Elsie, fijn dat de medicijnen aanslaan bij je zusje! Sann, balen dat je werk is overgestapt op een andere arbo. Hoop dat het woensdag allemaal voor je meevalt. Balen dat het bij jou ook nog steeds niet echt beter gaat. Ook niet dat je iets merkt in kleine dingetjes? Hoe gaat het met therapie en wat zegt je psych? BI, tja het gaat mwah op het moment. Het is te doen. Maar ik moet aankomende week weer ergens ongesteld worden dus een dezer dagen zal het wel weer mis gaan, dat gebeurt tot nu toe elke keer. 24 januari ga ik weer starten met fysiotherapie, zie er erg tegenop omdat ik weet dat ik weer meer pijn ga krijgen en het sowieso ontzettend veel energie vraagt. Maar goed, wil ik dat dit ooit nog beter gaat worden, heb ik niet veel keus.
wat is het hier stil ja! hier is er weer volop spanning, de brief is er en hij wordt dus volgende week vrijdag geopereerd. pffff wou dat het al een week verder was.....
Hallo dames, Ik zou hier ook graag even mijn verhaal willen doen omdat ik erg twijfel of ik een PND heb of niet...... Vier weken geleden is ons zoontje geboren en ik heb sindsdien het gevoel alsof ik in een emotionele achtbaan zit... Direct na de geboorte heeft hij een week op de couveuse-afdeling moeten blijven wegens een infectie. Ik ging dus na 2 dagen met lege handen naar huis en had ook geen kraamzorg thuis. Ik heb dus ook mezelf moeten verzorgen. Je kan dus wel stellen dat ik alles behalve een leuke kraamweek had.... Gek genoeg voelde ik me die eerste week nog best goed. Pas die week erop - toen ons zoontje thuis kwam - ging ik me lichamelijk en geestelijk steeds slechter voelen. En ondanks dat ik ontzettend veel van hem hou en mijn hart ook breekt als ik hem bv. hoor huilen als hij krampjes heeft twijfel ik toch heel erg aan mijn moedergevoelens voor hem..... Op dit moment voel ik me meer een oppas of verzorger...ik heb niet de behoefte om knuffelend met hem op de bank of in bed te liggen en ben blij als hij stil is zodat ik hem in bed kan leggen. Ik blijf het ergens ook "raar" vinden dat hij mijn kind is en ik nu verantwoordelijk voor hem ben...en dat terwijl ik zo graag meteen een kind wilde! Ik heb dus ook behoorlijk last van schuldgevoelens richting hem en mijn man. Buiten dat heb ik nog meer klachten die me behoorlijk dwars zitten op dit moment: - onrustig/constant zenuwachtig gevoel in buik! - soms last van zweverig gevoel in m'n hoofd - weinig eetlust - af en toe ineens trillen/beven en zwak gevoel in benen en handen - duizeligheid - veel piekeren en niet tot rust kunnen komen - sinds vannacht last van akelige dromen.... Vooral die droom van vannacht zit me erg dwars...het leek rechtstreeks uit een boek van Stephen King te komen met een soort psycho-baby in de hoofdrol... In het verleden heb ik al 2x eerder last gehad van een angststoornis en ik ben nu dus heel erg bang dat ik ook een PND te pakken heb. Toendertijd heb ik seroxat gehad maar ik weet niet of ik dit nog een keer zou willen....bestaan er geen "lichtere" AD indien het nodig is? Ik ben verder niet echt somber (kan nog rustig lachen om een grappige film/serie) maar kan wel totaal niet genieten van mijn kleine man.... En nu ik vannacht die akelige droom heb gehad ben ik zoooooooo bang om weer zo naar te gaan dromen...en dit schijnt toch ook een symptoom van PND te zijn? Ik ben wel al eerder bij mijn HA geweest maar dat was ruim 2 weken geleden en die weet de klachten toen aan hormonen. Wat is jullie "professionele" mening..zijn dit nog restjes hormonen of kan ik toch maar beter maandag de HA weer bellen? Wie herkent dit en wanneer gaat het over?????
