Mijn beide meiden gaan naar volle tevredenheid naar het kdv, 3 dagen in de week. De oudste is zelfs ZO tevreden dat het iedere keer D R A M A (met hoofdletters!!!) is als ik haar kom halen. Krijsen, schoppen, niet meelopen, huilen, de wereld vergaat als je haar zo ziet. Ik lach er nu wel om, maar ik ben er een beetje boel klaar mee. Op de ene arm heb ik de baby en onder de andere arm moet ik een krijsende peuter meesjouwen naar de fiets. Zeg me dat andere peuters dit ook hebben! Zeg me dat het overgaat! Zeg me anders dat ik iets eraan kan doen! Ik ga meestal eerst de baby halen en dan de peuter. Dan laat ik haar nog even afmaken waar ze mee bezig is, zeg alvast dat we gaan als ze klaar is en als mama de spulletjes heeft gepakt. Maar het helpt allemaal niet. Moet ik anders eerst haar halen en dan de baby? Dan denk ik dat ze op die groep weer drama gaat schoppen en dat wil ik ook zeker niet. Of eerst naar haar groep, aankondigen dat ik de baby ga halen en als ik terug kom dat we dan naar huis gaan? Help!
hihihi sorry maar je berichtje is heel grappig geschreven! Hier een kindje dat wel jonger is, maar ook krijsen en schreeuwen als ze mee naar huis moet. Heb helaas geen tip, maar ik zie het als iets positiefs. Ze heeft het heel erg naar haar zin!! Dat is toch heerlijk! Makkelijke voor mij dat ik haar optil en weg loop en niet nog een baby heb..
Oh, ik herken het ook hoor! Hier gaat het gelukkig niet elke keer zo, maar soms heb ik 3 peuters die niet mee naar huis willen. Ik schaam me echt soms, vraag me af wat de leidsters zouden denken hehehe... Maar ik heb zelf ook geen oplossing, moet echt als een brugman praten om ze mee te krijgen. Soms loop ik zelfs weg en zeg 'mama gaat naar huis, wil jij met de juf mee naar huis?' Zegt mijn zoon doodleuk: 'ja mama, daaag!' En dan heb ik eentje zover dat ze de jas aantrekt en haar tas pakt, klimt de andere weer op de stoel om te gaan puzzelen .. Aan mij heb je dus niet zoveel, wel een lotgenoot hehehe. Ik lees wel mee voor tips.
Nou ja, lotgenoten is beter dan niks! Inderdaad, als ik zeg: nou dan blijf je maar, dan weet ze niet hoe snel ze weer aan tafel moet gaan zitten om verder te gaan met puzzelen/kleien/tekenen/whatever. Ik schaam me niet snel voor het gedrag van mijn peuter en dat kán ook gewoon echt niet met mijn temperamentvolle dames , het is niet anders. Maar laatst was ik voor het eerst echt een beetje opgelaten en mensen waren ook echt aan het kijken. Dan denk ik: jullie hebben toch ook allemaal peuters (gehad)? Praten werkt hier trouwens ook echt niet. Héél soms als haar favoriete leidster haar streng toespreekt wil ze nog weleens iets minder hard gillend mee maar ook dat is zeldzaam. Nou, ik ga vanmiddag te truc proberen om eerst even het vertrek aan te kondigen, dan de baby gaan halen en dan de peuterpuber meenemen naar huis. Laat jullie wel weten hoe dat ging! (alhoewel Adi, ik neem aan dat al jouw kinderen (haha) in dezelfde groep zitten?
ik ken het probleem en sinds kort heb ik iets ontdekt wat (tot nu toe) redelijk werkt! Als ik kom dan begroet ik haar en vertel dat ik het wekkertje zet en als dan het belletje gaat dan gaan we naar huis. Tot nu toe vind ze het belletje (wekker mobiele telefoon) helemaal leuk en is het dan voor haar ook heel duidelijk dat het nog eventjes spelen is afgelopen en dat het nu echt tijd is om naar huis te gaan.
ooh ik herken het ook, hier werkt het trucje: mama gaat naar huis met Kaka (kaka is zijn knuffel) ik hou de tas omhoog en loop het lokaal uit. Nou dan is hij binnen 1 seconde bij mij en gaat hij mee werkt perfect hier
Peuters..... Toen ze 2 werd dacht ik: "als dit het is, valt het alles mee." Twee maanden verder: "oh jee, het is echt begonnen, maar ik heb nog geluk." Nog twee maanden verder: "Meeenn, wanneer gaat het over? Iemand een dagje een kind lenen?" Die van mij is niet zo temperamentvol en schreeuwt niet echt, maar is wel goed in glashard negeren wat we zeggen/vragen. Speelt gewoon door, ook als we weglopen, kijkt niet eens op. Als je vervolgens boos word of een consequentie oplegt huilt ze alsof haar leven er van afhangt. Hier helpt het om haar te laten helpen met iets, tasje dragen oid. Vind ze wel leuk altijd. En 1 dag halen we frietjes, dus wil ze meestal wel mee.
