Mijn zoontje is zonder problemen ter wereld gekomen bijna 3 jaar geleden en nu ben ik weer zwanger en tot nu gaat het goed met me! Maar als ik hier die verhalen zie en hoor over jullie die zoveel miskramen gehad hebben, of kindjes verloren hebben, dan breekt mijn hart! Hoe ga je hier mee om?? Hoe hou je dat wachten en het opnieuw proberen voor een kindje allemaal vol??? Als mijn zoontje zou overlijden, of ik zou een miskraam krijgen, dan zou ik gewoon in een zwart, donker gat vallen !!! Sorry voor de mischien domme vragen! maar ik vind jullie echt enorm sterke vrouwen en heb enorm veel respect voor jullie!!!
Nou dankjewel hoor Iedereen gaat er anders mee om denk ik. Ik had niet verwacht een miskraam te krijgen maar nu het eenmaal gebeurd is is het toch niet anders en moet je gewoon door. Ik was ook pas 6 weken dus nog niet eens aan het idee gewend en ben ik tot nu toe gemakkelijk 2 keer zwanger geworden dus kan ik het nog van me af zetten. Volgende keer beter! Ik heb handtekeningen gezien van dames die eral 8 achter de rug hebben, of die jaren bezig zijn en dan eindelijk zwanger worden en dan gaat het mis. Dat is andere koek. Daar zou ik wel zenuwachtig van worden....
Hey meid, als je een goede zwangerschap hebt, moet je niet hier onze nare verhalen gaan lezen Maar goed, ik vind het ook wel een lief bericht. Ik denk dat ik het volhoud omdat het alternatief (nooit moeder worden) nog veel erger is dan het wachten en de mks. Dat er steeds een sprankje hoop blijft, de ene dag meer als de andere.. maar ja.. ik hoop maar dat de aanhouder wint Hoewel er hier (en bij de vruchtbaarheidsbehandelingen) ook meiden zijn van wie ik hoop dat ze me alsjeblieft voorgaan en dat het voor hen ook goedkomt.
Bedankt voor je berichtje aan ons allemaal hier Ik sluit me aan bij Sophy. Geen moeder worden is gewoon geen optie en dus ploeteren we door. Bovendien zijn we allemaal sterker dan we waarschijnlijk denken. Als iemand mij van te voren had verteld dat ik 4 miskramen in 1 jaar zou overleven dan had ik hem vast niet geloofd. Maar zie hier: het is gebeurd en ik adem nog steeds... Geniet jij van je zwangerschap en vooral niet teveel zorgen maken! Het gaat ook echt heel vaak goed meid...
Dank je wel voor je berichtje. Niet te veel lezen hier, dan ga je je alleen maar zorgen maken Het is een beetje zoals de dames hier al zeggen, je kunt meer hebben dan je denkt hoor, als het eenmaal op je pad komt. Ik denk dat iedereen sterker is dan hij of zij van tevoren denkt.
Ik weet nog dat iemand hier een avatar had met iets van "als je denkt dat je niet meer verder kunt, kan je altijd nóg een stapje verder" voor mij is dat het precies, verder kunnen, verder moeten in het leven
Wauw, wat een sterke vrouwen hier op het forum !!! Ik vind dat je als 'gezonde zwangere' ook eens moet stilstaan bij de vrouwen die het hier wat moeilijk mee hebben en waarbij het voor andere vrouwen een grote luxe is om 2 streepjes op een test te zien staan of een volledige zwangerschap te mogen meemaken! Toch zal ik jullie blijven opvolgen en ik hoop een van dees een van jullie te zien met een super positief resultaat!! I BELIEVE IN IT!!
ik heb ook ontzettend veel respect voor degenen die het al vaker hebben meegemaakt!!!! Mij is het "pas" 1 keer gebeurd en ik snap jouw gevoel heel goed. Ik dacht na een goede zwangerschap van onze dochter ook, als ik ooit een miskraam krijg dan wordt ik zo depressief en dat kom ik nooit meer te boven. Maar nu het eenmaal gebeurd is: ik heb sowieso nog een dochtertje die van niks weet en haar wereldje gaat ook nog gewoon door. Daarbij ben ik natuurlijk niet blij dat het gebeurt is en het is nog vers allemaal, maar aan de andere kant: ik heb wel ervaren dat iets wat ooit mn grootste angst was dat ik daar bovenop kan komen en dan bijna een week later, mijn wens voor een tweede nog helemaal niet weg is (daar was ik ook bang voor). Ik ben blij om te weten dat ik dit aankan.
