Ook ik heb van begin tot einde zitten huilen maar dat zal wel door de ervaring komen want ons dochtertje werd 15-07-2011 geboren met 24w 3d geboren en wij hebben 05-09-2011 helaas ook de beslissing moeten nemen om de behandelingen te staken en haar te laten gaan. Ik mis haar nog elke dag, het is niet eerlijk ik had haar nu lekker in mijn armen moeten hebben.
Oh jemig, wat een heftige documentaire zeg! Ik ben altijd dankbaar voor onze gezonde dochter, maar ik sta daar eerlijk gezegd niet elke dag bij stil. Als ik dan zo'n documentaire zie, dan besef ik me weer wat een wonder het is, hoe dankbaar ik mag zijn dat ze tot 39 weken is blijven zitten. Hoe anders het had kunnen zijn... Je hoort het ziet het best veel, vooral hier op zo'n forum met alle vrouwen bij elkaar. En je weet dat het heftig is, dat kindjes het moeilijk hebben, het soms spijtig genoeg niet overleven. Maar zó... nu zo, met beeld, geluid... man wat heb ik zitten janken, wat verschrikkelijk heftig, maar ook goed om eens met de neus op de feiten te worden gedrukt. Zo vanzelfsprekend is het allemaal niet. Wat een verdriet...
Voor de dames die hem niet af konden kijken, is het misschien wel fijn om te weten dat deze mensen kort na de vreselijke gebeurtenis een prachtig dochtertje hebben gekregen die aan het einde van de doc. in beeld is. Mij deed het goed om hem af te kijken en om te zien dat ze 5 jaar later hun leven enigszins opgepakt hebben.
Bah, heb net de hele aflevering gekeken en de hele aflevering zitten janken. Die piepjes zijn ook zo herkenbaar. Wat hebben wij toch verschrikkelijk veel geluk gehad dat wij ons mannetje nog hebben. Bij geboorte direct gereanimeerd en vaak op het randje gelegen in de maanden die volgden. Veel stress gehad en onzekerheid. Nu is het een puber-peuter die ik af en toe achter het behang kan plakken, maar ook daar geniet ik van. Alleen al omdat het kan. Hij is er gewoon. Het kindje in de couf naast ons zoontje heeft het helaas niet mogen overleven. Ook zijn ouders moesten de keuze maken. Het lijkt me het aller ergste wat je maar kan overkomen.
Wat een zwaar programma, wat een leed voor dat kleine ventje en zijn ouders. Wij zijn 2 keer net niet met een prematuur op de nicu beland, met ons dochtertje* was dat na de 20 weken echo het gunstigste scenario, maar toen mislukte onverwacht de noodcerclage operatie en is zij ver voor de behandelgrens geboren. Met ons zoontje hield iedere gynaecoloog ons telkens voor dat we blij mochten zijn met een zwangerschapsduur van 30 weken, maar met cerclage en tijdens de zwangerschap amper bewegen hebben we dat gelukkig naar 39 weken weten te rekken. Na het zien van deze documentaire ben ik daar nog veel gelukkiger mee. @Aleida, wat super dat je met je huidige zwangerschap voorbij de 34 wekengrens bent geraakt, gefeliciteerd (hopelijk komt er nog een maand bij).
Ik kijk dit soort documentaires ook altijd, en zoals edithrook al zei komen de tranen dan weer los. Het helpt toch een beetje bij het verwerken. Ook wij hebben twee keer afscheid moeten nemen van ons zoontje (geboren met 26w), maar hij klom er wonderbaarlijk genoeg weer bovenop. Ik ben dan ook gister even naast zijn bedje gaan zitten, dankbaar dat hij er nog is.
Tranen liepen over mijn wangen tijdens de hele uitzending. en daarna maar mijn kleine mannetje een extra knuffel gegeven. Ismail is geboren met 31 weken
Mijn dochter is geboren met 39 weken en 2 dagen en een prachtig geboortegewicht (4100 gram) maar met een ernstige ontsteking opgenomen in het ziekenhuis en ook op een neo afdeling terecht gekomen. Twee dagen is het doodeng geweest maar gelukkig ging het snel beter en is zij na 10 dagen ziekenhuis niet meer ziek geweest. Heel moeilijk beelden dit.. de piepjes. It brings back memories en dat terwijl het een neo afdeling was vanaf 32 weken... ik heb gelukkig niemand afscheid zien nemen van hun kindjes...
Wat een ontzettend verdrietige docu... En hoe mooi ook dat deze mensen uiteindelijk toch nog een (gezond) kindje hebben gekregen, het gemis van de oudste zal altijd wel blijven bestaan... Brrr
9,5 ounce = 269 gram! Wonderen zijn de wereld nog niet uit. Serie waar dit topic over gaat; heb de docu terug gekeken, het heeft me echt geraakt, zeker omdat ik nu zelf een kleintje heb, die toch een reus is vergeleken bij zo'n prematuurtje. jeetje, wat maakt dat een indruk! Zat met tranen en een brok in mn keel te kijken!