Herkenbaar hoor, Aan de ene kant wilde ik direct ala minute weer opnieuw zwanger zijn, en het volgende moment was ik zoooooo onzeker en bang dat mn eerste kind een toevalstreffer was, dat ik misschien wel nooit meer zwanger kon worden en het gevoel weer heeeeelemaal opnieuw te moeten beginnen met eisprong afwachten, klussen, spanning naar de eerste echo, had dr zo geen zin in!.... Die angst blijft altijd hangen, mn laatste ( goede) zwangerschap was stukken minder onbezorgd. Wat heb ik gehuild van opluchting na de eerste goede echo, maar dan na een paar dagen toch weer die angst die blijft tot WEER een goede echo ( ik had een missed abortion, opgewekt met cytotec)... ik kon niet echt zo genieten als bij mn eerste. Pas nu ik een gezond kindje in mn armen heb denk ik niet meer zo vaak aan de miskraam en heb ik het een plekje gegeven... Ik gun het jou/ jullie ook!
bedankt voor je ervaring!! Ik ben ook zo bang dat ik niet meer echt kan genieten van een zwangerschap, ook omdat we al een kloppend hartje enz. gezien hadden. Ik ben ook heel benieuwd naar de weg naar een evt. nieuwe zwangerschap toe. Bij onze dochter duurde het 14 maanden voor ik zwanger was en nu "maar" 5. Ik dacht ook gister, het kon ook nooit goed gaan, zo snel als deze verwekt is. Maar ja, eerst maar eens kijken morgen hoe het er allemaal voorstaat, of ze al kan zien of alles weg is, of dat het pas over een paar weken kan.
Ik was ook zo bang na de miskraam, het leek ook te mooi om waar te zijn. Op Eva hebben we 1,5 jaar moeten wachten, daarna in de 3e ronde (5 maanden, lange cyclus) zwanger en dus een miskraam. Ik was dus wel bang maar ook wel positief eigenlijk en was weer in de 3e ronde zwanger en toen ging het gelukkig wel goed. Ik hoop dat alles weg is en je snel weer verder kunt.
Het onbezorgde bij mij was er ook wel af (bij mijn eerste mk ook al een kloppend hartje gezien) maar ik zeg maar steeds tege iederen: het is het resultaat dat telt. En ik hoor ook van veel vriendinnen die een tweede hebben gekregen zonder miskraam, dat het onbezorgde van een eerste zwangerschap nooit meer terug komt. Dat je er zo lekker naief en bleu in staat....op de een of andere manier word je (moederinstinstinct?) veel bezorgder. Ik hoop dat het vandaag allemaal goed gaat bij de VK, dat je geen nasleep hebt en het allemaal snel een plekje kan geven.
Hey tulip, heel veel sterkte meid! Heb geen idee wat je nu moet doormaken, maar het moet verschrikkelijk zijn. Een hele dikke knuffel van ons x
nou alles was mooi schoon. Ze zag nog een bloedstolseltje maar dat kon ook. Ik moet maandag even terugbellen of het bloedverlies over is, want dat zou eigenlijk wel moeten. Raar weer als je dan je baarmoeder zo leeg ziet
Lieve Tulip Weet precies hoe je je voelt, maak op dit moment precies hetzelfde mee. Heb zojuist ook verhaal geplaatst in de hoop dat iemand zelfde ervaring heeft gehad waarbij het goed is afgelopen. Hoe lang weet je al dat je zwanger bent als ik vragen mag? Het wachten duurt idd echt lang en die onzekerheid....pfff niet te doen! Ik weet pas vanaf afgelopen donderdag dat ik zwanger ben, va weekend bloedingen (ook geen krampen) 1 van de 2 vruchtjes zowieso verloren (heb hem in mijn hand gehad), maar mag 22ste pas komen voor 1e echo, eerder heeft geen zin zeggen ze!! Echt slopend, hou geen nagels mee over!! Wens je heel veel sterkte en hoop dat alles goedkomt voor je! X chimpie
lieve tulip, zag je net voorbij komen in een ander topic en ik schrok gewoon van je onderschrift! dit kon toch niet waar zijn? maar helaas dat is het wel ik wil je heel veel sterkte toe wensen via deze weg! liefs Sil
Jeetje Tulip, wat moet dit erg voor jullie zijn... Zit met tranen in m'n ogen te lezen... Denk wel dat de oma van je man nu op je kindje kan letten. Pfff, wat erg zeg. Heel veel sterkte gewenst.
