Bij de mensen die er voor kiezen het kindje niet te voldragen is er geen sprake van dat ze niet van het kindje zouden houden. Dit is de moeilijkste beslissing van hun leven die ze uit liefde maken.
als het maar kwaliteit heeft van leven, moet niet alleen aan mezelf denken. Het moet ook wel een leven kunnen hebben...een hartafwijking etc bedoel ik niet, bedoel meer echt een kastplantje die niks van de wereld meekrijgt.... vind het wel lastig oordelen zo, want sta maar eens in zo´n situatie...lijkt me vreselijk! Wij hebben ook geen punctie etc laten doen...
Geen mening meer na twee ontroerende verhalen. Wat te doen.??? Zou het niet weten! Respect voor mamavanbutan en vlinder.
Bij ons werd deze vraag ook gesteld. Ik heb altijd gezegd dat het me niet zou uitmaken. Ik zou het alleen willen weten als het kindje geen kans van leven zou hebben. Ik hou er toch wel van het is ons kindje waarom weg halen? Ik werk zelf als begeleider van verstandelijk gehandicapten en weet hoe leuk hun leven kan zijn.
Als mijn kind gehandicapt zou zijn, dan zou ik ontzettend veel van hem/haar houden en prima voor mijn kindje zorgen. Maar uiteindelijk ben ik, en is iedereen denk ik, dolgelukkig als je kindje gezond is. Ik denk dat iedereen deze keuze voor zichzelf maakt uit liefde, of je het aankan en wat leefbaar is voor je kindje.
je weet niet wat je doet. ons meisje had een sua en door een echoscopist die dus over verschillende aandoeningen begon (trisomie 18 en 13) hebben wij wel heel erg serieus gesproken. ook wij hadden in eerste instantie zoiets een kindje is altijd welkom maar wat als dat kindje geen kwaliteit van leven zou hebben of zelf een grote kans te overlijden tijden de zwangerschapo of binnen een aantal maanden en dat hij alleen maar pijn heeft wij kregen een guo en daar werd ons verteld dat we een vwp mochten doen. uit eindelijk hebben wij na de guo en een gesprek met de gyn besloten de vwp niet te doen omdat niets leek op een afwijking die geen kwaliteit van leven heeft (in dat geval hadden wij het weg laten halen). wel was er een hogere kans op down volgens sommige studies. maar dit is voor ons geen afwijking waar wij het voor zouden laten weg halen. down zit in mijn familie en ik heb met downies gewerkt.deze mensen hebben echt wel een gelukkig leven ok er zijn uitzonderingen maar ze zijn over het algemeen echt gelukkig. tegenwoordig zienmensen gelukkig ook de goede kanten in mijn neef woont zelfstandig en werk op een boerderij en heeft down vroeger zagen mensen een handicap als een lastpost en paste het niet in het ideaal beeld.gelukkig komen veel mensen hier op terug
ja dat denk ik ook dat over het algemeen mensen de keuzes die ze hierin moeten maken uit liefde en met de beste bedoelingen maken.... het is een heel moeilijk keus... wat je ook kiest denk ik.....
Waarom zou het 'te vaak' gezegd worden dat men alleen maar wil dat het kindje gezond is? Heb je dat zelf ook niet gedacht tijdens jouw zwangerschappen? Het lijkt me de meest natuurlijke denkwijze. Je gaat je kindje toch niet al bij voorbaat een afwijking toewensen? Ik denk dat je over dit soort dingen geen oordeel moet hebben als je zelf niet voor die keuze hebt gestaan. Iedereen reageert vanuit haar eigen situatie/advies van doctoren etc. En dit soort keuzes worden niet licht genomen. Je hebt zelf het geluk dat je gezonde kinderen hebt. Er zullen andere vrouwen zijn die dat geluk (nog) niet beschoren is. Waarom zou je ze een trap na geven met een topic als dit?
ik zal wel veel gezeik over me heen krijgen. Maar als t mijn eerste kindje zou zijn had ik t gehouden maar dan had ik het bij 1 kind gehouden omdat die kindjes enorm veel aandacht nodig hebben en ik het kind kindje dan graag voor altijd bij ons in huis had willen laten wonen. maar als t mijn 2e kindje was geweest had ik mijn zwangerschap wel laten beëindigen. Omdat Ik mijn eerste kindje niet tekort in aandacht wil doen en dat ik vind dat zij net zoveel aandacht verdiend als een toekomstige broertje of zusje met down. En Zou mn eigen t echt niet vergeven als mijn eerste kindje me later verwijd dat ik haar te kort heb gedaan. Maar komen we er pas achter met de geboorte gaan we er gewoon t beste van maken.