wat fijn dat je er toch even bij stil staat.. lief bericht! ikzelf kan doorgaan met de gedachte dat het zo moest zijn.. er was vast iets mis met het kindje. steun van anderen is erg belangrijk hierin.. dat geeft mij veel warmte.. en natuurlijk de steun van je geliefde! met opnieuw zwanger worden ben ik nog lang niet bezig.. ik neem mijn tijd om dit te verwerken. ik vind het ook rot dat anderen dit ook meemaken. maar aan de andere kant ben ik wel blij dat veel vrouwen hierin niet alleen staan.. iedereen kent wel iemand waarbij het mis ging. maar ook vaak gaat het wel goed.. ik denk dat iedereen die een miskraam oid hebt meegemaakt zich daaraan vast houd.. wil zeker ooit weer moeder worden.. hopelijk mag het dan wel goed gaan.. de gedachte dat dat nooit zou gebeuren lijkt mij helemaal ondraaglijk.
Wat ontzettend lief dat je dit schrijft! In mijn geval kan ik zeggen dat op momenten dat ik denk "het zal ons nooit gaan lukken" en ik vervolgens een rot-gevoel over me heen krijg, dan kijk ik naar mijn man, die lacht een keer lief naar me en dan weet ik dat onze liefde alles kan doorstaan en dat die liefde ook echt nog wel een keer mooie handjes en voetjes gaat krijgen!
Ik heb voor mijn dochter vele miskramen gehad en het was zwaar, maar het idee van nooit moeder mogen worden leek me vele malen zwaarder! Het is heftig, maar het heeft ons achteraf ook veel gebracht. Onze relatie is er ontzettend sterk van geworden, ik kan veel meer genieten van de kleine dingen, maak me niet zo snel druk over onbelangrijke zaken en onze dochter is het hele traject waard geweest. Elke dag besef ik me wat een wonder ze is en we genieten zo ongelooflijk veel van ons meisje! Wel denk ik dat je je eigen grenzen moet bewaken. Waar deze grens ligt is voor iedereen verschillend, maar wij hebben er uiteindelijk bewust voor gekozen dat de grens op 10 miskramen zou liggen en ook dat idee gaf rust. Je kunt niet eeuwig doorgaan, want uiteindelijk ga je er kapot aan. Niet alleen emotioneel, ook fysiek raak je uitgeput.
Dankjewel, wat lief! Voor mij gold dat de eerste miskraam heftig was, maar vooral fysiek. Emotioneel kon ik die wel in het hokje stoppen van: Dat gebeurt dan eens en dan gaan we daarna weer verder. Zwangerschap daarna was natuurlijk retespannend, telkens met m'n hart in m'n keel in de wachtkamer voor de echo. En juist toen ik die angst los had gelaten, want goede echo met 7,5 week met kloppend hartje, bleek 3 weken later dat het een paar dagen daarna toch nog mis was gegaan. Wij hebben toen even pauze gehouden. Eerst maar eens wat onderzoeken en fysiek en emotioneel bijkomen, (mijn lijf ging totaal over de zeik, dus ben pas sinds komende maand straks weer helemaal aan het werk). Miskraam 3 kwam nadat m'n ei ineens later kwam en ik onbedoeld zwanger werd en omdat toen m'n afspraak in Gent bijna was en ik toch niet dacht direct weer zwanger te worden, zijn we er gewoon weer voor gegaan. Die miskraam was zo vroeg dat ik uberhaupt nog niet eens de tijd had gehad om te realiseren dat ik echt weer zwanger was. Emotioneel dus weinig last van gehad. Was het dus wel direct weer raak daarna, en toen hakte dat er toch wel even weer in: nu was het al 3 keer mis gegaan, dus dat het nog weer een keer goed zal gaan, dat pakken mijn emoties voorlopig nog even niet op. Afleiding zoeken dus, zien dat je er niet teveel mee bezig bent/kunt zijn en de dingen van alledag vooral door laten gaan. Dat is hoe je ermee omgaat. En wat veel hierboven al zeggen: Je kunt veel meer hebben dan je vooraf ooit bedenkt... Als je me 4 jaar geleden had verteld wat we de afgelopen 4 jaar hebben meegemaakt, dan was ik hard weggerend en had waarschijnlijk gillend van angst het hoofdstuk kinderen afgesloten. Maar zie hier: we leven nog en ik weet nu wel dat wat er ook gebeurt, er altijd op het moment dat je denkt dat je niet meer verder kunt, er op de een of andere manier iets is waardoor dat wel kan. Ook wij hebben trouwens wel een grens afgesproken: als het nog steeds niet gelukt is als Thirza 5 jaar wordt, (over een kleine 2 jaar), dan stoppen we ermee. Dan hebben we genoeg zware jaren gehad en gaan we zien dat we aan rust toe gaan komen. Hopelijk is dat niet nodig, want zoals anderen ook al gezegd hebben: Geen kindje meer krijgen is erger dan nog een miskraam krijgen...
