Soms is de angst dat het nooit meer zal stoppen groter dan de realiteit... Misschien toch eens toelaten. Soms hebben mensen het gevoel dat ze uuuuren hebben gehuild terwijl het in werkelijkheid 3 minuten was... (ik heb in mijn vak al vele vele huilende mensen tegenover me gehad, dus ik weet 'n klein beetje waar ik het over heb...)
dan is het blijkbaar heel erg nodig, je lichaam geeft allerlei seinen dat het klaar is er tijd om je emoties eruit te laten, dus al huil je 3 dagen en.. het moet eruit. waarom vechten terwijl het zo duidelijk nodig is. Je zal echt wel stoppen hoor en anders maar niet dan is het blijkbaar nodig .. waarschijnlijk val je eerder in slaap na 1,5 uur.... dus lekker regelen dat jij 2 dagen oppas hebt en geef toe aan jezelf. ga zielige films kijken, ga denken aan wat je voelt..en laat je eens gaan.
ik heb het ook wel.. maar niet zo erg denk ik als jij.. maar vervelend is eht wel.. hier standaard met een ruzietje ofzo kan ik heel erg janken. en als ik dichtsla dan komt eht er later uit met een hoop geschreeuw en gescheld in gesprekken heb ik het ook wel bijv op werk oid.. bij mij is het echt een gevoel van falen.. en als ik het idee heb ergens gefaald te hebben moet ik ook echt me tranen weg slikken.. ik probeer me dan heel erg te concentreren op wat ik ga zeggen..dan word het minder en heb ik het idee meer controle te krijgen..
Ik heb het enkel als iemand boos op me wordt, en dat hoeft echt maar een heel klein beetje te zijn of iets anders waardoor iemand zn ongenoegen laat blijken of je bijvoorbeeld verteld dat iets beter kan. Kan daar echt NIET tegen Vind mensen die hun schouders op kunnen halen altijd zo stoer!
Ik ben echt een enorme huilebalk... Erger als ik ben bestaan ze niet volgens mij Ik vind het wel eens lastig maar schaam me er absoluut niet voor. De keren dat mijn collega's en baas me hebben zien huilen zijn ook niet meer op 2 handen te tellen. Ik vind ook echt dat je je nergens voor hoeft te schamen! Heb trouwens ook nooit het idee gehad dat mensen het raar vinden, ik heb nooit vervelende reacties gehad.
dames nu zit ik dus echt te huilen maar nu wel met een reden. ik ging een beetje googlen op sites van psychologen enz want het zit me echt dwars. tussendoor ging ik ook andere "stoornissen" lezen omdat ik daar erg geinterresseerd in ben. nu had ik op school een stukje borderline les gehad..maar verder nooit meer naar gekeken tot ikhet net weer zag en dacht he ff verder lezen. en ik zag mezelf gewoon! ik weet dat mensen zich tegenwoordig al snel met de term borderliner bestempelen maar ik herken mezelf zo erg erin. niet het suicidale maar zoals ik al eerder zei het extreem regeageren op situaties, daarbij komt ook nog stemmingswisselingen, ik mocht zelf de pil niet meer gebruiken van mijn huisarts, impulsiviteit enz enz. ook is het zo dat het genetisch bepaald kan zijn, mijn moeder is een borderliner maar heel extreem. ik zit nu echt helemaal te rillen en te snikken en te huilen. ik belde mijn ex want ik heb nog heel goed contact met hem en vertelde het hem wat ik denk, hij ging ook lezen en kon mijn gedachtes beamen en herkende ook veel van mij in een borderliner. hij was wel heel erg lief en zei van je hoeft je echt niet te schamen want je kan er niks aan doen mocht het wel zo zijn. (want ik schaam me dood) maar drukte me wel op het hart dat ik hiermee zsm naar de huisarts moet en als ik het fijn vind wilt hij graag mee en me steunen in alles. ook zei hij dat hij al een tijdje het vermoeden had dat er iets niet klopte maar het niet zo direkt durfde te zeggen om mijn reactie. ik ben zo bang, ik heb 2 kleine kindjes en ik hou ontzettend veel van ze en zou ze nooit en dan ook nooit iets aandoen. maar het maakt mij bang omdat een vriend van ons kort geleden zijn broer heeft vermoord. achteraf bleek dat hij ook een borderliner was en aan schizofrenie leed. hij wist op dat moment niet wat hij deed en dagen daarna nog steeds niet. toen ik daaraan dacht, kon ik het niet helpen dan te denken van ik vertrouw mezelf niet meer. het zal je maar gebeuren dat je denkt dat je alles onder controle hebt maar dat blijkt niet zo te zijn en je dit soort gruwelijke dingen gaat doen. ik weet iig dat ik maandag op de stoep van mijn huisarts sta.
