een goede vriendin van me heeft een dochter van vier jaar met een autistische stoornis. zij heeft al die jaren al wel doorgehad dat haar dochter wat anders is, hierin hebben zij thuis een goede manier gevonden om er mee om te gaan. Toch hebben ze een paar maanden geleden de stap gezet om haar te laten onderzoeken, dit is via de huisarts toen gestart. Uiteindelijk is ze nu dus onderzocht en het traject verder loopt nu nog. Bij mijn vriendin leeft er nu heel erg een gevoel van opluchting en dat ze nu eindelijk bevestiging heeft gekregen. Nee, ze hebben nu in eerste instantie geen echte hulp nodig. Maar ze weten nu wel waar ze terecht kunnen met vragen en school kan hier nu vanaf het begin (aug 2011 gestart) al rekening meehouden zodat ze daar ook op de juiste manier begeleidt wordt. Ik heb bewondering voor mn vriendin voor de manier waarop ze dit aanpakken. Geen kop in het zand (niet dat jij dit doet TS) maar gewoon erkennen dat dochter speciaal is.
Juist, en dat zal best moeilijk zijn, en ik vind ook dat snel stempels opgeplakt worden hoor. Want vaak als een jongetje druk is heeft hij ADHD ofzo. Dat is niet de bedoeling maar het kan je wel helpen om het kind te benaderen op die manier die hij/zij nodig heeft. En idd waar je met vragen terecht kan.
Kijk eens op het forum van hb-kind-forum.nl • Forumoverzicht . Ik heb hier bij mijn dochter erg veel aan! Zij is pas 2,5, maar ik ben blij dat ik nu weet waar ik op moet letten, zodat ze zich uiteindelijk niet gaat aanpassen en dus gaat onderpresteren, zoals ik uit jouw verhaal wel begrijp. Autisme e.d. zou ik niet te snel op hem duwen. Hoe is het voor een kind om altijd in een groep te moeten functioneren met kinderen die allemaal totaal niet begrijpen waar hij mee bezig is? Misschien is zijn gedrag niet autistisch, maar voelt hij zich gewoon helemaal niet op z'n gemak! En geef hem eens ongelijk! Ik zou in gesprek gaan met een (ortho)pedagoog en je verhaal eens doen, wie weet kunnen ze hem al testen. De meeste HB testen kunnen vanaf 6 jaar.
Als ervaringsdeskundige en professioneel autisme- specialist zou ik je zeker aanraden om contact op te nemen met de huisarts of in ieder geval een kijkje te nemen op Autisme test voor kinderen Hier kun je een test doen, waaruit je uiteindelijk een advies krijgt over evt. vervolgstappen. Kan en mag vanuit hier natuurlijk geen conclusies trekken, maar het gedrag zou goed passen binnen een autisme spectrum stoornis. Succes! PS: Hoe eerder een evt. stoornis herkend en erkend wordt, hoe meer je je kind en zijn omgeving kunt helpen. Anders bestaat het gevaar dat hij jarenlang op zijn tenen loopt en probeert te voldoen aan de eisen van zijn omgeving en de maatschappij, wat kan leiden tot angsten, depressies, gedragsstoornissen e.d.
de test heb ik al eens gedaan en dan staat er wel dat hij enkele kenmerken heeft van autisme. maar er zijn zeker ook dingen die daar niet bij passen. hij is zeer slim en leert snel. vanavond na de zwemles wilde hij nog in zijn oefenboekje werken. dus nog 2 opgaves gedaan samen. eentje was om de juiste schaduw te herkennen van een figuurtje (met kleine verschillen; getekend figuurtje en dan 4 schaduwen) en voor ik de zin voorlas wat hij moest doen riep hij mama ik weet allang wat ik moet doen hoor, kijk die is het en die hoort bij die. lastig hoor meiden.....maar nogmaals ben blij met alle reacties. kan er zeker wat mee al is het alleen maar om te weten dat ik niet de enige ouder ben die "iets" ziet bij haar kind dat anders is maar niet de vinger kan leggen op wat dat iets is. zou willen dat het gesprek met de juf morgen al was ipv volgende week. wil gewoon zo graag weten hoe hij is op school en in de klas. want heb zo'n idee dat hij daar heel anders is als hij zegt dat hij is. hij zegt namelijk thuis dat hij net als de andere kinderen roept en tegen de juf een beetje grote mond heeft, maar daar geloof ik helemaal niets van.
