mijn zoontje van 19 maanden luistert totaal niet! ben vanmorgen alweer de hele ochtend aan het waarschuwen, hij heeft al een tijdje in de box gezeten omdat het gewoon te gek werd. we zijn ook al samen aan het spelen geweest en dan gaat het weer even goed maar na een tijdje begint het weer, hoe kan ik dit het beste aanpakken?
Ik heb hier een mannetje dat iets ouder is. Ik denk dat het afhankelijk is van de situatie, hoe je zoiets aanpakt. in ieder geval denk ik niet dat je kunt verwachten dat je kind altijd en overal luistert (zou wel makkelijk zijn, maar het zijn soms net mensen met een eigen willetje ) Een paar tips: - gaat het om een gevaarlijke situatie? Doet hij iets waardoor hij zich kan bezeren? Als het echt heel gevaarlijk is, hij rent bijv. de straat op, dan grijp ik fysiek in. Dus aan de arm, en terugrtrekken. Vervolgens leg ik rustig aan hem uit, waarom ik dat heb gedaan, en waarom het gevaarlijk is de straat op te rennen, en dat hij beter bij mama blijft op straat. Is het niet direct gevaarlijk, dan kun je je kijken of je in plaats van het kind uit de situatie te halen, de situatie kunt veranderen. Dus in plaats van te zeggen: "niet aan de vaas komen!", gewoon de vaas weghalen. Dit lijkt me thuis het makkelijkst. - wat is de achterliggende behoefte van je kindje, kun je daar op inspelen? Speelt hij met iets, omdat hij zich misschien verveelt? Biedt dan wat anders aan, leg het weer uit "de kaasschaaf is scherp, maar kijk eens: hier heb een grote pan waar je mee kunt spelen". - Boos worden heeft weinig nut... het helpt misschien eventjes, maar uiteindelijk worden ze immuun. En bovendien doen ze de dingen die ze niet mogen dan alsnog wanneer je de andere kant op kijkt. Het lijkt mij beter als ze uiteindelijk gaan begrijpen waaróm ze dingen niet mogen. uitleggen, uitleggen, uitleggen dus. - probeer negatief naar positief om te draaien. Als een kind hoort "je mag daar niet op klimmen!", hoort het eigenlijk alleen maar het woord "klimmen".... probeer dus een alternatief aan te bieden. Iets om mee te spelen, waar hij normaal gesproken niet mee speelt. Kleine kindjes vinden het nog heel moeilijk om zelf iets anders te bedenken als ze steeds "nee, mag niet" te horen krijgen. - bij mij helpt om te realiseren dat kinderen in principe prettig willen samen leven, en het helemaal niet zo fijn vinden als ze mama boos of verdrietig maken. Daarom: uitleg, uitleg, uitleg. Zelfs als ze nu niet alles begrijpen.. dat komt vanzelf, juist als je uitlegt. Ik merk het nu al bij mijn kereltje van 22 maanden. Die zegt nu soms zelf al "kapot" als hij aan iets zit, waar hij eigenlijk niet aan mag zitten, en houdt dan zelfs uit zichzelf weer op. Meer tips staan hier, en dit is ook interessant Succes! Bijv:
het gaat vooral om het op de bank klimmen en dat gaan staan en de venstebanken leeghalen. hij gaat ook op de rand van de bank zitten en dit vind ik dus gevaarlijk omdat ie achterover kan vallen. ik haal hem er af en zegt dat het gevaarlijk is en bied hem speelgoed aan dan gaat ie wel even spelen maar even later begint het weer van vooraf aan. ook klimt ie op de stoelen bij de eettafel en klimt dan op tafel.