Hallo Kitty, Toevallig zie ik je verhaal voorbij komen en ik voel toch even de behoefte om hierop te reageren. Ik ben zeker geen professionel maar wil je even een hart onder de riem steken. Ik ben in oktober bevallen van mijn eerste kindje. Ik wilde al jaren kinderen (mijn vriend wilde wachten) en toen we ervoor gingen en ik zwanger bleek te zijn voelde ik me zo gelukkig! Op wat dingetjes na was het een prima zwangerschap en toen onze kleine man geboren was wist ik niet wat me overkwam. Ik ben thuis bevallen en de eerste dagen waren dan ook heerlijk. Al die felicitaties, bezoekjes, ons mannetje.. Ik genoot ervan! Toen het einde vd kraamweek in zicht kwam veranderde er iets bij mij.. Ik moest veel huilen, werd onzeker, vroeg me af hoe ik de dag nu weer door moest komen en voelde niet echt een binding met onze kleine man. Ja ik vond hem wel lief maar de wolk waar iedereen het over had en of dat overweldigende liefdesgevoel had ik niet. Vond hem soms eerder "lastig". Ik was ook bang dat ik een PND zou krijgen. Er gingen een paar weken voorbij waarbij ik deze gevoelens wel naar mijn vriend uitte maar het werd er niet beter op. Idd dat onrustige gevoel, geen eetlust, slaaptekort, tranen, afscheid moeten nemen van mn oude leven, afscheid nemen van mn zwangerschap, al het bezoek enz. enz. Kortom ik vond er niets aan. Had nare gedachten over onze kleine man en vroeg me echt af waarom ik hieraan begonnen was... Terwijl ik dit juist zo graag wilde! Toen onze huisarts langskwam voor de heupjescontrole van de kleine (dat is hier standaard) wilde ik er eigenlijk niets over zeggen maar ik barste in tranen uit toen hij vroeg hoe het met mij ging. Ik heb toen een tijdje met hem zitten praten en hij verzekerde mij dat heel veel vrouwen zich in het begin zo voelen maar er een taboe op heerst. Ik heb toen met hem afgesproken na twee weken bij hem in de praktijk langs te gaan om te vertellen hoe het dan ging. Hij adviseerde mij ook om er met mensen over te praten en vooral dat schuldgevoel overboord te gooien.. Ik ben na 3 weken weer bij hem geweest en het leek toen al iets beter te gaan maar nog steeds voelde ik me alles behalve mezelf en bleven al die gevoelens en lichamelijk klachten (lusteloos, onrust). Ik kon met iemand gaan praten als ik dat wilde maar heb dit tot op heden niet gedaan.. Waarom niet zul je nu wel denken maar ik ben in het verleden weleens met hulpverleners in aanraking geweest en had hier eigenlijk geen behoefte aan. Ik praat liever met mn vriend en de mensen om mij heen. Maar de afspraak met mn huisarts staat.. Als het niet gaat meteen aan de bel trekken. Dit geeft me al een fijn gevoel. Nu zijn we een paar maanden verder en merk ik dat het steeds beter gaat. Ik hou steeds meer van onze kleine man, krijg steeds meer een ritme, begin weer wat mezelf te worden qua hoe ik eruit zie en doe regelmatig iets voor mezelf. Vooral dat laatste doet mij erg veel goed. Er zitten nog steeds dagen tussen waarbij ik denk omg hoe ga ik deze dag weer doorkomen ik heb hier geen zin in maar gelukkig worden ze minder en helpt mijn vriend me zo goed als hij kan zodra hij thuiskomt. Sinds afgelopen week ben ik ook weer aan het werk en tot nu toe kan ik zeggen dat ik dit ook fijn vind. Even afstand van de thuissituatie. Als het dan weer tijd is om naar huis te gaan ben ik blij om die kleine weer te kunnen knuffelen. Je moet niet vergeten dat heel je leven ineens op zn kop staat en zoals in jou gevall is je start helaas ook niet zo geweest als dat je je gewenst had. Maak het bespreekbaar en ga zeker even langs bij je huisarts. Hij kan je geruststellen en evt. wat tips geven en verdere hulp aanbieden. Je bent hier niet alleen in en met jou zijn nog zoveel andere vrouwen met deze gevoelens. Liefs Koesje