Wat ontzettend lief!! Tja het is zwaar, maar hoop doet leven en doorgaan... Het is een wens die zo sterk is, dat je die niet zomaar opgeeft... Dat neemt niet weg, dat ik alle dagen eraan denk en zware periodes heb, maar ook periodes dat het best goed gaat en dat ik volop geniet. Alle meiden hier dikke knuffel!
ik weet hoe sterk de liefde van een kind is hoe sterk de liefde voor je kind is heb al 2 super mooie kinderen rondlopen... waarom na een miskraam nog verlangen na een kind? Juist daardoor de intense liefde! ik houd me vast aan dit zinnetje die ik in dit forum ooit gelezen heb.. vergeet in het duister niet wat je in het licht hebt gezien
Lief je berichtje. Allereerst van harte met jouw zwangerschap! Geniet ervan meis! Tja, je gaat door, omdat je hoop blijft houden, omdat de wens zo enorm groot is. En ik in mijn geval er alles aan gedaan wil hebben, dat ik mezelf nooit kan verwijten dat ik er niet alles aan geprobeerd heb te doen om deze wens mogelijk in vervulling te laten gaan. Helaas heeft niemand garanties op het krijgen van een kindje. Gelukkig zijn er veel "wonder" verhalen, waar ik me ook aan vast hou. Dat houdt me ook op de been om erin te blijven geloven. Ik hoop voor ons allen dat we zo'n prachtig wondertje vroeg of laat mogen krijgen.
Ja dat is wel waar wat ik hoor zeggen dat er zoveel wondertjes voorbij komen hier op zwangerschapspagine iedere dag... Vrouwen die na jaren proberen eindelijk zwanger worden of vrouwen met herhaalde miskramen eindelijk zwanger zijn...Geweldig om te lezen want ik wens iedereen hier een goede zwangerschap toe!!!!
Ook ik wil even zeggen dat ik je berichtje heeel erg lief vind. Heb niet veel miskramen achter de rug maar wel het verlies van ons dochtertje Crystal Katie na 17 weken zwangerschap omdat zij Trisomie 18 had en niet levensvatbaar was. Zij is het 1e kindje van mij en mijn nieuwe vriend maar ik heb al 2 kinderen van mijn ex. Hoe hou je het vol en overleef je het verdriet. Bij mij was het de wetenschap dat er vrouwen mijn helaas al voor zijn geweest en dat er helaas ook vrouwen mij zullen volgen. Maar wat mij echt op de been heeft gehouden is het feit dat ik het echt een eer vind dat ik haar 17 weken bij me heb mogen hebben, en ik heb stilletjes zo genoten ondanks dat het van het begin al een onzekere zwangerschap was. Maar ook wij zullen er weer voor gaan ondanks dat het verdriet zo intens was en soms nog is. Het heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht en ook het geluk van een gezond kindje willen wij samen ervaren. Ik wens je zooo veel plezier tijdens deze zwangerschap geniet er maar lekker van.