Wat ik mij afvraag...het zijn wel jullie ouders, houden jullie ook echt helemaal niet meer van ze? Of dat je in sommige periodes mist, ondank hetgeen wat er allemaal is gebeurd tussen jullie? Sorry als deze vraag raar is maar ik vroeg mij dit af...
hier geen contact met mijn vader.... Zeg wel (als het ter sprake komt) dat ik een vader heb... (spreek niet over opa) maar dat we hem niet meer zien..... is het iig duidelijk.... je weet immer nooit als hij "opeens voor de deur staat"....
als ik voor mijzelf antwoord... ik mis soms een "vader-figuur" maar dat is mijn "vader" sowieso niet.....(en nooit geweest). Elke keer teleurgesteld worden doet meer zeer..... nu weet ik iig waar ik aan toe ben en heb ik geen illusies....
Leliana, dank je. Maar zo voelt het ook echt!! Noenoe, houden van is complex. Kinderen voelen zich (vrijwel) altijd toch nog wel op enige wijze loyaal naar hun ouders toe. Ik mis mijn ouders niet. Wel heb ik het moeilijk gehad en soms nog moeilijk dat ik de ouders mis die ik zo graag had willen hebben. Maar hen missen? Nee... Ik ben nu gelukkig. Het is goed zo, ik ben nu veilig. Al heeft dat wel jaren gekost voordat ik er zo in kon staan.
Hier idem. Ik mis een 'moeder-figuur' , maar absoluut niet mijn eigen moeder. Mijn 'vader' is het niet eens waard om over te hebben.
Dit is een vraag waar ik ook al een tijdje mee loop. Nu is mijn moeder helaas overleden en zie ik mijn vader nog wel dus das later geen probleem qua vertellen aan Collin, maar als klein kind heb ik zelf een hoop familie niet kunnen leren kennen omdat mijn vader al het contact met zijn broers en zus heeft verbroken. (ze gunden elkaar allemaal het licht niet in de ogen om het maar zo te zeggen) Daardoor is het contact met enkele nichten en neven beperkt tot FB en hyves. Ook na het overlijden van mijn moeder heb ik nooit meer wat vernomen van haar zussen en diens kinderen terwijl die wel allemaal op oude foto's staan. Gelukkig heb ik nog wel even een paar jaar de tijd om te bedenken hoe ik dit het beste aan hem kan uitleggen.
NL3 op staan... Alan Clark met zijn liedje Father and friend Au... Ondanks dat het zo 'goed is', blijft het soms pijn doen.
Natuurlijk mis je weleens een moeder figuur, zeker tijdens de zwangerschap en na de bevalling. Maar alleen het feit dat ze me verwekt hebben maakt ze geen ouders, als je je hele kindertijd en jeugd niet bent verzorgt door je moeder en er niet naar je is omgekeken dan mis ik niet mijn moeder in persoon nee. Waarschijnlijk kunnen de mensen die uit een warm en liefdevol nest komen zich dit niet voorstellen, maar mijn haren gaan altijd een beetje overeind staan als er staat "het zijn toch je ouders" ja dus denk ik dan, die van mij (mijn moeder dan) is nooit een moederfiguur voor mij geweest en is nooit voor me opgekomen in plaats daarvan hing ze liever in de kroeg en wat ze daar allemaal uitspookte wil ik niet eens weten, wel dat ik als 11 jarig meisje voor mijn broertje en zusje moest zorgen omdat mevrouw haar roes uit lag te slapen. Zo meer wil ik er niet over kwijt!