hoi, welkom hier bij ons clubje. allereerst gefeliciteerd met je zoontje. tja na 4 weken weet ik niet zo goed of alle hormonen al weg zijn of afgezakt. zou idd de ha bellen om daar eens mee te praten en dan verder te kijken. je hoeft je iig niet te schamen hoor, dat is nergens voor nodig. praat er wel goed over, dat helpt dat dingen niet uit de hand gaan lopen. probeer je rust zoveel mogelijk te pakken, als de kleine op bed ligt ga zelf ook even liggen al is het op de bank. als je man thuis is, even lekker er alleen uit. of als hij niet thuis is samen met je zoontje. kijk of je elke dag een moment kan in plannen waarin jij lekker aan je zelf kan denken en iets voor je zelf doen. bij mij uitte het zich ook pas nadat mijn zoontje thuis kwam(lag toen al 3 weken in het ziekenhuis) bij mij was het ineens helemaal mis. ik heb een hele tijd gedacht dat ik niet van hem hield, pas tegen de tijd dat hij ong 5 maand was voelde ik iets meer liefde voor hem. pas sinds een week of 2 red ik me beter met hem, daarvoor ook wel maar als mijn man thuis was liet ik grotendeels het aan hem over. als hij dan op bed lag te huilen s'avonds dna schoot ik alweer in de stress en moest mijn man naar hem toe. nu gaat dat beter en lukt mij het ook om dat te doen. nu mijn zoontje kan zitten en kruipen en zich dus met spelen veel meer zelf red wordt het makkelijker. ik ga ook pas sinds een paar weken bij hem zitten te spelen. daar heb jij nu nog niks aan, maar wilde ermee zeggen dat het goed komt. of je nu wel of niet een pnd hebt het komt goed. nu is hij ook nog heel afhankelijk van je daar schrok ik ook erg van, wordt hij wat ouder dan zet je hem op een speelkleed te spelen en kan je toe kijken of even in de buurt zitten te lezen of zo. wat ik ook nog graag aan je kwijt wil is dat ik het goed van je vind dat je aan de bel trekt! daar is moed voor nodig.
Hoi meiden, Ook ik kan me hier melden helaas Ik ben vorige maand na hellp bevallen middels een spoedkeizersnede van mijn dochter, prematuur en dysmatuur. Ze heeft maar 3 weken in het ziekenhuis gelegen en doet het hartstikke goed. Toen ze thuis kwam begon het, ik werd zenuwachtig, begon te huilen, wilde niet meer alleen zijn. Ik vind mijn dochter hartstikke lief maar ze "voelt" nog niet van mij, zoals mijn oudste dochter. Ik heb wel direct aan de bel getrokken en krijg thuishulp en 3 familieleden zijn om de beurt hier, zodat ik niet alleen ben. Als ik alleen ben krijg ik echte paniek aanvallen. Ik zie er op het moment echt geen gat in, ik weet dat het uiteindelijk over gaat maar het idee dat het nog wel een jaar of langer kan duren vliegt me vreselijk aan...
hoi, ook jij welkom hier. ik kan me voorstellen dat het je aanvliegt, tis ook niet iets waarvan je kan zeggen zo over 4 maand ben ik erweer. wat bij mij in begin ook hielp is alleen maar mijn zoontje oppakken als ik dat zelf graag wilde en niet omdat het zou moeten van mezelf. als hij huilde pakte een ander hem op en zorgde voor hem. probeer te luisteren naar je lichaam, krijg je al hulp van een psych?
Morgen wordt er een afspraak bij de psychiater geregeld, ik hoop zo dat ik daar wat aan heb.. De tranen rollen alweer over mn wangen, wat een ellende dit zeg
Dankjewel Hebben jullie ook van die gigantische pieken en dalen gehad zo op een dag? Vanochtend hing ik van de stress zowat in het plafond, hysterisch huilen en alles erbij, en nu voel ik me weer wat rustiger voor zolang het duurt..