Je hebt goede adviezen gekregen en heb daar eigenlijk niks aan toe te voegen. Ik wil alleen even zeggen dat ik het onwijs goed van je vindt dat je zo alert ben en er iets mee gaat doen. Veel succes!
k sluit me helemaal aan bij huismus. Ook al ben je misschien even erg onzeker en bezorgd (misschien idd je zwangerhormonen ) Maar je zoontje is er nu al bij gebaat dat jij alert bent en iets doet met de signalen die hij afgeeft!
dank jullie. ja wat niet goed voelt voelt niet goed. en wat ik eerder al schreef. wil geen stickertje plakken maar als dat stickertje hem helpt te kunnen zijn wie hij is dan vind ik dat stickertje (wat er ook op staat) helemaal niet erg. vind het belangrijk dat hij kan zijn wie hij is. nogmaals bedankt allemaal meiden voor jullie reacties. doet me erg goed te lezen dat jullie meeleven. meer reacties zijn uiteraard welkom in welk opzicht dan ook.
vanavond gesprek juf. ben erg benieuwd hoe mijn zoon in de klas overkomt. nav dit gesprek ga ik evt met de huisarts in gesprek.
heel veel succes vanavond en ik hoop dat het een bevredigend gesprek wordt. Ik hoop ook dat je hier laat weten hoe het is gegaan en wat de bevindingen van de juf zijn
gisteren hadden we dus het gesprek. het gesprek heeft voor mij geen zorg weggenomen helaas. in sommige gevallen zelfs bevestigd. hij zit nog te kort op school om hem mee te laten doen aan de kleutercito maar de juf heeft wel geoefend met hem. taalgebied kwam hij op A score maar hij kon niet riijmen (wat hij thuis dus al meer dan een jaar dagelijks doet ook zomaar in gesprekken ineens roepen he dat rijmt op ....) en had moeite met de voorbereidend lezen opdrachten. in stukken maken van zinnen en woorden. terwijl hij thuis juist wil oefenen met woorden in letters verdelen. bijv. bal buh a ll en op school haalt hij dat door de war als ze zinnen of woorden hakken dan bedoelen ze bo ter ham en doet hij dus buh o tt e rr hu a mm wat dus verkeerd is. hij rekenen scoorde hij een C en toen moesten mijn man en ik wel lachen. want dat is dus waarvan hij steeds zegt mama ik moest cijfers doen maar dat wilde ik niet dus ik deed de 1 en toen zei ik, ik weet het niet hoor juf. en dat heeft dus ook echt zo gedaan. kleuten wist hij niet (geen zin in had hij na de oefening thuis verklaard) vormen wist hij niet (idem als kleuren). toen we aangaven dat hij op de psz kon tellen tot ergens in de 50 tot hij een kindje niet verder hoorde tellen als 13 is hij ook nooit meer verder gegaan met tellen want (zegt hij zelf) de andere kindjes kunnen dat ook niet. toen we dat zeiden zei de juf ja hij stopt hier ook vaak op 13 wat toevallig (NEEEEEEEE dacht ik dat is dus niet toevallig dat vertel ik net). hij begon nu iets te laten zien van samenspel met kinderen doordat het spelmateriaal hem daarin uitdaagde. ??? thuis heeft hij daar een andere verklaring voor: mam, ik moest weer met een kindje spelen maar dat vind ik niet leuk. wat zeer positief was, was dat hij soms wel ineens heel spontaan mee kan doen en uitbundig kan reageren en daarbij echt helemaal enthousiast is. dat hadden we niet verwacht maar zijn we erg blij mee. verder vertelt hij in de klas nooit iets. steekt wel zijn vinger op in de kring om iets te vertellen tot hij de beurt krijgt dan zegt hij niets meer en zou zich het liefst onder de bankjes verstoppen. thuis verteld hij dat hij nooit een beurt krijgt of dat hij boos was op de juf en daarom niets meer wilde vertellen toen hij wel