Kijk: heuse tips, dank! Ik laat haar ook altijd zelf iets dragen, of ik bied het althans aan, maar vaak hoeft ze dat ook niet. Knuffels is ze wel aan gehecht maar niet zo dat ik ze kan gebruiken voor omkoping helaas . Gisteren heb ik eerst het vertrek aangekondigd, ben haar zusje gaan halen en toen haar en dat ging wonderwel! Natuurlijk haar met complimenten overladen en ik vermoed dat haar leidster intussen ook wel wat voorwerk had gedaan toen ik de baby aan het halen was. Nou vanmiddag weer zo, ik date jullie up Ik ben nogmaals erg blij met de herkenning. Ik wéét dat andere peuters dit ook hebben, de leidsters zeggen dat ook, maar ik heb weleens het idee dat mijn gevoelige meisje vaak net een tandje (of een boel tandjes) heftiger reageert dan andere peutertjes. Dus is bevestiging soms ook wel even lekker
Ik denk inderdaad dat aankondigen al wel een goeie is. Dan weet ze precies waar ze aan toe is. Daarnaast voelt ze waarschijnlijk ook prima jouw stemming aan, dus als jij al 'bang' bent dat ze moeilijk gaat doen.. uhh tsja.. Makkelijk gezegd, maar gewoon even neutraal proberen te blijven. Doet ze moeilijk, nou ja.. de wereld vergaat niet.. En zie het als een positieve uitdaging om haar op een rustigere manier mee te krijgen. Goed benoemen naar haar toe dat je begrijpt dat ze het jammer vindt dat ze niet verder mag spelen, maar... "morgen/overmorgen/volgende week mag je weer bij de kindjes spelen!" En uitleggen dat jullie nu naar huis gaan en wat jullie gaan doen.. Dat uitleggen is hier echt van belang, zonder uitleg is het met mijn oudste ook veel moeilijker. Dat zie ik bijvoorbeeld als mijn vader 'boos' op hem wordt maar niet uitlegt waarom, nou dan gaat Jayro daar alleen maar 5x zo hard tegen in.. Terwijl ik dus juist nooit problemen met hem heb.
Hier hetzelfde probleem, nu zit de jongste nog in de maxicosi en kan ik hem even neerzetten en dan de oudste achterna, haha. Maar goed, binnenkort heb ik hem op de arm en dan wordt het helemaal een uitdaging! Wat hier een uitkomst is op vrijdag heeft 1 van de moeders een klein hondje mee die in het halletje aan het wachten is en die wil ze altijd graag aaien. Dus is ze al bijna buiten, haha. Maar helaas is het hondje er niet op donderdag...
Ik kan toch wel zeggen dat ik behoorlijk neutraal erin sta op het moment dat ik haar kom halen, in ieder geval zal ik mezelf niet als 'bang voor haar reactie' willen omschrijven. Wel ben ik misschien wat ongeduldig en wil ik graag even doorpakken (ben al met al bijna een halfuur zoet bij het ophalen) maar het gesprek dat Janneke schetst, heb ik natuurlijk allang gevoerd. Dat haalt alleen niet zoveel uit, ze heeft gewoon een ijzersterke wil. Heeft ze van haar mama overigens dus ik herken het helemaal. Overigens vind ik het dus vooral vervelend voor háár en op die ene keer na heb ik schijt aan wat anderen ervan zouden kunnen vinden. Maar het moet zo verwarrend voor haar zijn om zulke heftige gevoelens te hebben.
Hmm kun je niet zeggen "hoi ik ben er. Ik ga nu de baby halen en dan gaan we naar huis" daarna dus niet meer afmaken en gewoon gaan. (en kdvjuffie even inseinen dat ze dan dus ook niet blijft om nog op te ruimen dus dat ze wellicht even kan helpen sturen ) gewoon een ideetje.. geen idee of het werkt.