Robijntje, oh wat spannend meid dat ie volgende week vrijdag geopereerd word! Nu maar duimen dat het wel door gaat Nieuwe meiden, welkom helaas. Foxter, wat fijn dat er morgen een afspraak voor je word geregeld met een psychiater. Mijn ervaring daarmee is dat dat meestal dan ook wel op hele korte termijn plaats vind. De pieken en dalen die jij omschrijft herken ik wel. Alleen meestal is dat bij mij niet op een dag, maar over een langere periode. Dan zit er ineens een dag tussen, of een paar dagen, dat het wel gaat. Wat rot dit he? Fijn dat je zoveel hulp ook uit je omgeving krijgt. - Afgelopen week weer bij de psychiater geweest en weer nieuwe medicijnen erbij gekregen. Omdat ik met de Venlafaxine op de max. zit kunnen we die niet meer ophogen dus heb er Mirtazapine bij gekregen. Wat een klote medicijn zeg, ben er gelijk weer mee gestopt. Was zo'n zombie, en dat kan niet met een kleintje waar ik wel de zorg voor draag.. Pff morgen moet ik weer naar het UWV toe voor een gesprek met de arts. Pff ik zie er zo tegen op
Bedankt voor jullie steun meiden, dat doet me erg goed! (Koesje en Robijntje). Ik snap gewoon niets meer van mezelf en ben erg bang om weer in die paniekaanvallen van vroeger te vervallen... Waar ik wel al achter gekomen ben is dat ik altijd last krijg van deze aanvallen en gevoelens als er een grote verandering in m'n leven heeft plaats gevonden. Van mijn angststoornis heb ik namelijk ook last gekregen toen ik op kamers ging wonen en toen ik jaren later bij mijn huidige man introk... Maar waar ik nu vooral zo'n last van heb is dat vreselijke zenuwachtige gevoel in m'n buik....alsof er een knoop in zit. En dat kan ineens komen en ook weer verdwijnen..... Ook merk ik dat ik heeeeeeeeeeeel gespannen reageer op het gehuil van mijn kindje...ik sta zo strak als een veertje! Omdat hij overdag meestal slecht slaapt word ik vaak al wakker met dat zenuwachtige gevoel en naarmate de dag vordert gaat het wel weer. Herkennen jullie dit ook? Ben maar constant aan het luisteren of hij niet gaat huilen.....en als hij begint giert de adrenaline door m'n lijf en slaat m'n hart op hol! En het gevoel om geen "binding" te hebben met je kindje - alsof er een blokkade voor zit - beschrijft ook precies hoe ik het ervaar!!! Terwijl ik zijn zorg toch heeeeeel slecht uit handen kan geven. Laatst was mijn man vrij en ging met hem beneden zitten zodat ik even 2 uurtjes kon slapen in bed........heb geen oog dicht gedaan en lag bloednerveus te rillen in bed! Vraag me af hoe dat dan straks in godsnaam moet gaan met werken..... Pfffffff..........laten we maar hopen dat we over een paar maandjes het ergste gehad hebben. En morgen bel ik direct de HA om te kijken wat hij hier nou van vindt. Medicijnen zie ik eigenlijk ook niet echt zitten (tenzij het "lichte" medicamenten zijn) maar het vooruitzicht om dit nog weken/maanden te moeten volhouden geeft me ook een somber gevoel....
Dit herken ik ook heel erg..... Heb 3 uur geleden m'n moeder gebeld om te vragen of ze wilde komen want ik was helemaal in paniek...en nu gaat het idd wel weer. Voor zolang het duurt....... Vraag me echt af hoe lang dit nog gaat duren!!
@truus: he bah ja idd dat kan je er niet bij gebruiken zo'n medicijn, gewoon controle morgen bij uwv? succes @kitty: ja dat herken ik wel. had het eerst nog wel erger maar af en toe nu ook nog. zo bang dat hij dan niet wil gaan slapen, al moet ik wel zeggen dat ik er nu ietsje beter tegen kan. pffff ben zo bang he voor komende week, bang om hem te gaan verliezen bang dat het niet goed gaat met hem. maar ook bang voor mezelf, er moet telkens iemand bij hem blijven ook s'nachts. ik zie daar zo erg tegenop, vind dat ik ook bij hem moet blijven en niet alleen mijn man en mijn moeder. ik ben zijn moeder ik moet dat ook kunnen vind ik. maar merk ook dat het daardoor alleen maar zwaarder wordt voor mij. mijn moeder heeft al gezegd dat ik niks moet forseren en als ik niet bij hem kan/wil blijven ik dat ook niet moet doen. maar dat voelt als falen, net als zoveel andere dingen op dit moment waar ik ook het gevoel bij heb dat ik faal. daarnaast heb ik het idee dat ik nu veel last van bijwerkingen krijg van de serequel, zo'n hoofdpijn s'nachts niet normaal. en denk ik er dus aan om te gaan stoppen maar of dat wel goed gaat komen
Ik herken dit heel goed Robijntje!! Mijn moeder zegt wel dat ik moet proberen om ook de positieve dingen te zien en zoveel mogelijk moet proberen door te gaan met het "normale" leven...maar dat ik me ook zeker niet moet schamen of schuldig moet voelen. En ze heeft gelijk! Wij hebben hier toch zeker ook niet om gevraagd??? :x:x Maar ik heb vanavond nog eens met mijn man gebeld toen hij op z'n werk was en wel besloten dat ik de HA morgen toch om (lichte) medicatie ga vragen. Ik wil dit niet laten escaleren en me zo snel mogelijk weer wat beter voelen.... In het verleden heb ik al vaker paniekstoornissen gehad en hier met succes wel medicatie voor gehad! Gebruik jij dan iets momenteel of wil je dat niet?