een beurt kreeg. grove motoriek loopt hij flink achter en de juf adviseerde fysio als dat over jaartje nog niet zeer duidelijk verbeterd is. zelf hadden we hier ook al aan gedacht omdat hij naast de grove motoriek ook een probleem lijkt te hebben mijn zijn rechterpols (heel stijf). lang verhaal, maar we hadden niet het idee dat de juf echt iets ging doen met dat wij aangaven dat hij het wel kon. weet niet of het zo is, maar dat was beetje ons gevoel. was meer zo van ach hij moet nog wennen en het komt allemaal wel. zo ook met dat tellen toen ik dat zei, zei de juf ach dat leert hij straks wel weer. dus om een nog langer verhaal wat korter te maken, heb ik afspraak met de huisarts gemaakt. zit me gewoon niet lekker. mijn man voelt het minder als ik, maar ziet nu door het gesprek met de juf wel duidelijk dat als onze zoon geen zin heeft het ook echt niet doet op school en dat is niet de bedoeling natuurlijk. kijk, prima score hoor voor 3 mnd op school en al een A score op taal en C score op rekenen te hebben maar vooral de C score is niet wat hij thuis laat zien. hoe moet ik hier thuis mee om gaan trouwens? hem stimuleren om dingen wel te doen op school, negeren dat hij het op school niet doet, er over praten met hem of gewoon thuis laten doen wat hij wil en het niet over school hebben? mama's hoop zo op tips en adviezen. maar ben al zo blij dat mijn man de stap naar de huisarts ook ziet zitten. geef daar trouwens ook gewoon aan dat het nu overbezorgheid kan zijn vanwege de zwangerschap, want dat speelt natuurlijk wel mee in mijn rol als moeder nu.
Vooropgesteld, ik ben geen psychologe, geen orthopedagoge en geen psychiater!! Hey meis, wat heftig! Hier een mannetje van acht met asperger, als je vragen hebt mag je me pb'en dan krijg je mijn mailadres! Ik werk overigens ook in de zorg(wel met volwassenen) dus kan je denk ik wel een beetje de goede richting op helpen! Ook als je hulp nodig hebt bij een dagstructuur, hulpmiddelen voor op school etc.etc. Wat ik denk(en bij ons bijvoorbeeld het geval is!) is dat je zoontje misschien wel te veel prikkels krijgt op school. Een kind met een autisme spectrum stoornis ziet de wereld heel anders dan wij(boek Geef me de vijf kan je daar goed mee verder helpen). Alles komt even hard binnen, de klok die tikt, pietje die op zijn pen kauwt, jantje die naar de wc moet etc.etc. Ze kunnen dat niet reguleren, dus waar wij "kiezen" een gesprek te volgen en de rest te negeren, lukt dit hen niet. Ze kunnen hier heel moeilijk prioriteiten in stellen. Mocht hij dus die kant op zitten(en eerlijk is eerlijk, je beschrijft mijn zoon zo ongeveer maar dan wat jonger.. dus het zou echt goed kunnen..) zal hij heel veel last van de klas kunnen hebben en daardoor echt minder functioneren. Probeer jij je eens voor te stellen dat alles tegelijk op je af komt, de wereld snapt je niet, is onvoorspelbaar en alle dingen gaan "verkeerd" volgens jou. Man, dan ben je gesloopt na een ochtend, en dan moet je de rest van de dag nog!! Je hebt kans dat je met wat hulp, een goede dagstructuur en misschien wel een andere vorm van onderwijs of wat aanpassingen op deze school een heel ander kind hebt. Wat ik wel even wil benadrukken, kinderen met autisme zijn niks minder dan andere kinderen. Je kind is niet raar of verkeerd maar denkt gewoon anders. Daar kan je prima mee functioneren later mits je nu de goede kaders neerzet! Je zoontje kan dus echt heel gelukkig worden hoor!