nog zo'n aap! Hier ook eentje, heb al 100 keer weggehaald en uitgelegd dat gevaarlijk is maar helaas tien minuten later zit ze weer ergens boven op.. Ik blijf het maar volhouden in de hoop dat het kwartje ooit valt.. Heb dus ff geen tips voor je
Maak het jezelf niet te moeilijk wat de vensterbank betreft: haal die zelf maar leeg. Zijn er dingen die niet weg kunnen... dan uitleggen, uitleggen, uitleggen. Echt, ze gaan het heus begrijpen als je rustig maar steeds uitlegt. Dat klimmen is natuurlijk volkomen normaal gedrag op die leeftijd, maar ik kan me voorstellen dat het in huis, op de bank gewoon gevaarlijk kan zijn. Inderdaad weghalen en uitleggen dat hij dan kan vallen, dat dat pijn kan doen, en mama dan ook verdrietig wordt als hij pijn heeft. We hebben hier ook gevaarlijke situaties gehad toen hij steeds op de fauteuil klom. En die kan dan omvallen. Ik ben toen heel duidelijk geweest; dat is gevaarlijk, dan val je op je hoofd, dat doet heel erg pijn etc. Verder helpt het om naar buiten te gaan. Lekker in de speeltuin klimmen enzo. Ze willen gewoon bewegen, oefenen met die benen
Ik denk dat je niks weg moet halen, want als je op visite gaat bij anderen dan kan je ook niet alles weghalen. Gewoon laten staan en kort en duidelijk straf geven. Zet hem op een stoeltje of op de bank. Je kan wel alles gaan uitleggen en soms moet dat ook wel, maar soms voldoe je met een duidelijke consequente nee. Hoe eerder je het afleert, hoe eerder je er profijt van hebt. Consequent zijn is het belangrijkste, nee is nee en niet morgen toch weer ja. Kinderen blijven je uitproberen, de mijne zijn inmiddels 10 en 7 jaar en proberen het soms nog steeds.
Ons zoontje is 13 maanden en is ook lekker aan het uitproberen. Overal aanzitten en vooral aan de dingen waar ''nee dat mag niet'' bij hoort. Ik voel me af en toe net een politieagent. Ik probeer ook uit te leggen, dat dit van mama is en hij z'n eigen speelgoed heeft. (ligt de grond mee vol) Ook ik heb dingen die ik gewoon laat staan, hij moet leren dat ie niet overal aan mag zitten. Maar het woordje nee komt op het moment niet bij hem binnen, en hij vindt het alleen maar komisch. Ik vind het echt niet leuk, al moet ik soms wel stiekem een beetje lachen. Ik heb niet echt tips, ik lees mee
Leren dat je niet overal aan mag zitten, kan net zo goed buitenshuis. Dat werkt hier prima, Ik heb hier weggehaald wat niet kapot mag gaan, en wat gevaarlijk is. Dan hoef ik thuis niet continu op te letten en nee te roepen. Een stuk prettiger voor iedereen. Straffen is nog nooit nodig geweest; zo jong kunnen ze ook niet begrijpen waarom ze straffen krijgen. Het gevolg is alleen dat ze bang worden om straf te krijgen, en ze weten nog steeds waarom ze niet op de kat mogen staan (om maar wat te noemen), alleen maar dat ze het niet moeten doen als mama of papa het ziet. Echt bevorderlijk voor de relatie met je kind is ook het ook niet. Angst vind ik een slecht middel om je kind op te voeden. Zo ga ik ook niet om met andere mensen; ik praat liever met mijn kind over waarom iets niet mag, en kan zelfs met 22 maanden. Gelukkig zijn er genoeg alternatieven voor straf
Heb hier toch ook de vensterbanken leeg gehaald, niet zozeer omdat ik bang ben dat er iets kapot valt maar wil ook gewoon niet dat ze een grote glazen vaas op haar hoofd krijgt of zo! En wil ook niet de hele dat politieagentje spelen... Hier merk je ook dat ze eigenlijk steeds meer probeert uit te dagen... Wij zijn ook erg van het uitleggen waarom iets niet of juist wel mag en alternatieven aanbieden, weghalen uit de situatie etc. Dat werkt eigenlijk wel prima.. Soms wordt ze ook echt boos, dan 'werpt' ze zich op de grond al 'huilend zonder tranen'.. Dan laat ik haar gewoon even en binnen de minuut is ze weer met wat anders aan het spelen. Ook waarschuw ik 1x en bij de tweede keer pak ik haar uit de situatie (bijv bij gevaarlijke situaties). Dat weet ze ook en vaak is die tweede keer dus niet nodig... Het blijft lastig en hoe klein ze ook zijn, ze proberen je volop uit. Dan zie ik dat snoetje al...is wel eens lastig om dan niet te gaan lachen, zo ondeugend kijkt en doet ze dan! Of ze loopt ergens naartoe en begint al nee te schudden en te roepen en dan dat vingertje erbij, haha...
