Gegarandeerd is het nooit, wat je ook wel of niet doet. Zelfs in dit onderzoek waar deze topic om draait hebben 1 op de 3 gestorven kindjes bv gehad. En je laatste stuk is eigenlijk ook een beetje wat ik bedoel. Dat lees ik zovaak, dat moeders al hun natuurlijke moederinsticten die je hebt omdat je eenmaal moeder bent, toeschrijven aan bv. Waarom denk je dat jij anders je kind dat je zelf hebt gebaard niet perfect aan zou kunnen voelen? Of niet zou kunnen troosten? Niet van warmte en liefde zou kunnen voorzien? Ik zou dan geen vertrouwen hebben in mijn kwaliteiten en instict als moeder en doodsbang zijn voor de tijd na de bv. Want tja, wat dan? Een hele lange tijd werd ook gesuggereerd dat vrouwen die niet natuurlijk zijn bevallen (dus met keizersnee) ook geen 'verbinding' met hun kind zouden hebben. Maar gelukkig weten we nu beter.
Dat vrouwen die borstvoeding geven niet op hun kind rollen waardoor ze overlijden is de grootste kul die er bestaat. Echt geneuzel van de bovenste plank; dit valt op geen enkele manier hard te maken.
Nou draaf je wel een beetje door hoor Er is nogal een verschil tussen "ALLE moederinstincten toeschrijven aan de bv" en stellen dat het "bijdraagt aan".
Ik denk dat moeders uberhaupt niet op hun kinderen rollen als ze naast hen in bed liggen... bv of niet.
Wiegendood is synoniem voor onverklaarbare dood onder baby's. De medische wetenschap weet niet waarom ogenschijnlijke gezonde baby's zomaar kunnen te komen overlijden. Wat niet impliceert dat er geen medische oorzaak was.
[ Een hele lange tijd werd ook gesuggereerd dat vrouwen die niet natuurlijk zijn bevallen (dus met keizersnee) ook geen 'verbinding' met hun kind zouden hebben. Maar gelukkig weten we nu beter.[/QUOTE] Hier wil ik even op reageren. Ik ben zo´n moeder die haar kind nooit geboren heeft zien worden, dat was bij mijn oudste het geval. Als je met volledige narcose (onverwacht) bevalt, dan heb je bij wakker worden een onverklaarbaar gemis,maar als je je kind dan ziet, kan je niet geloven dat het jouw kind is. Zien, voelen, dat je kind uit je komt zorgt ervoor dat er bepaalde chemische processen op gang komen in het hoofd van de moeder waardoor er een natuurlijke *moeder-kind* binding is. Vanuit literatuur is gebleken dat het zo is, ik heb de titels even niet paraat. Natuurlijk zal dit voor andere moeders niet zo voelen, voor mij was het echter wel heel herkenbaar. Het huid-op-huid kontakt met mijn kind, in mijn geval door BV, heeft ertoe bijgedragen dat die band wel is gaan groeien. Het is dus wel zo dat een geestelijke *afwezigheid* van de moeder bij de geboorte, van invloed KAN zijn op de *natuurlijke* moeder-kind band. Maar dit even terzijde
Ik kan me echt niet voorstellen hoe dat gebeurt. Even voor de duidelijkheid: als je dat zegt, geloof ik je hoor, maar ik heb het nu puur over mn eigen beleving... ik ben me zo ontzettend bewust van DL als ik slaap. Ik raak haar gewoon niet eens per ongeluk met een vinger/knie of wat dan ook aan... laat staan dat ik er op rol!
Moederliefde en moeder-kindband is persoonlijk en ligt aan wie jij bent; aan je karakter, hoe je in het leven staat. Ik ken vrouwen die het hun kind kwalijk nemen dat ze een moeilijke of pijnlijke zwangerschap of bevalling hadden, hun kind zelfs haatten daarom. Weer zoiets dat niet valt hard te maken, dat bijv. een ks of andersoortige zware bevalling zorgt voor een slechte moeder-kindband, want zegt het echt iets over de soort bevalling of over de moeder zelf? Ik had een zware zwangerschap en nog zwaardere bevalling (uiteindelijk ks), maar heb altijd die diepe bijzondere band met mijn kind gevoeld.
Is een paar jaar geleden nog in het nieuws geweest; dat een moeder haar kind verstikt had. En wat jij zegt; nl. dat je je kind niet eens met een vinger aanraakt, dat wéét je gewoonweg niet; je slaapt immers!
Daar ben ik het dan weer niet mee eens, er bestaat ook nog zoiets als een postnatale depressie en dat heeft niks met karakter te maken.
Als je daar ondebouwing voor wilt, neem dan contact op met James, het is zijn onderzoek en zijn conclusie, niet de mijne.
En ga jij me bewijzen dat ik niet op een semi-bewust level precies weet hoe mijn lichaam ligt als ik slaap? Bovendien slaapt DL heeeeel licht, dus die begint al te piepen als ik er bij wijze van spreken maar iets te hard tegenaan adem dus indirect weet ik ook daardoor zeker dat ik haar nooit aanraak.
Kunstvoeding is maar een van de vele factoren die een rol speelt bij wiegendood. En ik neem aan dat iemand niet bv gaat geven met het idee 'nou verlaag ik de kans op wiegendood', maar gewoon omdat bv nou eenmaal de normale manier van je kind voeden is.
Geestelijk vooral, kan ook ontstaan na een zware zwangerschap of bevalling en word nagenoeg nog heel weinig erkent. Je weet niet wat een persoon mankeert waardoor ze het gevoel hebben geen band te hebben met hun kind en dikwijls voelen die vrouwen er zich zo schuldig over... Dus nee ik vind het hoe dan ook niet snel een karakterkwestie. Uitzonderingen daarbij weggelaten natuurlijk..
Dat ga ik je niet 'bewijzen' dat is gewoon hoe slaap werkt. Op een ander level weet jij niks meer te herinneren; dat zijn gewoon feiten over slaap. Slaap is slaap en dan ben je niet wakker, dus weet je niet wat je doet, dat is heel simpel hoor.
Niet waar! bv KAN de kans verlagen, maar het is zeker niet gezegd dat kv een factor is bij wiegendood.