Ow en echt hoor, meis, je moedergevoel klopt vaak wel! Ik loop al vanaf dat hij 3 is met een ondefineerbaar gevoel en echt iedereen wuift het weg! Maar toen hij 7 was is hij echt compleet uit zijn dak gegaan op school(uit het niets - althans voor school, in zijn beleving was er een heleboel aan de hand) en toen ineens stond manlief achter me. Nou ik had dus al die tijd gelijk hoor! En ik wou dat ik eerder actie had ondernomen, voor mijn mannetje! Er is niks zo betrouwbaar als moedergevoel!! En met dit soort dingen, het is los van elkaar allemaal zo klein dat je denkt dat je je het verbeeld. Maar gooi het bij elkaar en het is helemaal niet zo klein! Ik heb het gevoel waar jij nu denk ik mee worstelt heel lang gehad(ooh zie ik geen spoken? maar andere dingen kan hij weer wel, en soms lukt het hem wel enenenen maarmaarmaar) en ik ben blij dat we nu een diagnose hebben. Want hoe eerder je die hebt, hoe eerder jij je ventje kan helpen. Als hij wel een vorm van autisme heeft is elke dag nu echt heel zwaar voor hem, jij helpt hem hier echt mee.
Klinkt toch heel bekend in de oren. Ook Kylian heeft vorig jaar een heel moeilijk jaar gehad, juist omdat een kleuterklas hem geen structuur aanbood ging het niet goed. Er was altijd geluid, altijd wel iemand aan het spelen terwijl een ander groepje een werkje moest maken enz enz. Gelukkig heeft hij zich nooit aan de klas aangepast, waar de rest aan het spelen was heeft hij zichzelf maar leren lezen (tot stomme verbazing van de juf). Wat bij hem eerder het probleem was was dat hij dus letterlijk tegen de andere kindjes zei dat ze dom waren omdat ze dat nog niet konden Alleen de dingen die hij intressant vond deed hij goed mee (zo vond hij het 112 thema vorig jaar helemaal geweldig) de rest kon hem niets schelen (nog niet hoor) Ik zou dus zeer zeker een afspraak maken bij de huisarts en gewoon alles vertellen en vragen voor een doorverwijzing. Al zou het alleen maar zijn om jou twijfel weg te nemen.
Jeetje kwabbernoot alsof je het over mijn zoon hebt. Mijn zoon wordt dit jaar 10 en bij hem is met 5 jaar PDD-NOS vastgesteld. Het was geen Asperger omdat hij geen verhoogde intelligentie had op dat moment. Op sommigen punten scoorde hij wel heel hoog maar op andere punten weer laag. Ook zijn motoriek was niet goed. Pas met 5 jaar gingen de zijwielen eraf en toen had hij al 2 jaar Cesartherapie. Hij heeft 1 jaar op de regulier basisschool gezeten maar werd in de klas zo overprikkeld dat we uiteindelijk besloten hebben om hem naar het speciaal onderwijs te laten gaan. Daar kwamen wij als ouders zelf mee dat ons dat beter leek en de juf stond gewoon te huilen omdat ze nog nooit had meegemaakt in de 35 jaar dat ze voor de klas stond ze dat advies niet met lood in de schoenen aan de ouders hoefde te geven. Wij willen gewoon onze zoon zo goed mogelijk in de maatschappij wegzetten en als daar het etiketje autisme voor nodig is prima dan kunnen we er naar handelen. Is daar speciaal onderwijs voor nodig, prima dan doen we dat. Gisteren hadden we op school een rapport bespreking. Gesprek zou een 1/2 uur duren maar we zijn er uiteindelijk 1 1/2 uur geweest. Hij scoorde met alle cito's een B behalve met begrijpend lezen daar had hij een E score. Lezen kan hij als de beste maar hem vervolgens laten vertellen wat hij nou gelezen heeft vindt hij erg moelijk. Ook hij neemt veel zaken letterlijk. Een voorbeel van een jaar geleden. Mijn