Over anderen kan, en wil, ik niet oordelen in deze omdat het gewoon een hele moeilijke materie is. Maar voor mijzelf geldt dat ik verder geen testen wil laten doen omdat het kindje meer dan welkom is. Ook als het niet perfect blijkt te zijn. Dat is genoeg antwoord denk ik
Heel moeilijk onderwerp, waarbij je pas echt weet hoe je reageert als je het meemaakt denk ik. Het zijn in ieder geval bijna onmenselijke beslissingen die soms moeten worden gemaakt. Heel veel respect voor iedereen die dat ooit heeft moeten doen. Hier is elk kindje welkom, gezond of niet, maar het moet voor het kindje zelf wel prettig zijn om te leven...maar goed, in hoeverre is dat in te schatten vanaf een echo en prenatale onderzoeken? Ook niet altijd denk ik....Het is zo ontzettend moeilijk. Het nichtje van mijn man is net bevallen van een zwaar gehandicapt kindje, is nu een maand oud, kan niet zonder hart- en ademondersteuning, heeft een waterhoofd, onderontwikkelde organen, moet deze week geopereerd worden aan zijn maagklepje omdat hij alleen maar afvalt....echt 1 groot drama. Bij de echo's was wel naar voren gekomen dat er iets niet goed was, maar dat het zo ernstig was is nooit gebleken. Vaak kunnen ze denk ik ook pas echt na de geboorte inschatten hoe de kansen zijn. Want soms valt het ook mee. Bij hem helaas niet.
Wie bepaald of je gehandicapte kindje wel of geen leven heeft? Wij beoordelen altijd naar de maatstaven van ons. Wij zouden het verschrikkelijk vinden als we hele dagen op bed zouden liggen, als we doof of blind zouden zijn enz. Een zwaar gehandicapt kind weet niet anders. Dat klinkt misschien heel cru, maar die is vaak gelukkig ondanks de vele beperkingen die het heeft. Mijn zus heeft een ernstig gehandicapt kind. Ze heeft een open rug, waterhoofd met drains, is doof, ziet heel slecht. Heeft meerdere hersenbeschadigigen, epilepsie enz. Maar toch is ze vaak erg vrolijk, op dit moment zijn ze haar aan het leren hoe ze kan communiceren met gebarentaal. En dat gaat heel goed. Wie zijn wij dan dat wij gaan bepalen of het leven voor haar wel of niet zinvol is? Zij geniet van elke dag!
Bij ons was de 20 weken echo helemaal goed. Toch heeft onze zoon het syndroom van Down. Maar als er één kind op deze wereld welkom is dan is hij het, met of zonder handicap. Natuurlijk, als ik had kunnen kiezen dan was hij gezond geweest, maar dat doet niets af aan de onvoorwaardelijke liefde voor mijn kind.
Wij zouden nooit een kindje weg laten halen omdat het gehandicapt is. Je kindje kan ook ernstig gehandicapt worden na de geboorte door een ongeluk of wat dan ook en dan zeg je ook niet ik hoef mijn kind niet meer...
Dat kon ik wel gezegd hebben! Ik heb zelf in de gehandicaptenzorg gewerkt, op een afdeling waar ze echt amper tot niks kunnen dan liggen/zitten! Zelfs gewoon eten kon daar niet, alles werd gemalen tot babyvoeding. Maar toch, ondanks dat ze 'niks' kunnen, waren ze toch ook met momenten heel vrolijk! Maar het was echt heel zwaar! Het zijn gewoon volwassen mensen die zich 'gedragen als baby's'. Luiers, eten geven, drinken geven, alles op gevoel met wat hun behoeften zijn, etc... Ik snap best als mensen zeggen dat ze dat niet aankunnen. Het is gewoon heel zwaar en een zorg van 24/7! Maar even ontopic; Als het hier voor zou komen, zouden we hier in een flink dilemma zitten. Mijn partner zou daar nooit voor kunnen kiezen. Toen wij zwanger waren van Joris hadden we daar ook gesprekken over. Wat als... Hij wilde perse een vruchtwaterpunctie om te kijken of de baby in orde was. Ik wilde het niet weten. Die punctie hebben we niet gehad na veel overleg. Weet niet hoe onze relatie ervoor had gestaan als Joris een handicap had... Ik vind dat elk kindje welkom is, gewoon zoals hij/zij is. Hij denkt daar heel anders over. Hij denkt echt aan de toekomst, de verzorging, het verdriet... Lastig dus hier!
