nou dat laatste kom ik zo nog wel even op terug. ps moet het in twee delen doen...
En het duurde en het duurde maar, die ene cm kwam maar niet... en wat bleek die kwam ook nooit! Het laatste randje wilde niet lukken, ik mocht op een gegeven moment bij elke wee meeduwen in de hoop dat dat randje alsnog uit zich zelf wegging, maar helaas ook dat mocht niet baten. Uiteindelijk heeft de VK het zelf proberen weg te duwen, maar dat lukte ook niet echt. Dus ik moest de weeen blijven opvangen totdat het randje echt weg was. Eindelijk rond half vijf ongeveer dan hebben ze dat randje alsnog weg kunnen duwen en Joaquin op weg kunnen helpen voorbij dat randje! JOEHOE ik mocht mee persen! Nou dat was wel effe anders dan JOEHOE! Damzz dat is echt heavy hoor... maar hoe dan ook mijn rug die was nog steeds killing en ik kon de weeen echt niet meer wegpuffen of mee persen, ik had geen kracht meer... ik was zo moe niet meer normaal, amper gedronken of gegeten en het was zo heet! Dus met andere woorden alles zat dus ook wel tegen wat dat betreft. Toen moest de kleine natuurlijk dat bochtje door, en daar werden de problemen wel erger hoor... wat bleek het lukte niet! De kleine wilde er niet doorheen. Hoe hard ik ook mijn best deed het lukte niet. Mijn moeder en me zus en iedereen erom heen eigenlijk stonden maar te gillen kom op Brigitte je kan het! Bla bla.... Nou lief bedoeld folks, maar nu OPZOUTEN!!! Ik was zo kwaad, ik kon iedereen wel killen. Steef had iedereen verzocht de kamer te verlaten, wat ze dus ook deden. Toen vroeg de verloskundige of ik niet op de baarkruk wilde, nou ok poging waard niet waar. Ik op die kruk, nou me rug deed nog tien keer meer pijn toen en het persen wilde daardoor helemaal niet vlotten.. weer kon ik de weeen niet wegpersen! Uiteindelijk heb ik gesmeekt of ik die kruk af mocht, want de verloskundigen gaven aan dat het echt zo beter ging... ja heel erg bedankt, maar nu weet ik nog net zelf wel of ik het wel of niet meer aan kan... en het antwoord is nee dus ik ga op bed liggen! Dat dus ook gedaan, het persen lukte me wel toen weer een beetje, al heb ik wel de hele buurt bij elkaar geschreeuwd Maar ja dat uhhh moesten de mensen maar voor lief nemen niet waar. De Vk vroeg of ik dat niet wilde doen, omdat het teveel energie wegnam. Ok mag ik dan nog even een pijnbestrijding? Nee niet, prima dan schreeuw ik wel! hahaha.. ja believe don't mess with Brigitte op dat moment, ik was niet meer te genieten hoor. Om een heel lang verhaal alsnog een beetje kort te houden, de kleine kregen we dus met geen mogelijkheid door die bocht heen, maar ja het moest toch niet waar. Uiteindelijk rond een uur of zes was het dan toch gelukt, nu de laatste millimeters nog. Ik was echt helemaal kapot, nog meer dan voorheen. En vroeg continu hoe lang ik nog moest, en hoe vaak ik nog moest persen. (ik had rekening gehouden 3 x persen en voila) nou dat zat er dus niet in dat blijkt wel weer. De verloskundigen gaven aan dat het echt nog maar een paar mm waren, ja ja dat zeggen jullie al 3 uur ofzo! Ik was zo kwaad en stronteigenwijs, maar ik wilde hoe dan ook me mannetje wel eens eindelijk gaan zien. Dus ik wist dat ik echt nog even door moest gaan. Steef heeft me zeer goed erdoorheen geholpen en de verloskundigen ook hoor, ondanks dat ik ze wel kon vervloeken op vele momenten! Het is voor Steef op dit moment ook echt heavy, hij weet niet meer wat hij moet doen. Huilen stond hem nader dan het lachen hoor, hij voelde zich zo machteloos. De tranen die ik bij hem gezien tijdens de bevalling zal ik niet gauw meer vergeten zon verdrietig mannetje! Owww wat hou ik toch van die gozer! Het was dan zo ver dat de dames eindelijk het hoofdje goed zagen en dat het einde dus ook echt in zicht was. Ze hebben Steef een aantal keren mee laten kijken zodat hij het kon overbrengen naar mij toe dat het ook echt zo was, want ja ik vond dat ik ze niet meer kon vertrouwen hahaha.. erg he! Anyways, ik moest me heel kwaad maken en flink persen en dan zou de kleine bink er echt uit gaan komen, en toen voelde ik het ook echt! Ik dacht wooow nu gaan persen Brigitte en je hebt hem in je armen. Dit was het moment waar wij jaren op gewacht hebben. Ze vroegen of ik weer wilde dat