schoonmoeder zit al sinds haar 18e in een rolstoel (heeft in een jappenkamp tijdens de 2e wereldoorlog in Indonesië polio gehad). Mijn zoon heeft haar (en mijn man en ik ook niet) nog nooit zien lopen. Toen hij daar ging logeren zei mijn schoonmoeder op het gegeven moment "Ik ga je vader de deur uit schoppen". Hij helemaal in paniek en over zijn toeren want je mag A niet schoppen en B oma kan niet schoppen want ze zit in een rolstoel. Hij snapt dus niet dat het een uitdrukking is en denkt dat het letterlijk zo bedoelt wordt. Hij zit op dit moment niet lekker in zijn vel. Zijn gemoedstoestand zit op dit moment net onder het plafond en er hoeft maar iets heel kleins te gebeuren en hij knalt er al weer tegenaan met alle gevolgen van dien. Zelf zijn medicatie lijkt hem niet voldoende te helpen. We gaan samen met school nu ook weer alle zeilen bijzetten door nog intensiever met hem bezig te gaan om zijn level van gemoedstoestand naar beneden te krijgen zodat hij meer speling naar het plafond toe heeft. @TS ik kan tegen jou alleen maar zeggen, doe wat je gevoel je ingeeft. Als jij wilt dat hij getest wordt omdat je het in die hoek denkt te zoeken laat hem dan testen. Hoe jonger je er achterkomt hoe meer je hem kan helpen handvatten te geven en te begeleiden. En niet alleen jullie als ouders maar ook school en later werk. Je wilt alleen het beste voor je kind en als dat is met uiteindelijk een etiketje so be it. In mijn mans tijd bestond dit nog niet en hij heeft het wiel zelf moeten uitvinden. Sinds wij samen zijn (13 jaar) heeft hij de eerste 8 jaar ik denk wel 7 verschillende banen gehad. Iedere keer werd hij eruit geknikkerd omdat hij niet in de groep pastte. Hij heeft zich laten testen ook autisme sinds we weten dat onze zoon dit heeft en mijn man veel herkenning bij hem ziet maar hij scoorde net niet hoog genoeg voor het etiketje. Hij heeft veel autistische trekken maar dus net niet genoeg voor het labeltje. Sinds dit duidelijk is en hij dit met zijn chef besproken heeft zit hij al 5 jaar bij deze baas zonder problemen. Echt volg je hart en het gaat allemaal goedkomen met je zoon, daar ben ik van overtuigd!
bedankt meiden. morgen het gesprek met de huisarts. ben erg benieuwd hoe dat gaat en hoe hij erin staat. we hebben een goede verstandhouding met onze huisarts al is hij naar ons idee soms wel te afwachtend. dus we zullen zien hoe het loopt. vermoed een beetje dat hij eerst nog een tijdje school wil aanzien en wil dat wij in gesprek blijven met school over onze zoon, maar dat is een voorgevoel wat ik heb. en als het uitloopt op voor ons gevoel niets dan moet mijn zoon over 2 weken toch ook naar de kinderarts op controle (had problemen met bloed in zijn urine zonder aanwijsbare reden) dus dan kunnen we het daar aankaarten of zouden jullie dat niet doen? ja eerst huisarts afwachten natuurlijk. senniah, je schrijft over het letterlijk reageren van je zoon op je schoonmoeder. zelf zit ik ook in een rolstoel en mijn zoon weet niet anders (zit ik al 15 jr namelijk). maar heb ook wel momenten inderdaad dat ik zeg kom we gaan stukje lopen buiten dat hij me aan keek alsof ik gek geworden was, want je kunt niet lopen mama. inmiddels heeft hij zijn weg daarin gevonden en heb steeds uitgelegd dat we dat gewoon zo blijven noemen ook al is het niet echt en reageert hij daar niet meer op. maar moest er wel aan terug denken toen ik jou stukje las over je zoon.