Wij staan op het punt om het contact met mn vader te verbreken (zowel ikzelf, als mijn broertje en zusje. Beetje vergelijkbaar verhaal als TS). Mijn kinderen hebben hun opa wel eens gezien. De oudste herkent hem ook nog wel. Toen ze een jaar of 2 was, had ze het ook nog wel eens over opa als ze hem op een foto zag ofzo. Maar tegenwoordig, als ze een foto ziet, vraagt ze ofwel wie die man is, ofwel zegt ze dat dat de papa van Sjors is (mijn halfzusje van 8), tja, zegt genoeg, toch? Mijn jongste heeft mn vader zó weinig gezien nog, dat het gewoon een volslagen vreemde is voor haar. Als mijn oudste er nu naar vraagt, hou ik het vooralsnog op 'dat is de papa van Sjors'. Soms zeg ik er ook nog wel bij dat hij dan ook mijn vader is, omdat Sjors mijn zusje is (de oudste is 3,5 ga nog maar niet beginnen over halfzusjes, stiefzusjes en dat soort zaken. Hoe families in elkaar zitten is voorlopig al lastig genoeg bij normale situaties ) en dat hij daarmee ook haar opa is, maar dat zegt haar dan niet zoveel. Ik ga er in elk geval niet over liegen of dingen verzinnen. Hooguit vertel ik dus niet het héle verhaal. Maar dan toch vooral omdat het haar nu allemaal toch nog niet zoveel zegt. Ze weet niet beter of ze heeft 2 oma's en 1 opa. @Noenoe: ik mis mijn vader verschrikkelijk veel. Maar dat is nu ook gelijk de hele reden waarom het contact helemaal verbroken gaat worden. Nou ja, eigenlijk gaat daarmee niet eens zo heel veel veranderen met de huidige situatie... het contact is al jaren eenrichtingsverkeer en ik denk dat we al een jaar of 2-3 geleden gestopt zijn met er meer energie in steken dan noodzakelijk is (dus verjaardagen enzo nog wel, maar voor de rest, laat maar). Ja, het doet heel veel pijn, deze beslissing. Het gemis is groot, maar elke keer opnieuw teleurgesteld worden, elke keer veel energie moeten steken in toch nog *iets* van contact proberen te onderhouden, dat is nog veel erger... In feite mis ik hem al jaren. Dat gemis zal vast niet (veel) minder worden wanneer de breuk definitief is. De pijn en teleurstellingen nemen (hopelijk) wel af. Wat niet weg neemt dat het nooit meer pijn zal doen, pijn en verdriet over hoe het gelopen is allemaal, hoe graag ik het anders zou willen zien, maar het is nu eenmaal zoals het is en met 2 kleine kinderen kan ik wel heel wat betere doelen bedenken om mijn energie in te steken.
Idd, of van 'de klassieker': zou je niet weer eens contact met ze opnemen? (Want idd, daar heb je hem weer: ) het zijn toch je ouders...
Ja, inderdaad vreselijk vind ik dat net alsof het een keuze is die je met plezier hebt gemaakt en alsof daar geen ellende aan vooraf is gegaan. Maar je gewoon even geen zin hebt in die mensen die je zo vol liefde groot hebben gebracht
Om hierop voort te borduren: het was echt een verademing voor me toen ik voor het eerst bij mn schoonouders over de vloer kwam: zo kon het dus ook! Vanaf het begin voelden zij al meer als ouders voor me dan mijn eigen ouders (heb dan wel nog contact met mijn moeder, de laatste tijd zelfs redelijk goed, maar dat was zeker ook geen vanzelfsprekendheid...)
Maar Brett toch, wat zeg je nu dan weer... Nooit in de Libelle gelezen wat je wel niet voor ondankbaar wicht bent? Wat je dat arme moedertje van je (of vadertje, maar in de Libelle gaat het nu eenmaal meestal om de moeders ) aan doet? Ze hebben toch zó hun best gedaan om je goed op te voeden en dan krijgen ze nu stank voor dank. Weet je, het ligt vast aan je partner, ze mochten die lamlul toch al nooit zo... Kon alleen maar ellende van komen. Hij heeft je beslist opgenaaid om het contact te verbreken, want ja, aan hún kan het toch zeker niet liggen?!