mijn moeder en me zus en de kraamhulp weer naar binnen mochten, ik zo prima. En toen was het dan zover (ik moest ergens aan denken dat mij heel kwaad maakte!) Nou dat heb ik gedaan manlief en ik weten allebei waaraan en het heeft geholpen! Alle kwaadheid kwam eruit samen met de kleine bink van ons. Ik wist niet wat me overkwam hij was er dan toch echt. Onze kleine bink JOAQUIN is geboren om 18.48 uur. Zo trots dat we waren de tranen vloeide rijkelijk maar nu van heeeeeel veel trots en blijdschap! Het was voorbij ik hoefde niet meer te persen ik mocht me binkie zien en aanraken! Hij werd op mijn buik gelegd en zoals ik het nu op schrijf heb ik de tranen alweer in mijn ogen, zoveel hield ik al gelijk van mijn knulletje. Zo mooi en prachtig dat hij eruit zag. Hij kreeg een score van 9 en hij deed het uitstekend! Lopen was hij ook te moe voor hahaha maar de rest was helemaal top! De kleine maakte het goed en uiteindelijk maakte ook zijn mama het goed. 1 hechting verder, en dat omdat ik op het einde toch wel heel lief luisterde naar de dames hoe ik het laatste stukje nog moest doen zodat de pijn minder zou zijn. Me moeder en me zus straalde zo gigantisch het moet zon aparte ervaring zijn geweest voor hun om de kleine geboren te zien worden. Ze hebben het er nu nog steeds over Al met al was het een hele zware bevalling voor Steef en mij, en denk ook wel voor Joaquin, en we zijn erover uit geen tweede meer voor ons, mits ik zwart op wit krijg dat ik een keizersnee mag hahahaha. Nee daar denken wij voorlopig niet aan hoor. Wij gaan lekker genieten van ons knulletje en gaan ervoor zorgen dat hij een zorgeloos en liefdevol leventje gaat krijgen. JOAQUIN JIJ BENT ALLE PIJN WAARD GEWEEST! JE PAPA EN MAMA HOUDEN ZIELSVEEL VAN JOU! En lees dan vooral de laatste alinea GEEN TWEEDE VOOR MIJ whahaha, wat je al niet ka ndenken dan he
Weer goedkeuring gekregen voor thuisbevalling!!! Maar als de VK het nog 1 keer niet vertrouwd moet ik naar de gyn en kom ik daar ook niet meer weg
Ja zou eigenlijk voor de volgende bloeddrukmeting moeten komen haha Nog meer positieve verhalen? Wacht met smart af hihi
Ik wil ook graag thuis bevallen, lijkt me fijn Maar ik ben echt serieus bang voor de bevalling. Maar dat zie ik dan wel weer..
Kylie, dat had ik ook voor m'n eerste bevalling. Informatie hielp me over de angst heen, ik las alles over bevallen En wat ik zelf kon doen en heb leren ontspannen bij yoga. Ik heb 2 mooie rustige thuisbevallingen ervaren en hoop t nu weer te kunnen doen.
Hier ook een positieve ervaring met een thuisbevalling. ´s nachts rond half 4 begonnen de weeen. 11 uur zat ik op 2 cm, en om 14 uur zat ik op 4 cm. Om 15 uur zijn de vliezen gebroken en kreeg ik een weeenstorm en vanaf 16 uur mocht ik persen, 5 uur is hij geboren. Ik was een klein beetje uitgescheurd en 800ml bloed verloren maar verder is de bevalling helemaal goed gegaan. Moet wel zeggen dat het laatste uur met die weeenstorm wel heftig was. En wat ik ook vervelend vond was dat ik moest overgeven tijdens de weeen, dus als tip geef ik jullie mee om niet meer te gaan eten vanaf dat de weeen begonnen zijn. Verdere positieve punten van een thuisbevalling: - Ik had het zo warm tijdens de weeen dat ik niks geen kleren aan had. En dat kon ik lekker thuis doen met de gordijnen dicht. - De eerste uren dat ik weeen had nog even lekker in bed gelegen en op de bank, later toen het wat heftiger werd onder de douche en later kon ik alleen nog maar staan. - Moest echt heel vaak naar de wc nadat de weeen waren begonnen, gewoon fijn dat je dat thuis kan en de weg weet. - Na de bevalling lekker in je eigen bed liggen bijkomen en mijn zoontje voeden, heerlijk! Wat was dat genieten - Zoontje hoeft niet vanuit het ziekenhuis naar huis toe.
Wat een leuk topic om te lezen! Ook ik hoop over een maandje of 6 thuis te bevallen, dus ondertussen lees ik hier lekker mee!
Hier ook een thuisbevalling van de eerste en kan het echt aanraden. Bij mij begon het om 00:30 met lichte krampen die om 2:30 flink doorzetten. Ik mocht om 9:00 gaan persen en om 9:15 is Milan geboren. Een klein hechtinkje, meer niet. En inderdaad zo heerlijk om meteen in je eigen bed te voeden. Hoop nu weer net zo'n bevalling te hebben.