meid.. maak je niet te druk he.. borderline komt in vele vormen.. maar heel veel vrouwen hebben wel dat huilen en gevoeligheid.. dus het hoeft niet borderline te zijn.. maar een bezoekje bij de ha kan geen kwaad.. je kan iig je verhaal kwijt en zien of hij er iets mee kan .. miss bestaat er wel een speciale cursus waarbij je in werkgelegenheden het huilen kan stoppen door bepaalde technieken..en je beter kan uiten in woorden.. en schaam je niet meid! echt niet!
Had het tot een tijdje geleden ook heel erg. Bij het minste of geringste zat ik al te janken. Vooral bij frustratie of boosheid oid. Het is nu wel minder. Als ik het nu voel opkomen probeer ik met een soort helikopterview de situatie te bekijken. Wat gebeurt er nu eigenlijk, wat frustreert me precies, wat maakt me nu precies verdrietig. Ik sta heel even stil bij het gevoel en bedenk dan of het huilen nu echt nodig is of dat ik beter even kalm aan kan doen. Voor mij helpt het om op die manier even "uit de situatie" te gaan, om het even niet vanuit pure emotie te zien maar te relativeren. Lukt lang niet altijd hoor, maar zorgt bijv bij meningsverschillen met mn vriend wel dat ik mn zegje kan doen ipv dat hij me meteen gaat troosten. Dat was namelijk niet de bedoeling
oww neee het huilen staat hier helemaal los van. dat zie ik niet als een symptoom van een borderliner. het huil probleem zie ik nu ineens als iets heeeeeeel kleins.
Ok, ik ga je nu toch even een ´halt´ toeroepen, want je schiet in paniek. Zoals iemand al zei, borderline komt voor in verschillende vormen en gradaties. Er is niet ´één borderline-type'. Dus pas op dat je jezelf nu niet gaat aanpraten dat je opeens je kinderen iets zou kunnen aandoen. Als je dat nooit hebt willen doen, zul je dat nu ook niet 'opeens' willen. Je neemt je stemmingswisselingen en gevoeligheid heel serieus, dat is echt positief. Maar ik hoor in je verhaal helemaal niets van schizofrenie of psychoses. Er is echt een heeeel groot gebied tussen borderline en schizofrenie! Iemand met borderline heeft niet per se schizofrenie. Mensen met schizofrenie kunnen nog wel eens borderline gedrag vertonen. (even een versimpelde weergave hoor) Het lijkt me verstandig dat je niet meer googlet en inderdaad maandag naar de huisarts gaat. Spreek je angsten uit en laat je informeren. Vraag om een verwijzing naar iemand of een instantie gespecialiseerd in persoonlijkheidsstoornissen. Een intake kan geen kwaad, ik vind het juist heel zorgvuldig van je. Maar jij bent nog steeds jezelf (en je bent nog steeds verantwoordelijk voor de dingen die je doet) en het is niet zo dat de 'borderline' het nu opeens overneemt... Het feit dat je oprecht naar jezelf wilt kijken stemt mij in ieder geval gerust, ik voel geen alarmbellen of wat dan ook. Heel veel sterkte en bedenk, 'het zijn maar benamingen.... jij blijft gewoon jezelf'. Amber
bedankt voor je eerlijke en duidelijke uitleg. ik praat mezelf niks aan hoor ik zou echt nooit mijn kinderen iets aandoen nooit gewild en nu opeens ook echt niet. maar het maakte mij gewoon bang, want die jongen die zijn broer dus heeft vermoord had zijn broer ook nooit iets willen aandoen. nu lijd ik niet aan schizofrenie of psyhose hoor dus dat "scheelt" en ik weet dat borderline gelinked wordt aan schizofrenie en niet andersom. maar snap je dat het toch eng is als je daaraan denkt?