Nee hoor geen rare vraag. Ik heb nooit echt een band met mijn moeder gehad. Er werd vroeger thuis niet over gevoelens en problemen gepraat. Ook werd er niet geknuffeld, en voor zover ik me kan herrinneren is er ook nooit tegen me gezegt dat ze van me houd. Daar in tegen heeft ze drie jaar geleden wel heeeel veel dingen gezegt die me heel erg gekwetst hebben. Heb er eerst heel erg mee gezeten,maar na gesprekken bij de GGZ heb ik het wel kunnen afsluiten. Mijn vader is een ander verhaal.Met hem had ik ook niet echt een band,maar de manier waarop het contact nu stuk is gelopen steekt wel. Puur omdat hij niet tussen mijn moeder en ons in wilde staan heeft hij voor de thuissituatie gekozen. Kan me niet voorstellen dat je je eigen kinderen en kleinkinderen niet wilt zien.Dat steekt af en toe nog steeds.
Ik heb al 5 jaar geen contact meer met m'n moeder. Wel erg goed contact met mijn vader en zijn nieuwe vriendin. De nieuwe vriendin is de oma van Jamie. 'Oma' is in mijn ogen een soort eretitel, die je moet verdienen. Biologisch gezien mag mijn moeder dan oma zijn geworden, maar in het dagelijkse leven zal zij dit nooit worden. Het klinkt voor sommigen misschien gek, maar de nieuwe vriendin van mijn vader is in de laatste 5 jaar meer een moeder voor mij geworden dan mijn echte moeder in de 20 daar voorafgaande jaren ooit is geweest. Het is voor mij dus ook niet meer dan logisch om haar gewoon oma te noemen voor Jamie. Ze is zelfs bij de bevalling geweest, ten eerste omdat ik dat fijn vond, maar ten tweede omdat ik hoopte dat ze door zoiets moois mee te maken toch dat ontbreken van de biologische band enigszins op kon vullen en zich ook een echte oma kon voelen. Dat is in elk geval gelukt, zij en Jamie hebben een goede band samen en dat is voor mij erg belangrijk. Mijn moeder weet dat ik bevallen ben, wij hebben haar een geboortekaartje gestuurd, maar daar hebben we nooit een reactie op gehad. Zegt voor mij genoeg. Wat iemand hier al eerder zei: moeder word je niet door 9 maanden lang een baby in je buik te dragen, maar door alles wat daarna volgt. En het is mijn moeder absoluut niet gelukt om mij (en mijn broertje en zusje) een veilige, liefdevolle en gelukkige jeugd mee te geven. Daarom is het contact verbroken met alledrie haar kinderen (van haar kant overigens!!), en daar heb heel veel vrede mee.
wij hebben geen contakt met andre zijn moeder en als Amy-lynn vraagt wiedat is dan is dat de Mama van Papa het woord Oma heeft ze hier niet.....sorry dat is ze nooit geweest dat krijg ik niet eens mijn strot uit.... een Moeder voor mijn man wel hoor! hij heeft geen slechte jeugd gehad ofzo het is niet anders
Wij hebben heel slecht contact met mijn schoonmoeder (schoonvader is overleden). Er is alleen telefonisch contact (heel soms) tussen mijn man en haar. Ik vind het ook moeilijk wat ik moet zeggen als Demi ooit vraagt waarom zij haar oma nooit ziet. Wij zien schoonmoeder namelijk nooit; deels vanwege de afstand en deels omdat zij (lees: voornamelijk haar nieuwe man) niet wil dat wij langskomen, maar ja dat kan je natuurlijk niet tegen een kind zeggen. Sterkte met de situatie!
een kennis van Andre zijn moeder zei eens tegen mij agh als Amy-lynn wat ouder is kun je haar toch gewoon een dagje in de week brengen ik heb haar aangekeken en gevraagt waarheen dan???? nou naar je schoonmoeder nou ik weet niet eens waar ze woont ze is verhuisd zonder verhuiskaart te sturen duidelijker dan dat kan toch niet......