@ Kitty, ik probeer ook wel om door te gaan met het leven maar het valt niet mee vind ik. Hele simpele dingen vind ik ook lastig met de kleine erbij, zoals het wegbrengen van mn oudste naar de peuterspeelzaal. Of even naar de supermarkt met 2 kinderen.. Vanmiddag komt de thuishulp voor de 2e keer, ik ben benieuwd (de eerste keer was intakegesprek). Nu is mijn man er nog even tot zijn zus komt. Ik voel me ook zo schuldig dat ik iedereen zo belast.. Wel heel fijn dat ik het hier even van me af kan typen. Veel succes deze dag allemaal meiden!!
Precies, dat heb ik dus ook. Ik heb het 'sochtends het ergst en 'snachts als de kleine wakker wordt. Als ze begint te huilen gaat er echt een golf zenuwen door mn lijf lijkt het..
dat klopt en dat heb ik normaal ook wel hoor, maar komende donderdag wordt mijn zoontje opgenomen om vrijdag een grote operatie te ondergaan daar ben ik heel bang voor. mijn man heeft gisteravond al gezegd dat hij gewoon bij hem gaat blijven en ik me niet schuldig moet voelen, hij doet het graag. mijn moeder wilde ook wel bij hem blijven dus ik hoop dat die dan wil afwisselen met mijn man. ja ik gebruik serequel
Robijntje, ja was gewoon een gesprek met zo'n arts die dan bepaald of je weer aan het werk kan ja of nee. Maar ik heb me weer druk gemaakt voor niks want hij vind het nog veel te vroeg om over reintegratie na te gaan denken en over een maand of twee kijken we wel weer verder zei ie. Logisch dat je onwijs opziet tegen volgende week. Het is ook niet niks natuurlijk. Wat je man en moeder zeggen hebben ze wel gelijk in, als het jou niet lukt om bij Niels te blijven moet je het niet doen. En je moet het niet zien als falen (ondanks dat het zo wel aanvoelt natuurlijk..), jij hebt hier ook niet om gevraagd en Niels heeft een lieve papa en oma die graag bij hem willen blijven. Wat jammer dat je zo'n last krijgt van bijwerkingen van de Seroquel.. Ik had toen alleen gigantisch last van vreetbuien. Misschien eens overleggen met je psych? Misschien is er wel een andere optie? Kitty, inderdaad, proberen door te gaan met het normale leven is wel belangrijk, hoe moeilijk het ook is! Ik heb in het begin gehad dat mij dat dus totaal niet lukt en ik ging echt in mijn eigen wereld leven en sloot mij voor iedereen af. Nu probeer ik een keer in de week even een kopje koffie bij iemand te gaan drinken en dit kost mij zoveel energie dat als ik daarna thuis kom ik helemaal in stort maar ik ben dan wel trots op mezelf dat ik het toch gedaan heb. Heb je al contact gehad met de huisarts voor medicatie? Tja het is troep maar goed, als het helpt is het alleen maar mooi meegenomen, het afbouwen e.d is voor latere zorg, eerst jezelf weer op de rit krijgen! Foxter, is die thuishulp die jij krijgt een speciale verpleegkundige? Ofterwijl een pit? Dat heb ik ook gehad in het begin, vond het erg prettig. Hier ook moeite met de normale dingen des levens hoor. Een boodschapje doen bijvoorbeeld is voor mij ook een hele opgave. En hoe moeilijk het ook is, probeer je niet schuldig te voelen! Jij hebt hier ook niet om gevraagd en je voelt je niet voor de lol zo, dat begrijpt je omgeving echt wel.