Toevallig was er deze week een man in koffietijd, die vertelde dat we tegenwoordig in een land leven waar we veel te voorzichtig zijn. Spelen kinderen bij een sloot met de bal is het verstandig om te zeggen dat ze verderop moeten spelen. - dit omdat dit levensbedreigend is. Andere zaken als, pas op, zo val je en kun je je zeer doen moet je ze lekker laten vallen kwam het op neer. Oftewel, relativeren, is het levensbedreigend of niet? zo niet, laten gebeuren daar leren ze sneller van... Ik vond het allemaal wel logisch klinken eigenlijk.
Toen onze dochter nog jonger was, wilde ze vaak de bank afkruipen. Met dr hoofd eerst dus. Niet doorhebbend hoe ver de afstand naar de grond was. Ik heb haar vrij eenvoudig kunnen leren dat dit niet kan en dat ze met haar beentjes eerst moet terwijl ik haar op andere momenten de bank hielp afgaan door haar aan haar broek vast te houden. Zo kreeg ze wel besef van de afstand. Tegenwoordig draait ze zich keurig om en weet ze heel goed hoe ze eraf moet. Maar ze is in de tussentijd ook 2 keer wel van de bank gevallen Ik zorg er altijd voor dat ik de salontafel verder weg zet als zij op de bank is, dus mocht ze vallen, valt ze in elk geval niet op de rand van de tafel o.i.d.
Hier ben ik het mee eens hoor. Tegenwoordig zijn de ouders vaak te bang dat het kroost maar iets overkomt (en natuurlijk is dat niet erg, maar we moeten met zn allen opletten dat we niet overdrijven). Dus kliimverhaal: wij hebben kinderen uitgelegd dat het belangrijk is dat ALS ze ergens op klimmen, ze altijd eerst met hun benen en dan met hun hoofd naar beneden moeten gaan. Want klimmen in het algemeen doen ze toch, en hoort bij motorische ontwikkeling. Daarna zijn we ook gaan leren dat klimmen op tafel/bankleuningen enz niet netjes is, en dat deze dingen geen speelgoed zijn. Niet luisteren: hoort echt bij de leeftijd hoor. Ik probeer altijd op mijn knieën vóor het kind te zitten en dan uitleggen waarom iets niet mag en dan weghalen (lukt me in praktijk niet altijd, maar het is wel ons streven).
Haha, ja die schattige aapjes die zelf al neeschuddend op hun stoute projectjes aflopen Onze schudde een tijdje terug zo vaak en hard haar koppie dat ze ervan omviel. Ze vond het blijkbaar mooi om na te doen. Ik denk zelf vaak "choose your battles", oftewel, ze mag zoveel mogelijk. Gevaarlijke dingen pak ik weg met een korte en stellige uitleg. "Liever niet" dingen laat ik gebeuren maar ik vertel wel dat het niet de bedoeling is en waarom, ik denk dat ze dat op een bepaald moment gewoon zal snappen. Bij gevaarlijke acties ga ik bij haar zitten, kijk haar aan, zeg duidelijk nee en leg het uit. Bij herhaling kijk ik boos en maak ik een wat zwaardere stem. Bij alles waarvan ik denk dat ze nog niet kan snappen en/of die eigenlijk helemaal niet erg zijn laat ik het gewoon. Als je de hele tijd aan het verbieden of uitleggen bent verliest het ook zijn waarde denk ik, hoe minder vaak iets niet mag hoe meer kans dat dat aankomt en ze het onthouden denk ik.
Als ze het op die leeftijd nog steeds 'proberen' lijkt me jouw pedagogische aanpak weinig effectief. Kinderen van die leeftijd straffen is volkomen zinloos. Je leert ze dat ze bang voor jou moeten zijn en jij negeert de achterliggende behoefte van je kind volledig. Een kind is geen hondje dan getemd moet worden. Zoals Jajanne zegt blijven kinderen je 'uitproberen' met deze aanpak, dat lijkt mij geen leuke en gelijkwaardige relatie met je kind. Ik zou geen dingen op de vensterbank zetten waar hij echt niet aan mag komen en wat het op de bank klimmen betreft.. volgens mij doen alle 1,5 jarigen dat met veel plezier. Ga er bij zitten, help hem, laat hem gecontroleerd vallen (en af en toe echt vallen is ook erg leerzaam). Klauter veel met hem buiten, zodat hij leert klauteren en vallen.