Ik heb her en der wat dingen meegelezen, maar niet alles. Ik lees veel over autisme, en andere stoornissen, maar ik zou er niet meteen een stempel opdrukken. Ik denk juist helemaal niet aan autisme. Want als dat zo zou zijn, dan zou je ook thuis daar wel gedragingen van moeten kunnen zien. Ik werk veel met autisme, en tuurlijk zal er bij jou zoon wel kenmerken van autisme waarneembaar zijn, maar dat is bij elk mens zo. Wij hebben allemaal autistische trekjes. Hij zou er eventueel op getest kunnen worden natuurlijk. Volgens mij heb je lekker eigenwijs kleutertje die heel goed wat hij wil, maar ook wel onzeker is. Ik heb een nichtje dat op de basisschool voorliep op de andere kinderen. Wat krijg je, de stof die behandeld wordt was saai voor haar had geen uitdaging meer voor haar. Ze ging zich vervelen op school. Dat zie ik ook wel beetje in jou verhalen. Maar ook krijg ik een beetje het idee dat hij zichzelf te hoog in wil schatten en alles wil kunnen. Hij kan veel, hij weet al veel, maar ook dingen niet. Heb je het idee dat hij teveel wil? Dat kan ook frusterend werken. Al deze dingen bij elkaar maakt hem misschien boos, nijdig en dan heeft hij het idee dat ze hem niet begrijpen. En je bezorgdheid blijft..... maar dat heb ik ook. Je mannetje gaat pas 3 maanden naar de kleuterschool lees ik? Het is ook een hele stap voor een kleuter om van de peuterspeelzaal naar de kleuterschool. Maar niet alleen voor een kleuter, jij moet je zoontje ook losser laten en dat is moeilijk. Ineens is hij elke dag naar school, en je moet de juf het vertrouwen geven. Jij kent je kind het beste en je wilt dat hij zich lekker voelt op school. Als mijn dochter zo zou zijn had ik het ook vreselijk gevonden, dan had ik haar het liefst bij me gehouden voor altijd.
vanmorgen bij de huisarts geweest en die heeft ons doorverwezen naar de kinderarts. daar hadden we al een afspraak staan voor iets anders dus gelijk verwijsbrief meegekregen zodat we het dan gelijk kunnen bespreken met hem. huisarts gaf aan dat de combinatie van zijn slechte grove motoriek, zijn sociaal emotionele ontwikkeling en zijn slimheid toch wel aanleiding gaf te denken aan autisme. dus de geruststelling die ik zocht en dacht te krijgen bleek een bevestiging van wat ik dacht. hij vond ook zeker neit dat ik overreageerde hiermee. we moesten vooral op papier zetten hoe hij soms reageert waarover wij ons zorgen maken zodat we die punten mee kunnen nemen naar de kinderarts en ook wat op papier zetten van toen hij nog baby, dreumes en peuter was. hij ging ervanuit dat de kinderarts hem zou willen laten testen op autisme. dus.....verhaal krijgt een vervolg. ben erg benieuwd. vanmiddag naar de verloskundige dus dan kan ik de verwijsbrief meteen inleveren bij de kinderarts zodat deze al op tijd op de hoogte is van de vraagstelling vanuit de huisarts. moet het ff laten zakken merk ik. want ook al gaven jullie hier veelal al aan waar ik ook aan denk, om het dan te horen van de huisarts is toch ff anders. je hoopt stiekem toch altijd gerust gesteld te worden dat er niets aan de hand is. maar wat ik eerder al zei blijft voor ons als een paal boven water. we houden van hem om wie hij is en hij moet ook vooral zichzelf blijven. maar door deze stappen hopen we hem beter te kunnen begeleiden daarin wat betreft opvoeding.