Nog een positief verhaal dan! In de nacht van 9 decemver, uitgerekende datum, rond 04.15 wakker geworden met wat krampen in mijn buik. Eerst niet helemaal helder dus draaide me om. Even later weer. Toch maar even mijn telefoon gepakt, en was 7 min later dan de eerste kramp. Dit herhaalde zich nog 2 x ook weer na 7 minuten. Gelijk schoot "bij weeën lekker blijven rommelen" in mijn hoofd wat tijdens de zwangerschapscursus werd gezegd. Dus ik tegen man gezegd dat ik mijn bed uit ging en naar beneden. Wat op ZP gezeten, aardappels geschild (stel je voor dat ik het mis had, hoefde ik dat 's middags niet meer te doen), was aangezet en opgehangen. Rond 6 uur kwam manlief toch zijn bed uit want die kon niet meer slapen. Ondertussen kwamen de weeën om de 5 min. Even later komt manlief gedouched en wel in werkkleding naar benden! Maar verteld dat hij die wel uit kon trekken. Om half 7 vk gebeld, zij was op dat moment bij een andere bevalling en zou er rond half 9 zijn. Weer wat verder gerommeld en gegeten samen. Manlief was stront zenuwachtig. Liep bijna de laptop van tafel af, zette koffie maar liet de pot helemaal overlopen heel het aanrecht vol en dat vergeten op te ruimen, dus dat deed ik maar tussen de weeën door! Om kwart over 8 belt vk dat ze het niet redt en evt haar achterwacht wel kan sturen. Ik trek het alleen nog prima op dat moment en zeg dat we wel op haar wachten, Ze zou er rond 11 uur zijn. Weer wat verder gerommeld en dan worden de weeën wel wat heftiger en moet ik tussendoor echt even weg puffen. Rond half 10 belt mijn moeder, mijn opa zou die dag geopereerd worden, ik had echt nét een wee gehad. Later belde ze nogmaals ook vlak na een wee.Heb niks tegen haar gezegd. Om half 11 is vk er en krijg ik het iets zwaarder. Ze kijkt het even aan, drinkt een kop thee en verteld dat ze vanochtend vroeg een gezond meisje ter wereld heeft gehaald. Rond kwart over 11 naar boven, 5 cm ontsluiting en ze breekt mijn vliezen. Weer naar beneden en ik beland in een weeënstorm. Op een bepaald moment heb ik het even niet meer en terwijl mijn man tussen de boterhammen smeren door telkens tegendruk moet geven op mijn rug, kijkt de vk rustig toe. In eerste instantie had ze gezegd dat ze tussendoor even naar huis zou gaan maar dat is er niet meer van gekomen. Ong 3 kwartier na het breken van de vliezen krijg ik persdrang en gaan we naar boven. Om 13.05 mag ik gaan persen en dat duurde lang! Heb tussendoor nog op de baarkruk gezeten omdat me dat heel prettig leek maar omdat ik tussen de weeën door in slaap val :O (Ja écht!) toch maar weer terug op bed. Uiteindelijk is het einde bijna in zicht, het hoofdje van zoonlief staat maar wil niet verder. Over het algemeen is het kindje er dan met de volgende wee maar bij mij duurde dat dus nog een wee of 4 en bleef de allerlaatste wee ook nog is uit. Toen vk op het punt stond om te knippen kwam er gelukkig weer een wee en toen werd zijn hoofdje geboren, navelstreng zat om de nek dus snel door geknipt en toen volgde, om 14.24, de rest. Heerlijk ons ventje, in onze eigen slaapkamer, in mijn eigen bed, geen knip, geen scheur, geen hechting, geen ziekenhuislucht, geen felle TL verlichting, geen afstandelijke witte pakken, geen hordes vreemde, alleen mijn man, de vk en de kraamzorg. Daarna heerlijk onder mijn eigen douche de hele bevalling nog is bepraten met de kraamhulp die mij helpt met douche, nooit gedacht dat ik dat zou doen overigens. Daarna heerlijk in ons eigen bed samen met ons mannetje, vk en kraamhulp die beneden even samen na praten en cake eten die ik de dag ervoor had gebakken. Niet in de auto hoeven als je net bevallen bent en met je kleine hummeltje door de kou (en het was toen koud en sneeuw). Ik wil weer!!!!!!!!!!!
Nee hoor! Haha. Dat heb ik nog nooit gehoord. Soms vinden ze het wel handiger als je boven geen badkamer hebt maar een collega van mij is boven bevallen terwijl ze geen badkamer boven heeft. Als je bijvoorbeeld een waterbed hebt dan kun je daar niet bevallen en zetten mensen soms wel eens een bed in de woonkamer om daar dan te bevallen.