Fijn dat alles schoon was, hoe dubbel dat ook zal klinken... Ik ben nu een paar dagen ongesteld na mijn mk, en het klinkt stom, maar daar was ik ook erg blij mee. Veel sterkte verder!
ik snap het hoor, net zoals ik straks blij ben met een witte zwangerschapstest zodat ik weet dat het hcg uit mn lijf is.
Hey meid pff jeetje dikke knuffel vanuit hier en veel sterkte. Een kindje nog maar zo klein, maar als het zo gewenst is, dan doet het veel pijn. Ik ben nog maandenlang kapot geweest van de miskraam en denk nog steeds terug aan hoe het had kunnen zijn. Het verwerkingsproces kan best pittig zijn en soms is het alleen maar huilen, huilen. Maar er komt een moment dat je er toch weer voor kunt gaan en daar achter kan staan. Je gedachtes en gevoelens zijn voor mij ook nog heel herkenbaar. Erg vreemd om je baarmoeder weer leeg te zien. Hoewel het wel goed is op de manier dat er niks is achtergebleven, is dat toch confronterend! Want de keer ervoor zat er nog een kindje! En ja misschien is een volgende zwangerschap nooit meer vanzelfsprekend hier was dat de vorige keer ook al niet en steeds minder. De naiviteit gaat eraf. Bij ieder krampje was ik bezorgd en bang. Het heeft nooit meer goed gevoeld eigenlijk. Maar weet niet of dat kwam doordat het uiteindelijk dan toch niet goed zat of door de miskraam er voor.. Ik was toevallig ook van de miskraam-zwangerschap na 5 maanden zwanger, en 5 maanden na de miskraam weer. It's my lucky number. Ik hoop voor jou ook (in de zin van, dat het dan uiterlijk weer raak is van een gezonde plakkert!) Heb je lieve mensen om je heen die er voor je zijn? Nogmaals sterkte en denk aan je!
Lieve Tulip, Wij hebben elkaar kort gesproken bij de september mama's. Helaas heb ook ik gister het topic moeten verlaten. Wil je nogmaals een dikke knuffel geven! Je mag altijd een pbtje sturen als je daar behoefte aan heb. Neem de tijd om het een plekje te geven. Groetjes angie
Ik zag je onderschrift in de Lounge en schrok ervan! Ik zie je geregeld in topics voorbij komen en vond het geweldig voor je dat zwanger was. Helaas mocht het niet zo wezen, ik wil je veel sterkte wensen met de verwerking hiervan. Het is mijzelf 3x overkomen, de laatste keer was in december 2009, maar nu ik jouw verhaal lees, komt dat gevoel van toen weer even heel sterk omhoog. Een vreselijk gevoel wat idd niet te omschrijven is als je het zelf niet hebt meegemaakt. Wij zagen ook een hartje met 6,5wk kloppen, maar helaas is het in week 10 toen alsnog misgegaan... Inmiddels gelukkig een prachtige dochter erbij gekregen en wat ik al eerder hier las, pas daarna kon ik mijn mk's echt een plekje gaan geven... Het is een lange weg waar je doorheen moet, maar met veel steun, liefde en (in mijn geval dan) heel veel praten komt er stukje bij beetje weer een lichtje aan het eind van die tunnel. Ik wens je alle sterkte en kracht toe om dit verlies een plekje te geven meis, houdt moed!
ach wat lief, dank je wel. En de positiviteit komt vast wel weer, maar het is allemaal nog vers natuurlijk. Gelukkig gister wel een fijn gesprek met de vk gehad.