Ik herken het niet, maar vind het echt niet iets om je voor te schamen hoor. Als jij je tranen hoog hebt zitten en je huilt en het lucht je op is dat toch helemaal niet erg? De een is nu eenmaal emotioneler dan de ander.
Het wordt hier wel heel heftig ineens. Fijn dat je het aan durft om je hier open te stellen, lennylen, dat is het begin. En met je onzekerheden over mogelijke psychische problemen, ga inderdaad snel naar je huisarts. Sterkte! Voor alle huilers, waarom vinden jullie het stom of genant om te huilen? Je toont je emoties, en misschien op een manier waarop niet iedereen dat doet maar het is wel wie je bent. Inderdaad, soms is het niet handig (je kan als arts moeilijk een potje meegrienen met je patient bijvoorbeeld). Maar in de meeste gevallen kan je gewoon zeggen: nou dit hoort dus ook bij mij. Maak je het ook niet erger dan het is (ook niet voor jezelf, dus). Ik heb er bij vlagen last van, de eerste keer na een vrije heftige (persoonlijkheids)training, nu ik moeder ben, toon ik ook meer emoties (ik had ze gelukkig al wel ). Tsja, wat zal ik ervan zeggen, hoera, ik nen ook een mens? Voor mij dus een verbetering, ik werd nogal snel ingeschat als een harde en ook als zodanig behandeld. Dus zo zie je, het kan ook goed voor je zijn!
ja, snap ik, je denkt dat je controle zou kunnen verliezen. Daarom benadrukte ik dat je nog altijd jezelf bent, je kunt nog altijd voor jezelf denken en beslissingen maken. En die jongen...tja, dat is echt verschrikkelijk maar toch een heel ander verhaal. Een psychose kan op verschillende manieren getriggerd worden (misschien nam hij zijn medicatie niet, misschien had hij drugs gebruikt, misschien sliep hij al weken niet...) Als je nog vragen hebt, je mag me altijd pb'en.
Anke, ik ben het met je eens. Ik vind het juist mooi als iemand zo dicht bij z'n gevoelens kan komen. Er zijn echt heeel veel mensen die geen idee hebben wat ze voelen... Ik ben zelf ook een jankerd... (en bij mij sprongen echt wel eens de tranen in mijn ogen bij een patient..) (maar dan niet van het 'boehoe' hoor!)
ja klopt het is een heel ander verhaal, hij was altijd normaal om het zo maar even te zeggen en tot hij op een gegeven moment raar gedrag begon te vertonen. toen ze hulp gingen zoeken werden ze weggestuurd met, het is niet zo ernstig. 2 dagen daarna vermoordde hij zijn broer. ik heb nog wel wat vraagjes dus stuur je ff een pb
Joh stop jij eens met googelen Ik ben ook een aardige jankert hoor, vooral als ik heel emotioneel ben Laatst nog bij de Juf van mijn oudste dochter hoe erg Veel gekloot in de klas gezeur, ik was er helemaal klaar mee en ging op gesprek bij de juf. Nou dan schiet ik al vol
Oh dear vreselijk herkenbaar. Heb er nooit een punt van gemaakt eigenlijk. Maand geleden nog op mijn werk, stagaire haar nicht op 21 jarige leeftijd vreselijk ziek en kort te leven. Stagaire was al 14 weken bij ons en door een gesprek over de zieke oma van mijn collega kwamen bij haar tranen,. Oh ik pak gewoon vast 2 zakdoeken want ik ga altijd meedoen. Maak er een grapje van maar vind het niet altijd leuk. Wil je als leerling stevig in je schoenen staan en gesprekken die niet zo goed gaan volwasse afhandelen en dan komen de tranen.
Je moet huilen als iemand met je mee eens ? Huilen is normaal en als huilt voor bepaalde dingen vind ik niets Maar jy huilt om dingen die je zelf opgenoemt hebt ...vindt ik apart! Begrijp me niet verkeerd er Is niets mis met je ofzo maar ik zal naar dokter gaan en vertellen om wat voor dingen jij huilt alssss het jou overneemt met alles en dat je zorgen maakt