Ik denk niet dat je vooraf echt een goed antwoord kunt geven. Denk dat je het per situatie moet kijken. Ik bedoel je hebt verschillende vormen van afwijkingen. Als een kindje nou echt een levens kwaliteit kwijt, dus echt als een kastplantje moet leven, tja wat is dan beter? Persoonlijk zou ik dan (denk ik) kiezen voor de rust van het kindje.. Maar als het kindje gewoon een goede levenskans heeft, waarom zou je dan niet proberen het beste er van te maken? Daarbij vind ik ook dat je na de verdere situatie moet kijken, heb je bijv. al kinderen? Hou zouden die hier onder lijden? Vind het heel belangrijk dat er in zo'n geval ook naar hun moeten worden gekeken. Ik heb gelukkig nog nooit voor die keus gestaan en hoop het ook nooit mee hoeven te maken. Dus antwoord geven vind ik heel erg moeilijk, je kan over dit onderwerp moeilijk oordelen als je het niet mee hebt gemaakt.
Ik dacht altijd dat ik mijn kindje nooit zou laten weghalen. Tot wij dus vorig jaar de doodgeboorte van ons meisje meegemaakt hebben. Op een moment moesten wij de keuze maken tussen keizersnede of laten gaan. Wij kozen keizersnede maar toen koos ons meisje wat anders. Ze is toen gegaan. Er was geen tijd meer om te halen en het ziekenhuis was er ook zeker niet voor omdat ze niet in een gezonde baarmoedervan nog maar 26 weken wilden gaan snijden. Achteraf ben ik dankbaar dat het zo gegaan is. Ook dankbaar dat onze dochter ons de keuze bespaard heeft. Nu denk ik toch anders over het in leven houden van een gehandicapt kindje. Het ligt aan de mate van de handicap. Syndroom van down zou ik enorm van balen maar als er verder geen zware complicaties bij komen kijken zou ik het kleintje geboren laten worden. Het syndroom van Patau of Edwards dan niet. Soms is het egoistisch om een kindje in leven te laten. Dit heb ik echt pas geleerd na Fay haar overlijden.
Wij hebben gezegd, stel ons kindje zou een ernstige handicap hebben, om het dan niet geboren te laten worden. Maar als het echt zo zou zijn weet ik nog helemaal niet of ik dat wel kan. Het is gewoon heel moeilijk om er over na te denken als het nog niet aan de orde is. Eigenlijk wil ik dat ook helemaal niet!
Denk dat ik dat pas kan beslissen als het aan de hand zou zijn. Zoals ik er nu over denk zou het welkom zijn mits het een leven kan hebben zonder pijn. Moeilijk onderwerp. Hoop nooit voor die keuze te moeten staan...
Je hebt helemaal gelijk. Ook hier zie je heel veel mensen schrijven, het kindje is welkom. Het gaat niet over het welkom zijn. Bij het gros van de zwangeren is het kindje welkom. Ik snap dat dit voor jou pijnlijk is om deze zin te horen. Net alsof jouw kind niet welkom was omdat je een keuze gemaakt hebt. Dat is niet zo. Het is een enorm knappe beslissing geweest. Onbaatzuchtig en vol liefde voor je kleintje. Jullie stelden juliie kindje voorop en dat maakt jullie supergoede ouders. Helaas begrijpen veel mensen het niet goed. Wat ergens ook logisch is omdat ze het zelf niet meegemaakt hebben. Mensen zeggen het vaak te snel, ondoordacht maar vaak bedoelen ze het goed. Echter, de pijn zullen ze nooit voelen. Hoop ik dan.