Geduld....heel erg veel geduld Het komt in golfbewegingen! Oudste is nu 3 jaar en 4 maanden en we hebben er nu niet zo heel veel last meer van. Hier maakte ook niks meer indruk...op de trap, op de mat etc etc. Ze haalde er letterlijk haar schouders voor op. Op een gegeven moment was papa het zó zat, dat ie al haar knuffels die bij haar in bed lagen in een vuilniszak heeft gestopt en in de gangkast heeft gezet. Oei...toen zag ze de ernst er van in, want haar knuffels zijn haar "heilig". Bij lief en gedrag, mocht ze per dagdeel (bij de lunch en na het avond eten) een knuffel uit de zak halen en in bed leggen. Ging het echter weer fout, na 1x waarschuwen, dan moest ze zélf een knuffel uit haar bed halen en in de kast leggen. Na een paar dagen was de zak weer leeg en haar bed weer vol en we hebben het niet weer hoeven te gebruiken. Ook zijn we echt mega consequent in dat soort tijden. We geven haar simpele opdrachten: Nu je schoenen pakken, nu je jas pakken, nu je potloden opruimen etc. 1x waarschuwen. Niet (proberen) met stemverheffing te spreken, maar op haar niveau heel duidelijk maken. Daarnaast moet ze me aankijken en herhalen wat ik zei. Op momenten dat ze weer kan luisteren en heerlijk zelf kan spelen dan is er ook helemaal niks aan de hand. Nu zitten we juist in een periode dat ze heel druk is....ach ja **hetiseenfasehetiseenfase**
En ik zou de potloden opruimen. Kan ze ook niet in de verleiding komen. Wil ze kleuren, dan kan dat. Maar duidelijk aangeven: als je weer op de muur kleurt, dan ruimt mama de kleurtjes weer op! Hier liggen ze namelijk standaard in een bakje op haar tafeltje. Kan ze niet met die vrijheid omgaan, dan haal ik het weg. Zolang ze niet in de verleiding komt, gebeurt het ook niet.
Tja...ik ben ook de ouder en soms heeft ze gewoon te luisteren omdat ik zeg. Wij zitten nu in de fase: maar ik wil het zo graag, asjesjesjeblieft? Dan leg ik inderdaad wel uit waarom iets niet kan/mag.
idd kom op zeg....kinderen hebben gewoon te luisteren naar hun ouders toch?! Daarbij voed ik op volgens mijn gevoel hoe ik vindt dat het moet en niet volgens boekjes....ieder kind is anders... Uitleggen is ook niet verkeerd natuurlijk...maar ik ga niet de hele dag constant uitleggen waarom ik vindt dat iets niet mag...het mag gewoon niet
Zo doe ik het ook eigenlijk....met een beetje gezond verstand kom je natuurlijk ook een heel eind Tja, ik ben ook niet zo van het uitleggen hoor! Mijn persoonlijke mening is dat we best wel weer een klein beetje autoriteit mogen hebben. Ik ben de ouder en jij hebt gewoon te luisteren als klein kind. Dat eeuwige discusseren....ga ik echt niet met mijn 3-jarige dochter doen
Wij hebben dit al sinds mijn zoon twee is en hij is nu 2 en 7 maanden. Het zal ook nog wel een jaar zo doorgaan en ondertussen ben ik al aardig overspannen maar niks aan te doen
Zo denk ik er dus ook over. Ik leg haar alles uit, met niet van plan dit 5 keer per uur te doen voor hetzelfde feit..
Ze is overigens al zo aan het puberen ver voor ze 2 was.. Hopelijk blijft het niet al te lang doorgaan hahaha.
hahaa precies hier ook een 3-jarige en daar ga ik niet mee in discussie .. Ja ach ieder het zijn he.....maar dat uitleggen enz...ik ben mee rouderwets dan geloof ik. Je hebt gewoon te luisteren
Oh ja hier begon ze ook rond 2 jaar en nu is het eindelijk minder....maar soms komt het weer opzetten. Dus bereid je maar voor op een jaar ellende hahhahaha
Zelf heb ik ervaren dat de kracht in het opvoeden schuilt in zelf rustig blijven. Niet in dominantie, schreeuwen of de bovenstaande zwartgedrukte zin. Ga naar je kind toe, spreek het rustig aan op z'n gedrag. Gebruik afleiding en humor, dat werkt zó goed!
Dus als je als ouder vind dat je kinderen naar je te luisteren hebben dan kan je niet rustig blijven??
Ik blijf ook heel rustig, schreeuw niet...maar ze heeft alsnog te luisteren. Dominantie heeft in mijn ogen niks te maken met het feit dat ik de ouder ben en zij het kind. En in mijn ogen hebben kinderen gewoon te luisteren naar hun ouders. En zolang zij niet de leeftijd heeft bereikt waarop ik vind dat ik de discussie met haar aan kan gaan, ga ik die ook niet aan. Kom op zeg! De "jeugd van tegenwoordig" is niet voor niks zo los geslagen! Ik ben haar vriendin niet! Ik ben namelijk van mening dat er tegenwoordig veel te soft wordt opgevoed! We gaan tegenwoordig "het gesprek" aan met peuters en kleuters. Hoe wil je dat gaan doen als ze 16 zijn? Autoriteit heeft niks met dominantie te maken.
Ik leg wel uit waarom ik iets wel of niet wil hebben, 1x. Een goede uitleg helpt vaak al meteen. En soms komt m'n dochtertje met een andere oplossing, of ze zegt ze bijvoorbeeld "ok, dan eerst dus wat jij zegt maar mag het dan wel straks". Als ik daarin mee kan gaan vertel ik haar waarom ik van mening verander. Blijf ik bij mijn standpunt dan zeg ik haar dat, blijft ze doordrammen dan ga ik het niet tot in den treure opnieuw uitleggen. Eén uitleg is genoeg. Ik zeg haar dan dat ik al gezegd heb waarom en dat 't nu klaar is. Afleiding en humor gebruik ik ook heel veel. Op dit moment is "in je lurfjes grijpen" een leuke methode. Ik tel dan tot 3 en bij 3 ga ik haar zogenaamd in d'r lurfjes grijpen. Bij 3 doet ze in verreweg de meeste gevallen al wat ik haar gezegd heb en doe ik zogenaamd heel teleurgesteld dat ik alwéér niet in haar lurfjes mag grijpen terwijl ik het zó leuk vindt. Haar het idee geven dat zij wat touwtjes in handen heeft werkt ook goed. Als ik haar bijvoorbeeld iets wil aantrekken en ze gooit de kont tegen de krib dan pak ik er nog iets bij en mag ze tussen die 2 dingen kiezen. Wil je dit of wil je dat? Kies je niks dan kiest mama. Wat ik heel veel doe is een soort 'sprekende agenda' zijn. "Ik ga nu even luier bij Quinten doen, daarna gaan we eten en dan gaan we boodschappen doen". Zo weet ze wat ze kan verwachten. En een paar minuutjes voordat ze ergens mee moet stoppen zeg ik haar dat, dan komt de verandering niet heel plotseling. Verder is het goed om de emotie van een kind te erkennen, te benoemen. "Ik heb gehoord dat je zusofzo wilt", "ik zie dat je heel boos bent". Maar hier ook de nodige driftbuien hoor! Hoort er een beetje bij denk ik, kinderen moeten af en toe tegen die grens ingaan en/of kunnen hun frustratie niet op een andere manier kwijt. Geduld, heel veel geduld