lig net in bad een libelle te lezen en ging over verlies... zo kom ik dus weer met mijn gedachte bij mijn eigen verhaal het is mei 1999 1 dag voor moederdag......... wat moet ik nou voor mijn moeder kopen dit jaar is dat niet zo makkelijk het zal zeker de laatste keer zijn. ik koop een mooie bos met gele rozen(daar was mijn moeder dol op)en ik koop een hele mooie moederdagkaart(je kent ze wel met een mooie pakkende tekst erop en in) ik schrijf zelf nog in de kaart dat ik heel veel van haar hou en dat ik deze moederdag nooit zal vergeten ik vertel haar hoe moeilijk ik het vind voor ons om zonder haar verder te moeten gaan. het is moederdag de bos rozen geef ik haar de tranen zitten heel de dag erg hoog en ik kan het niet........ ik kan haar niet de kaart geven het is te moeilijk voor dat meisje van 24. 17 juni overlijd mijn moeder..... en nog steeds zit de kaart in mijn tas op de dag dat we de kist dichtdoen open ik mijn tas e vraag mijn vader of ik iets mee mag geven aan haar ik lees de kaart voor aan mijn moeder tranen biggelen over mijn wangen mam ik kon het niet...sorry de kaart klem ik onder haar handen en ergens weet ik dat ze me heeft gehoord
respect!!! zo heb ik ook al een paar jaar een kaart boven liggen voor mijn moeder, maar tot heden nooit gegeven, en zij leeft nog net als een kaart voor mijn ouders gezamelijk. bedankt ik weet nu dat ik het niet langer moet uitstellen
Pffff meis, je maakt wat in me los. Ik ken het, het gevoel. Ik zou er zoveel voor over hebben om nog een keer tegen mijn vader te mogen zeggen dat ik van hem hou en dat ik zo dankbaar ben dat hij mijn vader was (en nog steeds is, al is het nu op een ander level)..... *Dikke knuf van mij*
pfff wat heb je het ontzettend mooi geschreven! met tranen in mijn ogen zit ik hier nu respect!!!!!!!!
heel mooi, en verdrietig... over de libelle gesproken, ik zou het daarheen sturen... je stukje wordt vast en zeker geplaatst.
het ergste wat kan gebeuren is een huilbui krijgen maar bij je ouders mag en kan dat maar wie ben ik om te zeggen dat je het niet langer moet uitstellen ik kon het zelf ook niet maar ik zeg....doen
dankjewel en het lucht op!!! is ook niet iets wat je ff na 13 jaar gezellig bij een bakkie koffie nog even aan een vriendin verteld waar zp wel allemaal niet handig voor is
Oeww wat heftig Mirell. Heb zoiets heftigs niet meegemaakt, maar kan het me voorstellen hoe moeilijk dit voor je was! Nu je wat ouder bent en het voor jezelf kan relativeren, diep naar je gevoel kijkt..heb je dan spijt of voelt het goed dat je op het laatst toch de kaart voorlas? En ik ben er ook van overtuigd dat je moeder het gehoord heeft‼ En dan iets wat mij bij blijft? Nu denkend aan jouw verhaal moet ik vaak denken aan een oud klasgenootje. Ze werd altijd vreselijk gepest door de populaire meiden die dachten dat ze het waren, gewoon van de ene op de andere dag. Haar schoolperiode moet vreselijk zijn geweest, omdat ik na jaren via mijn werk in contact kwam met een familielid van haar. Wat bleek haar moeder was in haar schooltijd ernstig ziek/terminaal en had veel hulp nodig van haar en haar broers. Terwijl ze wsl een rot periode had op school kon ze nooit haar verhaal kwijt bij haar moeder, aldus familie. Ik moet daar soms denken terwijl zij zonder reden werd gepest had ze op school geen veilige haven en thuis ook zoveel verdriet. Dit blijft me wel eens bij en in sommige momenten (zoals jouw verhaal nu mirell) komt dit terug..
het voelde voor mij wel goed dat ik alsnog die kaart heb voorgelezen alleen mijn man vader en broer waren daar bij hoor! ben blij dat ik het gedaan heb anders had die kaart hier nog in mijn tas gezeten ja ik geloof inderdaad dat kinderen die zoiets heftigs meemaken anders worden bekeken door kinderen en kids zijn hard onder elkaar en gaan pesten in dat geval hebben de leraren niet hun vak verstaan die hadden op moeten komen voor dat meisje en het duidelijk aan de klas moeten maken zoiets wat jou nog steeds bij is is zekers dat meisje van toen ook nooit vergeten